ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Πίσω απ' τις φιέστες

Γρηγοριάδης Κώστας

Την ίδια ώρα που οι μαθητές αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα, από την υλικοτεχνική υποδομή μέχρι το περιεχόμενο των μαθημάτων τους και των κενά εκπαιδευτικών, το υπουργείο Παιδείας οργανώνει «φιέστες» με μαθητές, που με τη βοήθεια των ΜΜΕ εμφανίζονται ως «διάλογος» για την Παιδεία. Πρώτα ήταν η συζήτηση με την «Ομάδα Εφήβων Συμβούλων» του Συνηγόρου του Παιδιού, η οποία εξελίχθηκε σε διαφήμιση για το διαφοροποιημένο σχολείο που θέλει να φτιάξει το ΠΑΣΟΚ. Δεύτερη φιέστα η προχτεσινή, όπου η Α. Διαμαντοπούλου και οι υφυπουργοί μίλησαν με μαθητές απ' το 4ο Λύκειο Γαλατσίου. Τα κυρίαρχα ΜΜΕ «έπαιξαν» το θέμα, λες και επρόκειτο για τη μέγιστη δημοκρατική πράξη! Μάλιστα, η υπουργός εμφανίστηκε να μιλά με 60 σχολεία, τα οποία «συμμετείχαν» απ' το διαδίκτυο. Για την ακρίβεια, ο «παρουσιαστής» της εκδήλωσης τρεις - τέσσερις φορές διάβασε μηνύματα από κάποια σχολεία! Απ' τη μια, θα μπορούσαμε να πούμε «εδώ καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουν». Το θέμα, όμως, δεν είναι τόσο απλό. Το ΠΑΣΟΚ «χτίζει» από νωρίς ένα ψευδεπίγραφο κλίμα «συναίνεσης» μέσω των συναντήσεων με μαθητές, για να περάσει λίγο αργότερα τα σχέδιά του για το «αποκεντρωμένο» σχολείο. Ενα σχολείο, που θα το διαχειρίζονται η Αυτοδιοίκηση και οι «φορείς» (μεταξύ αυτών και επιχειρήσεις) και θα φτιάχνουν μέχρι και το περιεχόμενο των σχολικών προγραμμάτων. Αν πράγματι το ΠΑΣΟΚ ήθελε να αντιμετωπίσει τα προβλήματα στην Παιδεία, ήξερε να το κάνει. Ομως, αποκλειστικά δημόσια δωρεάν Παιδεία για όλους έρχεται σε αντίθεση με την πολιτική του, που υπηρετεί το κεφάλαιο.

«Οπλο» το «βαθύ ΠΑΣΟΚ»

Το «βαθύ ΠΑΣΟΚ» δεν είναι το πρόβλημα αλλά το συγκριτικό πλεονέκτημα και «προτέρημα» της κυβέρνησης, για να περάσει τις «μεγάλες ανατροπές», εννοείται σε βάρος των λαϊκών δικαιωμάτων. Το ομολόγησε ευθέως ο τσάρος της οικονομίας επί κυβερνήσεων εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ Ν. Χριστοδουλάκης, απαντώντας στην ευρέως διαδεδομένη θεωρία ότι τάχα το βαθύ ΠΑΣΟΚ είναι ο κακός εαυτός του ΠΑΣΟΚ. «Θεωρώ ότι ακριβώς επειδή το ΠαΣοΚ είναι ένα κόμμα το οποίο στις γραμμές του έχει συνδικαλιστές, εργαζομένους, στρώματα τα οποία έχουν μια ισχυρή διεκδικητικότητα κοινωνική, είναι πιο αξιόπιστο - ακριβώς γι' αυτό - να φέρει σε πέρας μεταρρυθμίσεις», τόνισε χαρακτηριστικά μιλώντας χτες (στον «Αθήνα 9,84») και έσπευσε να διευκρινίσει τι εννοεί: «Διότι μπορεί να πείσει αυτά τα στρώματα να συμπλεύσουν σε μια κατεύθυνση αλλαγών, αρκεί βέβαια να αποδείξει ότι οι αλλαγές αυτές θα είναι σε όφελος της κοινωνίας και ότι δεν θα υπάρχουν διωγμοί εργασιακοί, μισθολογικοί, ασφαλιστικοί ή οτιδήποτε άλλο». Για τους δύσπιστους, μάλιστα, υπενθύμισε ότι «διαχρονικά - με εξαίρεση τη Μεγάλη Βρετανία, επί εποχής Θάτσερ -, οι ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις που έγιναν στις ευρωπαϊκές χώρες έγιναν επί σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων, ακριβώς γιατί είναι ικανότερα αυτά τα κόμματα, διαχρονικά, να χειριστούν καλύτερα την κοινωνική δυναμική». Οι κομμουνιστές, πάντως, ποτέ δεν είχαν αυταπάτες για το ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας ως βασικού πυλώνα της κυρίαρχης αντιλαϊκής πολιτικής και πάντα αγωνίζονταν για να ξεσκεπάσουν το ρόλο της στα μάτια του εργαζόμενου λαού.

