Στις Θέσεις της ΚΕ για το 20ό Συνέδριο γίνεται σοβαρή προσπάθεια γενίκευσης της εμπειρίας που έχει συσσωρεύσει το Κόμμα, εντοπισμού των αδυναμιών, χωρίς να υποτιμάται η τεράστια προσπάθεια που έχουμε κάνει την περίοδο που εξετάζουμε.

Αξιόλογη ήταν η προσπάθεια που έγινε από το Κόμμα μας στην παρέμβασή του στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα (ΔΚΚ). Προβάλαμε μαχητικά τις θέσεις μας για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, για τη μη συμμετοχή σε αστικές κυβερνήσεις, τα συμπεράσματά μας από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, την ανάγκη για επεξεργασία σύγχρονου επαναστατικού προγράμματος του ΚΚ. Πολλαπλασιάσαμε τις προσπάθειες για συγκρότηση διακριτού κομμουνιστικού πόλου, με στόχο να ανακάμψει το ΔΚΚ από το πλήγμα της ανατροπής του σοσιαλισμού.

100 χρόνια μετά τη Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση το ΔΚΚ παραμένει σε συνθήκες βαθιάς υποχώρησης: Κυριαρχεί ο ιδεολογικοπολιτικός κατακερματισμός ενώ υπάρχει ισχυρή επίδραση του οπορτουνισμού. Αυτά εκφράζονται μεταξύ άλλων με: 1. Αναβολή του επαναστατικού καθήκοντος της πάλης για την εργατική εξουσία, στο όνομα του αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων, υιοθέτηση διαφόρων ενδιάμεσων σταδίων («αντιιμπεριαλιστικά», «πατριωτικά») που αποτελούν αποδοχή από το ΚΚ της αστικής δημοκρατίας και ενσωμάτωσής του σε αυτή, 2. Ρηχός «αντι-ιμπεριαλισμός» που εκφράζεται σαν αντίθεση μόνο στην επιθετική - επεκτατική πολιτική των ισχυρών κρατών (ΗΠΑ - ΕΕ - ΝΑΤΟ) που οδηγεί στη στήριξη άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων (Ρωσία - Κίνα) και συμμαχιών αφού «αφαιρούν ζωτικό χώρο από τον ιμπεριαλισμό». 3. Αποδοχή των «εθνικών ιδιαιτεροτήτων» στο όνομα των οποίων ακυρώνεται η ουσία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.

Αναλύοντας τις πρόσφατες εξελίξεις στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα, αναφέρουμε «...η καπιταλιστικοποίηση της Κίνας και στη συνέχεια η ενίσχυση των καπιταλιστικών σχέσεων σε χώρες που επιδίωκαν τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, όπως το Βιετνάμ και η Κούβα, χειροτέρευσαν την κατάσταση στο διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα». Ωστόσο, γύρω από αυτά τα ζητήματα εξακολουθούν να υπάρχουν στο Κομμουνιστικό Κίνημα συγχύσεις.

Η Κίνα είναι μία χώρα με πληθυσμό 1,4 δισεκατομμύρια, οικονομικά 2η παγκοσμίως με ΑΕΠ 12 τρισ. δολάρια, ενταγμένη στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου. Στο έδαφός της δραστηριοποιούνται διεθνείς μονοπωλιακοί όμιλοι σε «ζώνες ελεύθερης αγοράς» 14 παράκτιων περιοχών, 5 μεγάλων πόλεων και μιας ολόκληρης επαρχίας με συνολικό πληθυσμό πάνω από 200 εκατομμύρια κατοίκους. Εχει καταγεγραμμένες 32 εκατομμύρια ιδιωτικές επιχειρήσεις, η καλλιεργήσιμη γη είναι ιδιωτικοποιημένη και το 2015 επένδυσε 14,8 δισ. δολάρια σε Νοτιοανατολική Ασία, Ινδοκίνα, Αφρική. Το σύνολο των κινεζικών επενδύσεων για το 2016 στις ΗΠΑ ξεπερνάει τα 50 δισ. δολάρια, ενώ κατέχει δημόσιο χρέος των ΗΠΑ σε ομόλογα που ξεπερνάνε τα 1,3 τρισ. δολάρια. Τα κινεζικά μονοπώλια μεταφορών διακινούν το 67% του συνόλου των εμπορευματοκιβωτίων παγκοσμίως, ενώ μπορούν στο ταξίδι τους να περνάνε μόνο από λιμάνια που ανήκουν σε κινεζικές επιχειρήσεις.

