ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Τα «συνήθη» ψέματα των εφοπλιστών

Παπαγεωργίου Βασίλης

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα από αυτό που λένε οι ακτοπλόοι εφοπλιστές και τα καλοπληρωμένα παπαγαλάκια τους, ότι δηλαδή «το κόστος μετάβασης» στα νησιά θα μειωθεί όταν θα μειωθεί το μισθολογικό κόστος στα πλοία, μέσω της δραστικής μείωσης του αριθμού και μισθών των ναυτεργατών. Είναι ολοφάνερο ότι το ψέμα αυτό επιστρατεύεται για να οικοδομηθούν συμμαχίες με τους κατοίκους και τους επισκέπτες των νησιών και να χτυπηθεί ο αγώνας των ναυτεργατών για τα εναπομείναντα δικαιώματά τους. Το ίδιο ψέμα όμως έλεγαν όταν ξεκίνησε η «απελευθέρωση» της ακτοπλοΐας. Ολοι θυμούνται το τότε πολιτικό προσωπικό της πλουτοκρατίας και τα αστικά ΜΜΕ να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους και να ορκίζονται ότι η απελευθέρωση της ακτοπλοΐας θα φέρει φτηνά εισιτήρια για τους επιβάτες και τα οχήματα εξαιτίας τάχα του ανταγωνισμού. Ομως, στα χρόνια της απελευθέρωσης τα εισιτήρια ανέβηκαν 300-400%, παρά το γεγονός ότι την ίδια στιγμή οι ακτοπλόοι «ενθυλάκωναν» εκατοντάδες εκατομμύρια κάθε χρόνο από κρατικές επιδοτήσεις. Το ίδιο θα συμβεί και τώρα παρά τη δραστική μείωση του «κόστους επάνδρωσης» που επιχειρούν να πετύχουν μέσα από την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων και τη μεγάλη μείωση των πληρωμάτων. «Η εφαρμογή των μέτρων ελαστικοποίησης των επανδρώσεων εκτιμάται ότι είναι δυνατόν να εξοικονομήσουν από 33-55%(!) της μηνιαίας μισθολογικής επιβάρυνσης του ακτοπλοϊκού πλοίου - ανάλογα με τον τύπο πλοίου για δαπάνες επάνδρωσης», αναφέρεται χαρακτηριστικά στη μελέτη του Ναυτικού Επιμελητηρίου Ελλάδας (ΝΕΕ), γνωστού παραμάγαζου των εφοπλιστών. Ομως, αυτή την «εξοικονόμηση κόστους» οι εφοπλιστές δεν πρόκειται να τη μοιραστούν με τους κατοίκους των νησιών προσφέροντας πιο φτηνά εισιτήρια, όπως διατείνεται αυθαίρετα και ξεδιάντροπα η μελέτη, αλλά θα τη μετατρέψουν σε κερδοφορία που θα γεμίσει τους ήδη παραγεμισμένους τραπεζικούς λογαριασμούς των εφοπλιστών. Η αλήθεια είναι ότι τα συμφέροντα των κατοίκων των νησιών ταυτίζονται με αυτά των ναυτεργατών και μπορούν να υλοποιηθούν μόνο από μια πανίσχυρη λαϊκή συμμαχία που θα αποκρούσει τα μέτρα που εξαθλιώνουν το λαό και θα ανατρέψει την εξουσία των αστών.

Με καπιταλιστική διαχείριση θύμα πάντα θα είναι ο λαός

Η εκτελεστική επιτροπή του ΔΝΤ καταδίκασε την περασμένη Παρασκευή την Αργεντινή για τον τρόπο που η κυβέρνηση υπολογίζει τον πληθωρισμό και το ΑΕΠ. Εκρινε δε μη επαρκή τα διορθωτικά μέτρα που κατά απαίτησή του έλαβε η χώρα ώστε να ευθυγραμμιστούν οι δείκτες της με τις διεθνείς στατιστικές αντιλήψεις και τις κατευθυντήριες γραμμές που εξασφαλίζουν τον ακριβή υπολογισμό.

