Στην Αθήνα βρέθηκε, πρόσφατα, ο Λουκάς Γκουαλδρόν, μέλος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων των Ενόπλων Επαναστατικών Δυνάμεων της Κολομβίας FARC_EP, μετά από πρόσκληση της Ελληνικής Επιτροπής Διεθνούς Δημοκρατικής Αλληλεγγύης ΕΕΔΔΑ. Ο «Ρ» είχε την ευκαιρία να συνομιλήσει μαζί του.

- Γνωρίζουμε ότι οι ειρηνευτικές συνομιλίες μεταξύ των Ενοπλων Επαναστατικών Δυνάμεων της Κολομβίας και της κυβέρνησης Παστράνα είχαν διακοπεί από τον περασμένο Μάη. Ομως, στις 24 Οκτωβρίου, οι συνομιλίες ξανάρχισαν. Θα θέλατε α μας πείτε κάποια πράγματα για την πορεία αυτών των συνομιλιών;

- Οπως είναι ήδη γνωστό στις 7 Ιανουαρίου του τρέχοντος και μετά από πολλές δυσκολίες που είχαν σχέση κυρίως με την άρνηση της κυβέρνησης Παστράνα να ολοκληρώσει την αποστρατιωτικοποίηση των πέντε επαρχιών, που είχε συμφωνηθεί ως όρος για την έναρξη των συνομιλιών, καταφέραμε να τις ξεκινήσουμε σε μια δημόσια εκδήλωση, που έγινε στο Σαν Βισέντε ντε Καγουάν, στην οποία πήραν μέρος διάφορες προσωπικότητες διεθνούς όσο και εθνικής εμβέλειας. Από την αρχή αυτών των συνομιλιών παρουσιάστηκαν εμπόδια, που σχετίζονταν κυρίως με την απουσία του Μανουέλ Μαρουλάνδα Βέλες, διοικητή των FARC_EP, γιατί είχε αποκαλυφθεί ένα σχέδιο για τη δολοφονία του. Καθώς αυτό δεν κατέστη δυνατό, δύο μέρες μετά την έναρξη του διαλόγου, δολοφονήθηκαν διακόσια άτομα στην Κολομβία, σε μερικές περιπτώσεις από στρατιωτικές δυνάμεις και σε άλλες περιπτώσεις από παραστρατιωτικούς. Μπροστά στην κατάσταση αυτή, εμείς αποφασίσαμε να διακόψουμε τις συνομιλίες, γιατί δεν είναι δυνατόν η κυβέρνηση να κάθεται μαζί μας στο ίδιο τραπέζι και από την άλλη μεριά να χρησιμοποιεί τον κατασταλτικό της μηχανισμό για τη διάπραξη τέτοιων βαρβαροτήτων ενάντια στον πληθυσμό. Εμείς έχουμε καταρτίσει ένα λεπτομερές ντοκουμέντο, όπου αναφερόμαστε στους επιχειρηματίες, στους εμπόρους, στους κτηνοτρόφους και στους ανωτάτους αξιωματικούς του στρατού που έχουν αναμειχθεί σε παραστρατιωτικές δραστηριότητες και το δώσαμε στην κυβέρνηση.