Οι μισθοί των εργαζομένων κυμαίνονται στα 300 - 400 ευρώ, με τάσεις μείωσης λόγω της επιβράδυνσης της οικονομίας, σε μία κοινωνία όπου το κόστος ζωής ανεβαίνει^{i, ii}. Το 2015 διοργανώθηκαν περισσότερες από 2.700 απεργίες - κινητοποιήσεις κυρίως στις «ζώνες ελεύθερης αγοράς» διεκδικώντας την καταβολή επιδομάτων και μισθών. 500 ήταν οι κινητοποιήσεις μόνο το Γενάρη 2016ⁱⁱⁱ.

Σύμφωνα με το ΚΚ Κίνας, «οικοδομείται ο σοσιαλισμός με κινεζικά χαρακτηριστικά, όχι κάποιος άλλος -ισμός»^iv. Καθοδηγητής της διαδικασίας είναι το ΚΚ, το οποίο εδώ και χρόνια αποφάσισε να αποδέχεται τους καπιταλιστές ως μέλη του Κόμματος, σε μία χώρα που είχε το 2015 περισσότερους από 200 δισεκατομμυριούχους (σε δολάρια)^v.

Ορισμένα ΚΚ αποδέχονται τον «σοσιαλισμό με αγορά», δηλαδή «σοσιαλισμό με καπιταλισμό». Απεμπολούνται βασικά συμπεράσματα από την εμπειρία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, ενώ θεωρούνται ορθοί οι μηχανισμοί που οδήγησαν στην καπιταλιστική συσσώρευση και στην ανατροπή του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ. Αρνούνται βασικές αρχές της σοσιαλιστικής επανάστασης: Οτι η σοσιαλιστική βάση δεν μπορεί να δημιουργηθεί εάν δεν εξαλειφθεί η καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, ότι ο κομμουνισμός και ο καπιταλισμός είναι συστήματα ανταγωνιστικά, δεν μπορούν ποτέ να συνυπάρχουν.

Δεν είναι τυχαίο ότι ΚΚ που δεν έχουν μελετήσει ακόμη τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, που μιλούν για 2+ στάδια στην επανάσταση, δυσκολεύονται να δουν καθαρά ότι η επαναστατική εξουσία είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την επιβολή νέων σχέσεων κοινωνικής ιδιοκτησίας κι αυτή η επαναστατική διαδικασία δεν πρέπει να συγχέεται με μεταβατικούς στόχους εξουσίας ανάμεσα στην αστική και την εργατική εξουσία. Ετσι, υποστηρίζουν έναν δήθεν «χαλιναγωγημένο» καπιταλισμό, με αναφορές στην Κίνα.

Ταυτόχρονα, η στάση της Κίνας, που υπογραμμίζει την ανάγκη να τεθεί αυτή επικεφαλής της διεθνούς οικονομίας, «μετατρέποντας την καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση σε σοσιαλιστική»^vi, χρησιμοποιεί τις καθυστερήσεις - ταλαντεύσεις, τροφοδοτώντας οικονομικές προσδοκίες στις δυνάμεις που έχουν άμεσο στόχο τη διαχείριση του καπιταλισμού.

Σε ανάλογα βήματα ενίσχυσης της «αγοράς» έχει προχωρήσει και η Λαϊκή Δημοκρατία Κορέας, όπου το Κόμμα Εργατών Κορέας, κυρίαρχο κόμμα του κυβερνητικού συνασπισμού, εδώ και χρόνια έχει απεμπολήσει το μαρξισμό - λενινισμό και πλέον μιλά για «κιμιλσουνγκισμό - κιμγιονγκιλισμό», παραβιάζοντας κάθε έννοια σοσιαλιστικής δημοκρατίας, εργατικού ελέγχου, με ένα καθεστώς οικογενειοκρατίας.

Βεβαίως, οι κομμουνιστές δεν είναι αλάνθαστοι. Κρίνονται από το πόσο γρήγορα μπορούν να εντοπίσουν και να διορθώσουν τα λάθη τους. Λάθη όμως που διαπράττονται επί των νομοτελειών της σοσιαλιστικής επανάστασης και οικοδόμησης, αποτελούν λάθη αρχών που οδηγούν σε παρέκκλιση.

