ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Ρήξη και όχι «ραγιαδισμός»

Γρηγοριάδης Κώστας

Ναι στο δικαίωμα των διαδηλώσεων, αλλά με «σωστά» αιτήματα. Ποια είναι αυτά; Να γίνουν ...λίγο πιο δίκαια τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα, που όμως οι πάντες πρέπει να αποδεχθούν ως αναγκαία. Κι όμως το υποστηρίζουν στα σοβαρά «Τα Νέα» στο χτεσινό κύριο άρθρο τους. Ιδού: «Ναι» στο δικαίωμα της διαμαρτυρίας και κοινωνικής πίεσης για δικαιότερη κατανομή των βαρών που επιβάλλονται με τα μέτρα αποτροπής της δημοσιονομικής καταστροφής... «Οχι» στη βία και στην τυφλή άρνηση της ανάγκης να υπάρξουν μέτρα απομάκρυνσης του ζόφου της χρεοκοπίας, που θα κατέλυε κάθε δικαίωμα των εργαζομένων και θα αποδυνάμωνε περαιτέρω τη χώρα στη διεθνή κοινότητα. Μάλιστα, η φιλοκυβερνητική εφημερίδα του συστήματος δε διστάζει να ισχυριστεί ότι αυτά ακριβώς διεκδικούσαν οι δεκάδες χιλιάδες που πλημμύρισαν τους δρόμους της Αθήνας και των άλλων πόλεων. «Εκεί όπου βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα, καμιά κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να αρνηθεί τις υποχρεώσεις που επιβάλλουν οι δανειστές της. Αυτό είναι. Γίνεται να μην ικανοποιήσει η κυβέρνηση τους τραπεζίτες και τους άλλους καπιταλιστές; Θα μπορούσε ίσως να καταστήσει πιο εμφανές το κριτήριο της κοινωνικής δικαιοσύνης, γράφει. Αυτό ζητούσαν οι διαδηλωτές, αλλά το συσκότισε η χθεσινή αποτρόπαιη πράξη», αποφαίνεται. Δυστυχώς γι' αυτούς, οι διαδηλωτές έχουν αφήσει αποφασιστικά πίσω τους το «ραγιαδισμό» και τραβάνε στο (μονο)δρόμο της εναντίωσης στην πολιτική - δήμιο των κατακτήσεών τους σε ρότα ρήξης με τα μονοπώλια που ικανοποιεί αυτή η πολιτική.

Βεβήλωση και αντίσταση

Μόνο θυμηδία μπορεί να προκαλέσει η οργισμένη αντίδραση του Α. Σαμαρά εναντίον εκείνων που βεβηλώνουν τα μνημεία είτε πρόκειται για την Ακρόπολη είτε για τον Αγνωστο Στρατιώτη, όπως είπε χτες στη Βουλή. Η ειρωνεία είναι ότι λίγο πριν στην ίδια ομιλία είχε ζητήσει το γενικό ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Βέβαια, δεν ανέφερε την Ακρόπολη, αλλά ποιος εγγυάται ότι δε θα μας το πει αύριο; Δεν ενοχλεί δηλαδή το ξεπούλημα των μνημείων, αρχαιολογικών χώρων, ακτών, δασών κ.ο.κ., αλλά τον ενοχλούν οι συμβολικές διαμαρτυρίες αντίστασης και ανατροπής; Μήπως, λοιπόν, αντί να απευθύνει αστείες συστάσεις θα ήταν προτιμότερο να «μαζέψει» τη βαρβαρότητα της πολιτικής που υποστηρίζει;

Ταξική επιλογή

Το «χτύπημα για τον τουρισμό», από τα χτεσινά γεγονότα φρόντισαν να προβάλουν ορισμένοι, πριν ακόμη αρχίσουν να βγαίνουν και ορισμένες «ταξιδιωτικές οδηγίες» που ενίσχυσαν τις κραυγές τους. Εδώ τσακίζουν εκατομμύρια εργαζόμενους, συνταξιούχους και τις οικογένειές τους. Αφανίζουν τις μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις. Καταργούν επί της ουσίας το δικαίωμα στη συνταξιοδότηση, τις ίδιες τις συντάξεις, ωράρια εργασίας, τα μεροκάματα, τις συλλογικές συμβάσεις. Οδηγούν στην απόγνωση και στη στέρηση χιλιάδες οικογένειες, άντρες, γυναίκες και παιδιά, μεταξύ των οποίων και τους ξενοδοχοϋπάλληλους και τους εργαζόμενους στον επισιτισμό. Για όλα αυτά, τίποτα ουσιώδες και «δραματικό» δε βρήκαν να πουν.

Κι όμως, η προοπτική ορισμένων ακυρώσεων εμφανίζεται ως «έγκλημα» που χρεώνεται σε εκείνους που αντιδρούν στα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα. Καθόλου δεν ενοχλήθηκαν οι φορείς αυτών των προειδοποιήσεων από τη βεβαιότητα ότι δεκάδες χιλιάδες εργατικές οικογένειες δε θα μπορέσουν φέτος και για πολλά χρόνια ακόμη να κάνουν διακοπές, εάν περάσουν τα αντιλαϊκά μέτρα. Δεν «ίδρωσε το αυτί τους» γι' αυτές τις απώλειες εσόδων.