Είπαμε ότι για να μπορέσει να κινηθεί και πάλι ο διάλογος πρέπει να ληφθούν σοβαρά μέτρα ενάντια στον παραστρατιωτισμό. Υπενθυμίζουμε ότι στην Κολομβία ο παραστρατιωτισμός αποτελεί κρατική πολιτική. Είναι αλήθεια ότι έγιναν μερικές απολύσεις ανωτάτων αξιωματικών του στρατού, αλλά αυτό απέχει πολύ από τις πραγματικά αποφασιστικές ενέργειες για την αντιμετώπιση του φαινομένου αυτού. Εμείς δεν επιδιώκουμε την εξαπάτηση του πληθυσμού της Κολομβίας, ο οποίος επιθυμεί πραγματικά μια ειρηνευτική διαδικασία. Προωθήσαμε μια συνάντηση ανάμεσα στον Μανουέλ Μαρουλάνδα Βέλες και τον Πρόεδρο Παστράνα, όπως και έγινε στις 2 Μάη, όπου και συμφωνήθηκε μεταξύ άλλων: πρώτον, η αναζωογόνηση του διαλόγου και έναρξη, με τη διαπραγμάτευση της κοινής ημερήσιας διάταξης, που είχε καταρτιστεί προηγουμένως από τις δύο επιτροπές. Δεύτερον, δημιουργία μιας διεθνούς επιτροπής παρακολούθησης όλης της ειρηνευτικής διαδικασίας. Ωστόσο, η κυβέρνηση θέλησε να μετατρέψει σε όργανό της αυτήν την επιτροπή, για να την καταστήσει όχι όργανο παρακολούθησης, αλλά όργανο επαλήθευσης και όχι των συμφωνιών που έχουν υπογραφεί, αλλά της συμπεριφοράς των FARC στην περιοχή της ανακωχής. Πράγμα, το οποίο εμείς δεν μπορούσαμε να δεχτούμε, γιατί ξέρουμε ότι πίσω από αυτό βρίσκονται άλλες προθέσεις και επίσης δεν ξέραμε πώς μπορούσε να χρησιμοποιηθεί αυτό σε διεθνές επίπεδο. Γι' αυτό ακριβώς δε δεχτήκαμε αυτήν την επιτροπή, καθώς πιστεύουμε ότι ο ρόλος της επιτροπής είναι να βοηθήσει την ειρήνη και όχι να αναμειχθεί στον πόλεμο. Σε αυτήν τη συζήτηση χάσαμε συνολικά επτά μήνες. Τελικά, στις 24 Οκτώβρη του τρέχοντος άρχισαν και πάλι οι διαπραγματεύσεις στην περιοχή Ουρίμπε. Μέχρι τώρα έχουν γίνει τέσσερις σύνοδοι, στις οποίες έγινε δυνατόν να καθοριστούν μερικές μέθοδοι για τη συζήτηση, ανάμεσα στις οποίες η πιο σημαντική είναι η δημιουργία μιας επιτροπής δημοσίων ακροάσεων, που αποτελείται από εφτά αντιπροσώπους των FARC και μερικούς αντιπροσώπους, της κυβέρνησης. Καθήκον της είναι η συνάντηση με διάφορους κοινωνικούς τομείς και η συλλογή των απόψεών τους σχετικά με αυτό που θα πρέπει να είναι η οικοδόμηση της νέας χώρας και η είσοδός τους στις ίδιες τις διαπραγματεύσεις. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί εμείς δεν είμαστε, παρά οι εκπρόσωποι του λαού και στο όνομά του διαπραγματευόμαστε με το κράτος. Ακόμα, έχει καθοριστεί ότι οι δύο επιτροπές θα συνέρχονται κάθε δεκαπέντε μέρες μεταξύ Πέμπτης και Κυριακής. Αυτό που δεν έχει καθοριστεί ακόμη είναι με ποιο θέμα θα ασχολούνται. Σε αυτή τη φάση βρίσκεται η ειρηνευτική διαδικασία.

Πρέπει να πούμε ότι αυτή η ειρηνευτική διαδικασία εκτός από τις δυσκολίες που συνάντησε, συναντά και πολλές άλλες, γιατί υπάρχουν διάφορες ομάδες πίεσης ενάντια σε αυτή τη διαδικασία. Υπάρχουν οι επιχειρηματίες, οι οποίοι προτιμούν να παράγουν με χαμηλές αμοιβές και χωρίς συνδικαλιστική δραστηριότητα, για τους οποίους ο πόλεμος είναι πιο αποδοτικός από την ειρήνη. Μια άλλη σημαντική ομάδα πίεσης είναι οι στρατιωτικοί. Οι στρατιωτικοί γνωρίζουν ότι η ειρηνευτική διαδικασία σημαίνει, πως κάποιος θα πρέπει να λογοδοτήσει για τις χιλιάδες των εγκλημάτων που έγιναν στη διάρκεια της περιόδου της βίας. Οι στρατιωτικοί θέλουν, συνεπώς, να αποφύγουν αυτήν την ευθύνη. Οι στρατιωτικοί θέλουν την ατιμωρησία, θέλουν χάρη και αμνηστία για όλα όσα έγιναν και γι' αυτό επιζητούν ένα καθεστώς πολιτικής δύναμης για τους παραστρατιωτικούς. Αυτό δεν έχει αναγνωριστεί γιατί αυτοί δεν είναι πολιτική δύναμη, αλλά τάγματα θανάτου που έχουν οργανωθεί και εκπαιδευτεί από τον στρατό. Ενας άλλος σημαντικός παράγων είναι οι ΗΠΑ, για τις οποίες η ειρήνη εκπροσωπεί έναν κίνδυνο, γιατί η οικονομική, πολιτική και στρατιωτική ανάμειξή τους μπορεί να περιοριστεί σε περίπτωση ευόδωσης της ειρηνευτικής διαδικασίας. Αυτές οι τρεις ομάδες πίεσης εξακολουθούν να δημιουργούν προκλήσεις ενάντια στην ειρηνευτική διαδικασία. Οι στρατιωτικοί ισχυρίζονται ότι χρησιμοποιούμε «τη ζώνη ασφαλείας» σαν βάση αναδίπλωσης, ύστερα από στρατιωτικές επιχειρήσεις. Εμείς δε χρειαζόμαστε, ούτε ζητάμε άδεια εισόδου ή εξόδου από αυτή τη ζώνη και ούτε ποτέ το κάναμε για οποιαδήποτε άλλη περιοχή της Κολομβίας.