Οι παραπάνω εξελίξεις δεν ακυρώνουν τον μνημειώδη αγώνα «της στρατιάς που κατέβηκε το Κίτρινο Ποτάμι», ή την πάλη του κορεατικού λαού ενάντια σε Γιαπωνέζους και Αμερικανούς ιμπεριαλιστές, ούτε των Βιετ - Μινχ που δύο φορές απελευθέρωσαν τη χώρα τους από την ιμπεριαλιστική κατοχή, ή τη Νίκη της Κουβανικής Επανάστασης σε μία περίοδο που η ανάλυση του Διεθνούς Κινήματος στρεφόταν προς τον «ειρηνικό δρόμο».

Αντιθέτως, αυτά τα παραδείγματα αποδεικνύουν ότι η ακατάλυτη πίστη στην επαναστατική προοπτική, η ανειρήνευτη πάλη με την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο όπως κι όπου αυτή εκφράζεται, η καθημερινή διαπαιδαγώγηση των μαζών με τη δυνατότητα και αναγκαιότητα του σοσιαλισμού, σε συνδυασμό με ένα ιδεολογικά - πολιτικά - οργανωτικά ατσαλωμένο Κομμουνιστικό Κόμμα στην καθοδήγηση του εργατικού - λαϊκού κινήματος μπορούν να ξεπεράσουν κάθε σκόπελο.

Είναι επομένως ανάγκη το Κόμμα μας, άλλα ΚΚ που έχουν κάνει βήματα στη μελέτη της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και βρίσκονται σε πορεία επεξεργασίας σύγχρονου επαναστατικού προγράμματος, όπως τα ΚΚ της Διεθνούς Κομμουνιστικής Επιθεώρησης, της Ευρωπαϊκής Κομμουνιστικής Πρωτοβουλίας, να παρεμβαίνουν με σχέδιο στο Διεθνές ΚΚ, χωρίς συναισθηματισμούς, με στόχο τη σκληρή αντιπαράθεση με την επίδραση του οπορτουνισμού, για να κερδίζονται όλο και περισσότερες δυνάμεις με την επαναστατική γραμμή ρήξης με τον καπιταλισμό.

Παραπομπές:

i http://www.chinalaborwatch.org/report/121

ii Στο Πεκίνο μία γκαρσονιέρα ενοικιάζεται 500-600 ευρώ/μήνα.

iii China Labour Bulletin, http://www.clb.org.hk/strikes/en

iv Δημόσιο Διάγγελμα για τα 95χρονα του ΚΚ Κίνας, Xi Jinping, Ιούλης 2016

v Λίστα Forbes 2015

vi ΚΚ Κίνας στη 18η Διεθνή Συνάντηση ΚΚ (http://solidnet.org/china-communist-party-of-china/18-imcwp-contribution-of-cp-of-china-en)

Συμφωνώ με τις Θέσεις της ΚΕ για το 20ό Συνέδριο. Το Συνέδριό μας μπορεί και πρέπει να μας βγάλει πιο δυνατούς, να δώσει νέα ώθηση στις γραμμές μας για να ανταποκριθούμε στο σύνθετο καθήκον της ανασύνταξης του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Θα ήθελα να σταθώ σε ορισμένα ζητήματα που προκύπτουν από τη δουλειά με το Πρόγραμμα του Κόμματος στη νεολαία της Υπαίθρου των Χανίων.

Καταρχήν, όταν μιλάμε για οικοδόμηση της ΚΝΕ στην ύπαιθρο, ιεραρχείται εκ των πραγμάτων παρέμβασή μας μέσα στα σχολεία, καθώς είναι οι πιο μαζικοί χώροι νεολαίας στα χωριά. Ετσι έγινε προσπάθεια να κατανοηθεί από το σύνολο του κομματικού δυναμικού η σημασία αυτής της δουλειάς και να απαντήσουμε σε επιπρόσθετες δυσκολίες που έχει η παρέμβαση στη νεολαία των χωριών.

Πρώτον, η απειρία από αγωνιστικές κινητοποιήσεις που υπάρχει στο μεγαλύτερο μέρος των μαθητών, στην ύπαιθρο ισχύει σε πολλαπλάσιο βαθμό, καθώς οι περισσότεροι μαθητές νιώθουν απομονωμένοι, κυριαρχούν αντιλήψεις ότι εδώ στο χωριό ό,τι και να κάνουμε δεν μας ακούει κανείς κ.τ.λ. Δεύτερον, λόγω της κλειστής κοινωνίας σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού έχει στενές σχέσεις (οικονομικές, οικογενειακές κ.τ.λ.) με τοπικά στελέχη των αστικών κομμάτων, επίσης έντονη είναι και η παρέμβαση της Εκκλησίας. Τρίτον, συναντώνται πιο έντονα, ειδικά τα τελευταία χρόνια, αντιλήψεις όπως τσουβάλιασμα όλων των πολιτικών δυνάμεων, ρατσισμός και ξενοφοβία, μικροαστική ανυπομονησία.

