ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Πέμπτη 5 Μάη 2011
Σελ. /40
Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
Χρέος όλων να πετύχει η απεργία

Η απεργία στις 11 Μάη είναι κρίκος για να μετατραπεί σε αφετηρία νέων αγώνων για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής. Το ταξικό κάλεσμα πρέπει να φτάσει σε κάθε χώρο δουλειάς και σε κάθε λαϊκή συνοικία, να ανοίξει πλατιά και σε βάθος η κουβέντα: Οι θυσίες του αγώνα έχουν μικρότερο κόστος από τις θυσίες για λογαριασμό της πλουτοκρατίας. Ο πλούτος που παράγεται σήμερα και η ανάπτυξη της τεχνολογίας και της επιστήμης πρέπει να αξιοποιούνται για την ικανοποίηση των όλο και διευρυνόμενων λαϊκών αναγκών. Τα αντιλαϊκά μέτρα δε θα έχουν σταματημό, αν το εργατικό - λαϊκό κίνημα δε βάλει φρένο. Οσο καθυστερεί η οργάνωση, η αντεπίθεση, η οριστική ρήξη με την πλουτοκρατία και τα κόμματά της, τόσο θα δυναμώνει η επίθεση στη λαϊκή οικογένεια. 75 δισ. ετοιμάζεται να ληστέψει η κυβέρνηση από τον ιδρώτα των εργαζομένων. Ολα αυτά πρέπει να τα σκεφτεί σοβαρά κάθε εργαζόμενος, να αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν και να μπει στη δράση.

Η οργάνωση της απεργίας πρέπει να γίνει υπόθεση του κάθε εργάτη, της κάθε εργάτριας, του κάθε άνεργου, του κάθε νέου. Η τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς και η κυβερνητική προπαγάνδα βάζουν μεγάλα εμπόδια, αλλά μπορούν να ανατραπούν. Καθένας και καθεμιά πρέπει να αναλογιστεί: Τι δύναμη έχει ο καθένας μόνος του; Τι αποτέλεσμα μπορεί να φέρει ο αγώνας μόνον ενός κλάδου, ενός εργοστασίου; Τι απομένει στον άνεργο που δεν μπορεί καν να ζήσει, πέρα από το να παλέψει για ουσιαστικά μέτρα προστασίας του και για αλλαγή του τρόπου οργάνωσης της παραγωγής, ώστε να καταργηθεί μια και καλή το φαινόμενο της ανεργίας; Ποιος μπορεί να εξασφαλίσει στον κάθε εργαζόμενο ότι δε θα απολυθεί, ότι θα έχει δουλειά με δικαιώματα, στον αυτοαπασχολούμενο ότι θα κρατήσει το μαγαζί του; Τι θα κάνει η λαϊκή οικογένεια, όταν κλείνουν νοσοκομεία και σχολεία, όταν δε χορηγούνται φάρμακα σε χιλιάδες ασφαλισμένους; Τι τύχη μπορεί να έχει ο καθένας σήμερα, όταν παραμένει ανοργάνωτος, ανοχύρωτος στην προπαγάνδα των επιχειρηματιών; Η αδράνεια και η μοιρολατρία οδηγούν στη θυσία για τα καπιταλιστικά κέρδη και ερμηνεύονται από την κυβέρνηση και την τρόικα σαν συναίνεση και αποδοχή της πολιτικής αυτής, της εξουσίας των μονοπωλίων. Εδώ πρέπει να κυριαρχεί το «όλοι για τον έναν και ο ένας για όλους». Συλλογική ταξική δράση.

