ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Αθλια επιχείρηση εξαπάτησης

Γρηγοριάδης Κώστας

Το παραμύθι των δήθεν «ασφυκτικών πιέσεων» που δέχεται από την «κακή» τρόικα για την κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων και την πλήρη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων πουλάει για ακόμα μια φορά η ηγεσία του υπουργείου Εργασίας, επιφυλάσσοντας για τον εαυτό της το ρόλο του καλού που τάχα πασχίζει να σώσει ό,τι μπορεί από τα εργασιακά δικαιώματα. Πρόκειται βέβαια για άθλια επιχείρηση εξαπάτησης των εργαζομένων και του λαού. Πρώτα απ' όλα πολλά χρόνια πριν έρθει η τρόικα, οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ είχαν αρχίσει την κατεδάφιση των εργασιακών σχέσεων με κάθε μέσο προκειμένου να φτηνύνουν την εργατική δύναμη (κατάργηση 8ωρου, Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης, εκ περιτροπής εργασία, μερική απασχόληση κ.ο.κ.). Δεύτερον, τα αντεργατικά μέτρα που εμφανίζεται να αξιώνει η τρόικα, έχει ήδη συμφωνήσει και προσυπογράψει η κυβέρνηση στο μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο και τον εφαρμοστικό νόμο. Τους νόμους αυτούς δεν τους ψήφισε η τρόικα, αλλά οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ... Τρίτον, υπάρχει σαφέστατη δέσμευση στο σύμφωνο του ευρώ (πρώην σύμφωνο ανταγωνιστικότητας) για τη δραστική υποτίμηση της εργατικής δύναμης στα όρια των μεγάλων ανταγωνιστών της ΕΕ, δηλαδή στα όρια της Κίνας, της Βραζιλίας κ.ο.κ. Είναι ολοφάνερο, λοιπόν, ότι η κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων είναι επιδίωξη της κυβέρνησης, η οποία άλλωστε έχει ήδη θεσμοθετήσει τις επιχειρησιακές συμβάσεις και ενθαρρύνει τους καπιταλιστές να προχωρούν σε ατομικές συμβάσεις. Για τους εργαζόμενους και το λαό δεν υπάρχει άλλη διέξοδος από το γκρέμισμα της εξουσίας των μονοπωλίων.

Χτυπάνε και τα συνδικάτα

Κυβέρνηση και τρόικα υπηρετώντας το στρατηγικό στόχο του κεφαλαίου σχεδιάζουν την ολοκληρωτική κατάργηση των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων. Η επιδίωξη αυτή δεν αποβλέπει μόνο στη μείωση των μισθών και στην αύξηση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Ταυτόχρονα, επιδιώκει να χτυπήσει τη συνδικαλιστική οργάνωση των εργατών, τα ίδια τα συνδικάτα και ειδικότερα τις δευτεροβάθμιες οργανώσεις, τις ομοσπονδίες. Γιατί η κλαδική σύμβαση αποτελεί την ενοποιητική βάση, όλων των εργαζομένων ενός κλάδου, το αντικειμενικό υλικό υπόβαθρο που τους συνενώνει γύρω από μία ενιαία συνδικαλιστική οργάνωση. Ετσι οι εργοδότες χτυπώντας τις κλαδικές συμβάσεις θα τραβήξουν το χαλί κάτω από τα πόδια της κλαδικής συνδικαλιστικής οργάνωσης. Θα πετύχουν δηλαδή, να έχουν απέναντί τους όχι κλάδους εργαζομένων αλλά μεμονωμένους εργάτες ή μεμονωμένα επιχειρησιακά σωματεία, πιο αδύνατα και πιο ευάλωτα. Και αυτό οι εργάτες δεν πρέπει να το επιτρέψουν. Να παλέψουν για την υπεράσπιση των κλαδικών συμβάσεων, για την κλαδική συνδικαλιστική οργάνωσή τους και ταυτόχρονα τον ταξικό προσανατολισμό των συνδικαλιστικών οργανώσεων και αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την συμπαράταξή τους με τις ταξικές δυνάμεις του ΠΑΜΕ.

Κακοστημένο θέατρο

Ούτε τα μικρά παιδάκια δεν ξεγελούσε η παράσταση που έστησε χτες με αφορμή τη συνάντηση Σαμαρά - Βενιζέλου το επιτελείο του προέδρου της ΝΔ προκειμένου να δημιουργήσει την εντύπωση «προς τα έξω» ότι δε δόθηκε συναίνεση και στήριξη στα βάρβαρα μέτρα του μεσοπρόθεσμου που προωθεί η κυβέρνηση. «Ηταν ενημέρωση και τίποτα άλλο», ορκίζονταν αμέσως μετά τη συνάντηση οι συνεργάτες του προέδρου της ΝΔ, αν και παραδέχονταν ότι δεν υπήρχε «τρίτο πρόσωπο» σε αυτήν. Ο ίδιος όμως ο υπουργός Οικονομικών εξερχόμενος έκανε λόγο για «ουσιαστική συζήτηση», αλλά και για «πολλά και γόνιμα πεδία στα οποία υπάρχει σύγκλιση απόψεων». Το σημαντικότερο όμως είναι ότι εκ μέρους του προέδρου της ΝΔ δεν αναφέρθηκε η παραμικρή διαφωνία ή επιφύλαξη για τα άγρια μέτρα και τις αντιδραστικές αλλαγές που προωθούνται το επόμενο διάστημα, στέλνοντας ένα ξεκάθαρο μήνυμα συναίνεσης και σύμπλευσης με την κυβέρνηση και την τρόικα. Αυτή είναι η αλήθεια. Η ηγεσία της ΝΔ θεωρεί «ένα το κρατούμενο» τα αντιλαϊκά - αντεργατικά μέτρα του μεσοπρόθεσμου, την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και την ιδιωτικοποίηση των πάντων. Σταθερά βρίσκεται στην πρώτη γραμμή και δίπλα στην κυβέρνηση για να γίνουν πράξη και το ίδιο θα συνεχίσει να κάνει και το επόμενο διάστημα και μάλιστα πιο επιθετικά και βαθιά, όπως ξεκάθαρα προκύπτει από τη χτεσινή συνάντηση. Ολα τα άλλα είναι ένα κακοστημένο θέατρο με στόχο τον εγκλωβισμό της λαϊκής δυσαρέσκειας εντός των τειχών του αστικού πολιτικού συστήματος και την υφαρπαγή της λαϊκής ψήφου.

