Μέρα προβολής της πείρας, γενίκευσης των συμπερασμάτων από τους αγώνες που έγιναν. Προβολής της θέσης και του ρόλου της εργατικής τάξης ως κύριου παραγωγού του πλούτου, της πρωτοπόρας δύναμης για την κοινωνική εξέλιξη, για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας.

Οι εξελίξεις αναδείχνουν την ανάγκη οι κομμουνιστές, οι φίλοι του Κόμματος, κάθε εργάτης και εργάτρια που βγάζουν τίμια το «ψωμί» τους να βοηθήσουμε αποφασιστικά το επόμενο διάστημα να γίνουν πιο αποφασιστικά βήματα σε δύο βασικές κατευθύνσεις.

• Η επίθεση του καπιταλισμού θα ενισχυθεί, θα γενικευτεί. Σ' αυτό οδηγούν οι αντικειμενικές εξελίξεις στην καπιταλιστική οικονομία και η στρατηγική του μεγάλου κεφαλαίου.

Είναι πριν απ' όλα, η όξυνση των ίδιων των αντιθέσεων, των αντιφάσεων του συστήματος (π.χ. η συνεχιζόμενη τάση πτώσης του μέσου ποσοστού κέρδους - ο διευρυνόμενος ανταγωνισμός κλπ.).

Η γενίκευση των πολέμων, των επεμβάσεων, των απειλών σε βάρος των λαών (π.χ. Γιουγκοσλαβία, Κύπρος, Ιράκ, Αφγανιστάν, Ιράν, Κορέα, Κούβα, Σουδάν, Βενεζουέλα, κλπ.) είναι ανάγκη και διέξοδος για τον καπιταλισμό. Ο πόλεμος και οι επεμβάσεις χρησιμοποιούνται όλο και πιο πολύ, για να επεκτείνουν, να επιβάλουν την εκμετάλλευση και την υποταγή των λαών. Είναι διέξοδος στη γενικευμένη καπιταλιστική κρίση.

• Η γραμμή της «ανταγωνιστικότητας», της «παραγωγικότητας», της κερδοφορίας του κεφαλαίου συμπληρώνεται και βαθαίνει με νέους «κύκλους» βαθιών αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων.

Αναδιαρθρώσεων που αγκαλιάζουν όλους τους τομείς, όλες τις δραστηριότητες που αφορούν την εργατική λαϊκή οικογένεια, τα μικρά και μεσαία στρώματα της πόλης και του χωριού, τη νεολαία, τις γυναίκες, τους μετανάστες.

• Ολο το πλέγμα των εργασιακών σχέσεων αντιδραστικοποιείται με νέα μέτρα και ρυθμίσεις (τα ωράρια εργασίας οι κλαδικές συλλογικές συμβάσεις, οι βασικοί μισθοί, η προστασία από τις απολύσεις, τα ασφαλιστικά δικαιώματα, κλπ.).
• Γενικεύονται οι ιδιωτικοποιήσεις ειδικά στους τομείς της Υγείας, της Παιδείας, της Πρόνοιας, των βασικών υποδομών.

Το μονοπωλιακό κεφάλαιο διεισδύει παντού. Το αστικό κράτος προσαρμόζει τις λειτουργίες του, ώστε πιο ολοκληρωμένα να στηρίζει τη συγκέντρωση - συγκεντροποίηση του κεφαλαίου να ανταποκρίνεται στις σημερινές ανάγκες του καπιταλισμού για αύξηση της κερδοφορίας μέσα από την ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων.

• Το λαϊκό εισόδημα ληστεύεται καθημερινά μέσα από δεκάδες τρόπους. Ο αυταρχισμός, η αστυνομοκρατία, ο χαφιεδισμός, η καταστολή προωθούνται με ιλιγγιώδες ρυθμούς.

Μια «νέα» κατάσταση έχει διαμορφωθεί και θα διαμορφώνεται σε βάρος της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.

Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ (χρησιμοποιώντας βεβαίως και ως αριστερό άλλοθι την ιδεολογική, πολιτική στήριξη που τους παρέχει ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ) υπακούοντας σε αυτές τις ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας, του ιμπεριαλισμού:

α) Ενισχύουν τη συμμετοχή της χώρας μας στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τους πολέμους, προσφέροντας υπερπολύτιμη υποστήριξη για την πραγματοποίησή τους. Στάση που την επιβάλλει όχι μόνο η «αλληλεγγύη» μεταξύ καπιταλιστών, αλλά και τα συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου.

β) Συμπληρώνουν, χωρίς καθυστέρηση, τα αντιλαϊκά μέτρα, τις αντεργατικές ρυθμίσεις, τους νόμους και τις αποφάσεις των προηγούμενων κυβερνήσεων.

Συνεπώς, χρειάζεται συστηματική καθημερινή προσπάθεια για την ενημέρωση, την οργάνωση και την κινητοποίηση των εργαζομένων, ώστε να συνειδητοποιείται ότι μόνο η ανάπτυξη, η γενίκευση των ταξικών αγώνων μπορεί να φρενάρει, να εμποδίσει τα αντεργατικά μέτρα και με την προϋπόθεση της αλλαγής του συσχετισμού δύναμης της ενίσχυσης του ταξικού κινήματος να αποσπάσει νέες κατακτήσεις.

Οι πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ και σε αρκετές ακόμα Ομοσπονδίες του ιδιωτικού τομέα, του Δημοσίου και των πρώην ΔΕΚΟ, ενεργά τμήματα του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού υλοποιούν την πολιτική των κομμάτων της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ ούτε μπορούν ούτε βεβαίως και θέλουν να αμφισβητήσουν τη γραμμή της «ανταγωνιστικότητας», της «παραγωγικότητας», της κερδοφορίας του κεφαλαίου, του κοινωνικού εταιρισμού της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής Ενωσης. Αντίθετα, είναι συνεπείς υπερασπιστές τους, υπερασπιστές της βασικής γραμμής του μεγάλου κεφαλαίου.

Τα αιτήματα που διαμόρφωσε και φέτος η συγκεκριμένη πλειοψηφία, οι αντιδράσεις που οργάνωσε σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσαν να αμφισβητήσουν την ουσία της καπιταλιστικής ανάπτυξης, της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Δε θα μπορούσαν να είναι - και δεν ήταν - ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, στις Ευρωπαϊκές Ενωσιακές κατευθύνσεις για «ελεύθερο ανταγωνισμό», ελεύθερη διαμόρφωση των τιμών.

Τα όρια των αιτημάτων τους φτάνουν έως την αύξηση του 0,77 ευρώ τη μέρα σε μισθό που δεν ξεπερνά τα 600 ευρώ το μήνα, την ίδια ώρα που αναγνωρίζεται ότι αυτός ο μισθός δεν αρκεί να καλύψει ούτε το κόστος των σπουδών ενός σπουδαστή που σπουδάζει μακριά από το σπίτι του.

Τα όρια της συγκεκριμένης πλειοψηφίας φτάνουν ως τον τραγέλαφο να συμφωνούν με τις αναδιαρθρώσεις του συστήματος και να ζητούν από τους μεγαλοκαπιταλιστές από τον ΣΕΒ να επιδείξουν κοινωνική ευθύνη, να σεβαστούν τις εργατικές κατακτήσεις στον ΟΤΕ, στην «Ολυμπιακή», στη ΔΕΗ, στα Ναυπηγεία, στα Λιπάσματα, κλπ., εμποδίζοντας τις προσπάθειες να απεγκλωβιστούν οι εργαζόμενοι από την κυρίαρχη πολιτική, εμποδίζοντας την αμφισβήτηση των ίδιων των καπιταλιστών, την ανάπτυξη που έχει κίνητρο τα κέρδη της πλουτοκρατίας.

Τα όρια του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού φτάνουν μέχρι αποσπασματικές κινητοποιήσεις με μορφή «ντουφεκιάς», φτάνουν ως την εξαγγελία κάποιων μεμονωμένων κατά εργοστάσιο ή κατά κλάδο κινητοποιήσεων συνειδητά αποσπασμένων από την αναγκαιότητα του συντονισμένου αγώνα.

