Το ιδεολόγημά τους είναι με σαφήνεια διατυπωμένο στα κείμενά τους που έχουν φτιάξει για τις κινητοποιήσεις της Διεθνούς Εκθεσης Θεσσαλονίκης (ΓΣΕΕ) ή σε κείμενα που παρέδωσαν στον πρωθυπουργό (ΑΔΕΔΥ). Σε αυτά περιλαμβάνονται οι θέσεις τους και οι προτάσεις τους. Η ερμηνεία της σημερινής πραγματικότητας, η κριτική τους και οι στόχοι που θέτουν οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες στις δύο τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις είναι πανομοιότυπα.

Η ΑΔΕΔΥ επισημαίνει πως «Η νεοφιλελεύθερη πολιτική (...) οδηγεί αναπόδραστα σε διεύρυνση των ανισοτήτων και στη φτώχεια» και σε άλλο σημείο ότι «αυτού ακριβώς του είδους οι αντιλήψεις για την οικονομία, την κοινωνία και τους θεσμούς είναι που οδήγησαν στην παγκόσμια οικονομική κρίση έχοντας προηγουμένως ακυρώσει τον κοινωνικό και αναπτυξιακό ρόλο του Κράτους».

Για όλα, λοιπόν, φταίει η νεοφιλελεύθερη αντίληψη η οποία αποτελεί σήμερα το κυρίαρχο μοντέλο άσκησης πολιτικής εξουσίας στον καπιταλισμό. Αυτό που εννοείται αλλά δε λέγεται είναι ότι μπορεί να υπάρξει μια άλλη πολιτική αντίληψη (σοσιαλδημοκρατική;) μέσα στον καπιταλισμό που να μη γεννά «δεινά» και «φτώχεια». Ετσι, το πρώτο που μαθαίνουμε είναι ότι τα προβλήματα τα προκαλούν οι λανθασμένες ιδέες που έχουν κάποιοι μέσα στο κεφάλι τους. Αραγε ποια να είναι η λύση;

Να η λύση! Αρκεί να «αλλάξουν μυαλά» η κυβέρνηση της Ελλάδας και οι άλλες κυβερνήσεις των κρατών-μελών της ΕΕ και όλα θα πάνε προς το καλύτερο... Αυτό θα επιτευχθεί με έναν τόσο απλό τρόπο που απορούμε πώς δεν το είχανε σκεφτεί νωρίτερα. Το μόνο που χρειάζεται είναι η επίκληση αξιακών και ηθικών αρχών. Για παράδειγμα: «η ΕΕ οφείλει» ή «το ελληνικό πολιτικό σύστημα έχει χρέος έναντι της Ιστορίας», όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στο κείμενο της ΑΔΕΔΥ.

• «Επαναδιαπραγμάτευση των τοκογλυφικών όρων του δανεισμού της "Τρόικας"» (ΓΣΕΕ), «επομένως ένα σχέδιο επαναδιαπραγμάτευσης με στόχο και τη διαγραφή του χρέους της χώρας, είναι αναγκαία για τη διασφάλιση της αξιοπρεπούς επιβίωσης των πολιτών και την απελευθέρωση πόρων για ανάπτυξη και πρόοδο» (ΑΔΕΔΥ). Δεν αρνούνται να πληρώσουν οι εργαζόμενοι την καπιταλιστική κρίση και τα χρέη των κεφαλαιοκρατών αλλά παζαρεύουν πόσα θα πληρώσουν. Επίσης, η ΑΔΕΔΥ λέει ότι αυτό το σχέδιο πρέπει να καταρτιστεί «έξω και πέρα από τις αυτοκτονικές πολιτικές που υπηρετούν μόνο τους δανειστές». Αρα μπορούν να υπάρξουν πολιτικές καλές και για τους εργαζόμενους και για τους δανειστές!
• Συνέχεια του προηγούμενου αιτήματος αποτελεί το αίτημα για «καθιέρωση του ευρωομόλογου» (ΑΔΕΔΥ). Το ίδιο ζητά και η ΓΣΕΕ με παλαιότερες ανακοινώσεις και δηλώσεις των εκπροσώπων της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας. Ζητάνε δηλαδή ένα ακόμα δάνειο αλλά να το πάρουνε όλοι μαζί γιατί έτσι οι εργαζόμενοι θα πληρώσουν τάχα λιγότερα.
• Μια ακόμα καινοτόμα ιδέα τους είναι η δημιουργία «δημόσιου πόλου» στις τράπεζες (ΓΣΕΕ) ή η «δημιουργία ενός ισχυρού δημόσιου τραπεζικού ομίλου στη χώρα μας» (ΑΔΕΔΥ). Θέλουν να πείσουν τους εργαζόμενους ότι μια καπιταλιστική τράπεζα είναι καλή αν είναι δημόσια.
• Και φυσικά και οι δύο αγωνιούν για το μέλλον του καπιταλισμού ζητώντας «την προστασία της κοινωνικής συνοχής» (ΑΔΕΔΥ) και «πολιτικές που θα εξασφαλίζουν την κοινωνική συνοχή» (ΓΣΕΕ).
• Ακόμα προβάλλουν το ιδεολόγημα ότι μπορεί να υπάρξει ένα κράτος αταξικό, ουδέτερο που να μπορεί να λειτουργήσει δίκαια. Η ΓΣΕΕ για παράδειγμα ζητά τη δημιουργία κρατικών θεσμών που τάχα θα προστατεύουν τους εργαζόμενους όπως ο «Συνήγορος του εργαζόμενου». Η ΑΔΕΔΥ - πιο αρμόδια για το θέμα - ζητά την «εφαρμογή μιας ολοκληρωμένης στρατηγικής για τη δημοκρατική αναδιοργάνωση της Δημόσιας Διοίκησης». Η αταξικότητα του κράτους συμπληρώνει το ιδεολόγημα περί καλών και κακών κυβερνώντων. Αρκεί να καταλάβουν την κυβερνητική εξουσία οι καλοί και όλα θα λυθούν. Κρύβουν ότι το κράτος είναι όργανο στα χέρια της κυρίαρχης τάξης και επομένως όποιος και να είναι κυβέρνηση στον καπιταλισμό, εξυπηρετεί τις ανάγκες της αστικής τάξης.

Με αυτές τις θέσεις και τους στόχους που θέτουν οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες θέλουν να στρέψουν την οργή και την αγανάκτηση των εργαζομένων σε λάθος δρόμους. Οι πραγματικές αιτίες, δηλαδή ο ίδιος ο καπιταλισμός, συγκαλύπτονται και άρα μένουν στο απυρόβλητο.

Δεν είναι καθόλου υπερβολή να πούμε ότι οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες προσφέρουν πολύτιμες υπηρεσίες στο κεφάλαιο και στις κυβερνήσεις του. Να γιατί απαιτείται, ακόμα πιο πολύ σήμερα από πριν, η αλλαγή του συσχετισμού δύναμης, η καταδίκη των δυνάμεων αυτών και το δυνάμωμα του ταξικού πόλου στο εργατικό κίνημα, του ΠΑΜΕ.