Η αλήθεια είναι ότι, οι Δανοί πολίτες στο δημοψήφισμα που είχε διεξαχθεί το 1993, είχαν ψηφίσει βέβαια υπέρ της Συνθήκης του Μάαστριχτ, αλλά με μια προϋπόθεση: Να μην ενταχθεί η χώρα τους στην Ευρωπαϊκή Νομισματική Ενωση. Ομως, τα κριτήριά της επηρεάζουν την οικονομική και κοινωνική πολιτική της Δανίας. Μάλιστα δε, όπως επίμονα υπογραμμίζεται, ο φόβος γίνεται όλο και μεγαλύτερος μήπως, μετά την καθιέρωση του ΕΥΡΟ, το δανικό νόμισμα, η κορόνα, μετατραπεί σε αντικείμενο κερδοσκοπίας. Γι' αυτό κυβέρνηση και αντιπολίτευση, η διευθύντρια της Εθνικής Τράπεζας και οικονομικοί παράγοντες, υψώνουν όλο και περισσότερο τους τόνους τους, προκειμένου να πείσουν τον πληθυσμό της χώρας, ότι η κορόνα θα πρέπει να είναι σκληρότερο νόμισμα από το ΕΥΡΟ. Κατά συνέπεια λοιπόν, το έλλειμμα του προϋπολογισμού και το κρατικό χρέος με κάθε τρόπο θα πρέπει να μειωθούν. Ταυτόχρονα δε, ο πληθωρισμός, ο οποίος, ας σημειωθεί, είναι χαμηλός στη Δανία, θα πρέπει να κρατηθεί σε χαμηλά επίπεδα.

Στην περίπτωση λοιπόν, που όλα αυτά επιτευχθούν - κι αυτό βέβαια μόνο με την εφαρμογή σκληρών μέτρων λιτότητας - τότε η Δανία θα είναι από τις λίγες εκείνες χώρες, οι οποίες το 1997 θα έχουν εκπληρώσει τα κριτήρια για την καθιέρωση του ΕΥΡΟ. Για τον επόμενο χρόνο, ο κρατικός προϋπολογισμός προβλέπει ένα έλλειμμα, το οποίο θα ανέρχεται σε 19 δισεκατομμύρια κορόνες.Πάντως, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται, κυβέρνηση και αντιπολίτευση της σκανδιναβικής αυτής χώρας συμφωνούν στο ότι, τα σκληρά αυτά μέτρα λιτότητας θα πρέπει ν' αποτελούν το κύριο περιεχόμενο της οικονομικής πολιτικής, που πρόκειται να εφαρμοσθεί. Σ' αυτό που διαφωνούν, όμως, είναι σχετικά με το ποιος θα είναι εκείνος, ο οποίος θα πρέπει να πληρώσει, καθώς και με το χρονοδιάγραμμα, που θα πρέπει ν' ακολουθηθεί. Παράλληλα, η φορολογική μεταρρύθμιση του 1993, η οποία αποτέλεσε ένα από τα μέτρα της νέας σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης, στόχο είχε ν' ανακουφίσει τα ασθενέστερα οικονομικά στρώματα της δανικής κοινωνίας.

Η πραγματικότητα, όμως, εμφανίζεται διαφορετική, αφού λόγω του περιορισμού των οικονομικών επιχορηγήσεων προς τους Δήμους και Κοινότητες, οι εργαζόμενοι καλούνται να βάλουν το χέρι τους βαθύτερα στο πορτοφόλι: Μια θέση στους παιδικούς σταθμούς από το 1997 θα κοστίζει 200 - 500 κορόνες το μήνα, γεγονός που θα επιβαρύνει αισθητά το οικογενειακό εισόδημα. Οι δημοτικοί και κοινοτικοί φόροι αναμένεται ν' αυξηθούν, μαζί το νερό και το ρεύμα. Συνολικά, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται, τα οικονομικά οικογενειακά βάρη θα αυξηθούν από 60 μέχρι και 70%. Ταυτόχρονα, αναμένεται να συνεχισθεί η πίεση πάνω στους μισθούς, γεγονός που προκαλεί την άμεση αντίδραση των συνδικάτων, αφού οι επικείμενες Συλλογικές Συμβάσεις θα προβλέπουν αμοιβές κατώτερες εκείνων των γειτονικών χωρών. Κι όλα αυτά με το επιχείρημα διατήρησης των θέσεων εργασίας, το οποίο κάθε άλλο, παρά φαίνεται να πείθει τους Δανούς εργαζόμενους.

