Χρειάζεται να υπογραμμιστούν εδώ δύο ακόμη ζητήματα. Πρώτο: Στην ΟΔ Γιουγκοσλαβίας δεν έγινε κάποια επανάσταση. Κυβερνητική εναλλαγή υπήρξε. Σημαντική μεν, αλλά εναλλαγή. Δεν ανατράπηκε κάποιο καθεστώς. Η ιμπεριαλιστική προπαγάνδα και η ηθελημένη, ή όχι, άγνοια δημοσιογράφων, ονοματίζει «καθεστώς» τις παραλλαγές των καπιταλιστικών χωρών στο πολιτικό σύστημα. Ετσι, έχουμε: Καθεστώς Μιλόσεβιτς, καθεστώς της Αγκυρας, καθεστώς Χουσεΐν και άλλα... καθεστώτα! Δεν τους πάει να πουν καπιταλισμός... Δεύτερο: Τα περί γνήσιας παλλαϊκής εξέγερσης δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Οχι μόνο αριθμητικά, αλλά και από την άποψη που τόνισαν διάφορες πλευρές: Οτι οι δρόμοι του Βελιγραδίου το βράδυ της λαϊκής κινητοποίησης είχαν την οσμή του δολαρίου, του ουίσκι και της μαριχουάνας. Και πίσω από τους ξεσαλωμένους χαφιέδες, χιλιάδες απλοί άνθρωποι, με παραφουσκωμένα τα μυαλά από την προπαγάνδα της δήθεν ελευθερίας, δημοκρατίας και ευημερίας του «δυτικού κόσμου»... Και με τη... συμπαράσταση των εδώ ΜΜΕ, που τάχθηκαν - άκουσον άκουσον - υπέρ των διαδηλώσεων! Εκείνοι ακριβώς, που μόλις οι εργάτες και οι αγρότες στην Ελλάδα κινητοποιηθούν, τους καταγγέλλουν για πρόκληση χάους, ταλαιπωρίας του κοινού κλπ... Οπως έγραψε και το «ΒΗΜΑ» (12/10/2000), «θα ήταν αφέλεια να δεχτούμε ότι η αλλαγή που έγινε στη Γιουγκοσλαβία οφείλεται στη δυναμική επέμβαση των οπαδών της αντιπολίτευσης»...

Παρατηρήσαμε και τούτο το αξιοσημείωτο: Την έντονη, θετική προβολή της φωτιάς που άναψαν διαδηλωτές στο Κοινοβούλιο της Γιουγκοσλαβίας. Δίχως να είμαστε εμείς εκείνοι που υπερασπίζονται την αστική νομιμότητα, σημειώνουμε το γεγονός, για να φανεί μια ακόμη υποκρισία: Οταν το Κοινοβούλιο καίγεται από διαδηλωτές που προωθούν την πολιτική της νέας τάξης, τότε δεν υπάρχει κανένα θέμα! Αν όμως συνέβαινε να γίνει αυτό από διαδηλωτές αντίθετης κατεύθυνσης, τότε θα οργίαζαν όλοι οι θεσμολάγνοι, για την αντιδημοκρατική(!), ακόμη και φασιστική(!) στάση των εξεγερμένων. Αποδείχνεται, δηλαδή, ότι η σύγκρουση γίνεται για το περιεχόμενο, για το τι τύπου νομιμότητα συμφέρει το λαό και ποια τα μονοπώλια. Και όχι για τους θεσμούς, γενικά και αφηρημένα!

Το ΚΚΕ έκανε πολύ καλά που υποστήριξε την αντίσταση που πρόβαλε ο λαός της Γιουγκοσλαβίας και η κυβέρνηση του Σλ. Μιλόσεβιτς. Εκανε πολύ καλά που επέμεινε, και επιμένει, στο δικαίωμα του κάθε λαού να καθορίζει ο ίδιος τη μοίρα του, μακριά από ιμπεριαλιστικές αναμείξεις. Το ΚΚΕ, για να καθορίσει την πολιτική στάση του, δε στάθηκε σε ιδεολογικού χαρακτήρα διαφορές, αλλά στις πολιτικές που ενώνουν τους λαούς στην πάλη κατά των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού. Σε αυτή την κατεύθυνση θα συνεχίσει, με τη βεβαιότητα ότι ο λαός της Γιουγκοσλαβίας έχει τώρα περισσότερες δυνατότητες να βγάλει εμπειρίες και διδάγματα.

