Παρά τις απανωτές διαψεύσεις περί της ύπαρξης «έκθεσης» σχετικά με τα Ελληνικά πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά πράγματα, η οποία υποβλήθηκε προς την αμερικανική πολιτική και διπλωματική ηγεσία, στην κατοχή του «Ριζοσπάστη» βρέθηκε ένα αντίγραφό της. Προφανώς, λοιπόν, η έκθεση υπάρχει (λέγεται « Hilfe Country Report», κι έχει ημερομηνία 16 Φλεβάρη).

Σε ό,τι αφορά το περιεχόμενο και την ουσία της, μπορεί να λεχθεί ότι «πατάει» αρκετά στα στερεότυπα για τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα, ωστόσο το σημαντικό είναι ότι δηλώνει τις υπάρχουσες πολιτικές αναμονές της αμερικανικής ηγεσίας, πολύ περισσότερο ενόψει των επερχόμενων εκλογών. Παρά το ότι διαβάζοντας τα αποσπάσματα που παραθέτουμε εδώ - σε καμία περίπτωση εξαντλητικά, αφού στο μεγαλύτερο μέρος της η έκθεση παρουσιάζει οικονομικά στοιχεία - ο αναγνώστης θα απορήσει για τη σκοπιμότητά της, θα πρέπει να λάβει υπόψη του το ότι στις 45 σελίδες της η έκθεση εκφράζει, εν προκειμένω, τι πράγματι θα περιμένουν να δουν στην Ουάσιγκτον τις επόμενες ημέρες...

Ετσι λοιπόν η έκθεση διατυπώνει, στη «Σύνοψή» της, την εκτίμηση πως η απόφαση του πρωθυπουργού Κ. Σημίτη να κηρύξει πρόωρες εκλογές για την 9η Απρίλη «μπορεί να ιδωθεί ως αντανάκλαση της εμπιστοσύνης του στο ότι θα κερδίσει άλλη μια απόλυτη πλειοψηφία και ότι η είσοδος της Ελλάδας από την αρχή του 2001 στο κοινό νόμισμα θα επικυρωθεί στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ τον Ιούνη στη Λισαβόνα», για να προσθέσει ότι ο Κ. Σημίτης θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει ως προεκλογικό του ατού ακριβώς το ότι «θεωρείται δεδομένη» η είσοδος στην ΟΝΕ. Πράγμα, όμως, που «δε χρειάζεται», ακριβώς επειδή είναι έτσι τα πράγματα (και παρά το ότι η επίσημη αίτηση ένταξης θα γίνει την 8η Μάρτη). Αυτό που μοιάζει να αναγνωρίζει η έκθεση είναι ότι η είσοδος στην ΟΝΕ θα είναι η αρχή μιας «πιο αυστηρής προσπάθειας προς την αληθινή σύγκλιση» με την υπόλοιπη ζώνη του ΕΥΡΩ. Ενώ σημειώνει ότι το Ecofin, παρά το ότι κάλεσε για σκληρότερη «αντιπληθωριστική στάση, που θα καλύπτει όλες τις διαστάσεις της οικονομικής πολιτικής και των εισοδημάτων», απέφυγε οποιαδήποτε αναφορά «στη νομισματική πολιτική, η οποία υπό τους όρους της συμμετοχής της ΟΝΕ δεν υπόκειται σε εθνικό έλεγχο». Γλιτώνοντας, έτσι, την ελληνική κυβερνώσα παράταξη από μια δυσάρεστη «υπενθύμιση», ακριβώς...