Με αυτήν την έννοια, η προετοιμασία της απεργίας - της κάθε μάχης - δεν έχει αρχή, μέση και τέλος. Εντάσσεται στο διαρκή αγώνα, ώστε οι εργαζόμενοι να απεγκλωβιστούν από την πολιτική αυτή είτε έχει τη μεταμφίεση του ΠΑΣΟΚ, είτε της ΝΔ, είτε οποιαδήποτε άλλη. Να γυρίσουν οριστικά την πλάτη στον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό. Να μεγαλώσει η οργάνωση στους χώρους δουλειάς και σε επίπεδο κλάδου. Να ωριμάζει η ταξική τους συνείδηση, η ταξική αλληλεγγύη. Να καταδικάσουν στη συνείδησή τους αυτήν την πολιτική. Να δώσουν πολιτική απάντηση, με τον αγώνα κόντρα στη στρατηγική του κεφαλαίου και των κομμάτων του, που είναι στην ακριβώς αντίπερα όχθη από τις λαϊκές ανάγκες. Να συμβάλουν στην αλλαγή του συσχετισμού δύναμης στο εργατικό κίνημα, απομονώνοντας τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες. Να εγκαταλείψουν ΠΑΣΟΚ - ΝΔ. Συσπείρωση, οργάνωση δυνάμεων σε γραμμή σύγκρουσης με την πλουτοκρατία και τις δικές της ανάγκες, για την οριστική ανατροπή της αντιλαϊκής - αντεργατικής πολιτικής.

Καμιά συναίνεση

Παπαγεωργίου Βασίλης

«Το χρέος του κ. Παπανδρέου και η οφειλή του κ. Σαμαρά» ήταν ο τίτλος βασικού σχολίου χτες στην ηλεκτρονική έκδοση του «Βήματος», που αναδεικνύει ξανά και ξανά την «ανάγκη» στενότερης συνεργασίας μεταξύ κυβέρνησης και ΝΔ για να προχωρήσουν τα νέα αντιλαϊκά μέτρα. Ο αρθρογράφος, θεωρώντας περίπου δεδομένο ότι έχει προκριθεί κυρίως από τις ΗΠΑ, αλλά και από την ΕΕ «η λύση της συνολικής επιμήκυνσης του χρέους», θέτει το κρίσιμο ζήτημα «της συμβολής και συμμετοχής της ελληνικής πολιτικής στην αντιμετώπιση της κρίσης». Στο πλαίσιο αυτό επισημαίνει ότι «ο κ. Παπανδρέου έχει ιστορική ευθύνη απέναντι στην πατρίδα και στον ελληνικό λαό να δράσει χωρίς να προσμετρήσει το πολιτικό κόστος και να λάβει όλα τα απαιτούμενα μέτρα, αλλά και την κυβέρνησή του να αναδιατάξει ώστε κατά το δυνατόν να εγγυηθεί το αποτέλεσμα της προσπάθειας». Οσο για το ρόλο που καλείται να διαδραματίσει η ΝΔ, σημειώνει ότι «αν η επιμήκυνση του συνόλου του χρέους εξαρτάται από το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα που τώρα συζητείται και αξιολογείται, η Νέα Δημοκρατία οφείλει τουλάχιστον ανοχή». Φαντάζει παράξενη αυτή η προτροπή, με δεδομένο ότι η ηγεσία της ΝΔ όχι μόνο ανοχή, αλλά γερές πλάτες έχει βάλει μέχρι τώρα στην εφαρμοζόμενη αντιλαϊκή πολιτική. Και αυτήν τη στάση θα τηρήσει και στο εξής για να περάσει το νέο πακέτο αντιλαϊκών μέτρων που προβλέπει το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα. Εχει δεσμευτεί άλλωστε σαφώς στη μία και μοναδική ανακοίνωση που έχει εκδώσει μέχρι τώρα για το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα. Αλλος λοιπόν είναι ο στόχος: Η συναίνεση και η υποταγή του λαού και δεν πρόκειται να τον πετύχουν.

