ΔΙΕΘΝΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΔΙΕΘΝΗ

CIA - Πειράματα ελέγχου σκέψης

Ανίδεα ανθρώπινα πειραματόζωα μετατρέπονται σε «ωρολογιακές βόμβες»

«Κείτομαι στο πάτωμα, χωρίς εσώρουχα, μόνο με μια κουβέρτα. Κάποια στιγμή, με μεταφέρουν σε ένα κελί με μία τρύπα στο πάτωμα για τουαλέτα. Δεν μπορώ να κουνηθώ καθόλου. Τότε έρχεται μέσα και μου παρουσιάζεται με όλα αυτά τα γνωστά: "θέλουμε τόσο πολύ να σε βοηθήσουμε, θέλουμε να σου διορθώσουμε τον εαυτό σου, θέλουμε να ξαναφτιάξεις τον εαυτό σου, είμαι φίλος σου και αξίζεις να σωθείς. Γι' αυτό συνεργάσου μαζί μου, έχω ένα χάπι που μπορεί να σε βοηθήσει". Αυτό ήταν το LSD. Δεν πρέπει να πέρασαν παρά μόνο 15 με 20 λεπτά μέχρι την κόλαση του Δάντη. Ηταν εμφανές. Ημουν κλειδωμένη. Δεν μπορώ να ξεφύγω. Οι τοίχοι αρχίζουν να κινούνται προς τα εμένα. Ανακατεύονται μεταξύ τους. Τα σίδερα μετατρέπονται σε φίδια και νιώθω μια απαίσια δόνηση στο σώμα μου. Μια πραγματικά απαίσια δόνηση. Τότε κατάφερα να σκεφτώ ότι μάλλον τρελάθηκα».

Δεν πρόκειται για άλλη μια καταγραφή προσωπικών εμπειριών κάποιου ανθρώπου, που βρέθηκε στιγμιαία ή πέρασε ολόκληρη τη ζωή του στο περιθώριο. Δεν πρόκειται για κάποιο απόσπασμα μοντέρνας λογοτεχνίας. Είναι ένα απόσπασμα από την αληθινή μαρτυρία της Ντόροθι Πρόκτορ, πρώην κρατούμενης στη φυλακή Kingston των Ηνωμένων Πολιτειών, όπου εγκλείστηκε στα 17 της χρόνια, εκτίοντας ποινή 3 χρόνων, για μία κλοπή στα μέσα της δεκαετίας του '60. Μια μαρτυρία, που μεταδόθηκε ζωντανά από το αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο CBC, το 1998, όταν η Πρόκτορ, μαζί με άλλες 24 γυναίκες, πρώην κρατούμενες, μήνυσαν τον, τότε, ψυχίατρο των φυλακών Τζορτζ Σκοτ, για αλλεπάλληλους βιασμούς, ενώ οι ίδιες ήταν ναρκωμένες διά της βίας από τον ψυχίατρο, στα πλαίσια πειραμάτων «ελέγχου της συμπεριφοράς και της σκέψης», που διενεργούσε για λογαριασμό της CIA και βασίζονταν στη διάγνωση παθολογίας στην κοινωνική συμπεριφορά, ενώ η «θεραπεία» περιλάμβανε τεράστιες δόσεις LSD, ηλεκτροσόκ και πολλές μεθόδους «περιορισμού των αισθήσεων».

Σύμφωνα με τη μαρτυρία, τόσο της Πρόκτορ, όσο και των υπολοίπων γυναικών, ο Σκοτ, κατά τη διάρκεια των πειραμάτων που έκανε με τους ανίδεους κρατούμενους, χρησιμοποιούσε τα «εργαλεία της δουλιάς», αρκετές φορές και για προσωπικό όφελος, θυσιάζοντας «την πρόοδο της επιστήμης». Οπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στις καταθέσεις, που έχουν συγκεντρώσει οι δικαστικές αρχές, ο ψυχίατρος της CIA χρησιμοποιούσε τη μέθοδο της «ναρκοανάλυσης», όπως την ονόμαζε, χορηγώντας στις ασθενείς, που προτιμούσε, μεγάλες δόσεις νιτρικής πεντοθάλης, σε συνδυασμό με ηλεκτροσόκ για να τις φέρει σε κωματώδη κατάσταση, οπότε τους υπέβαλε με ύπνωση τις ερωτικές του διαθέσεις, και όταν ήθελε να τις συνεφέρει τους χορηγούσε αλλεπάλληλες μεγάλες δόσεις ριταλίνης.

