Οπου ακούς πολλά κεράσια, πάρε μικρό καλάθι, λέει ο λαός μας και ταιριάζει γάντι στη μόνιμη φιλολογία περί ανανέωσης της ηγεσίας του ΣΥΝ. Υποτίθεται, πως η «ανανέωση» αποτελεί τον πρώτιστο στόχο τους, εδώ και δεκατρία ολόκληρα χρόνια. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά σε όλους. Προχτές, κατά την παρουσίαση των ψηφοδελτίων του Συνασπισμού, ο Ν. Κωνσταντόπουλος αναφέρθηκε και πάλι στη «μαγική λέξη». Τούτη τη φορά, βέβαια, οι στόχοι διευρύνονται, καθώς επιδιώκεται η «ανανέωση και ανασυγκρότηση όλης της Αριστεράς».

Με άλλα λόγια, αφού... ανανέωσαν το κόμμα τους, τώρα θέλουν να κάνουν και την Αριστερά σαν τους εαυτούς τους. Και, βέβαια, δεν το είπαν, αλλά οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ κατάλαβαν, ότι το μεγάλο εμπόδιο στην επιχείρηση αυτή είναι το ΚΚΕ. Γι' αυτό και ο στόχος, περί «ανασυγκρότησης της Αριστεράς». Αλλωστε, αν δεν υπήρχε τόσα χρόνια τώρα το ΚΚΕ, οι ψευτοανανεωτικές - στην πραγματικότητα οι παμπάλαιες σοσιαλδημοκρατικές - ιδέες, περί «κοινωνικής συναίνεσης», Κεντροαριστεράς, προσαρμογής και υποταγής στους «ευρωμονόδρομους» κλπ, κλπ, ίσως είχαν κυριαρχήσει. Οπότε και δε θα αντιμετώπιζαν τώρα πρόβλημα εκλογικής επιβίωσης.

Ας μην προσπαθούν, λοιπόν, να κρύβουν τις πραγματικές τους επιδιώξεις με τα ρούχα της ψευτοανανέωσης. Στο κάτω κάτω όλοι έχουμε δώσει εξετάσεις την τελευταία τουλάχιστον δεκαετία και οι εργαζόμενοι έχουν βγάλει τα συμπεράσματά τους.

Σύξυλους άφησε χτες όλους τους παρευρισκόμενους, στη συνέντευξη Τύπου, που παραχώρησε η Ομοσπονδία των εκτάκτων του Δημοσίου, ο υποψήφιος βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, Λ. Κανελλόπουλος. Χωρίς την παραμικρή αναστολή, υποσχέθηκε ότι αν ξαναβγεί κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ μετά τις εκλογές θα λύσει το ζήτημα των εκτάκτων και θα τους μονιμοποιήσει όλους. Δηλαδή, όλα αυτά τα χρόνια ποιο κόμμα ήταν κυβέρνηση, που επέλεγε να καλύπτει τις πάγιες και διαρκείς ανάγκες του δημόσιου τομέα με συμβασιούχους ορισμένου χρόνου; Ακόμη, ποιος ήταν, που ψήφισαν μαζί με τη ΝΔ τη σχετική αναθεώρηση του Συντάγματος, η οποία απαγορεύει τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων;

Μόνο σαν πρόκληση στους νεκρούς εργάτες μπορεί να χαρακτηριστεί η προχτεσινή ανακοίνωση του υπουργείου Εργασίας, που αραδιάζει ένα μάτσο στατιστικούς αριθμούς του Σώματος Επιθεωρητών Εργασίας για τα εργατικά ατυχήματα και για τους ελέγχους. Αναφέρει ένα σωρό αριθμούς κυρώσεων, ελέγχων, προστίμων, διακοπών, αποζημιώσεων, καταγγελιών κ.ά., για να παραδεχτεί, βέβαια, στη συνέχεια ότι έχουν αυξηθεί τα σοβαρά εργατικά ατυχήματα. Η αλήθεια, όμως, για τους εργαζόμενους σε αριθμούς είναι μία: Πάνω από 610 νεκροί εργάτες από το 2000, 145 μόλις πέρσι και, ήδη, 7 νεκροί από τις αρχές του νέου χρόνου. Αυτή είναι η πολιτική της κυβέρνησης για τους εργαζόμενους στους χώρους δουλιάς. Ο,τι αριθμούς και αν παρουσιάσει η κυβέρνηση δεν αλλάζει η πολιτική της, η οποία στηρίζει την εργοδοτική ασυδοσία και τα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου. Και αυτή η πολιτική μεταφράζεται σε νεκρούς εργάτες.

Ανάλογα προκλητική, όμως, είναι και η δήλωση του υπουργού Εργασίας, Δ. Ρέππα, ο οποίος περηφανεύεται ότι το ΣΕΠΕ «συμβάλλει αποφασιστικά στη διατήρηση της αναγκαίας εργασιακής ειρήνης». Μάλλον είναι περιττό να σημειώσουμε ότι όσο περισσότερο ενισχύεται η «εργασιακή ειρήνη», τόσο περισσότερες ζωές εργατών θα θυσιάζονται στο βωμό των κερδών της πλουτοκρατίας.