Η Ετήσια Εκθεση (για το 1997) της "Συνδιάσκεψης των Ηνωμένων Εθνών για το Εμπόριο και την Ανάπτυξη" αυτή τη φορά ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τις οικονομικές εξελίξεις και την κατανομή εισοδημάτων μεταξύ των διαφόρων κρατών, καθώς και με αυτές μέσα στις ίδιες τις ξεχωριστές χώρες.

Ετσι, λοιπόν, σύμφωνα με σχετικές δηλώσεις οικονομικών επιστημόνων - συντακτών της Εκθεσης, το κύριο περιεχόμενό της συνίσταται στο γεγονός ότι η ολοκλήρωση της παγκόσμιας οικονομίας και ο ολοένα οξυνόμενος ανταγωνισμός δεν έχουν οδηγήσει σε μια επιτάχυνση της οικονομικής ανάπτυξης, ούτε και σε μια μεγαλύτερη σύγκλιση αναφορικά με την πραγματοποίηση του συνόλου των επενδύσεων. Αυτές οι τάσεις, όπως χαρακτηριστικά υπογραμμίζεται, κατά το μεγαλύτερο μέρος τους είναι αποτέλεσμα της "ταχείας φιλελευθεροποίησης" της παγκόσμιας οικονομίας και είχαν ως άμεση συνέπεια να ευνοηθούν σημαντικά ορισμένες κοινωνικές κατηγορίες σε σύγκριση με άλλες. Στην Εκθεση επισημαίνονται εφτά βασικά σημεία της παγκόσμιας οικονομίας, τα οποία και χαρακτηρίζονται σαν "εφτά αμαρτίες της παγκοσμιοποίησης":

Πρώτο: Η ανάπτυξη της οικονομίας κρίνεται πολύ αδύνατη, προκειμένου αυτή να εξασφαλίσει έναν ικανοποιητικό βαθμό απασχόλησης, ώστε να επιτευχθεί μια αισθητή μείωση της φτώχειας, η οποία συνεχίζει να προσλαμβάνει όλο και δραματικότερες διαστάσεις... Από το 1990 και μετά, το μέσο επίπεδο οικονομικής ανάπτυξης έφτανε στο 1,8%, ενώ στη διάρκεια της δεκαετίας του '80 ήταν ακόμα της τάξης του 3%.

Δεύτερο: Οι εισοδηματικές διαφορές μεταξύ αναπτυγμένων και αναπτυσσόμενων χωρών έχουν μεγαλώσει ακόμα πιο πολύ... Αν εξαιρέσει κανείς έναν μικρό αριθμό κρατών, στα οποία έχει σημειωθεί μια δυναμική οικονομική ανάπτυξη, αυτή στις αναπτυσσόμενες χώρες, γενικά, κάθε άλλο παρά ικανοποιητική μπορεί να θεωρηθεί. Το γεγονός αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μη μειωθεί το χάσμα που κυριαρχεί μεταξύ Βορρά και Νότου.

Τρίτο: Αυτή η πόλωση, που έχει παρατηρηθεί μεταξύ των διαφόρων κρατών, συνοδευόταν μόνιμα και από το δυνάμωμα των ανισοτήτων μέσα στις ίδιες τις ξεχωριστές χώρες. Το μερίδιο στο εθνικό εισόδημα του ενός πέμπτου του πληθυσμού, το οποίο έχει στη διάθεσή του τα υψηλότερα εισοδήματα, από την αρχή της δεκαετίας του '90, παντού έχει αισθητά αυξηθεί. Αντίθετα, το εισόδημα εκείνων, που κατατάσσονται στα κατώτερα οικονομικά κλιμάκια, έχει πάρα πέρα χειροτερεύσει... Ταυτόχρονα, η αύξηση των εισοδημάτων των πλουσίων συχνά συνοδευόταν από μια μείωση του αριθμού των μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων.

Τέταρτο: Η χρηματιστική ολιγαρχία σε σύγκριση με τη βιομηχανία έχει κερδίσει το πάνω χέρι και από την άποψη αυτή έχει εμφανιστεί μια κάστα χρηματιστών. Το εμπόριο με τις μετοχές και με άλλους τίτλους αξιών έχει γίνει πιο επικερδές απ' ό,τι η ίδια η παραγωγή αγαθών.

Πέμπτο: Τα εισοδήματα του μεγάλου κεφαλαίου από τις χρηματιστικές επενδύσεις έχουν αυξηθεί σε βάρος των μισθών των εργαζομένων. Το μερίδιο των κερδών παντού έχει αυξηθεί, τόσο στις αναπτυσσόμενες χώρες, όσο και στις αναπτυγμένες.