Η καταγγελία της Πρόκτορ και των υπολοίπων γυναικών - κρατουμένων είναι, απλώς, μία σταγόνα στον ωκεανό και οι «περίεργες» σεξουαλικές ορέξεις του ντόκτορ Σκοτ, απλώς, μία πτυχή της, πραγματικά, ευρείας γκάμας των δραστηριοτήτων του, σε συνεργασία, πάντα, με τη CIA. Ο ίδιος, πάντως, 84 χρονών σήμερα, δεν έδειξε να κλονίζεται διόλου από τις τερατώδεις πράξεις που του καταμαρτυρούν οι μηνύτριές του, δηλώνοντας ότι αδιαφορεί για όλα αυτά και ότι νιώθει μια χαρά με τη συνείδησή του. Αλλωστε, στο πλαίσιο της πολύχρονης συνεργασίας του με τη CIA, ο ψυχίατρος, άλλοτε, διευθυντής του τμήματος ψυχολογικής επανένταξης του Καναδικού Στρατού κατά τη διάρκεια του Β` Παγκοσμίου Πολέμου, έχει προχωρήσει σε πολύ πιο ανατριχιαστικές πράξεις.

Γνωστή - άγνωστη η εμπλοκή της CIA

Αγνωστος παραμένει, ακόμη και σήμερα, ο πραγματικός αριθμός των ανθρώπων, που, εν αγνοία τους, έγιναν πειραματόζωα, με ισχυρά ψυχοτρόπα και παραισθησιογόνα ναρκωτικά

Δεν είναι η πρώτη φορά που, έμμεσα ή άμεσα, η CIA εμπλέκεται σε υποθέσεις ναρκωτικών. Αν μη τι άλλο, είναι, πια, σε όλους γνωστή η σύνδεσή της, τουλάχιστον, με το, παγκόσμιας εμβέλειας, εμπόριο ναρκωτικών που διενεργούσαν οι αντάρτες Κόντρας στη Νικαράγουα και η παροχή κάθε δυνατής διευκόλυνσης στο έργο τους, με απώτερο «ιερό σκοπό» την ανατροπή της κυβέρνησης των Σαντινίστας. Είναι, επίσης, γνωστό ότι, μέσω της CIA, οι φτωχογειτονιές των μαύρων στο Λος Αντζελες πνίγηκαν, στα μέσα της δεκαετίας του '80, στο κρακ, το οποίο ήταν η φτηνή κοκαϊνη, που έπρεπε να «σπρωχτεί» στην αγορά για να εξασφαλίσουν οι Κόντρας τα χρήματα που χρειάζονταν για το έργο τους. Δεκάδες οι καλά οργανωμένες και μεθοδικές προσπάθειες της CIA να «ανοίξει» αγορές στο εμπόριο ναρκωτικών με διαφορετικό στόχο η κάθε μία. Ισως ενδεικτικά θα μπορούσε κανείς να σταθεί σε μία από τις πρώτες επιχειρήσεις του είδους, χρονικά τουλάχιστον και φυσικά από όσες έχουν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, δει το φως της δημοσιότητας.