«Μαγειρεύουν» νέα απαγόρευση

Πληθαίνουν οι ενδείξεις ότι κυβέρνηση και ΝΔ μαγειρεύουν από κοινού νέο κτύπημα στο δικαίωμα του συνέρχεσθαι και των διαδηλώσεων. Μετά τον Αντ. Σαμαρά, που εμφανίστηκε για πολλοστή φορά «αγανακτισμένος» όταν «μια κινητοποίηση μερικών δεκάδων ατόμων κλείνει τους δρόμους και παραλύει ένα ολόκληρο εμπορικό(!) κέντρο», τη σκυτάλη πήρε χτες ο Κυρ. Μητσοτάκης που ανέφερε ότι πρόκειται την ερχόμενη βδομάδα να καταθέσει Ερώτηση στη Βουλή για να «προκαλέσει» την κυβέρνηση ώστε να μπει «μια τάξη στο ζήτημα των διαδηλώσεων στο κέντρο της Αθήνας», όπως είπε στο («Βήμα fm»). Δεν αμφιβάλλουμε ότι η κυβέρνηση είναι «σαν έτοιμη από καιρό» και θα αδράξει την ευκαιρία για να επαναφέρει τις γνωστές αντιδραστικές «διαταγές» για απαγόρευση ουσιαστικά των διαδηλώσεων... Γνωρίζουν όμως πολύ καλά ότι ματαιοπονούν και ότι τέτοιες «διαταγές» δεν είναι δυνατόν να συγκρατήσουν τη λαϊκή οργή.

ΥΓ: Πάντως, έχει δίκιο ο Κυρ. Μητσοτάκης όταν λέει ότι δεν έχουν σημασία οι ταμπέλες όπως «δεξιός», «κεντρώος» ή «μεσαίος» στη ΝΔ και πως αυτό που μετράει είναι η πολιτική ουσία. Και επί της ουσίας δεν υπάρχουν πολιτικές διαφορές ούτε εντός της ΝΔ αλλά ούτε μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

Στους αγώνες η ελπίδα

Καθώς πλησιάζουμε στο τέλος της χρονιάς, γίνεται όλο και πιο ορατό ότι η επίθεση σε βάρος της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων εντείνεται, η κατάσταση της εργατικής - λαϊκής οικογένειας χειροτερεύει μέρα με τη μέρα. Αυτή την πραγματικότητα δεν μπορεί να την κρύψουν ούτε τα ψίχουλα ελεημοσύνης ούτε το μπαράζ των φιλοκυβερνητικών δημοσιευμάτων και ρεπορτάζ, δεν μπορεί να το δικαιολογήσει και η ενορχηστρωμένη προσπάθεια και απειλή περί «χρεοκοπίας της οικονομίας», όταν ακόμη και στις συνθήκες κρίσης οι μεγαλοεπιχειρηματίες έχουν κέρδη, ενώ το λαϊκό εισόδημα μειώνεται συνεχώς, η Ασφάλιση δέχεται νέα χτυπήματα όπως και οι εργασιακές σχέσεις.