Εκτο: Η ανασφάλεια, που κυριαρχεί σχετικά με το καυτό ζήτημα της απασχόλησης και τα μειούμενα εισοδήματα, μεγαλώνει όλο και περισσότερο... Στα πλαίσια της κατάστασης που έχει δημιουργηθεί αναφορικά με την αναδόμηση των επιχειρήσεων και τις μαζικές ιδιωτικοποιήσεις, σημειώθηκε μια δραστική μείωση του εργαζόμενου προσωπικού και των μισθών, με αποτέλεσμα η μαζική ανεργία που επικρατεί σε παγκόσμια κλίμακα να οξυνθεί ακόμα περισσότερο... Εβδομο: Τέλος, η αναντιστοιχία μεταξύ των μισθών των ειδικευμένων και μη ειδικευμένων εργατικών δυνάμεων έχει μεγαλώσει. Γενικά, η απασχόληση μη ειδικευμένων εργατικών δυνάμεων έχει υποχωρήσει, ενώ οι πραγματικοί μισθοί σε μεγάλο βαθμό έχουν μειωθεί...

Συμπερασματικά, πρόκειται για τάσεις στις παγκόσμιες οικονομικές εξελίξεις, οι οποίες σχετίζονται όχι με πρόσκαιρες ανισότητες, αλλά με φαινόμενα μόνιμης διάρκειας... Στις χώρες του Βορρά, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '60, τα κέρδη είχαν αυξηθεί σε πάρα πολύ υψηλά επίπεδα, ενώ ταυτόχρονα πραγματοποιήθηκαν λιγότερες επενδύσεις απ' ό,τι τα προηγούμενα χρόνια. Στις χώρες του Νότου, όπου οι πλούσιοι για λογαριασμό τους εξασφαλίζουν πάνω από το μισό του εθνικού εισοδήματος, οι ιδιωτικές επενδύσεις μόνο πολύ σπάνια επαρκούν για την επίτευξη κάποιας οικονομικής ανάπτυξης.

Νίκος ΗΛΙΑΔΗΣ - ΗΛΙΟΥΔΗΣ

Στους ρυθμούς της 48ωρης πανεθνικής απεργίας έζησε η Δομινικανή Δημοκρατία την περασμένη βδομάδα με χαρακτηριστικό τη "σιωπηλή" συμμετοχή δεκάδων χιλιάδων εργαζομένων, μέσω της αποχής από τις εργασίες τους, αλλά δίχως τη συνήθη πρακτική των εργατικών συγκεντρώσεων και διαδηλώσεων. Αλλο ένα ξεχωριστό χαρακτηριστικό αυτής της απεργίας είναι το γεγονός ότι διοργανώθηκε από στελέχη μικρών προοδευτικών συνδικαλιστικών οργανώσεων και όχι από την κεντρική συνδικαλιστική ένωση της χώρας, παρά τα φαρμακερά βέλη και τις απειλές της κυβέρνησης, την εκστρατεία οικονομικών παραγόντων για το ενδεχόμενο υψηλό κόστος της κινητοποίησης στην κατακερματισμένη εθνική οικονομία, τις συλλήψεις εκατοντάδων συνδικαλιστών! Παρά τα εμπόδια, κατάφερε να προβάλει, μέσω των ειδησεογραφικών πρακτορείων και ορισμένων ξένων εφημερίδων, αυτό που δεν κατάφεραν τα διαγγέλματα και τα σχέδια της 15μηνης κυβέρνησης του Προέδρου Λεονέλ Φερνάντες: τα συσσωρευμένα προβλήματα φτώχειας, που πλήττουν το 70% (!) των 8.000.000 κατοίκων και την ανεργία, που πλήττει τουλάχιστον το 30% του εργατικού δυναμικού.

Την ίδια στιγμή, η 48ωρη απεργία ενάντια στη φτώχεια, στην ανεργία, στις αυξήσεις των τιμών σε 18 βασικά καταναλωτικά αγαθά, επανέφερε την προοπτική της πάλης και την προβληματική εργατικών κινητοποιήσεων, σε μεγάλες μερίδες του πληθυσμού μιας χώρας, που εξαρτάται άμεσα από τον τουρισμό και τη γεωργία (παρά κάποια σημαντικά αποθέματα χρυσού, αργύρου, νικελίου), καθώς έζησε για πολλά χρόνια υπό τη ράβδο και την εκμετάλλευση δικτατορικών κυβερνήσεων.