Δεν πρέπει να υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία, ότι η ελληνική κυβέρνηση της πλουτοκρατίας, που είναι ένας πολύ καλός χωροφύλακας στην περιοχή, θα συνεχίσει το βρώμικο ρόλο της με βάση τα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Η επέμβασή της για την ανατροπή της κυβέρνησης Μιλόσεβιτς της έχει επιδαψιλεύσει πρόσθετες ιμπεριαλιστικές δάφνες, που της προσθέτουν αυξημένες ιμπεριαλιστικές απαιτήσεις.

Ο συνυπολογισμός όλων των παραπάνω, εξηγεί και το γιατί οι ερχόμενες εξελίξεις θα είναι δραματικές. Εξηγεί γιατί η ιμπεριαλιστική ειρήνη είναι πόλεμος κατά των λαών με άλλα μέσα, μη βομβαρδιστικά. Ηδη και τώρα, αίρονται σταδιακά οι περιορισμοί που έχει επιβάλλει η ΕΕ. Ισως, για να εξασφαλιστούν πρώτα εγγυήσεις... Αρα οι εκβιασμοί συνεχίζονται...

ΣΤΑ χέρια μας ξανά ένα φλογερό κείμενο, που το πρόσφερε σε ανάτυπο ο «Πανελλήνιος Σύνδεσμος Δημοσιογράφων Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης 1941-1944» στην πρόσφατη γενική του συνέλευση, που συνέπεσε με την αξέχαστη μεγάλη μέρα της απελευθέρωσης της Αθήνας από τη χιτλεροφασιστική Κατοχή.

ΕΙΝΑΙ ένα ιστορικό διακηρυκτικό κείμενο, το 'χουν συντάξει και υπογράψει οχτώ εξέχουσες προσωπικότητες, με τη συμπλήρωση του πρώτου χρόνου από την αξέχαστη, τη συγκλονιστική ώρα, που η αδούλωτη Αθήνα, στις 12 του Οκτώβρη του 1944, ζούσε τη μοναδική αξέχαστη μέρα της απελευθέρωσης.

ΣΗΜΕΙΩΝΟΥΜΕ τους υπογράφοντες, όπως τους αναφέρει η έκκληση που κυκλοφόρησε ευρύτατα και δημοσιεύτηκε επίσης σε εφημερίδες και περιοδικά της εποχής. Είναι οι: Αγγελος Σικελιανός, Νίκος Καζαντζάκης, Ιωάννης Σοφιανόπουλος, Σταμάτης Μερκούρης, Βασίλης Ρώτας, Μάριος Βάρβογλης, Δημήτρης Φωτιάδης και Ροδόλφος Κράους.

ΚΙ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ υπογραφής: Αθήνα 12 του Οκτώβρη 1945. Γράφει η διακήρυξη: «Ενας χρόνος κλείνει σήμερα από την ημέρα της επαίσχυντης φυγής των Ούνων απ' τη γη μας. Σαν ακρίδα, όπου πέφτει όλη μαζί κι αποσκεπάζει τα σπαρτά ενός τόπου για να φάει τα πάντα από τη ρίζα, μα που ξαφνικά ένας άνεμος την ξεσηκώνει και τη σπρώχνει προς τη θάλασσα ακυβέρνητη ν' αφανιστεί, έτσι κι ο γιγάντιος άνεμος της Εθνικής Αντίστασής μας, μέσα κι έξω απ' την Ελλάδα, 12 του Οχτώβρη του '44 εξεσήκωσε τους Ούνους απ' τα άγια χώματά μας, πανικόβλητους και αλλόφρονους και τους εκέντρισε τελειωτικά, να πέσουνε στον όλεθρο απ' τον ύστατο γκρεμό!».