Για καλύτερο αύριο των νέων

Κάθε χρόνο με την ανακοίνωση των βάσεων εισαγωγής σε πανεπιστήμια και ΤΕΙ, για τις λαϊκές οικογένειες κλείνει ένας κύκλος κι αρχίζει ένας άλλος. Ο αγώνας των λαϊκών οικογενειών για ένα καλύτερο μέλλον των παιδιών τους βεβαίως ούτε αρχίζει, ούτε τελειώνει με την ανακοίνωση των βάσεων. Για όσους επιδίωξαν, αλλά δεν πέτυχαν την εισαγωγή τους στην Ανώτατη Εκπαίδευση, αρχίζει ένα νέος Γολγοθάς αναζήτησης συνέχειας των σπουδών, συχνά παράλληλα με αναζήτηση εργασίας. Ομως, οι εκπαιδευτικές «λύσεις» που υπάρχουν σήμερα πέραν της Ανώτατης Εκπαίδευσης είναι πανάκριβες και στην πλειοψηφία τους προσφέρουν ληξιπρόθεσμες δεξιότητες. Για όσους πέτυχαν την εισαγωγή τους σε ένα πανεπιστήμιο ή ΤΕΙ, το κόστος σπουδών και πάλι δεν είναι μικρό, ενώ πέρα από την υποβάθμιση που έχουν υποστεί σπουδές και πτυχία τα τελευταία χρόνια, οι νέοι αυτοί θα έχουν να αντιμετωπίσουν και το νέο χτύπημα που θα φέρει στις σπουδές και τα ιδρύματα ο νόμος - πλαίσιο που ψήφισαν πριν από μερικές μέρες από κοινού ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ. - «Δημοκρατική Συμμαχία».

Σε κάθε περίπτωση πάντως, η αγωνία των γονιών και των παιδιών τους, ο αγώνας που δίνουν, τόσο πριν, όσο και μετά τη διαδικασία των εξετάσεων, εδράζεται στην ανάγκη τους για μια δουλειά με δικαιώματα. Αυτή η ανάγκη του κάθε νέου ανθρώπου δεν ικανοποιείται στις σημερινές συνθήκες κι αυτό είναι εντελώς ανεξάρτητο από την εκπαιδευτική διαδρομή που ακολουθεί. Δεν ευθύνεται το εκπαιδευτικό σύστημα για την ανεργία και για το χτύπημα των εργασιακών δικαιωμάτων. Αυτά είναι στοιχεία σύμφυτα του καπιταλισμού, όπου επιχειρείται διαρκώς από το κεφάλαιο η μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, ενώ η ανεργία, επίσης, είναι σύμφυτη με τον καπιταλισμό, ανεξάρτητα από μόρφωση και εκπαίδευση. Ωστόσο, οι κυβερνήσεις όλα τα τελευταία χρόνια, προκειμένου να προωθήσουν αντιδραστικές εκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις, σπέρνουν αυταπάτες στο λαό ότι, τάχα, θα συνδέσουν καλύτερα την εκπαίδευση με την αγορά και τα παιδιά θα βρίσκουν πιο εύκολα δουλειά γιατί θα έχουν περισσότερα εφόδια. Ψέμα. Η εκπαίδευση είναι, έτσι κι αλλιώς, συνδεδεμένη με την οικονομία. Σήμερα, με την καπιταλιστική οικονομία. Και οι αναδιαρθρώσεις τους στοχεύουν στην καλύτερη εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου.

Ομως, σήμερα υπάρχουν όλες οι υλικές προϋποθέσεις, τα παιδιά του ελληνικού λαού να σπουδάζουν απρόσκοπτα μετά το σχολείο, τόσο σε υψηλού επιπέδου και ενιαία δημόσια και δωρεάν ανώτατη εκπαίδευση, είτε σε ένα σύστημα δημόσιων και δωρεάν επαγγελματικών σχολών για τα επαγγέλματα που δεν απαιτούν επιστημονική ειδίκευση. Υπάρχουν οι υλικές προϋποθέσεις να σπουδάζουν οι νέοι χωρίς να χρειάζεται να δουλεύουν παράλληλα και να έχουν όλοι δουλειά με πλήρη δικαιώματα μετά τις σπουδές τους. Αυτό, όμως, χρειάζεται μια οικονομία με κεντρικό σχεδιασμό και με κοινωνικοποιημένα τα μέσα παραγωγής. Μόνο τότε οι σπουδές και οι σχολές θα είναι πραγματικά ισότιμες και το όποιο σύστημα εισαγωγής σε αυτές θα είναι απαλλαγμένο από τον άκρατο ανταγωνισμό που επικρατεί σήμερα. Μόνο μέσα σε τέτοιες συνθήκες μπορεί ο νέος να ακολουθεί το δρόμο σπουδών που πραγματικά του ταιριάζει. Γι' αυτήν την προοπτική χρειάζεται να παλέψουν σήμερα οι νέοι μαζί με τους εργαζόμενους, σε ρήξη με την πολιτική της ΕΕ και της πλουτοκρατίας.