Η μοναδική φιλολαϊκή διέξοδος

Τη συναίνεση που έχει επιτευχθεί στην Πορτογαλία μεταξύ των «σοσιαλιστών» και των κεντροδεξιών για το μνημόνιο με την τρόικα προβάλλει ως παράδειγμα προς μίμηση η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. «Θα πρέπει να τονίσω τη σημασία μίας τέτοιας συμφωνίας που επετεύχθη από μία ενδιάμεση κυβέρνηση με ευρεία στήριξη από τα πολιτικά κόμματα», τονίζει χαρακτηριστικά σε δήλωσή του στο «Ρόιτερς» ο Γ. Πεταλωτής, με αφορμή την οριστικοποίηση του πορτογαλικού μνημονίου με την τρόικα. Ομως, το μόνο για το οποίο δεν μπορεί να παραπονιέται η κυβέρνηση είναι ότι δεν είχε τη στήριξη των άλλων κομμάτων του κεφαλαίου - και όχι μόνο - στην υλοποίηση του μνημονίου. Μπορεί η ΝΔ να είπε ένα προσχηματικό και υποκριτικό «όχι» στην ψήφιση του μνημονίου, ακριβώς για να παγιδεύσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια και να μην την αφήσει στο έλεος του «πεζοδρομίου», όπως έχει εξηγήσει ο Αντ. Σαμαράς, αλλά στην πράξη έχει βάλει πλάτη και έχει στηρίξει το σύνολο των βάρβαρων μέτρων. Εχει ψηφίσει τα μισά και πλέον νομοσχέδια που απορρέουν από το μνημόνιο, έχει σταθεί απέναντι στους λαϊκούς - ταξικούς αγώνες που αντιπαλεύουν την αντιλαϊκή πολιτική και έχει δεσμευτεί για την πλήρη εφαρμογή του. Η συναίνεση, λοιπόν, κυβέρνησης και ΝΔ είναι αρραγής και σε όλο το μήκος του αντιλαϊκού μετώπου. Αυτό που τους πονάει είναι ότι δεν υπάρχει η λαϊκή συναίνεση. Πολύ περισσότερο φοβούνται μήπως η μετατροπή της λαϊκής δυσαρέσκειας σε συνειδητή ταξική πάλη αποκτήσει παλλαϊκά χαρακτηριστικά. Χρειάζεται, λοιπόν, ο λαός να πιστέψει ότι η μοναδική ρεαλιστική φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση σημαίνει να πάρει ο ίδιος τις τύχες του στα χέρια του ανατρέποντας την εξουσία των μονοπωλίων.

Ο φόβος της οργανωμένης ανυπακοής

Χειροπιαστή απόδειξη της απήχησης που έχουν η πολιτική και οι ιδέες του ΚΚΕ στις λαϊκές μάζες και συνάμα της βαθιάς ενόχλησης που προκαλεί η δράση του στην πλουτοκρατία αποτελεί η επίθεση κατά του ΚΚΕ, στην οποία επιδίδεται με ένταση τις τελευταίες μέρες η Ντ. Μπακογιάννη. Μετά το προκλητικό τσουβάλιασμα που έκανε προχτές στη συνέντευξη Τύπου μιλώντας για «παράξενο συνδυασμό ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Δημοκρατίας», η πρώην υπουργός επανήλθε χτες μιλώντας για το «ψαχνό»: «Σέβομαι απόλυτα το ΚΚΕ, αλλά εγώ έχω τεράστιες διαφορές, ιδεολογικές, ουσίας και άσκησης πολιτικής. Δεν μπορώ να δεχθώ ότι βγαίνει ένα κοινοβουλευτικό κόμμα στην Ελλάδα και κηρύσσει την ανομία. Δεν μπορώ. Το λέει ευθέως: "Ανυπακοή". Δεν το κρύβουν οι άνθρωποι. Λένε "ανυπακοή". Σε τι; Στο νόμο της δημοκρατίας;», είπε χαρακτηριστικά (στο «vima fm»), επιβεβαιώνοντας πανηγυρικά ότι αυτό που δεν «αντέχει» είναι η ίδια η πολιτική του ΚΚΕ, που κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να οργανώσει ο λαός την αντεπίθεσή του με στόχο τη λαϊκή εξουσία. Το ΚΚΕ είναι περήφανο γιατί πρώτο εδώ και χρόνια κάλεσε το λαό σε οργανωμένη ανυπακοή και απειθαρχία, παρακινώντας να προσανατολίσει την πάλη του κατευθείαν στη ρήξη και ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Η αντίδραση της Ντ. Μπακογιάννη, που το κόμμα της εκφράζει τις πιο προωθημένες και αντιδραστικές θέσεις των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, καταδεικνύει ότι το ΚΚΕ τους χαλάει τη σούπα και θα κάνουν ό,τι μπορούν για να το χτυπήσουν. Το μόνο που θα καταφέρουν είναι να το κάνουν πιο δυνατό.



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