Γρηγοριάδης Κώστας

Κι ενώ όσοι έχουν τη δυνατότητα να εκφέρουν λόγο σε εθνική εμβέλεια εμφορούνται από την αγωνία για το αν θα στηθούν πρόωρα οι κάλπες και αναλίσκονται στη διερεύνηση των κυβερνητικών προθέσεων επί τούτου, την ίδια στιγμή με αμείωτη ένταση προχωρούν οι αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις: Στην Παιδεία, με μέτρα που διαγράφουν τον δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της, εισάγουν την ταξική κατηγοριοποίηση των σχολείων, προωθούν την παραπέρα εμπορευματοποίησή της. «Κορωνίδα» η αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος που στοχεύει στην υπαγωγή της λειτουργίας όλου του συστήματος δημόσιας Παιδείας, από το σχολείο έως το Πανεπιστήμιο, στους κανόνες και τους όρους της ελεύθερης αγοράς. Στην Υγεία, η οποία, με όχημα τις διαβόητες Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα, αλώνεται από το ιδιωτικό μεγάλο κεφάλαιο που βλέπει στον ανθρώπινο πόνο την «κότα που γεννά τα χρυσά αυγά». Στις εργασιακές σχέσεις, με τις ήδη εκφρασμένες ευρωενωσιακές διαθέσεις για επιμήκυνση του εβδομαδιαίου εργάσιμου χρόνου και την προσφάτως υπερψηφισμένη οδηγία Μπολκεστάιν, με την οποία ο εργασιακός μεσαίωνας επιστρέφει θριαμβευτικά. Στο ασφαλιστικό - συνταξιοδοτικό, όπου στοχοπροσηλωμένα προχωράει η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης («ενεργό γήρανση» ονομάτισαν τη δουλιά έως το θάνατο), η κατάργηση των βαρέων και ανθυγιεινών, η παραπέρα μείωση των ήδη πενιχρών συντάξεων, συγχρόνως με σκανδαλώδεις αποφάσεις που χαρίζουν βεβαιωμένες οφειλές στα ασφαλιστικά ταμεία, την ίδια ώρα που επικαλούνται το ψευδοεπιχείρημα της «βιωσιμότητάς» τους σαν άλλοθι των ανατροπών. Στο δικαίωμα για σταθερή πλήρη εργασία, με εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους και άλλους τόσους συμβασιούχους που εμπαίζονται χρόνια τώρα και τελούν σε ένα ιδιότυπο καθεστώς ομηρίας. Πλάι σ' όλα αυτά, η ακρίβεια που κατατρώγει το καθηλωμένο λαϊκό εισόδημα, η υπερχρέωση και δεκάδες άλλα προβλήματα που οδηγούν την εργατική λαϊκή οικογένεια στην απόγνωση και την απελπισία.

Απέναντι σε όλα αυτά τα προβλήματα που αναδεικνύουν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την ανάγκη οργάνωσης και ανάπτυξης της πάλης του εργατικού και λαϊκού κινήματος σε κατεύθυνση σύγκρουσης με την ασκούμενη πολιτική και ανατροπής της, αντιτάσσουν την... εκλογολογία. Γνωρίζουν από εμπειρία πως αυτή έχει το «χάρισμα» να καλλιεργεί στα λαϊκά στρώματα διάθεση αναμονής για κάποια αλλαγή, για κάτι καλύτερο που πιθανά να συμβεί, να φέρνει τους ανθρώπους του μόχθου σε κατάσταση να δίνουν παράταση χρόνου στην ασκούμενη πολιτική, με την ψευδαίσθηση ότι μια πρόωρη εκλογική μάχη ίσως εξωθήσει τους κυβερνώντες σε κάποιες παροχές, στο να ματαιώσουν αντιλαϊκά σχέδια. Να τους κάνει να καταπίνουν την οργή και την αγανάκτησή τους και να αναζωπυρώνει προσδοκίες. Πρόκειται για αυταπάτη, καθαρές κουβέντες. Η εμπειρία συνηγορεί υπέρ αυτού. Είτε στηθούν κάλπες πρόωρα είτε όχι, η κυβέρνηση, ο δικομματισμός συνολικά, δε θα υποχωρήσει ούτε βήμα από την κατεύθυνση στην οποία πορεύεται, κατεύθυνση σύγκρουσης με τα λαϊκά συμφέροντα, αφού με την πολιτική του επιδιώκει να υπηρετεί ολοένα και πιο αποτελεσματικά την πλουτοκρατία. Οι σε βάθος αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις συνιστούν επιλογές στρατηγικής σημασίας για το μεγάλο κεφάλαιο και η κυβέρνηση της ΝΔ συνεπικουρούμενη από την αξιωματική αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ δεν πρόκειται να ανακόψει την πορεία προώθησής τους.