Ανάμεσα στο 1947 και το 1951, στο στόχο των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών τέθηκε η Μασσαλία και συγκεκριμένα τα εργατικά συνδικάτα, που ελέγχονταν πλήρως από το Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας. Οπλα, χρήματα, πληροφορίες και κυρίως μεγάλα φορτία ναρκωτικών προμηθεύτηκαν στην κορσικανική μαφία, η οποία, αργά αλλά σταθερά, διέβρωσε την ενότητα των λιμενεργατών και μεταμορφώθηκε σε απόλυτο κυρίαρχο του λιμανιού, κάνοντας τη Μασσαλία τη μεταπολεμική πρωτεύουσα της ηρωίνης για το δυτικό κόσμο. Το 1951 άρχισε να λειτουργεί το πρώτο εργαστήριο παρασκευής ηρωίνης στο μεγάλο γαλλικό λιμάνι, μόλις λίγους μήνες μετά το πέρασμα της πόλης στον πλήρη έλεγχο της κορσικανικής μαφίας. Πλείστες οι ανάλογες περιπτώσεις και περισσότερο γνωστές.

Γνωστό, σε ένα πιο νεφελώδες επίπεδο, ήταν, πάντα, και το γεγονός ότι η CIA διεξήγαγε πειράματα με ανθρώπους - πειραματόζωα. Αν κάτι έκανε τη διαφορά, αυτή τη φορά είναι, κατ' αρχάς, ότι η είδηση φιλοξενήθηκε και στις σελίδες μεγάλων και «αξιοσέβαστων» εφημερίδων, όπως είναι η «Washington Post», η «New York Times» ή η «Los Angeles Times». Επιπλέον, είναι η πρώτη φορά που αποκαλύπτονται, σε όλο το μέγεθός τους, οι συνέπειες των πειραμάτων αυτών, καθώς πολλά από εκείνα τα τότε ανίδεα «ινδικά χοιρίδια» εξελίχθηκαν σε εγκληματίες ή δολοφόνους κατά συρροή και κάποια στιγμή μέρος της αλήθειας ήρθε στο φως, όταν βρέθηκαν ενώπιον της δικαιοσύνης. Αν και το θέμα, σαφώς, πήρε κάποιες μεγαλύτερες διαστάσεις, γρήγορα πέρασε, σχεδόν χωρίς να το αντιληφθεί κανείς, στο περιθώριο της καθημερινής ειδησεογραφίας και φυσικά ουδέποτε σχολιάστηκε επισήμως από κυβερνητικά στελέχη.

Οι πιο χαρακτηριστικοί «εκπρόσωποι της πειραματικής γενιάς»

Αλλεπάλληλες είναι οι μαζικές δολοφονίες από, κατά τα άλλα, «φυσιολογικούς» ανθρώπους, τα τελευταία χρόνια, προκαλώντας υποψίες για τις πραγματικές αιτίες του φαινομένου

Υπό μπόλικο δημοσιογραφικό φως έγινε, τον περασμένο Ιούνιο, στο Τέξας, η εκτέλεση του Καναδού Στάνλεϊ Φόλντερ, ο οποίος καταδικάστηκε, το 1977, για τη δολοφονία της πλούσιας φίλης του. Το ενδιαφέρον επικεντρώθηκε, κυρίως, στο γεγονός ότι ο κυβερνήτης της αμερικανικής πολιτείας, Τζορτζ Μπους, αγνόησε επιδεικτικά τις επανειλημμένες εκκλήσεις της καναδικής κυβέρνησης να δοθεί χάρη στον Φόλντερ, ενώ απαξίωσε να απαντήσει στις κατηγορίες ότι από την ημέρα της σύλληψής του ο Φόλντερ στερήθηκε το δικαίωμά του να επικοινωνεί με αξιωματούχους της πρεσβείας του. Η σημαντικότερη, όμως, πλευρά της υπόθεσης Φόλντερ πέρασε σε δεύτερη μοίρα, όπως άλλωστε θα έπρεπε να αναμένει κανείς. Η αδελφή του καταδίκου, Πατ Νίκολ, από το Γιάσπερ, κατήγγειλε ότι ο Στάνλεϊ, στην ηλικία των 15 χρόνων, πέρασε έξι μήνες σε αναμορφωτήριο επειδή έκλεψε ένα ρολόι. Στα 17 του, μια άλλη κλοπή του στοίχισε 6 μήνες στη φυλακή, ενώ στα 22 του καταδικάστηκε σε κάθειρξη 2 χρόνων στις φυλακές του New Westminster, B.C., επειδή συνελήφθη μέσα σε κλεμμένο αυτοκίνητο. Μέσα στη φυλακή «κρίθηκε» χρήζων ψυχιατρικής βοήθειας και εισήχθη σε ένα πειραματικό πρόγραμμα ναρκωτικών, το οποίο περιελάμβανε μεγάλες δόσεις LSD.