Σε ό,τι αφορά την επερχόμενη πολιτική αναμέτρηση, η έκθεση περιέχει την παρατήρηση ότι εμφανίζεται ως «προσωπική μάχη» μεταξύ του ηγέτη του ΠΑΣΟΚ, Κ. Σημίτη, και του ομολόγου του της ΝΔ, Κ. Καραμανλή, παρά «αντιπαράθεση ιδεολογιών ή διαφορετικών οικονομικών στρατηγικών». Ο Σημίτης, λέει η έκθεση, έχει διασφαλίσει το ότι είναι ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης του κυβερνώντος κόμματος, και ο πιο πολύτιμος «εκλογικός πόρος» του. Τονίζεται πάντως ότι παρά το γεγονός ότι η διαφορά δεν ξεπέρασε στις δημοσκοπήσεις το 3%, σε προσωπικό επίπεδο η διαφορά είναι «συντριπτική». Το κύριο πρόβλημα της Νέας Δημοκρατίας, αναφέρεται σε άλλο σημείο της έκθεσης, είναι ότι «δεν μπορεί να διαφοροποιηθεί στις οικονομικές της προτάσεις από εκείνες που θα εφαρμόσει μια νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ». Επομένως, παρατηρείται, η προεκλογική εκστρατεία θα γίνει στη βάση της δημιουργίας «αμφιβολιών» περί του αν ο Σημίτης μπορεί να διαχειριστεί την κατάσταση μετά την ένταξη στην ΟΝΕ, και του «κινδύνου αποκλεισμού» από τον κύριο κορμό της ΕΕ. Καταλήγοντας, όμως στα της εκλογικής αναμέτρησης, στην έκθεση τονίζεται πως «όλες οι ενδείξεις είναι ότι ο Σημίτης θα κερδίσει τις εκλογές», τελικά.

Δύο «καθοριστικές» στιγμές, σύμφωνα με την έκθεση, οι οποίες βοήθησαν τον Κ. Σημίτη να «ισχυροποιήσει» τη στρατηγική του τοποθέτηση στο πλευρό της ΕΕ παρά τις «συχνές προστριβές» του παρελθόντος ήταν «ο πόλεμος στο Κοσσυφοπέδιο» και «η επαναπροσέγγιση με την Τουρκία». Παρά τη «συντριπτικά πλειοψηφούσα λαϊκή υποστήριξη προς τους Σέρβους», επισημαίνεται, ο κ. Σημίτης «έδωσε προτεραιότητα στη συνεργασία με το ΝΑΤΟ» (σ.σ. πράγμα που, μάλλον, στην Ουάσιγκτον εκτιμούν ιδιαιτέρως...) Ενώ, στα των ελληνοτουρκικών σχέσεων, η απόφασή του να υποστηρίξει την υποψηφιότητα της Τουρκίας για εισδοχή στην Ευρωπαϊκή Ενωση «απελευθέρωσε την Ελλάδα από μια συνεχή πηγή προστριβών με την υπόλοιπη ΕΕ». Αυτές οι κινήσεις του, συμπληρώνεται, «προσωρινά», οπωσδήποτε, «μείωσαν τη δημοτικότητά του εγχωρίως», πλην όμως «διασφάλισε ότι η Ελλάδα θεωρείται ως πιστός σύμμαχος και με τις πολιτικές της στη γραμμή των υπολοίπων της ΕΕ» (σ.σ. τι να την κάνεις την αποδοχή από το λαό σου, όταν σε θέλουν οι ισχυροί - αυτό είναι, κάτω από τις γραμμές, το συμπέρασμα της έκθεσης...).

Η επόμενη κυβέρνηση, «ανεξαρτήτως χρώματος», όπως ωραία το θέτει η έκθεση, θα επιδιώξει να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της Ελλάδας για την ένταξη της στην ΟΝΕ: «η στρατηγική έχει προκαθοριστεί και η χώρα πρέπει να πληρώσει το τίμημα» (!), είναι η «άποψη» που προβάλλεται, αφού το Ecofin έχει «προειδοποιήσει» για ακόμη σκληρότερες οικονομικές πολιτικές, οι οποίες ασφαλέστατα συνδέονται και με το ζήτημα των «εισοδηματικών πολιτικών» (αν μη τι άλλο, δεν μπορεί να κατηγορήσει τους Αμερικανούς ότι δεν έχουν ταξικό κριτήριο). Βασικό «εργαλείο» για τη μείωση του ελλείμματος από την κυβέρνηση θα αποτελέσουν, αναμφιβόλως, οι «ιδιωτικοποιήσεις» τις οποίες προωθεί και θα συνεχίσει να προωθεί η κυβέρνηση.