Αυτές οι αντιλήψεις πρέπει να μπαίνουν στο επίκεντρο της παρέμβασής μας, να σπάνε στην πράξη από την οργάνωση του ίδιου του κινήματος. Για παράδειγμα, η επιμονή με την οποία οι δυνάμεις μας μέσα στα σχολεία προσπάθησαν να συζητηθεί το πλαίσιο αιτημάτων των μαθητικών κινητοποιήσεων, η συλλογική κουβέντα και διεκδίκηση οδήγησε ένα κομμάτι μαθητών να βγάλει συμπέρασμα για τη δύναμη του οργανωμένου αγώνα, βοήθησε στο να απομονώνονται δυνάμεις όπως η Χρυσή Αυγή, που εκτός από χυδαίο αντικομμουνισμό προπαγάνδιζε απόψεις όπως όλοι ίδιοι είναι, έξω τα κόμματα κ.τ.λ.

Η παρέμβαση αυτή ξεκίνησε πρώτα και κύρια από τη συλλογική επεξεργασία και το σχεδιασμό των οργάνων του Κόμματος. Οταν συζήτησαν τα όργανα με στόχο να αξιοποιηθούν όλες οι διαθέσιμες δυνάμεις που έχουμε στα χέρια μας, δίνοντάς τους περιεχόμενο, επιτεύχθηκε ο κοινός συντονισμός ΚΝίτικων και Κομματικών δυνάμεων σε επίπεδο σχολικής μονάδας. Ετσι μπήκαν σε κίνηση οι μαζικοί φορείς του κινήματος που υπάρχουν στα χωριά, χτίστηκε στην πράξη η κοινωνική συμμαχία. Το αποτέλεσμα ήταν να έχουμε σχολεία που στήριξαν με αποφάσεις τα μπλόκα των αγροτών, συλλόγους γονέων που οργάνωσαν κοινές κινητοποιήσεις με 5μελή και 15μελή, αλλά και αποφάσεις συλλόγων διδασκόντων που στήριξαν τα αιτήματα των μαθητών. Ειδικά την περίοδο των αγροτικών κινητοποιήσεων, ο κοινός συντονισμός έδειξε ότι η νεολαία μπορεί να αποτελέσει σε αυτές τις μάχες κρίσιμη εφεδρεία. Η παρέμβασή μας οδήγησε τους μαθητές να στηρίξουν το μπλόκο μέσα από τις συνελεύσεις τους, να έχουν φυσική παρουσία σε αυτό αλλά και τους Αγροτικούς Συλλόγους και τον Κτηνοτροφικό Σύλλογο να στηρίξουν τα δίκαια αιτήματα των μαθητών. Καθ' όλη τη διάρκεια του μπλόκου, οι ίδιοι οι μαθητές συζητούσαν καθημερινά στα σχολεία για την έκβαση του αγώνα, ιδιαίτερα οι μαθητές των ΕΠΑΛ όπου οι περισσότεροι μένουν σε χωριά που ασχολούνται με την κτηνοτροφία, πολλές φορές είναι οι ίδιοι κτηνοτρόφοι.

Αυτός ο τρόπος δουλειάς είχε πολλαπλό αντίκτυπο στην συνείδηση των μαθητών και των γονιών. Οι μαθητές όταν είδαν τον Σύλλογο Γονέων ή τον Αγροτικό Σύλλογο να βγαίνει μπροστά, ο αγώνας τους πήρε άλλη πνοή. Αντίστοιχα, τα αιτήματα των μαθητών βοήθησαν να ανοίξει η κουβέντα στους συλλόγους γονέων για τον ρόλο τους, που θα πρέπει να είναι η διεκδίκηση κρατικής χρηματοδότησης και όχι το πώς θα βάλουν περισσότερο το χέρι στην τσέπη. Δεύτερον οδήγησε σε αρκετές περιπτώσεις τις τοπικές αρχές να κάνουν ακόμα και προσωρινές παραχωρήσεις (π.χ. στήριξη αιτημάτων μαθητών από Δημοτικά Συμβούλια, πρόσληψη καθαρίστριας σε σχολείο, δωρεάν γεύμα σε μαθητές, επαναφορά ειδικοτήτων στα ΕΠΑΛ που όδευαν προς κατάργηση, δωρεάν διανομή του βιβλίου των Αγγλικών). Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι η πρωτοπόρα δράση των δυνάμεών μας μέσα στο κίνημα οδήγησε στην αύξηση του κύρους της Οργάνωσης, στην επαφή μας με δεκάδες νέους, στην οικοδόμηση Οργανώσεων.