Σύμφωνα με στοιχεία που ήρθαν, πρόσφατα, στο φως, ο Φόλντερ ήταν ένας από τους εκατοντάδες κρατουμένους καναδικών φυλακών, αλλά και τρόφιμους ψυχιατρικών κλινικών που, εν αγνοία τους, χρησίμευσαν ως πειραματόζωα σε «πειραματικά προγράμματα» ναρκωτικών που διενεργούσε ο Τζορτζ Σκοτ, τότε ψυχίατρος προσωπικού στην καναδική Ομοσπονδία Επιμόρφωσης, σε συνεργασία με το Ινστιτούτο «Allan Memorial», τα οποία είχαν ως στόχο μέσα από μια εναλλαγή χορήγησης ψυχοτρόπων ναρκωτικών, ηλεκτροσόκ, στέρησης αισθήσεων και πειραμάτων ανοχής στον πόνο, να ερευνήσουν κατά πόσο μπορεί να ελεγχθεί, πλήρως, η συμπεριφορά και η σκέψη του ανθρώπου. Τα προγράμματα αυτά χρηματοδοτούνταν από τη CIA και το καναδικό υπουργείο Αμυνας.

Ενα άλλο γνωστό, παγκοσμίως πλέον, «πειραματόζωο» δεν είναι άλλο από τον Unabomber, ή κατά κόσμον Theodore Kaczynski, ο οποίος συνελήφθη, πριν από ένα χρόνο περίπου, ως ύποπτος για σειρά βομβιστικών επιθέσεων εναντίον απλών πολιτών. Οπως προκύπτει από τα στοιχεία που συγκέντρωσε, έκτοτε, και εξέδωσε σε ένα βιβλίο με τον τίτλο «Οι Ηνωμένες Πολιτείες εναντίον του Theodore John Kaczynski» ο Michael Mello, στις αρχές του 1960 ο νεαρός φοιτητές του Χάρβαρντ Theodore Kaczynski είχε συμμετάσχει ως εθελοντής σε πειράματα «συμπεριφοράς», όπως ονομάζονταν επισήμως, επί της ουσίας, όμως, πειράματα «ελέγχου σκέψης», όπως αποδείχτηκε αργότερα, τα οποία διεξήγαγε σε ανενημέρωτους φοιτητές ο ψυχίατρος Χένρι Μιρέι, πρώην ταγματάρχης κατά τον Β` Παγκόσμιο Πόλεμο, και μετέπειτα διευθυντής του Τμήματος Κοινωνικών Σχέσεων του Χάρβαρντ, αλλά και διευθυντής του Γραφείου Στρατηγικών Υπηρεσιών της CIA. Τα πειράματα του Μιρέι βασίστηκαν, τόσο από την άποψη της μεθοδολογίας όσο και από την άποψη του σκοπού, στα πειράματα που είχαν διεξαγάγει, κάποια χρόνια νωρίτερα, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης Ναζί επιστήμονες. Οπως και στην περίπτωση των κρατουμένων και των ψυχασθενών, έτσι και στους φοιτητές χορηγούνταν, εν αγνοία τους, μεγάλες δόσεις ψυχοτρόπων ναρκωτικών, κυρίως ξυλοκαΐνης και LSD. Ολο το πρόγραμμα ήταν υπό την αυστηρή υψηλή επίβλεψη του Σίντνεϊ Γκότλιμπ, επικεφαλής του τμήματος τεχνικών υπηρεσιών της CIA.