Τέλος, δραστικές κοινωνικές περικοπές πρόκειται να γίνουν και στον τομέα της κοινωνικής πρόνοιας. Περικοπές, όμως, στα επιδόματα ανεργίας έχουν πραγματοποιηθεί και στη διάρκεια του 1996. Ετσι, λοιπόν, σήμερα, δικαίωμα για επίδομα ανεργίας έχουν όσοι έχουν εργασθεί 52 βδομάδες κατά τη διάρκεια των τελευταίων τριών χρόνων, ενώ πριν ήταν 26 βδομάδες. Επίσης, μέλη του Ταμείου Ανεργίας τώρα μπορούν να είναι νέοι ηλικίας 18 χρόνων και όχι 16 όπως ήταν μέχρι τώρα. Και η οικονομική υποστήριξη στους ανέργους θα διαρκεί μόνο πέντε χρόνια αντί για εφτά που ήταν μέχρι τώρα...

Ν. - Η. - Η.

Παρά το γεγονός ότι το τελευταίο χρονικό διάστημα στο Βέλγιο τα πάντα επισκιάζονται από την υπόθεση παιδεραστίας, η οποία συγκλόνισε και εξόργισε όχι μόνο τη βελγική, αλλά και τη διεθνή κοινή γνώμη, σε καμιά, όμως, περίπτωση η προσοχή των Βέλγων εργαζομένων δεν αποσπάται από το Σχέδιο Προϋπολογισμού για το 1997, όπου προβλέπονται νέες σκληρές επιθέσεις ενάντια στις κοινωνικές τους κατακτήσεις. Ηδη, τον περασμένο ακόμα Μάη, ο πρωθυπουργός της χώρας, Ζαν - Λικ Ντεάν, προειδοποιούσε ότι ο επικείμενος προϋπολογισμός θα είναι σκληρός, αλλά αναγκαίος, προκειμένου το Βέλγιο "να προωθηθεί στον σκληρό πυρήνα" της Ευρωπαϊκής Νομισματικής Ενωσης.

Ταυτόχρονα, όμως, όλα δείχνουν ότι σύντομα θα εκδηλωθούν μαχητικές κινητοποιήσεις των εργαζομένων ενάντια στα νέα αυτά σκληρότερα μέτρα λιτότητας. Κι αυτό, παρά το γεγονός ότι, τα χριστιανικά και σοσιαλιστικά συνδικάτα του Βελγίου συνδέονται στενά με τα κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού. Αξίζει ν' αναφερθεί ότι κάθε φορά που οι Βέλγοι καλούνται ν' αντισταθούν και να δώσουν ακόμα θυσίες σε πατριωτικούς και κοινωνικούς αγώνες, "τότε αυτοί δείχνουν κατανόηση".

Ετσι, λοιπόν, σ' όλες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις της χώρας ακούγονται όλο και περισσότερες φωνές, που προειδοποιούν αυστηρά ενόψει "μιας χωρίς όρους παράδοση" στην Ευρωπαϊκή Νομισματική Ενωση. "Οι Ευρωπαίοι δεν πιστεύουν πλέον στην Ευρώπη", δήλωνε πρόσφατα με έμφαση ο Μίχαελ Νόλετ, πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Συνδικαλιστικής Ενωσης (FGTB). "Γι' αυτούς η Ευρώπη κατάντησε να είναι ταυτόσημη με τα 20 εκατομμύρια ανέργους της...".Η ανεργία σήμερα στο Βέλγιο προσλαμβάνει όλο και δραματικότερες διστάσεις... Μόνο στη διάρκεια των τελευταίων 12 μηνών αυξήθηκε κατά 5,7% φθάνοντας έτσι στο 14% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού της χώρας. Συνδικαλιστικά στελέχη και δημοκρατικές προσωπικότητες της χώρας ως "διέξοδο από τον φιλελεύθερο καπιταλισμό, ο οποίος στο διάβα του ισοπεδώνει τα πάντα..." απαιτούν την εφαρμογή μιας οικονομικής πολιτικής, η οποία σταθερά θα συμβάλλει στην αισθητή βελτίωση των εισοδημάτων των εργαζομένων. Μια πολιτική, η οποία κεντρικό στόχο θα έχει την πραγματοποίηση επενδύσεων, οι οποίες θα έχουν αποτέλεσμα την αναζωογόνηση της οικονομίας και την αποφασιστική μείωση της ανεργίας.