Τα όριά του φτάνουν έως τις αποσπασματικές απεργίες χωρίς συνέχεια, χωρίς προοπτική, χωρίς κλιμάκωση και κυρίως χωρίς μέτρα για την επιτυχία στους «αγώνες» αποπροσανατολισμού και εκτόνωσης.

Για μια ακόμα χρονιά, επιβεβαιώθηκε ότι η τακτική των ηγεσιών των ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, Αυτόνομης Παρέμβασης και η «ενότητα» που υποστηρίζουν λειτουργεί ως παράγοντας όξυνσης των προβλημάτων της εργατικής τάξης, δουλεύει για την υποταγή των εργαζομένων στο κεφάλαιο.

Για μια ακόμα χρονιά, το ΠΑΜΕ ήταν το μόνο που πρόβαλε αιτήματα, διεκδικήσεις που να ανταποκρίνονται στις ανάγκες της εργατικής λαϊκής οικογένειας, των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Αιτήματα που ξεκινούσαν από την αδιαμφισβήτητη αλήθεια ότι η εργατική τάξη είναι ο παραγωγός του κοινωνικού πλούτου και αυτός ο πλούτος ανήκει στις εργατικές, λαϊκές οικογένειες.

Για μια ακόμα χρονιά, επιβεβαιώθηκε πως μόνο το ΠΑΜΕ είναι σε θέση να αναδείξει τις πραγματικές αιτίες των προβλημάτων, να υποδείξει τους πραγματικούς υπαίτιους και να στραφεί εναντίον τους, να οργανώσει αγώνες που να έχουν συνέχεια, να έχουν προοπτική. Το μόνο που μπορεί και θέλει να περιφρουρήσει αυτούς τους αγώνες. Οι πανελλαδικές απεργίες, οι απεργίες των ναυτεργατών, των εργαζομένων στους ΟΤΑ, στις Τράπεζες, η απεργία των ταξικών συνδικάτων στις 13 Απρίλη επιβεβαιώνουν τις παραπάνω διαπιστώσεις.

Αναμφισβήτητα, η ανάγκη οργάνωσης της εργατικής τάξης, η ανάπτυξη, ο προσανατολισμός και η αποτελεσματικότητα των αγώνων της, η ικανότητά της να αμυνθεί στην επίθεση του κεφαλαίου και κυρίως η δημιουργία προϋποθέσεων αντεπίθεσης και αμφισβήτησης της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης συνδέονται όλο και πιο καθοριστικά με την αποδυνάμωση του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού με την αποφασιστική ενίσχυση - ισχυροποίηση του ΠΑΜΕ, των Συνδικάτων που παλεύουν μέσα από τις γραμμές του.

Ταυτόχρονα, βεβαίως, σε κανέναν και από κανέναν και καμία δεν πρέπει να διαφεύγει ότι οι συνδικαλιστικοί αγώνες από μόνοι τους όσο καλοί και οργανωμένοι και να είναι δεν μπορούν να αλλάξουν την εκμεταλλευτική φύση του καπιταλισμού. Γι' αυτό και η συγκρότηση του, Αντιιμπεριαλιστικού, Αντιμονοπωλιακού, Δημοκρατικού Μετώπου που θα διεκδικήσει την εξουσία είναι ο δρόμος της προοπτικής για τους εργαζόμενους, για τα πλατιά λαϊκά στρώματα. Μ' αυτή την αναγκαιότητα επιβάλλεται να συνδέεται η καθημερινή δράση σε όλα τα μέτωπα.

Μέχρι τελευταία στιγμή, με όλες μας τις δυνάμεις να φτάσει το μήνυμα του ταξικού γιορτασμού της Εργατικής Πρωτομαγιάς μέσα στους εργάτες και τις εργάτριες, στους νέους εργαζόμενους, στους μετανάστες.

Για να δοθεί ώθηση στις προσπάθειες των κομμουνιστών, των αγωνιστικών δυνάμεων.