ΚΑΙ το κείμενο στη συνέχεια προσθέτει: «Ακόμα ωστόσο σ' όλη την Ελλάδα, την ημέρα εκείνη, σε στεριές και πέλαγα, στις χώρες μας και στα βουνά μας, η φωτιά της πιο τρανής θυσίας ανάβονταν παντού στις υψηλότερες κορφές του Ηρωισμού μας σαν μια απροσμέτρητη τσοπάνικη φωτιά, ενώ σύγχρονα οι μύριοι των αδιήγητων μαρτυρίων του λαού μας τόποι, Δίστομο, Καλάβρυτα, Κομμένο, Λιγγιάδες, Κλεισούρα, Βιάνο, Καλλιθέα, Κοκκινιά, Καισαριανή και τόσοι άλλοι αναδίνανε την άχνα από το αίμα των αδελφικών θυμάτων ή εκαπνίζανε τριγύρω μας μερόνυχτα σαν άσβυστοι βωμοί...».

ΚΙ ΑΜΕΣΩΣ η παρακάτω εικόνα. «Και στις πλαγιές και στα πυρπολημένα και καταματωμένα ακρόποδα του φοβερού βουνού της νέας μας λευτεριάς μανάδες, αδελφές, αρραβωνιαστικές, παιδιά, γυναίκες, βρέφη αυτών των ίδιων μας ηρώων, που παλέψανε, σφαχτήκαν, κρεμαστήκανε, εκαήκανε για να μας ελευθερώσουν, εσηκώνανε με τέλεια καρτερία και με πίστη αφάνταστη την όψη τους σ' εμάς».

ΔΙΠΛΟΣ ο σκοπός αυτών που πήραν «την ηθική πρωτοβουλία να σκορπίσουν αυτό το κείμενο ως τις άκρες της Ελλάδας: Απ' το ένα μέρος να σαλπίσουμε ως τα πέρατα του ελληνικού μας κόσμου την απέραντη του ευθύνη ν' αγκαλιάσει όλα τα απορφανισμένα λείψανα από τις οικογένειες των καινούργιων μας ιστορικών ηρώων σε μια αμέριστη και θετική και οργανωμένη από μέρους του στοργή...».

ΚΙ ΑΠΟ το άλλο, ν' αναγγείλουμε πλατύτατα στον ίδιο αυτό κόσμο ότι έχοντας συνειδητοποιήσει ολόκληρη τη σημασία αυτής της ημερομηνίας, που ξεκινώντας απ' τις 28 του Οκτώβρη του 1940 αποκορυφώνει τον τετράχρονο αγώνα μας ενάντια στον καταχτητή, με μια τεράστια κάθαρση και μ' ένα θρίαμβο ανάλογο προς τις διάμεσες θυσίες ολόκληρου του ελληνικού λαού....

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ στη γραφή και στο σχεδιασμό του έχει τη σφραγίδα του Σικελιανού. Ο Πανελλήνιος Πανηγυρισμός των δύο ημερομηνιών της νεότερης ιστορίας μας (12 και 28 Οκτώβρη), που εξαγγέλθηκε να γίνει το 1946, φιλοδοξούσε «να υψωθεί όχι απλά στο επίπεδο ενός κοινού εθνικού μνημοσύνου, αλλ' ως τα εγκαίνια μιας νέας μας πνευματικής, κοινωνικής και γενικά ιστορικής παράδοσης...» τελικά δεν έγινε. Και φυσικά δεν μπορούσε να γίνει σε μια χώρα που ζούσε και πλήρωνε καθημερινά με νέα αίματα και δάκρυα την άγρια, θανατερή αγγλοαμερικανική ιμπεριαλιστική επέμβαση.

ΠΑΤΑΜΕ σε λίγο τα εξήντα χρόνια από της Αλβανίας το Επος και της Εθνικής ΕΑΜικής Αντίστασης την άγια φλόγα που άναβε και πυρπολούσε όλη την Ελλάδα. Το ύψιστο χρέος στη γενιά της θυσίας εξακολουθεί να μένει τραγικά ανεκπλήρωτο και προκλητικά, αναίσχυντα και βάναυσα αγνοημένο.