Η επί της ουσίας πρόταση μομφής από το ΔΝΤ θα μπορούσε να επηρεάσει την «οικονομική αξιοπιστία» της χώρας, που ήδη αμφισβητείται απ' τις «αγορές» μετά τη χρεοκοπία του 2001. Το θέμα θα εξεταστεί εκ νέου μέχρι το Νοέμβρη, προθεσμία εντός της οποίας η Κ. Λαγκάρντ πρέπει να υποβάλει σχετική έκθεση στο ΔΣ του ΔΝΤ, που μπορεί να αποφασίσει μέχρι και την αποβολή της Αργεντινής απ' τους κόλπους του.

Η κυβέρνηση της Αργεντινής υπολογίζει τον πληθωρισμό στο 10% - νούμερο ήδη υψηλό για τα ισχνά λαϊκά εισοδήματα, πόσο μάλλον αν ευσταθούν οι εκτιμήσεις ανεξάρτητων αρχών και κομμάτων της αντιπολίτευσης που τον ανεβάζουν στο 25%. Το «μαγείρεμα» που χρεώνουν στην κυβέρνηση αιτιολογείται απ' τους επικριτές της απ' το γεγονός ότι «έτσι πληρώνει χαμηλότερο επιτόκιο στους πιστωτές, που αγόραζαν χρέος προσαρμοσμένο στις διακυμάνσεις του πληθωρισμού».

Φαίνεται πως η δημιουργική λογιστική είναι διαδεδομένη μέθοδος μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών. Σε κάθε περίπτωση, τα «τραβήγματα» της Αργεντινής δέκα και περισσότερα χρόνια μετά τη χρεοκοπία, επιβεβαιώνουν πως κάθε άλλο παρά καλώς καμωμένα είναι όλα στη συγκεκριμένη χώρα, το παράδειγμα της οποίας εκθειάζουν πολιτικές δυνάμεις στη χώρα μας και κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ.

Επιβεβαιώνουν πως όποιο απ' τα εργαλεία που διαθέτουν κι αν επιλέξουν οι πολιτικοί εκπρόσωποι των μονοπωλίων για τη διαχείριση της κρίσης, είτε δηλαδή στάση πληρωμών, είτε περιοριστικά, είτε επεκτατικά μέτρα, τα σπασμένα τα πληρώνουν οι λαοί. Αυτοί είναι που πληρώνουν το τίμημα σε κάθε περίπτωση, ανεξαρτήτως των χειρισμών, όσο κυριαρχούν τα μονοπώλια ο παραγόμενος απ' τους λαούς πλούτος θα καταλήγει στα χέρια τους και δε θα περισσεύει ούτε ψίχουλο για να χορτάσει η φτωχολογιά την πείνα της.

Να οργανώσουμε την απεργία

Ολο και πιο εκρηκτική γίνεται η κατάσταση για την εργατική τάξη, μέρα με τη μέρα που περνάει. Η εργοδοτική επίθεση παίρνει εφιαλτικές διαστάσεις: Οι ναυτεργάτες, που κλείνονται μέρες και μήνες ολόκληρους μες στα μηχανοστάσια και τ' αμπάρια, αναγκάζονται να δουλεύουν χωρίς συμβάσεις, απλήρωτοι για μήνες, πληρώνοντας τους ανταγωνισμούς των εφοπλιστών για την κυριαρχία στον κλάδο. Οι χαλυβουργοί καλούνται να δουλεύουν με 500 και 600 ευρώ ή πετιούνται μαζικά στο δρόμο σακατεμένοι από τα χρόνια δουλειάς μες στη φωτιά και στο σίδερο, πληρώνοντας τις επενδυτικές επιλογές των μεγαλοβιομηχάνων που ψάχνουν κλάδο και χώρα για γρηγορότερο κέρδος. Οι οικοδόμοι, οι μεταλλεργάτες, που κάνουν πέντε και δέκα μεροκάματα το χρόνο, καταδικάζονται σε σκληρή δουλειά μέχρι να πεθάνουν αφού τα χρόνια ασφάλισης για τη συνταξιοδότησή τους αυξάνονται συνέχεια. Η ανεργία σαρώνει.

