Πρέπει να ορθωθεί μια διαχωριστική γραμμή: Από εδώ ο λαός και από εκεί τα μονοπώλια, από εδώ η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της και από εκεί το κεφάλαιο. Σε αυτή τη διαχωριστική γραμμή ο λαός έχει απέναντί του το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Η ψήφος στο ΚΚΕ είναι ψήφος ανασύνταξης και αναγέννησης του κινήματος για να έχουμε κάποιες νίκες. Το ΚΚΕ έχει πρόταση εξουσίας, πρόταση λαϊκής εξουσίας - λαϊκής οικονομίας, που θα είναι έργο του λαού που θα ανακαλύψει τη δύναμή του. Σε αυτό το δρόμο του αγώνα έχουμε ελπίδα να ματαιώσουμε τα χειρότερα, να αποσπάσουμε κάποιες κατακτήσεις. Οποιαδήποτε άλλη διαμαρτυρία και αντίθεση, το σύστημα μπορεί εύκολα να την ενσωματώσει και να την εξουδετερώσει.

Τα παραπάνω τόνισε, μεταξύ άλλων, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα στη χτεσινή διακαναλική συνέντευξη Τύπου στο Ζάππειο.

Παραθέτουμε ολόκληρη την εισηγητική ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ:

«Τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ αλλά και διάφοροι στοχαστικοί δημοσιολόγοι, επικοινωνιολόγοι και σχολιαστές, κυριολεκτικά βομβαρδίζουν τους ψηφοφόρους με το εξής επιχείρημα: Οι εκλογές γίνονται για να βγει η κυβέρνηση. Αυτό είναι το χρέος του ελληνικού λαού. Ψηφίζοντας να βγάλει κυβέρνηση. Ξεχνούν ότι οι εκλογές γίνονται για να σχηματιστεί συνολικά το Κοινοβούλιο. Προσπαθούν, μ' αυτόν τον τρόπο, να εκβιάσουν ότι οποιαδήποτε άλλη ψήφος είναι χαμένη και ότι πρέπει να επιλέξουν οι εργαζόμενοι ανάμεσα στα δύο κόμματα. Και μάλιστα προσθέτουν: "Τι θα ψηφίσεις τώρα, για διαμαρτυρία;". Αυτή η λογική, αυτή η νοοτροπία, βρίσκεται και πολύ βαθύτερα μέσα στη φιλοσοφία αυτών των κομμάτων. Δεν αναγνωρίζουν στο λαό, ούτε το δικαίωμα να ψηφίζει και ως διαμαρτυρόμενος, παρά το γεγονός ότι κι εμείς πιστεύουμε ότι η ψήφος πρέπει να είναι θέσης κι όχι απλώς διαμαρτυρίας. Εμείς θεωρούμε ότι η ψήφος σημαίνει έγκριση ή όχι μιας συγκεκριμένης πολιτικής. Δηλαδή ψηφίζω με κριτήριο. Κι αυτό καλούμε το λαό να κάνει, αν συμφωνεί με την α' ή τη β' πολιτική, και μετά έρχεται ποιο κόμμα εξυπηρετεί αυτήν την πολιτική.

Μπορεί να παίρνουν μέρος πάρα πολλά κόμματα στις εκλογές, 20-25 κόμματα, και 30 θα μπορούσε να είναι, στην πραγματικότητα όμως το ερώτημα που μπαίνει είναι το εξής: Θα εγκρίνουμε την πολιτική που γνωρίσαμε τόσα χρόνια στο πρόσωπο των κυβερνήσεων εναλλαγής, της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ; `Η, ο λαός θα διεκδικήσει με την ψήφο του να καταδείξει ότι έχει ανάγκη μιας διαφορετικής φιλολαϊκής πολιτικής;