-Παράλληλα με τις ειρηνευτικές συνομιλίες, μαθαίνουμε ότι πραγματοποιούνται και μεγάλες κινητοποιήσεις του λαϊκού κινήματος, που από τη μία στηρίζει την ειρηνευτική διαδικασία και από την άλλη διεκδικεί, όλο και πιο μαζικά, τα δικαιώματά του. Μας ενδιαφέρει να μάθουμε περισσότερο γι' αυτό το θέμα. Τι έχετε να μας πείτε;

- Πράγματι, στην Κολομβία υπάρχει ένα μεγάλο λαϊκό κίνημα, το οποίο αγωνίζεται όχι μόνο για την επίτευξη διαπραγματευμένης πολιτικής λύσης (πράγμα που αποτελεί αίτημα των επαναστατικών δυνάμεων εδώ και πολλά χρόνια), αλλά και βρίσκεται σε συνεχή δράση όπως το είδαμε στις γιγαντιαίες εκδηλώσεις στις 31 Αυγούστου, όταν το συνδικαλιστικό κίνημα οργάνωσε μια απεργία αόριστης διάρκειας που είχαν σχεδόν ολοκληρωτική απήχηση στη χώρα. Εδώ και μερικές εβδομάδες χιλιάδες αγροτών στις νότιες περιοχές της χώρας έκλεισαν τους δρόμους ζητώντας βαθιές μεταρρυθμίσεις που θα ανακουφίσουν τη σημερινή τους κατάσταση. Μπροστά σε αυτήν την έκταση του λαϊκού κινήματος και στην υποστήριξη του αντάρτικου κινήματος υπάρχουν μερικές οικονομικές ομάδες που προσπαθούν να αφαιρέσουν κάθε περιεχόμενο από την ειρήνη. Θέλουν ειρήνη να είναι απλώς η σιωπή των όπλων. Εμείς δε συμφωνούμε, πιστεύουμε ότι ειρήνη σημαίνει εξάλειψη των αιτιών που εξέθρεψαν τη βία. Βασική ιστορική αιτία που εξέθρεψε τη βία είναι η άνιση κατανομή του πλούτου και κυρίως της γης. Γι' αυτό πιστεύουμε ότι απαιτείται μια βαθιά αγροτική μεταρρύθμιση που θα δώσει τη γη σε αυτούς που τη δουλεύουν και όχι μόνο τη γη, αλλά και τις αναγκαίες πιστώσεις για την καλλιέργειά της. Πιστεύουμε επίσης ότι απαιτείται ένας βαθύς εκδημοκρατισμός του κράτους, ώστε διάφορες δυνάμεις που είναι διαφορετικές από τα κόμματα που κυβερνούν την Κολομβία όλα αυτά τα χρόνια να μπορούν να συμμετέχουν στην πολιτική ζωή χωρίς να το πληρώνουν με τη ζωή τους. Οπως έγινε με την Πατριωτική Ενωση που ήταν αποτέλεσμα μιας ειρηνευτικής συμφωνίας, αλλά που εξοντώθηκε ολοκληρωτικά από τις παραστρατιωτικές ομάδες, παιδιά του στρατού. Πιστεύουμε πως πρέπει να εκδημοκρατιστούν οι Ενοπλες Δυνάμεις και να τους αφαιρεθεί αυτό το δόγμα της «εθνικής ασφάλειας», που προέρχεται από τις ΗΠΑ, σύμφωνα με το οποίο ο κύριος εχθρός είναι ο λαός. Πιστεύουμε ότι πρέπει να εκδημοκρατιστεί η Δικαιοσύνη διότι στην Κολομβία η Δικαιοσύνη έχει γίνει ένας βοηθητικός μηχανισμός του πολέμου. Πιστεύουμε επίσης ότι στο πρόβλημα της καλλιέργειας της κόκα πρέπει να δοθεί μία λύση που θα αντιμετωπίζει το πρόβλημα σαν αυτό που είναι, δηλαδή ένα πρόβλημα οικονομικο_κοινωνικό και όχι σαν ένα πρόβλημα αστυνομικής καταστολής, όπως γίνεται τώρα.