Πόσα είναι τα ανθρώπινα θύματα

Επί μήνες ήταν σε θεραπεία με αντικαταθλιπτικά Ritalin ο 16χρονος Ερικ Χάρρις, όπως άλλωστε και η πλειοψηφία των συνομηλίκων του, μέχρι που αιματοκύλισε το σχολείο του.

Οι απίστευτες, για τον κοινό ανθρώπινο νου, δραστηριότητες των Γκότλιμπ, Σκοτ και Μιρέι, δεν πρόκειται, όπως φαίνεται, ποτέ να αποκαλυφθούν σε όλο τους το μεγαλείο. Και μόνο οι ελάχιστες πληροφορίες που ήρθαν στο φως αρκούν για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος του εγκλήματος, που, κατά συρροή, διαπράχθηκε σε βάρος ανίδεων πολιτών, των οποίων η ζωή καταστράφηκε για πάντα. Η όλη συζήτηση επανήλθε στο προσκήνιο, κυρίως στους κύκλους των εναλλακτικών και προοδευτικών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης των ΗΠΑ, μετά από τις αλλεπάλληλες μαζικές δολοφονίες που διέπραξαν, τους τελευταίους μήνες, νεαροί μαθητές σε διάφορες πολιτείες των ΗΠΑ. Σε όλες, σχεδόν, τις περιπτώσεις, οι δράστες εμφανίζονται να είναι καθ' όλα φυσιολογικοί έφηβοι, σύμφωνα με την αμερικανική κοινή γνώμη, οι οποίοι κάποια στιγμή «τρελαίνονται». Με αφορμή την ολοένα και αυξανόμενη συχνότητα εμφάνισης των εγκλημάτων αυτών, διενεργήθηκαν μια σειρά από έρευνες, οι οποίες ανέδειξαν αναμενόμενα μεν, πλην ανησυχητικότατα ακόμη και αρκετά ύποπτα στοιχεία.

«Κατόπιν εορτής» αποδείχτηκε ότι ένας από τους δύο νεαρούς που έσπειραν το θάνατο στο λύκειο Κολουμπάιν, πέρσι την άνοιξη, σκοτώνοντας 14 συμμαθητές τους, ο Ερικ Χάρις, ακολουθούσε, επί μήνες, «αντικαταθλιπτική» θεραπεία με φάρμακα «Luvox», ενώ ο νεαρός Κιπ Κίνκελ, ο οποίος δολοφόνησε τους γονείς και δύο συμμαθητές του, ήταν σε θεραπεία με το αντικαταθλιπτικό «Prozac». Σύμφωνα με κάποιες πρόχειρες έρευνες, που διεξήγαγαν ανεξάρτητες ενώσεις ψυχιάτρων και ψυχολόγων στα αμερικανικά σχολεία, ποσοστό μεγαλύτερο του 80% των μαθητών βρίσκεται σε κάποιου είδους θεραπεία, κατά την οποία τους χορηγούνται, συνήθως, ισχυρότατα αντικαταθλιπτικά ή ψυχοτρόπα φάρμακα. Πιο διαδεδομένη είναι η χρήση των «Prozac», «Ritalin», «Dexedrine».

Διαπιστώθηκε, επίσης, ότι οι σύμβουλοι υγείας (ψυχίατροι κυρίως) αρκετών σχολείων με μεγάλη ευκολία διαγιγνώσκουν στους μικρούς Αμερικανούς «σύνδρομο διαταραχής προσοχής ή υπερκινητικότητας», επειδή είθισται η απάντησή τους να είναι θετική στην ερώτηση «Νομίζετε ότι αρκετές ώρες την ημέρα ονειρεύεστε ή κοιτάζετε έξω από το παράθυρο;», η οποία έχει, επισήμως, θεσπιστεί ως κριτήριο για τη διάγνωση σοβαρής ψυχικής διαταραχής! Σήμερα υπολογίζεται ότι περισσότερα από 2 εκατομμύρια έφηβοι βρίσκονται, επί μήνες, σε θεραπεία με «Ritalin», μόνο, το οποίο, σύμφωνα με έρευνες, ήδη από το 1986, που δημοσιεύτηκαν και στη Διεθνή Επιθεώρηση Εξαρτήσεων συνοδεύεται από σοβαρότατες παρενέργειες, όπως είναι οι παρανοϊκές ψευδαισθήσεις, η παρανοϊκή ψύχωση, ο πανικός. Ανάλογα αποτελέσματα έχουν προκύψει και από τις έρευνες που έχουν γίνει για το «Prozac», το οποίο θεωρείται υπεύθυνο για την εμφάνιση ψυχώσεων μανιακού και παρανοϊκού τύπου που οδηγούν σε πράξεις βίας, αλλά και αυτοκτονία.