Αυτό είναι το κριτήριο της ψήφου. Αλλο πράγμα τώρα αν μέσα από την ψήφο θα σχηματιστεί μια κυβέρνηση. Αλλά πριν απ' όλα, η ψήφος κρίνει την πολιτική. Και αυτός ο εκβιασμός που λέει "διαλέξτε ανάμεσα στα δυο κόμματα, οτιδήποτε άλλο είναι χαμένη ψήφος", δε γίνεται δυστυχώς μόνο στις εκλογές. Αν θέλετε, και στις εκλογές είναι αναμενόμενο τα δυο κόμματα εξουσίας να εκβιάζουν το λαό. Αυτό τον εκβιασμό οι εργαζόμενοι τον ζουν καθημερινά με πάρα πολλούς τρόπους και μορφές. Ανοιχτά ή συγκαλυμμένα. Π.χ., τι σου λένε: Θέλεις να είσαι άνεργος ή να βρεις μια δουλειά, έστω 6 μήνες, 9 μήνες; Θα είσαι άνεργος ή θα δουλέψεις 4ωρίτης; Δηλαδή, έχεις επιλογή μόνο ανάμεσα στο τίποτε και στο ψίχουλο, στο προσωρινό. Υπάρχουν εκβιασμοί πολύ χειρότεροι. Οταν π.χ. οι νέες γυναίκες αναγκάζονται να υπογράψουν ένα χαρτί ότι τα επόμενα 3 χρόνια δε θα μείνουν έγκυες, αυτός δεν είναι εκβιασμός; Διότι αν υπογράψει ότι θα μείνει έγκυος, σημαίνει ότι δεν προσλαμβάνεται. Αυτή είναι η αξιοκρατία και αυτή είναι η κοινωνική πολιτική τους!

Πιστεύουμε ότι παραωρίμασε το φρούτο πια. Εχουν δοκιμαστεί ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία. Οχι μόνο δε διορθώνονται, αλλά γίνονται χειρότερα, επειδή αυτά τα κόμματα εκφράζουν συγκεκριμένα ταξικά συμφέροντα, τα συμφέροντα του κεφαλαίου, των επιχειρηματικών μεγαθηρίων. Εχουν δρομολογήσει τη στρατηγική τους στα πλαίσια της προσαρμογής και της ενσωμάτωσης της Ελλάδας στις επιλογές της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ΝΑΤΟ. Είναι αδύνατο αυτά τα κόμματα να έχουν άλλη πολιτική, ό,τι κι αν λένε.

Ομως, αυτή η λογική τους που λέει ότι "εμείς είμαστε τα κόμματα Μεσσίας, εμείς φτιάχνουμε κυβέρνηση", είναι απόδειξη ότι το λαό τον θέλουν απλώς ψηφοφόρο στη γωνία και όταν έρθουν στη διακυβέρνηση γίνονται κυριολεκτικά σατράπες.

Το ΚΚΕ, παρά το γεγονός ότι έχει πολύ μεγάλα οράματα και πιστεύει στη μεγάλη ανατροπή που τελικά θα φέρει ο λαός, ωστόσο με ψυχραιμία και με ρεαλισμό λέει ότι στις 4 Οκτώβρη πρέπει να ψηφίσεις με κριτήριο ποια πολιτική συμφέρει το λαό, με το κριτήριο μιας δυναμικής ανερχόμενης λαϊκής αντιπολίτευσης.

Με βαθιά πίστη λέμε στο λαό ότι πρέπει να εμπιστευθεί το ΚΚΕ, γιατί είναι το κόμμα εκείνο το οποίο έχει αποδειχθεί ότι και στα δύσκολα, και στις ανηφόρες, και στις κατηφόρες, και στον ίσιο δρόμο, ξέρει πάρα πολύ καλά να κρατά την ίσια γραμμή όσον αφορά την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων.

Το ΚΚΕ δεν είναι απλώς ένα κόμμα διαμαρτυρίας. Κι αν θέλετε, μέσα στη Βουλή δε θα μας δείτε να χτυπάμε το χέρι, να φωνάζουμε. Μιλάμε βεβαίως με καθαρή γλώσσα, αλλά πάνω απ' όλα αυτό που μας ενδιαφέρει είναι - κι εκεί κρίνουμε τον εαυτό μας και κάνουμε και την αυτοκριτική μας όταν χρειάζεται κι όταν πρέπει - να διαμορφωθεί ένα μεγάλο ενωτικό λαϊκό ρεύμα αντεπίθεσης. Οχι απλώς να έχουμε 5-6 απεργίες κάθε χρόνο ή κάποιες κινητοποιήσεις - και αυτά βεβαίως χρειάζονται. Αλλά πάνω απ' όλα, να διαμορφωθεί το ενιαίο μέτωπο των εργατών, των αγροτών, των αυταπασχολουμένων, το οποίο θα έχει πόδια σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε γειτονιά, στην πόλη, στην ύπαιθρο, παντού. Ενα μέτωπο που θα ξεκινά από τα κάτω και θα πυργώνεται προς τα πάνω. Ενα μέτωπο που αναγκαστικά σήμερα ξεκινά σε κοινωνικό επίπεδο και βεβαίως στην πορεία θα ολοκληρώνεται και στο πολιτικό επίπεδο. Γιατί είμαστε βαθιά πεπεισμένοι ότι, όσο περισσότερες λαϊκές μάζες απαγκιστρώνονται από τα δυο αστικά κόμματα, της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, αυτή η απαγκίστρωση δεν μπορεί παρά να εκφραστεί και στο πολιτικό επίπεδο, με τη δημιουργία και νέων πολιτικών δυνάμεων.