Οι κυρίαρχες τάξεις θέλουν να αδειάσουν την ειρήνη από αυτό το κοινωνικό και πολιτικό περιεχόμενο. Αυτό φάνηκε από στις μεγάλες διαδηλώσεις υπέρ της ειρήνης που έγιναν τελευταία και οι οποίες οργανώθηκαν από τα ΜΜΕ που βρίσκονται στα χέρια τριών ομίλων, οι οποίοι είναι από τους βασικούς υπευθύνους του πολέμου. Ο λαός της Κολομβίας, ύστερα από πενήντα χρόνια πολέμου ασφαλώς θέλει την ειρήνη. Οσο παράξενο και αν φαίνεται, η ίδια η αιτία του ανταρτικού κινήματος στην Κολομβία ήταν η πάλη για την ειρήνη. Αναγκαστήκαμε να οπλιστούμε και να πολεμήσουμε, όταν ο στρατός επιτέθηκε εναντίον των επαρχιών μας. Αλλά δε θέλουμε να χρησιμοποιηθεί η επιθυμία του λαού για ειρήνη από τους υπευθύνους του πολέμου, οι οποίοι ελπίζουν έτσι να γλιτώσουν από κάθε υποχρέωση συμβολής στην επίτευξη της ειρήνης.

Στον ειρηνευτικό διάλογο που διεξάγεται αυτή τη στιγμή υπάρχει μία ιδιομορφία. Δε συζητιούνται καν τα θέματα της παράδοσης των όπλων και της αποστράτευσης των ανταρτικών ομάδων. Εμείς δε θα παραδώσουμε τα όπλα και δεν το συζητάμε ούτε στην κοινή ημερήσια διάταξη. Η εμπειρία της Λατινικής Αμερικής είναι διαφωτιστική. Στο Σαλβαδόρ και στη Γουατεμάλα παραδόθηκαν τα όπλα, αλλά σήμερα σε αυτές τις χώρες υπάρχει ακόμη μεγαλύτερη πείνα και ακόμη μεγαλύτερη καταστολή από όσο όταν υπήρχε το αντάρτικο. Η αντιπολίτευση εξοντώθηκε και στραγγαλίστηκαν ακόμη και οι επιθυμίες του λαού για αντίσταση. Ωστόσο, έχουμε πολλά παραδείγματα όχι μόνο τώρα αλλά και από παλιότερα. Στη δεκαετία του '50 όταν οι αντάρτες παρέδωσαν τα όπλα εξοντώθηκαν. Εχουμε, όμως, και το παράδειγμα της δεκαετίας του '90 όταν τέσσερις ανταρτικές οργανώσεις στην Κολομβία αποστρατεύτηκαν και μετατράπηκαν σε πολιτικές δυνάμεις. Αυτοί εξοντώθηκαν όλοι από το σύστημα και οι πιο τυχεροί βρίσκονται στην εξορία. Γι' αυτό λέμε ότι όταν επικρατήσει η ειρήνη, αν τα όπλα δεν είναι αναγκαία, εμείς δε θα επιμείνουμε στη χρήση τους. Αλλά τα όπλα είναι αναγκαία σαν μοναδική εγγύηση ότι οι κυρίαρχες τάξεις θα εφαρμόσουν τις συμφωνίες, αλλά και για τη διαφύλαξη της ίδιας μας της ζωής. Αυτό το θέμα ανησυχεί πολύ τις ΗΠΑ και γι' αυτό οι Ηνωμένες Πολιτείες ετοιμάζουν στρατιωτική επέμβαση.