Αφού ολοκληρώνει μια εξαντλητική μελέτη μεγεθών, η έκθεση εισέρχεται σε διπλωματικού ενδιαφέροντος ύδατα, και συγκεκριμένα τις σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας. Η «διπλωματία των σεισμών», τονίζεται, αποφέρει καρπούς, οι επαφές είναι συχνές και τα «ακανθώδη ζητήματα», όπως σημειώνεται εμφατικά, δηλαδή «η Κύπρος και οι τουρκικές αξιώσεις στην υφαλοκρηπίδα» έχουν αφεθεί κατά μέρος και δεν επηρεάζουν το «κλίμα εμπιστοσύνης» που αναπτύσσεται. Την «πρόοδο» ασφαλώς πιστώνεται ο υπουργός Εξωτερικών Γ. Παπανδρέου, αλλά και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ο οποίος κινήθηκε στη βάση του ότι «η σύγκρουση με την Τουρκία είναι μια εξέλιξη που η Ελλάδα δεν αντέχει (οικονομικά)». Για το μέλλον, εφιστάται η προσοχή στο ότι η Τουρκία και η Ελλάδα θα πρέπει να επιλύσουν όλες τις διαφορές τους, άλλως η Τουρκία «αντιμετωπίζει τον κίνδυνο μόνιμου αποκλεισμού» από την ΕΕ. Ωστόσο, η διαδικασία θα είναι «μακρά και επώδυνη», ενώ ο Σημίτης «αναλαμβάνει ένα υπολογίσιμο ρίσκο απαλύνοντας την πολιτική του έναντι της Τουρκίας (...) αν αποτύχει, οι σχέσεις ανάμεσα στις δύο χώρες θα είναι ακόμη χειρότερες από ό,τι στο παρελθόν». Οπως κι αν έχει, ο λαός και οι επιχειρηματίες (!), τονίζει η έκθεση, θέλουν την προσέγγιση, οι τελευταίοι ειδικά διότι «υπάρχουν 15 εκατ. συγκριτικά καλά από εισοδηματικής πλευράς καταναλωτές», και όπως έχει φανεί και σε περιπτώσεις βαλκανικών χωρών, «επενδύουν σε χώρες υψηλού ρίσκου» χωρίς να διστάζουν.

Η προσπάθεια όμως μπορεί πάντα να «εκτροχιαστεί», με πιθανότερη αφορμή την Κύπρο, λέει η έκθεση: ήταν μόλις ένα χρόνο πριν που η Τουρκία «απειλούσε ανοιχτά με πόλεμο» εξ αφορμής της προσπάθειας της Κύπρου να αγοράσει πυραυλικά συστήματα (σ.σ. τους S-300) και με τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις της Κύπρου με την ΕΕ χωρίς τη συμμετοχή της τουρκοκυπριακής κοινότητας, «η αύξηση της έντασης μοιάζει πιθανή» προσεχώς.

Ο πόλεμος στο Κοσσυφοπέδιο αποτέλεσε, αναφέρει η έκθεση, το πρώτο «πραγματικό τεστ» για την ελληνική οικονομία το 1999 (με δεύτερο το σεισμό του Σεπτέμβρη): οι «ανησυχίες» της ελληνικής κυβέρνησης, πάντως, περί «σημαντικής κρίσης» δεν επαληθεύτηκαν, και οι αρχές «υπολόγισαν το κόστος σε 0,5% επί της αύξησης του ΑΕΠ», ποσοστό, δηλαδή, αμελητέο (σ.σ. οι θάνατοι βέβαια στη Γιουγκοσλαβία δεν ήταν καθόλου αμελητέοι, αλλά μάλλον αυτό δεν απασχολεί τους συντάκτες της έκθεσης). Μόλις «έφυγε ο πόλεμος από τη μέση», λέει η έκθεση, η ελληνική κυβέρνηση τα κατάφερε καλά στα οικονομικά, γεγονός που, σε τελευταία ανάλυση, δεν άλλαξε ο σεισμός του Σεπτέμβρη.

Αν και δεν υπάρχει πιο άμεση σύνδεση, στην έκθεση, της πολιτικής επιβίωσης της σημερινής κυβέρνησης με τον πόλεμο του ΝΑΤΟ κατά της Γιουγκοσλαβίας, είναι σαφές στο ότι λαμβάνεται ως δεδομένο πως η σταθερότητα του βαλκανικού περιβάλλοντος επηρεάζει, ξεκάθαρα, την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης Σημίτη, και άρα την τύχη της...