Μόνο υποκριτικά δηλώνουν ότι θα πληγούν και οι εργαζόμενοι στον τουρισμό, αυτοί που τα ίδια τα αφεντικά εκμεταλλεύονται ανελέητα όλο και περισσότερο, αδιαφορώντας για τη ζωή τους.

Τα περί δημοκρατίας

Η αστική προπαγάνδα περί «δημοκρατικής ομαλότητας» γίνεται το άλλοθι της επίθεσης στη συνειδητή ταξική πάλη για το δίκιο του λαού. Είναι ο εκβιασμός χειραγώγησης και υποταγής του λαού στην πολιτική που του καταστρέφει τη ζωή. Ας δούμε: Ποια είναι η «δημοκρατία» και η «ομαλότητα» στο όνομα των οποίων καλούν το λαό σε κοινωνική συναίνεση δυνάμεις όπως το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, ο ΛΑ.Ο.Σ.; Είναι η «δημοκρατία» του εργοδότη να επιλέγει, αν θα κρατήσει ή θα απολύσει τον εργάτη ανάλογα με την «ανταγωνιστικότητα» της επιχείρησής του. Η «δημοκρατία» μιας κοινωνίας, όπου πρόσβαση στις απαραίτητες υπηρεσίες Υγείας έχει όποιος διαθέτει τσέπη γεμάτη. Είναι η «ομαλότητα» μιας παραγωγής οργανωμένης έτσι, ώστε την ίδια ώρα που αυξάνεται κατακόρυφα ο κοινωνικός πλούτος να αυξάνονται παράλληλα οι εργάτες που σακατεύονται σωματικά και ψυχικά από την εντατικοποίηση, την επαφή με επικίνδυνα υλικά, την τρομοκρατία, την απόλυση. Είναι η «ομαλότητα» της κοινωνίας που αναγκάζει παιδιά 15 και 16 ετών να δουλεύουν απ' το πρωί ως το βράδυ αντί να μπορούν να αφοσιώνονται ανεμπόδιστα στη μόρφωση.

Ε, λοιπόν, όχι. Για τους εργαζόμενους, αυτή η πραγματικότητα δεν είναι ούτε δημοκρατική, ούτε ομαλή. Η δημοκρατία δεν έχει ταυτόσημο περιεχόμενο για την πλουτοκρατία και το λαό. Για την πλουτοκρατία δημοκρατικό είναι ο εργάτης να έχει δουλειά όταν, όποια και όπως επιτρέπει η δική της κερδοφορία. Για τον εργάτη δημοκρατικό είναι να έχει σταθερή και μόνιμη εργασία, με πλήρη δικαιώματα και τα αποτελέσματά της να έχουν αποδέκτη το σύνολο της κοινωνίας. Η δημοκρατική ομαλότητα στη χώρα είναι στο χέρι του λαού και πρέπει να πηγαίνει αντάμα με την άνοδο της ταξικής πάλης, με τη λαϊκή συσπείρωση και συμμαχία, με τη συγκέντρωση όσο γίνεται περισσότερων ριζοσπαστικών δυνάμεων που ξεπερνάνε φόβους, δισταγμούς, που, αν θέλετε, δικαιολογημένα υπάρχουν όταν πάνω απ' το κεφάλι σου κρέμεται η απόλυση, αλλά, εν πάση περιπτώσει, όλα αυτά τα πράγματα πρέπει να ξεσκεπαστούν και μόνο ο αγωνιζόμενος λαός, ο οργανωμένος λαός είναι ικανός να επιβάλει την πραγματική δημοκρατία.

Αυτή τη δημοκρατική ομαλότητα, στην οποία αναφέρθηκε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, στις δηλώσεις που έκανε προχτές μετά την προβοκάτσια που εκδηλώθηκε στην Αθήνα, τη δημοκρατική ομαλότητα που διασφαλίζεται και στερεώνεται πάνω στην ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, δεν πρόκειται ποτέ να την υπερασπιστούν τα αστικά κόμματα, όλοι εκείνοι που σήμερα - δήθεν - «σκίζουν τα ιμάτιά» τους για τη δημοκρατία.

Η υπεράσπιση και διεύρυνση των λαϊκών κατακτήσεων απαιτεί ενίσχυση της λαϊκής πάλης, σε αντιμονοπωλιακή, αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση. Απαιτεί την ενεργό, αποφασιστική και υπεύθυνη συμμετοχή στην οργάνωση νέων, ακόμα πιο μαζικών, σταθερών αγώνων. Των αγώνων εκείνων που στοχοπροσηλωμένα και κόντρα σε κάθε δυσκολία θα ανοίγουν το δρόμο για την οριστική ανατροπή της πολιτικής που υπηρετεί τα μονοπώλια. Αγώνων που θα δείχνουν αντοχή σε κάθε μεθόδευση της πλουτοκρατίας. Θα θωρακίζονται μέσα από την ένταση της ιδεολογικοπολιτικής αντιπαράθεσης με τα επιτελεία και τα φερέφωνα του μεγάλου κεφαλαίου. Αυτούς τους αγώνες επιδιώκει να υπονομεύσει με κάθε τρόπο η αστική τάξη. Μόνο που την τελευταία λέξη θα την πουν οι εργαζόμενοι.