Κεντρικός στόχος του προϋπολογισμού για το 1997 παραμένει η εκπλήρωση των κριτηρίων σύγκλισης που έχει επιβάλει η Συνθήκη του Μάαστριχτ, προκειμένου να ενταχθεί το Βέλγιο στην Ευρωπαϊκή Νομισματική Ενωση. Συνολικά, ο προϋπολογισμός προβλέπει πάρα πέρα κοινωνικές περικοπές, από τις οποίες θα πρέπει να εξοικονομηθούν 79,7 δισεκατομμύρια φράγκα. Ετσι, με τα πρωτοφανή αυτά σκληρά μέτρα λιτότητας επιδιώκεται η εκπλήρωση του κριτηρίου εκείνου, σύμφωνα με το οποίο, η καθαρή νέα χρέωση θα πρέπει να βρίσκεται κάτω από το 3% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος. Σχετικά με τον πληθωρισμό, ο οποίος σε καμιά περίπτωση δε θα πρέπει να κινείται πάνω από το 3%, το Βέλγιο δε φαίνεται ν' αντιμετωπίζει προβλήματα. Ο ρυθμός αύξησης των τιμών αυτή τη στιγμή δεν ξεπερνά το 2%

Πολύ δυσκολότερα, όμως, είναι τα πράγματα αναφορικά με τη συνολική κρατική χρέωση, η οποία σύμφωνα με το σχετικό κριτήριο, θα πρέπει να κρατηθεί κάτω από το 60% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος. Στη διάρκεια αυτού του χρόνου τα κρατικά χρέη αντιστοιχούσαν στο 130,4% του ΑΕΠ.

Ταυτόχρονα, σημαντικά χρηματικά ποσά αναμένεται να εξοικονομηθούν από τη φορολογική πολιτική, που πρόκειται να εφαρμόσει η κυβέρνηση της χώρας. Ετσι, επειδή ο φόρος εισοδήματος και οι άλλοι άμεσοι φόροι έχουν ήδη αναρριχηθεί στο κορυφαίο ευρωπαϊκό επίπεδο, για άλλη μια φορά πρόκειται να χρησιμοποιηθούν τα ήδη δοκιμασμένα μέσα, τα οποία βέβαια, "λίγο χτυπούν" στα μάτια. Από κοινωνική, όμως, άποψη είναι εξαιρετικά άδικα και έχουν σημαντική αρνητική επίπτωση στα πραγματικά εισοδήματα των εργαζομένων. Εδώ λοιπόν, πρόκειται για την αύξηση των έμμεσων φόρων. Ο φόρος προστιθέμενης αξίας από 20,5% αυξάνεται σε 21%, γεγονός που θα έχει σαν άμεσο αποτέλεσμα ν' αυξηθούν οι τιμές στη βενζίνη, στα αλκοολούχα ποτά και στα τσιγάρα. Παράλληλα, από τις συνεχιζόμενες ιδιωτικοποιήσεις κρατικών επιχειρήσεων αναμένεται να εξοικονομηθούν 14 δισεκατομμύρια φράγκα.

Στο μεταξύ, δεν έχει περάσει και πολύς καιρός από τότε που στο Βέλγιο είχαν πραγματοποιηθεί δραστικές κοινωνικές περικοπές ύψους 34 δισεκατομμυρίων φράγκων και αφορούσαν επιχορηγήσεις στα φάρμακα και στο χρόνο παραμονής σε νοσοκομεία και κλινικές. Τομές, όμως, πρόκειται να γίνουν και στο συνταξιοδοτικό σύστημα. Ετσι, λοιπόν, στη διάρκεια της χρονικής περιόδου 1997 - 2009 και σταδιακά, το συντάξιμο όριο ηλικίας για τις γυναίκες θα αυξηθεί από τα 60 στα 65 χρόνια. Προκειμένου δε να τους χορηγηθεί η σύνταξη θα πρέπει να παρουσιάσουν 45 χρόνια εργασίας και όχι 40 όπως ήταν μέχρι τώρα. Από το νέο αυτό διακανονισμό πρόκειται να εξοικονομηθούν 6 δισεκατομμύρια φράγκα.

Νίκος ΗΛΙΑΔΗΣ - ΗΛΙΟΥΔΗΣ

Περισσότερη λιτότητα ζητάει από τους Βέλγους ο πρωθυπουργός Ζαν - Λικ Ντεάν, προκειμένου να επιτευχθούν οι στόχοι της "σύγκλισης"