Παπαγεωργίου Βασίλης

Τον δοκιμασμένο ευρωμονόδρομο εμφάνισε, όπως ήταν εντελώς αναμενόμενο, ο Κ. Καραμανλής ως «φυγή προς τα μπρος» και διέξοδο για την οικονομία και τη χώρα αλλά και από τη δύσκολη πολιτική συγκυρία και την εσωκομματική αναταραχή που πλήττει το κυβερνών κόμμα.

Πράγματι, το μόνο για το οποίο δεν μπορεί να κατηγορηθεί η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός είναι ότι στο μονόδρομο αυτό μένουν στα λόγια. Μόνο μέσα στη βδομάδα που πέρασε, η κυβέρνηση ψήφισε στη Βουλή το νομοσχέδιο για την ιδιωτικοποίηση της «Ολυμπιακής», μαζί με την επαίσχυντη τροπολογία για κατάργηση στοιχειωδών εργασιακών δικαιωμάτων στις πρώην ΔΕΚΟ που ξεπουλιούνται. Ξεκίνησε ήδη, από 1^η του μήνα, η τρίτη φάση της ενοποίησης των ασφαλιστικών ταμείων που πλήττει ασφαλιστικά δικαιώματα και εξομοιώνει προς τα κάτω τις συντάξεις. Σειρά για την επόμενη βδομάδα παίρνει η κατάθεση αύριο του προσχεδίου του προϋπολογισμού για το 2009 «κουβαλώντας» νέους φόρους πάνω από 5,5 δισ. ευρώ, ενώ ακολουθούν οι «παρεμβάσεις» στον ΟΣΕ, τη ΔΕΗ, τα αεροδρόμια, ο «Καποδίστριας 2» κ.ο.κ.

Γενικότερα, το μήνυμα που έστειλε από τη συνεδρίαση του Yπουργικού Συμβουλίου ο πρωθυπουργός, αφορά τη βούληση και αποφασιστικότητά του «να πάει μέχρι το τέλος» χάρη των συνολικότερων συμφερόντων της άρχουσας τάξης, αφήνοντας ταυτόχρονα σαφώς να εννοηθεί ότι προσδοκά τη στήριξη από τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους και τους τραπεζίτες. Ο πρωθυπουργός εγγυήθηκε ιδιαίτερα για τη σταθερότητα του τραπεζικού συστήματος και την απρόσκοπτη συνέχιση της κερδοφορίας. «Η κυβέρνηση διασφαλίζει και εγγυάται τη σταθερότητα του τραπεζικού συστήματος και προστατεύει τα συμφέροντα των πολιτών», δήλωσε μετά τη συνεδρίαση της Κυβερνητικής Επιτροπής την περασμένη Τρίτη, με την έμφαση εννοείται να δίνεται στο πρώτο σκέλος της δήλωσης.

Η κυβέρνηση έχει υψώσει ισχυρό προστατευτικό δίχτυ ασφαλείας για τις Τράπεζες από την τρέχουσα καπιταλιστική κρίση. Εμφανίζεται πανέτοιμη να αντιγράψει τις κυβερνήσεις των ΗΠΑ και των άλλων κρατών - μελών της ΕΕ και να χρησιμοποιήσει λεφτά του προϋπολογισμού για να «σώσει» το τραπεζικό σύστημα, αν χρειαστεί. Την ίδια στιγμή ο προϋπολογισμός «δεν αντέχει» για μέτρα που θα ανακούφιζαν τα λαϊκά νοικοκυριά. Το περιβόητο «δίχτυ κοινωνικής προστασίας», που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός, σπρώχνει στον Καιάδα της φτώχειας την πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων.