Η κατάθεση του πρώτου προϋπολογισμού της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ είναι το σινιάλο γι' αυτό που θα ακολουθήσει. Μείωση μισθών και συντάξεων στο δημόσιο, καθώς το 1,5% περίπου ονομαστική αύξηση, στην πράξη σημαίνει μείωση του εργατικού εισοδήματος τη νέα χρονιά. Μείωση των δαπανών για την Ασφάλιση, την Υγεία και την Πρόνοια κατά 2,7 δισ. ευρώ ή κατά 9,7% σε σχέση με φέτος, ενώ ειδικά για την κρατική επιχορήγηση των ασφαλιστικών ταμείων η μείωση φτάνει το 12,4%. Δίπλα σε αυτά η ανεργία φουντώνει, οι απολύσεις έχουν γίνει επώδυνη καθημερινότητα. Σε πάνω από 1 εκατομμύριο υπολογίζονται οι άνεργοι, μαζί με αυτούς που είναι αλυσοδεμένοι στις «ελαστικές μορφές απασχόλησης». Στη στρατιά αυτή έρχονται να προστεθούν οι περίπου 30.000 εργαζόμενοι των stage, οι δεκάδες χιλιάδες συμβασιούχοι έργου και χρόνου που με το τελευταίο νομοσχέδιο θα παραμείνουν όμηροι της κυβέρνησης, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις της.

Και ενώ οι εργαζόμενοι δέχονται καταιγιστική επίθεση σε όλα τα μέτωπα, οι πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, σε Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα όχι μόνο σηκώνουν «λευκή σημαία», αλλά, ακόμα χειρότερα, σπεύδουν στο διάλογο - απάτη για το Ασφαλιστικό, διαβουλεύονται με τον ΣΕΒ και την κυβέρνηση πώς θα ενταφιάσουν τα ασφαλιστικά δικαιώματα. Ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός, για άλλη μια φορά, αποδεικνύεται η χρυσή εφεδρεία της πλουτοκρατίας. Παντού, στη ΓΣΕΕ, στην ΑΔΕΔΥ, σε Ομοσπονδίες, οι γνωστές πλειοψηφίες απέρριψαν την πρόταση του ΠΑΜΕ, των ταξικών δυνάμεων για προκήρυξη πανεργατικής πανελλαδικής απεργίας μέσα στο Δεκέμβρη. Παντού, στα σωματεία, ακόμα και εκεί που το μαχαίρι της εργοδοσίας φτάνει στο κόκαλο, απορρίπτουν μετά βδελυγμίας τους αγώνες. Παντού και με σύστημα καλλιεργούν κλίμα αναμονής, αποθαρρύνουν τους εργαζόμενους, με πείσμα σαμποτάρουν την οργάνωση της πάλης.

Ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός είναι επικίνδυνος για την εργατική τάξη. Θα γίνεται ακόμα πιο επικίνδυνος και διαλυτικός ο ρόλος του, όσο οξύνεται η αντεργατική επίθεση, όσο κορυφώνονται οι ταξικές αντιθέσεις. Γι' αυτό οι εργαζόμενοι πρέπει να ξεκόψουν ακόμα πιο αποφασιστικά από τις δυνάμεις του «κοινωνικού εταιρισμού», να τους κάνουν στην άκρη. Να συμπαραταχθούν με το ταξικό κίνημα, στο δρόμο του αγώνα. Στις 17 του Δεκέμβρη, στην απεργία του ΠΑΜΕ, να συντονίσουν το βηματισμό τους με τις ταξικές δυνάμεις. Να σμίξουν κάτω από το λάβαρο της ταξικής πάλης και της διεκδίκησης των σύγχρονων αναγκών τους. Εκεί, σ' αυτό τον αγώνα, βρίσκεται η ελπίδα, γεννοβολάει το μέλλον.