Το ερώτημα που τίθεται ολοένα και βασανιστικότερα στους κόλπους της αμερικανικής κοινωνίας, πια, είναι πόσες, τελικά, είναι οι ανθρώπινες «ωρολογιακές βόμβες», που κυκλοφορούν στους δρόμους των αμερικανικών πολιτειών. Πόσοι άνθρωποι βρίσκονται ή βρέθηκαν, κάποια στιγμή στη ζωή τους, υπό την επήρεια μεγάλων δόσεων ψυχοφαρμάκων ή ναρκωτικών εν αγνοία τους ή παρά τη θέλησή τους, με αποτέλεσμα, σήμερα, να μην είναι σε θέση να έχουν πλήρη έλεγχο των σκέψεων, αλλά και της συμπεριφοράς τους; Δεν είναι λίγες και εκείνες οι φωνές που εκτιμούν ότι δεν είναι διόλου «τυχαία» και η ευρεία χορήγηση ισχυρότατων ψυχοφαρμάκων για ασήμαντες αφορμές στους μαθητές λυκείου και μάλιστα μέσα από ένα εθνικό σύστημα πρόληψης και ψυχολογικής υποστήριξης των εφήβων, που έχει θεσπιστεί μέσα στους κόλπους του σχολείου. Ισως είναι και αυτό μέρος ενός ευρύτερου πειραματικού προγράμματος «ελέγχου και διαμόρφωσης συμπεριφοράς», υποστηρίζουν. Η αιματηρή έκρηξη της επόμενης ανθρώπινης βόμβας, και όλων όσα ακολουθήσουν, μένουν να αποδείξουν, να ενισχύσουν ή να αποδυναμώσουν αυτή την εκδοχή.

Η «τύχη» της CIA

Οπως έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε και στις μεγάλες χολιγουντιανές παραγωγές, οι «καλοί» με κάποιο περίεργο τρόπο, πάντα, διασώζονται στο τέλος της ταινίας. Αν υποθέσουμε ότι το συγκεκριμένο θρίλερ προβάλλεται από τη σκοπιά των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, τότε το τέλος, μέχρι στιγμής, είναι το ιδανικότερο. Ολοι οι άνθρωποι - κλειδιά, που πολλοί αναλυτές εκτιμούν ότι ήταν έτοιμοι να «ανοίξουν» το στόμα τους υπό το βάρος των αλλεπάλληλων καταγγελτικών δημοσιευμάτων, εντελώς τυχαία απεβίωσαν.