Δεν υπάρχει κλάδος, δεν υπάρχει οικογένεια που να μη βιώνει τις τραγικές συνέπειες από τη συρρίκνωση του λαϊκού εισοδήματος που εντείνεται διαρκώς, όπως βεβαιώνουν οι ίδιες οι εξελίξεις: Το επόμενο διάστημα οι Συλλογικές Συμβάσεις λήγουν σε μια σειρά κλάδους. Τα πενιχρά μεροκάματα εξανεμίζονται από τα χαράτσια που εξοντώνουν τα λαϊκά νοικοκυριά, από την ακρίβεια, από το εμπόριο στην Υγεία και στην Παιδεία. Η ανεργία που αυξάνεται συνέχεια συμπληρώνει το δράμα των λαϊκών στρωμάτων, σφίγγει ασφυκτικά τη θηλιά στο λαιμό του λαού, πολλαπλασιάζει τους υποσιτιζόμενους μαθητές, τα ανεμβολίαστα παιδιά, τους εγκαταλειμμένους γερόντους, τις εξαντλημένες μανάδες.

Ηδη, σε εξέλιξη βρίσκονται αγώνες σε μια σειρά χώρους. Αγώνες που βγάζουν στο προσκήνιο τις ανάγκες του εργαζόμενου λαού και - κυρίως - την ανάγκη να τις υπερασπιστεί οργανώνοντας την πάλη του ενάντια στην πολιτική που τις τσακίζει για να μπορέσουν μια χούφτα μονοπώλια να μπουκώνουν απ' τα κέρδη. Αγώνες που πρέπει να οργανωθούν όπως αρμόζει στην υπεράσπιση των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων: Σφυρηλατώντας την ταξική ενότητα των εργατών, ενισχύοντας τη συμμαχία όλων των λαϊκών στρωμάτων ενάντια στον κοινό τους αντίπαλο.

Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες, η οργάνωση και επιτυχία της πανελλαδικής πανεργατικής απεργίας στις 20 Φλεβάρη αποτελεί καθήκον για κάθε εργάτη, αλλά και κάθε λαϊκή οικογένεια. Δεν είναι μια ακόμα κινητοποίηση. Είναι μια απεργία που πρέπει να έχει το χαρακτήρα και το περιεχόμενο που απαιτεί η αναχαίτιση της εργοδοτικής επιθετικότητας. Πρέπει να αποτελέσει αφετηρία για τη συσπείρωση νέων δυνάμεων, για την ισχυροποίηση των συνδικάτων, την ένταση και σταθεροποίηση της διαφωτιστικής δουλειάς που θα αποκαλύπτει πως η υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων προϋποθέτει σύγκρουση με την ανάπτυξη υπέρ των μονοπωλίων. Πρέπει να εξασφαλίσει την ενεργό συμμετοχή των ίδιων των εργατών. Να αποκαλύψει τον επιζήμιο ρόλο των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών. Να υψώσει σθεναρά την απόφαση χιλιάδων και χιλιάδων εργατών που θα απεργήσουν και θα διαδηλώσουν με το πλαίσιο του ΠΑΜΕ ότι: Αρνούμαστε να ζήσουμε χωρίς Συμβάσεις σα σκλάβοι, να στερούμε το φαΐ απ' τα παιδιά μας για να πληρώνουμε φόρους στα ταμεία των καπιταλιστών, εγκαταλείποντας στην εξαθλίωση τους ανέργους, σκύβοντας το κεφάλι στη βία και τον αυταρχισμό. Δε μπορεί οι άνεργοι να μένουν απροστάτευτοι. Οχι, δε θα το δεχτούμε!