"Τα αιτήματα είναι σωστά! Η απεργία είχε συμμετοχή 100%. Πρόκειται για θρίαμβο", έλεγε σε συντάκτη του πρακτορείου "Ασοσιέιτεντ Πρες" ο 53χρονος ηλεκτρολόγος Ντανίλο Ροντόν. Ο Ροντόν ανήκε σε εκείνη τη μερίδα του εργατικού δυναμικού που είχε ένα λόγο παραπάνω να συμμετάσχει στη 48ωρη απεργία, που κήρυξαν στελέχη της "Κολεκτίβας Λαϊκών Οργανισμών": οι διακοπές στην ηλεκτροδότηση κάθε μέρα κρατούν πάνω από 18 ώρες, με αποτέλεσμα κανείς να μην μπορεί να κάνει χρήση καταναλωτικών αγαθών που λειτουργούν με ηλεκτρική ενέργεια. Σε μία τέτοια περίπτωση οι ηλεκτρολόγοι είναι μάλλον αχρείαστοι... Και γι' αυτό, κατά τον 53χρονο τεχνίτη, η απεργία ήταν ο μόνος τρόπος για ν' αναγκαστεί η κυβέρνηση "να βρει άμεσες λύσεις".

Αλλοι Δομινικανοί ήταν πιο επιφυλακτικοί, αφού, παρά την οικτρή οικονομική τους κατάσταση και το μισθό που σπάνια ξεπερνά τις 45.000 δραχμές, είχαν πειστεί, ταυτιζόμενοι με την κυβερνητική προπαγάνδα, που μετέτρεπε την απεργία από μέσο εργατικής διεκδίκησης σε παράγοντα επιδείνωσης της οικονομικής κρίσης! Γι' αυτό και δεν έλειψαν εκείνοι οι Δομινικανοί που, όντας άνεργοι, κάτοικοι παραγκουπόλεων, δήλωναν στους δημοσιογράφους: "Η κυβέρνηση δεν έχει πάνω από ενάμιση χρόνο ζωής. Χρειάζεται να δείξουμε υπομονή και ανοχή". Βέβαια, δε χρειάζεται κανείς να είναι κάτοικος μίας από τις πιο φτωχές χώρες του βόρειου ημισφαιρίου για να μεταθέσει την ανάγκη ενός βιώσιμου μισθού, μίας μόνιμης δουλιάς, μίας σίγουρης στέγης στο "φιλότιμο" της αναμονής μπροστά στην αδημονία για ένα καλύτερο μέλλον... Η απόγνωση και η παραίτηση εργαζομένων από αποτελεσματικές μορφές πάλης (όπως απεργία) συναντάται ή καλύτερα "καλλιεργείται" ως τακτική σκέψης και αντιμετώπισης και στις εργατικές τάξεις των ανεπτυγμένων χωρών, προκειμένου να περάσουν οι εκάστοτε πολιτικές λιτότητας...

Οσοι δεν έπεσαν θύματα της προπαγάνδας της κυβέρνησης του Προέδρου Φερνάντες (που επιχειρεί την ανάκαμψη της οικονομίας με την προσέλκυση ξένων επενδυτών και την ιδιωτικοποίηση κερδοφόρων δημοσίων υπηρεσιών) συμμετείχαν σιωπηλά στη 48ωρη απεργία, προτιμώντας να μείνουν στα σπίτια τους. Οι φήμες για την επανάληψη αιματηρών επεισοδίων (παρόμοιων με εκείνων που ξέσπασαν πριν ένα δίμηνο, προκαλώντας το θάνατο αρκετών νεαρών διαδηλωτών από τη βία στρατιωτών και αστυνομικών) ήταν παραπάνω από έντονες. Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση ενίσχυε τη φημολογία κρουσμάτων βίας και προφασιζόμενη την ασφάλεια των επιχειρήσεων και των μη απεργών έστελνε σε κάθε πόλη και επαρχία της χώρας πάνω από 7.000 πάνοπλους στρατιώτες.

Τελικώς, οι εκτεταμένες ταραχές αποφεύχθηκαν, με μοναδικό κρούσμα βίας το θάνατο ενός νεαρού στη διάρκεια συμπλοκών συμμοριών. Η 48ωρη απεργία διάρκεσε μόλις μιάμιση μέρα, καθώς η κυβέρνηση αναγκάστηκε να υπαναχωρήσει, ερχόμενη στο τραπέζι του διαλόγου με τους συνδικαλιστές που κήρυξαν την απεργία. Η αρχή έγινε... φτάνει να επακολουθήσει όχι μόνον η συνέχεια, αλλά και η συνέπεια κυβερνώντων και συνδικαλιστών...

Δ. ΟΡΦ.

Οσοι δεν έπεσαν θύματα της προπαγάνδας της κυβέρνησης του Προέδρου Φενάντες (που επιχειρεί την ανάκαμψη της οικονομίας με την προσέλκυση ξένων επενδυτών και την ιδιωτικοποίηση κερδοφόρων δημοσίων υπηρεσιών) συμμετείχαν σιωπηλά στη 48ωρη απεργία, προτιμώντας να μείνουν στα σπίτια τους