- Ακριβώς πάνω σε αυτό το θέμα και η επόμενη ερώτησή μας. Είναι γνωστό ότι, εδώ και καιρό, οι ΗΠΑ προετοιμάζουν το έδαφος, με όλα τους τα μέσα, προς αυτήν την κατεύθυνση. Πώς το σχολιάζετε;

- Εμείς ξέρουμε ότι στις αρχές αυτού του χρόνου οι ΗΠΑ, στα πλαίσια της αντίληψής τους για την εθνική τους ασφάλεια, συγκάλεσαν συνάντηση όπου συζητήθηκε η ηπειρωτική ασφάλεια. Αναλύοντας την άνοδο του ανταρτικού κινήματος στην Κολομβία κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η Κολομβία είναι μια χώρα που δεν μπορούν να χάσουν από την κυριαρχία τους. Αυτή όμως η στρατηγική των ΗΠΑ απέναντι στη Λατινική Αμερική δεν μπορεί να αφαιρεθεί από την περιφερειακή κατάσταση. Οι ΗΠΑ πρέπει φέτος να εγκαταλείψουν τη Διώρυγα του Παναμά. Από την άλλη μεριά, στη Βενεζουέλα υπάρχει μία δημοκρατική διαδικασία με επικεφαλής τον Πρόεδρο Τσάβες. Οι ΗΠΑ έχουν μία στρατηγική που αποσκοπεί πρώτον στην απόκρουση της επαναστατικής διαδικασίας στην Κολομβία, δεύτερον στη δυνατότητα παραμονής στη Διώρυγα του Παναμά πέραν του 2000 και τρίτον στην υπονόμευση της διαδικασίας εκδημοκρατισμού στη Βενεζουέλα. Αυτό έδειξαν καθαρά οι επισκέψεις και δηλώσεις των διαφόρων ανωτάτων εκπροσώπων των ΗΠΑ, που βρίσκονται ακόμα στη φάση της δικαιολόγησης των μελλοντικών τους ενεργειών. Ο στρατηγός Μακ Κάφρεϊ π.χ. δήλωσε ότι στην Κολομβία το αντάρτικο και το λαθρεμπόριο ναρκωτικών είναι το ίδιο πράγμα, ενώ πρόσθεσε ότι η Βενεζουέλα είναι η χώρα από όπου περνάει το μεγαλύτερο μέρος των ναρκωτικών που εμπορευματοποιούνται στις ΗΠΑ. Είναι φανερό ότι επρόκειτο για προσπάθεια δαιμονοποίησης της κυβέρνησης της Βενεζουέλας. Πολύ περισσότερο, αφού γνωρίζουμε ότι το λαθρεμπόριο ναρκωτικών, που είναι μια επιχείρηση καθαρά καπιταλιστική, ωφελεί πριν απ' όλα τις ΗΠΑ και τις ανεπτυγμένες χώρες του λεγόμενου Πρώτου Κόσμου. Αξίζει, επίσης, να παρατηρηθεί η επίσκεψη του στρατηγού Τσαρλς Ουίλεμ, αρχηγού του επιτελείου του Νότου των ΗΠΑ, ο οποίος αφού επισκέφθηκε τη χώρα, λέει ότι οι FARC θέτουν σε κίνδυνο την ασφάλεια της Διώρυγας και ότι η αστυνομία του Παναμά δεν μπορεί να την προστατεύσει και γι' αυτό απαιτείται η παρουσία των ΗΠΑ. Εμείς λέμε ότι στρατιωτική επέμβαση στην Κολομβία ήδη υπάρχει. Η ανάμειξη, η πολιτική και η στρατιωτική, είναι μόνιμη. Η πρώτη της φάση είναι ίσως η ανάμειξη του κολομβιανού στρατού. Η Κολομβία είναι η τρίτη χώρα στον κόσμο σε ύψος στρατιωτικής βοήθειας από τις ΗΠΑ. Η στρατιωτική βοήθεια φτάνει τα 300 εκατ. δολάρια και για τον επόμενο χρόνο προβλέπεται βοήθεια ύψους 1,5 δισ. δολάρια. Μια δεύτερη φάση της αμερικανικής επέμβασης αν δε λειτουργήσει η πρώτη είναι η δημιουργία μιας πολυεθνικής δύναμης από