Ενα άλλο ζήτημα είναι ότι η παρέμβαση στο κίνημα πρέπει να συνδυάζεται ώστε να βαθαίνει η κουβέντα με τα πρωτοπόρα κομμάτια, να ενισχύεται η αυτοτελής πολιτική παρέμβαση της Οργάνωσης, να υπάρχει πολυμορφία, να ανοίγει μέτωπα πάλης που αφορούν την καθημερινότητα της νεολαίας.

Οταν είχαμε τέτοιο προσανατολισμό, ανοίχτηκαν νέοι δρόμοι στην παρέμβασή μας. Για παράδειγμα, σε περιοχές που η νεολαία ασχολείται ενεργά με τον αθλητισμό όπως η Κίσσαμος και ο Πλατανιάς, η φεστιβαλική δραστηριότητα συνδυάστηκε με τη διεκδίκηση δωρεάν χώρων άθλησης. Τα τουρνουά μπάσκετ και ποδοσφαίρου που οργανώθηκαν βοήθησαν να ανοίξει η κουβέντα στη νεολαία για το ότι ο αθλητισμός πρέπει να είναι δικαίωμα για όλους, ανέβηκαν οι απαιτήσεις των μαθητών για τη ζωή τους, άκουσαν για πρώτη φορά από την ΚΝΕ ότι δεν είναι δεδομένο να πληρώνεις για να ασχοληθείς με το χόμπι σου. Σε περιοχές που είναι αυξημένη η χρήση ναρκωτικών λόγω των περιορισμένων διεξόδων στη ζωή της νεολαίας, η δραστηριότητά μας ανέδειξε το γεγονός ότι υπάρχει άλλη διέξοδος από το να ναρκώνει ένας νέος το μυαλό του. Στα ημιορεινά χωριά των Χανίων που οι περισσότεροι νέοι από μικροί ασχολούνται με τη διάδοση της παράδοσης και της κρητικής μουσικής, οι φεστιβαλικές εκδηλώσεις ανέδειξαν τη λαϊκή δημιουργία, όπως η ιστορία των ριζίτικων τραγουδιών που συνδέθηκαν με την αντίσταση του κρητικού λαού ενάντια σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης.

Αυτός ο τρόπος δουλειάς έχει ιδιαίτερη σημασία στην ύπαιθρο, αν αναλογιστούμε ότι μας έφερε σε επαφή με δεκάδες καλλιτέχνες, πολιτιστικούς και παραδοσιακούς συλλόγους. Είναι χαρακτηριστικό ότι μόνο στην Κίσσαμο δραστηριοποιούνται 42 πολιτιστικοί σύλλογοι, ενώ στο Νομό Χανίων πάνω από 180 πολιτιστικοί σύλλογοι και ενώσεις. Η παρέμβασή μας σε αυτούς τους συλλόγους, που είναι πολλές φορές η μοναδική συλλογική μορφή οργάνωσης στο χωριό, μπορεί να αναδείξει το ρόλο της λαϊκής παράδοσης στους αγώνες του λαού μας. Αυτοί οι αγώνες αναδείχτηκαν σε δεκάδες εκδηλώσεις στα χωριά των Χανίων ενόψει και του εορτασμού των 100 χρόνων του Κόμματος, καθώς οι περισσότερες οικογένειες στα χωριά των Χανίων είχαν έναν κομμουνιστή που είτε εκτελέστηκε από τους Γερμανούς, είτε φυλακίστηκε, είτε πολέμησε με το όπλο στο χέρι στον ηρωικό αγώνα του ΔΣΕ. Από αυτήν την ιστορία διδασκόμαστε, εμπνεόμαστε και αντλούμε αισιοδοξία οι νέοι κομμουνιστές, για να είμαστε η γενιά που θα πάει ένα βήμα πιο μπροστά τη μεγάλη υπόθεση της κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.