Σύντροφοι, καλημέρα απ' τα μικρά ψαράκια στον κουβά μου που πηγαίνουν στο τηγάνι, όπως τα πετρόψαρα στο τσουκάλι για ψαρόσουπα.

Συζήταγα μαζί τους (καθότι τα σιωπηλά, αόρατα μέχρι να τα πιάσεις ψάρια, είναι έγκυρα και πανέξυπνα, σοβαρά, καλά οργανωμένα σαν τα μέλη των τρομοκρατικών οργανώσεων) τα τελευταία γεγονότα.

Σαν πολύ καχύποπτα μου φάνηκαν τα ψάρια συνομιλητές μου. Πολύ, βρε αδελφέ. Και λίγο κυνικά. Μια χοντρή πέρκα με ρώτησε, σπαρταρώντας απ' τα γέλια, ποιος θα εισπράξει τώρα τα τέσσερα δισεκατομμύρια δραχμές των προκηρύξεων και πόσοι θα γίνουν μυστικά κι απότομα τρομο-πλούσιοι.

Ενας ξύπνιος τροφαντός σπάρος επέμενε να με ρωτάει αν ένας άγνωστος τρομοκράτης μπορεί να ζητήσει ραντεβού με υπουργό και να πάει στο γραφείο του να βάλει μέσον για να διοριστεί στο λιμάνι. Μια σκορπίνα, που μιλάει δηλητηριώδη γλώσσα, μου έλεγε επίμονα πως δεν μπορεί σ' αυτές εδώ τις ελληνικές θάλασσες των εξελίξεων, μόνο οι ξένοι Αγγλοι και Αμερικάνοι να είναι οι έξυπνοι και καλοί κι όλοι οι ντόπιοι χαζοί.

Μια δράκαινα, σοφή και μάλλον γριά, επέμενε: Ακου ψαρού μου, χαλάλι σου κι αν γίνω σούπα, αλλά όταν το Λιμενικό τσακίζει στο ξύλο το λαό κι οι ναύτες είναι επιστρατευμένοι, μου φαίνεται κομμάτι σόλοικο να βγαίνει εφοπλιστής στα παράθυρα να ζητάει τα ρέστα από πολιτικούς και παπάδες επειδή δεν υπερασπίζονται τα αθώα παιδιά - συμφέροντά τους.

Ο ροφός του διπλανού ψαρά γκρινιάζει. «Πολύ βολικά και πολύ θολά είναι όλα τούτα, χρονικώς, ψαρωμένοι μου συμπολίτες. Προσοχή. Μας περνάνε για χάνους».

Σάστισα. Συνέχισα να ψαρεύω πληροφορίες, σχόλια, αναλύσεις, χαμόγελα, εκτιμήσεις. Οση ζωή έχει η τρομοκρατία στο κουρμπέτι της χώρας, τόσα έχω κι εγώ στη δημοσιογραφία. Ούτε μία φορά, πλην του άτυχου Αξαρλιάν, δε θυμάμαι λαϊκή γνήσια οργή και συγκίνηση για αυτούς τους βαθιά απολίτικους αντιεξουσιαστές, τους ροβεσπιέρους της διπλανής πόρτας που χαλάνε την ησυχία της λούμπεν μεγαλοαστικής τάξης, που θα 'λεγαν κι οι προκηρύξεις τους.

Απ' τις σκέψεις μ' έβγαλε ένας ταπεινός και καταφρονημένος γύλος. Μπαίνοντας στον κουβά μου, με το δόλωμα αφάγωτο, τσίριξε: «Μην ψαρώνετε, μωρέ άνθρωποι, εσείς δε λέτε πως το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι; Αρετή του καλού πολιτικού ψαρά είναι η χρονική εκτίμηση. Αμα είναι σωστή, πολλαπλασιάζεται η ισχύς των ενεργειών του. Αλλιώς εμείς τα ψάρια του κοινωνικού βυθού, καχύποπτα και οργισμένα, στέλνουμε σήμα παντού. Ως κι οι σμέρνες μάς ακούνε. Προσοχή. Οταν τα αφεντικά πάνε καλά οικονομικά και σκοτώνουν και τις παράπλευρες απώλειές τους δικαιολογούν, τρώνε αστακούς ιχθυοτροφείου και περιφρονούν τους γύλους. Οταν τα βρουν σκούρα, πιάνουν ένα χταπόδι και το παρουσιάζουν κεφαλή της μέδουσας. Εδεσμα. Λιχουδιά πρώτη. Για να μη γεμίζει το τηγάνι των φτωχών, αλλά να μην το σκέπτονται και να κυνηγάνε χταπόδια, θεοποιώντας τις μέδουσες. Ελεος».

Οσο το κεφάλι βρωμάει, τόσο οι τρομοκράτες θα πολλαπλασιάζονται. Αλλάζοντας ονόματα, ηλικίες, εποχές, αλλά ποτέ στόχο, αφεντικό και προσφερόμενες για πλουτισμό σκοπιμότητες, σκέφτηκα.

Και μια καλογριά, ψάρι μαύρο που δεν τρώγεται ούτε σε μεγάλη πείνα, μου ψιθύρισε απ' τον πάτο του κουβά «Βρήκανε παπά να θάψουνε... Χαράς τους. Το μοναστήρι - κεφάλαιο να είναι καλά κι από καλόγερους... άλλο τίποτα».