Το μάταιο τούτο κόσμο εγκατέλειψε πρώτος ο ψυχίατρος Χένρι Μιρέι, το 1988, του οποίου ο θάνατος οφείλεται σε «φυσικά αίτια», όπως ανακοινώθηκε. Για τους ίδιους ακριβώς λόγους, απεβίωσε, μόλις την περασμένη άνοιξη, και ο Σίντνεϊ Γκότλιμπ, ο άνθρωπος που διηύθυνε, για περισσότερο από δύο δεκαετίες, το τμήμα Τεχνικών Υπηρεσιών. Τα αμερικανικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης επικέντρωσαν το ενδιαφέρον τους, αποτίοντας φόρο τιμής στον αποθανόντα, στα πειράματα LSD που ο Γκότλιμπ έκανε στον ίδιο τον εαυτό του. Και σε αυτήν την περίπτωση, οι πλέον ουσιώδεις πλευρές της δράσης του Γκότλιμπ αφέθηκαν στο απυρόβλητο και μάλιστα σε μια περίοδο, που η αμερικανική δικαιοσύνη είχε έρθει αντιμέτωπη με μια σειρά από δίκες, στις οποίες κατηγορούμενοι ήταν θύματα του ανθρώπου που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, ίσως, ο πιο πετυχημένος δηλητηριαστής των ΗΠΑ. Πολλοί δημοσιογράφοι που κατάφεραν να μιλήσουν με τον πρώην υπεύθυνο όλων των πειραμάτων «ελέγχου σκέψης» εκτιμούν ότι ο Γκότλιμπ ήταν διατεθειμένος να προχωρήσει σε ανατριχιαστικές αποκαλύψεις για τα προγράμματα που διηύθυνε, καθώς εκτιμούσε ότι η CIA μεθόδευε την ενοχοποίησή του και τη μετατροπή σε «αποδιοπομπαίο τράγο». Εντούτοις, ως διά μαγείας, δεν πρόλαβε να πει τίποτε παραπάνω από τα, ήδη, γνωστά, εκ των οποίων, ίσως, το πιο κραυγαλέο είναι η, επί της ουσίας, δολοφονία του Φρανκ Ολσον, μέλους του Κέντρου Βιολογικών Οπλων του αμερικανικού στρατού, στο Φορτ Ντέτρικ.

Συγκεκριμένα, τον Νοέμβριο του 1953, ο Γκότλιμπ είχε χορηγήσει στον Ολσον, εν αγνοία του δεύτερου, μια μεγάλη δόση LSD μαζί με αλκοολούχο ποτό, προκειμένου να παρατηρήσει τις αντιδράσεις του, στο πλαίσιο των ανάλογων πειραμάτων που διεξάγονταν σε σωφρονιστικά καταστήματα και σε ψυχιατρεία της χώρας. Λίγη ώρα μετά τη χορήγηση, ο Ολσον εμφάνισε έντονα ψυχωτικά συμπτώματα και κατέληξε, μετά από λίγες ημέρες, να αυτοκτονήσει, πηδώντας από το δωμάτιό του στο ξενοδοχείο Χίλτον της Νέας Υόρκης. Η αστυνομία της Νέας Υόρκης που ερεύνησε, τότε, την υπόθεση ανακάλυψε μια σειρά στοιχείων που οδηγούσαν στον Γκότλιμπ, τα οποία, όμως, ουδέποτε κατέληξαν σε κάποια περαιτέρω έρευνα, ούτε και δόθηκαν στη δημοσιότητα. Σήμερα, τέσσερις δεκαετίες αργότερα, αποκαλύπτεται ότι, εκτός από τα στοιχεία που συνέδεαν τον Γκότλιμπ με την «αυτοκτονία» του Ολσον, η αστυνομική έρευνα είχε, τότε, φτάσει και σε στοιχεία που αποκάλυπταν την ύπαρξη «κέντρων», στα οποία η CIA είχε εγκαταστήσει ιερόδουλες και με το πρόσχημα των κοινωνικών εκδηλώσεων χορηγούσε σε αρκετούς υψηλά ιστάμενους αξιωματούχους που ήταν προσκεκλημένοι του Γκότλιμπ, LSD και άλλες ψυχοτρόπες ουσίες, προκειμένου να καταγράψει, μέσω κλειστού κυκλώματος παρακολούθησης, τις αντιδράσεις τους, αλλά και για να υλοποιήσει, «εκτός πειραματικών συνθηκών», το πρόγραμμα «ελέγχου σκέψης».