Οι κάλπες είτε στηθούν πρόωρα είτε στην ώρα τους δε θα φέρουν τίποτα το διαφορετικό, αν ο λαός δε φτάσει σ' αυτές έχοντας πάρει απόφαση απεγκλωβισμού από το δικομματισμό που τον κρατά καθηλωμένο. Αν δε φτάσει σ' αυτές έχοντας ακολουθήσει μια πορεία αγωνιστικής ρήξης με την πολιτική του που θα εκφραστεί και στο εκλογικό αποτέλεσμα με την αποδυνάμωση και της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, αλλά και δυνάμεων όπως ο ΣΥΝ που θέλει το λαό με παρωπίδες να πορεύεται αγόγγυστα τον «ευρωμονόδρομο». Μόνο η εργατική λαϊκή πάλη μπορεί να βάλει εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική. Και πρέπει να το κάνει τώρα. Περιθώρια αναμονής δεν υπάρχουν. Κάθε στιγμή, που χάνεται από την αναγκαία οργάνωση της λαϊκής πάλης, παραχωρείται αντικειμενικά στην απρόσκοπτη εφαρμογή αυτής της πολιτικής που διογκώνει τα βάσανα για το λαό.

Παρότι στην προσπάθεια αποπροσανατολισμού του λαού και μάλιστα σε μια περίοδο που καταγράφονται διαθέσεις αγωνιστικές, που εκδηλώνονται κινητοποιήσεις, έχουν ριχτεί «θεοί και δαίμονες», δεν πρέπει να υπάρξει ούτε ένας εργαζόμενος που να πιαστεί στο δόκανο της εκλογολογίας. Συσπείρωση και δράση τώρα. Στα ταξικά συνδικάτα, στους φορείς του λαϊκού κινήματος, πύκνωση των γραμμών του αγώνα για πραγματικά δημόσια και δωρεάν Παιδεία και Υγεία, για σταθερή δουλιά με απολαβές που να καλύπτουν τις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής λαϊκής οικογένειας, για υπεράσπιση του συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης - συνταξιοδότησης και διεύρυνση των παροχών του. Αγώνας σε ολοκληρωτική εναντίωση με την πολιτική επιχειρηματιών, ΕΕ, και δικομματισμού, όπως υπογραμμίζει προτρεπτικά το ΠΑΜΕ με το πρόγραμμα δράσης που έχει εξαγγείλει. Ανάπτυξη της πάλης τώρα, χωρίς χρονοτριβές, χωρίς καμία αναμονή, κάθε μετάθεση χρονική της ευθύνης για συμμετοχή σ' αυτήν την πάλη, ισοδυναμεί με πίστωση χρόνου στους κυβερνώντες, να συνεχίσουν το αντιλαϊκό τους έργο. Ας τους κόψουμε τη φόρα. Κι όταν στηθούν οι κάλπες πρόωρα ή μη ας είμαστε σε θέση να στείλουμε και μέσω αυτών το μήνυμα της καταδίκης του δικομματισμού και της πολιτικής του, ενισχύοντας αποφασιστικά το ΚΚΕ.