Το άσχημο για την κυβέρνηση είναι πως έχει αρχίσει να γίνεται ευρύτερα αντιληπτό ότι οι «μεταρρυθμίσεις» της λύνουν μόνο τα «προβλήματα» κερδοφορίας των ισχυρών επιχειρηματικών ομίλων, ενώ για τους πολλούς φέρνουν νέα φτώχεια, κατεδάφιση ασφαλιστικών και εργασιακών δικαιωμάτων, υποβάθμιση του περιβάλλοντος κ.ο.κ.

Οι μεταρρυθμίσεις προκαλούν πλέον περίσσιο θυμό και λαϊκή οργή και ταυτίζονται, καθ' όλα δικαιολογημένα, με την ίδια την αντιλαϊκή πολιτική. Οι πάντες βλέπουν καθαρά πλέον ότι η μεταρρύθμιση στο Ασφαλιστικό, για παράδειγμα, αυξάνει όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, μειώνει συντάξεις, καταργεί τα βαρέα και ανθυγιεινά, διαλύει τα ταμεία και την περιουσία τους, ενώ αφήνει έξι στους δέκα συνταξιούχους να επιβιώσουν με λιγότερα από 600 ευρώ.

Επίσης, η φορολογική μεταρρύθμιση από τη μια «ελάφρυνε» τις επιχειρήσεις από φόρους κάμποσων δισεκατομμυρίων ευρώ τα προηγούμενα χρόνια, ενώ από την άλλη μετέφερε νέα βάρη στις πλάτες των γνωστών υποζυγίων. Το 2004 οι μισθωτοί πλήρωναν το 39% των φόρων και οι επιχειρήσεις το 45%. Το 2007 οι μισθωτοί πλήρωναν το 50% και οι επιχειρήσεις το 36%. Επίσης οι έμμεσοι φόροι, δηλαδή οι πιο επαχθείς αντιλαϊκοί φόροι, έχουν ανέλθει στο 63% των συνολικών φόρων.

Οι μεταρρυθμίσεις στην υγεία, για να αναφερθεί ένα ακόμα παράδειγμα, έχουν οδηγήσει τις ιδιωτικές δαπάνες στα 7,5 δισ. ευρώ το 2006, ενώ τα κέρδη των επιχειρήσεων υγείας ανεβαίνουν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς κάθε χρόνο.

Με τις λεγόμενες «απελευθερώσεις αγορών», από την ενέργεια και τις τηλεπικοινωνίες μέχρι την ακτοπλοΐα, τα καρτέλ έχουν ενισχύσει την κυριαρχία τους, αυξάνοντας διαρκώς τα τιμολόγια, υποβαθμίζοντας τις προσφερόμενες υπηρεσίες και εντείνοντας την εκμετάλλευση των εργαζομένων.

Είναι πλέον ορατό πως η επίδειξη πυγμής προς τους εργαζόμενους που αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους, όπως και οι συκοφαντίες περί «βολεμένων» και «συντεχνιών», γυρίζουν μπούμερανγκ σε βάρος της κυβέρνησης.

Στην εφαρμοζόμενη πολιτική, που τη φέρνει αντιμέτωπη με τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού, βρίσκεται στην πραγματικότητα η βαθύτερη αιτία της ενδοκυβερνητικής αναταραχής και εσωκομματικής κρίσης. Το πρόβλημα δεν είναι βέβαια οι «διαφωνούντες» βουλευτές, που καυγαδίζουν για το μερίδιο της λείας της εξουσίας και υπερψηφίζουν όλα τα νομοσχέδια, αλλά η λαϊκή δυσαρέσκεια που διαρκώς «παράγει» η πολιτική της.

Το ζητούμενο λοιπόν για τα λαϊκά στρώματα είναι πώς θα οργανώσουν την πάλη τους για να εμποδίσουν την αντιλαϊκή πολιτική και να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για την ανατροπή της: την ανασύνταξη δηλαδή του εργατικού κινήματος, τη δημιουργία αντιιμπεριαλιστικής συμμαχίας και την αποφασιστική ισχυροποίηση του ΚΚΕ.