Εξίσου ανίδεοι ήταν και οι πελάτες της ψυχιατρικής κλινικής του, αρκετά γνωστού στους ψυχιατρικούς κύκλους, ψυχιάτρου Εουεν Κάμερον, ο οποίος συμμετείχε, μέσω των δυστυχών ασθενών του, στα πειράματα του Γκότλιμπ, που χρηματοδοτούνταν, τόσο από τη CIA, όσο και από το Ιδρυμα Ροκφέλερ. Ο Κάμερον χορηγούσε στους πελάτες του μεγάλες ποσότητες ψυχοτρόπων ουσιών και φαρμάκων, όπως είναι τα Thorazin, Nebutal και Seconal, σε συνδυασμό με ισχυρά ηλεκτροσόκ, αλλά ακόμα και με λοβοτομές. Το πρόγραμμά του το ονόμαζε «ψυχική καθοδήγηση» και υποστήριζε ότι «απαλλάσσει τους πελάτες του από την παλιά προβληματική τους προσωπικότητα», ενώ τους υπαγόρευε την καινούρια τους προσωπικότητα, υποχρεώνοντάς τους να παρακολουθούν επί 16ώρου βιντεοκασέτες με συγκεκριμένες συμπεριφορές.

Το όνομα του Γκότλιμπ και, κατ' επέκταση, ολόκληρη η CIA βρίσκεται πίσω και από τα πειράματα που διεξήγαγε ο ψυχίατρος Χάρις Ισμπέλ, στο Κέντρο Ερευνας Εξάρτησης του Λέξινγκτον, στο Κεντάκι, σε μαύρους τρόφιμους, οι οποίοι παρακολουθούσαν προγράμματα απεξάρτησης. Οπως προκύπτει, σήμερα, στους ανίδεους τοξικομανείς είχαν «δοκιμαστεί» περισσότεροι από 800 ναρκωτικοί συνδυασμοί. Ισως το πιο γνωστό πείραμα του Ισμπέλ είναι η χορήγηση επί 77 συνεχόμενες ημέρες τετραπλάσιας δόσης, «της κανονικής», LSD σε μαύρους τοξικομανείς, των οποίων η «αντοχή» προκάλεσε το θαυμασμό του πειραματιστή, ο οποίος κράτησε και σχετικές σημειώσεις στο ημερολόγιό του, που, σήμερα, έρχεται στη δημοσιότητα.

Τα πειραματικά προγράμματα του Γκότλιμπ βρίσκονταν σε άνθηση στις αρχές του 1960. Τα συμπεράσματα που εξήγαγε από τα πειράματα αυτά ο αξιωματούχος της CIA δε δίστασε να προσπαθήσει να τα χρησιμοποιήσει και σε στόχους επώνυμους εκτός των ΗΠΑ. Οι πιο γνωστές τέτοιες απόπειρες είναι σε βάρος του ηγέτη του Κονγκό, Πατρίς Λουμπούμπα, του οποίου η οδοντόβουρτσα έγινε προσπάθεια να αλλαχτεί με μία άλλη, που ήταν ποτισμένη με βιοτοξίνη, σε βάρος του Ιρακινού στρατηγού Κασίμ, του οποίου το μαντίλι έγινε προσπάθεια να αντικατασταθεί από ένα άλλο εμποτισμένο με τοξίνη που παράγεται κατά τη σήψη των τροφίμων, και, φυσικά, οι πολυάριθμες προσπάθειες δηλητηρίασης του Κουβανού ηγέτη Φιντέλ Κάστρο.

Υπογραφή - Πηγές

Τα κείμενα έγραψε η Ελένη ΜΑΥΡΟΥΛΗ

Πηγές: Αρθρα από τον κόμβο του Ινστιτούτου Δημοσιογραφικής Διαφάνειας των ΗΠΑ

CIA Shrinks LSD, των Alexander Cockburn Jeffrey St. Clair

Ted K., the CIA LSD, των Alexander Cockburn Jeffrey St. Clair

CIA's Sidney Gottlieb:Pusher, Assassin Pimp/US official Poisoner dies, των Alexander Cockburn Jeffrey St. Clair

Cocaine Politics:Drugs, Armies, and the CIA in Central America, των Peter Dale Scott Jonathan Marshall