χώρες της Λατινικής Αμερικής. Ξέρουμε ότι οι ΗΠΑ βολιδοσκόπησαν διάφορες λατινοαμερικανικές χώρες για ένα τέτοιο σχέδιο και η μόνη χώρα που τους είπε «ναι» ήταν η Αργεντινή, οι άλλες χώρες αντιτάχθηκαν. Τελικά, οι ΗΠΑ προσφεύγουν και στην πιο υπάκουη κυβέρνηση που διαθέτουν στην περιοχή, που είναι η κυβέρνηση Φουτσιμόρι. Η κυβέρνηση Φουτσιμόρι έχει κάνει δηλώσεις ότι οι FARC εκπροσωπούν έναν κίνδυνο για ολόκληρη την περιοχή και καλεί τις υπόλοιπες χώρες να επέμβουν στρατιωτικά. Η ίδια μετακινεί στρατεύματα, που διατηρούσε στα σύνορα με το Εκουαδόρ, στην περιοχή των συνόρων με την Κολομβία. Σήμερα οι ΗΠΑ προσπαθούν να εκβιάσουν οικονομικά τις διάφορες λατινοαμερικανικές χώρες, για να δεχτούν το «σχέδιο Κολομβία». Οι ΗΠΑ γνωρίζουν ότι μια άμεση εισβολή με τα στρατεύματά τους θα είχε ένα πολύ μεγάλο κόστος γι' αυτούς τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό. Ετσι εξηγείται και το γεγονός ότι μερικοί στρατιωτικοί Αμερικανοί που σκοτώθηκαν στην Κολομβία θάφτηκαν στις ΗΠΑ μυστικά. Ωστόσο, οι ΗΠΑ ενόψει πιθανών επιχειρήσεων που θα έπρεπε να γίνουν με πεζικό, και όχι μόνο με αεροπορικούς βομβαρδισμούς, όπως στο Κόσσοβο και στο Ιράκ, προετοιμάζουν το έδαφος στη Λατινική Αμερική. Γι' αυτό και εγκαθιστούν στρατιωτικές δυνάμεις σε διάφορες περιοχές: στο Πουέρτο Ρίκο, στην Ονδούρα, στο Εκουαδόρ, στο Περού και μελετούν τη δυνατότητα δημιουργίας μιας μεγάλης βάσης στην Αργεντινή. Εγκαθιστούν δυνάμεις ακόμα και σε ευρωπαϊκά εδάφη, όπως οι 1.800 πεζοναύτες που έχουν εγκατασταθεί στη βάση του Κουρασάο, που βρίσκονται στις ολλανδικές Ινδίες και είναι συνεπώς έδαφος της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Υπάρχουν και στο εσωτερικό της Κολομβίας δυνάμεις που τάσσονται υπέρ αυτής της επέμβασης και αυτές οι δυνάμεις είναι κυρίως η ολιγαρχία, που θα ωφελούνταν από μία στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ, καθώς αισθάνεται να απειλείται από τη συνεχή άνοδο του λαϊκού κινήματος, συστατικό στοιχείο του οποίου είναι και το αντάρτικο κίνημα. Εμάς μας ανησυχεί πολύ η εφαρμογή της πρώτης φάσης της επέμβασης, δηλαδή της επέμβασης μέσω της στρατιωτικής βοήθειας στις Ενοπλες Δυνάμεις της Κολομβίας. Με τον τρόπο αυτόν, χωρίς μια μαζική απόβαση αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων, μπορούν να συνεχίσουν την πολιτική τους με πλήρη σιωπή, καθώς η αντίδραση δε θα είναι μεγαλύτερη.

Εμείς απευθυνθήκαμε στον αμερικανικό λαό και τις προοδευτικές δυνάμεις και τους καλέσαμε να εμποδίσουν μια τέτοια επιχείρηση που θα είχε μεγάλο κόστος σε ανθρώπινες ζωές. Κάναμε επίσης μια διπλωματική εκστρατεία προς διάφορα κράτη ευρωπαϊκά και μη προς αυτό το σκοπό.