Αυτό που εμείς βάζουμε στο λαό είναι το εξής: Οτι πρέπει να ορθωθεί μια διαχωριστική γραμμή, από εδώ ο λαός, κι από κει τα μονοπώλια. Και μ' αυτή την έννοια, οι τεχνητές διαχωριστικές γραμμές, που λέει ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ της Νέας Δημοκρατίας, του ΚΚΕ και των άλλων κομμάτων, αυτές είναι τεχνητές διαχωριστικές γραμμές. Βεβαίως, δυστυχώς παίζουν ρόλο στην κάλπη, γιατί διαμορφώνουν το συσχετισμό δύναμης μέσα στο Κοινοβούλιο. Αλλά μέσα στο λαό αυτές πρέπει να καταργηθούν: Το κριτήριο είναι: Εργάτες, εργάτριες, υπάλληλοι, είτε είναι στο δημόσιο, είτε στον ιδιωτικό τομέα, αγροτιά, αυτοαπασχολούμενοι, όλοι σε ένα μέτωπο. Βεβαίως παίζει ρόλο η ψήφος, γιατί όταν ψηφίζεις κατά πλειοψηφία τα δυο κόμματα, εμποδίζεις να διαμορφωθεί αυτό το ενιαίο μέτωπο, το οποίο βεβαίως θα είναι πολύμορφο. Δεν θα είναι ένα μέτωπο ταυτισμένο πλήρως με τις θέσεις και το πρόγραμμα του ΚΚΕ. Οπωσδήποτε όμως θα είναι ένα μέτωπο μ' αυτή τη διαχωριστική γραμμή. Από κει τα μονοπώλια, από εδώ ο λαός. Από κει το κεφάλαιο, από εδώ η εργασία, από κει το κεφάλαιο, από εδώ η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της. Από δω ο λαός κι από κει η Ευρωπαϊκή Ενωση, το ΝΑΤΟ και η συμμαχία με τις ΗΠΑ.

Αυτή είναι η πραγματική διαχωριστική γραμμή και σ' αυτή τη διαχωριστική γραμμή ο λαός έχει απέναντί του πριν απ' όλα τα δυο κόμματα. Πολλοί μας ρωτάνε: Απευθύνεστε στον κόσμο της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ; Μα δεν είναι η πρώτη φορά. Αυτό το λαϊκό μέτωπο, από πού θα χτιστεί; Δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνουμε.

Επιμένουμε τώρα για τον εξής λόγο: Οταν η μεγάλη πλειοψηφία των εργατικών λαϊκών στρωμάτων, της φτωχής αγροτιάς και των αυτοαπασχολουμένων ψηφίζουν Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ και μάλιστα αγκομαχώντας και χωρίς να έχουν εμπιστοσύνη σ' αυτά τα κόμματα, αλλά με τη λογική ότι κάποιος απ' τους δύο πρέπει να κυβερνήσει, αυτά τα λαϊκά στρώματα την άλλη μέρα δε θα έχουν το σθένος, τη μαχητικότητα και την απαιτητικότητα να διεκδικήσουν απ' αυτά τα κόμματα φιλολαϊκή πολιτική. Διότι τα έχουν ψηφίσει.

Είναι γνωστό ότι η επόμενη μέρα είναι προκαθορισμένη. Αν θέλετε και σήμερα το πρωί, κι εχθές, έχουν έρθει οι φετφάδες από την Ευρωπαϊκή Ενωση, ότι πρέπει η Ελλάδα να συμμορφωθεί με τους όρους της Ευρωπαϊκής Ενωσης, να καλυφθεί το έλλειμμα κτλ. Και όλη η φασαρία εδώ γίνεται για το εάν σε δύο χρόνια ή σε τρία χρόνια θα κλείσει το έλλειμμα.

Είτε σε δύο, είτε σε τρία, είτε σε τέσσερα χρόνια, είτε σε έξι μήνες, τα μέσα που θα κλείσουν το έλλειμμα, θα είναι τα ίδια. Δηλαδή: Πριν απ' όλα πρέπει να βάλουν χέρι στο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης. Θεωρείται ότι στην Ελλάδα έχουν διατηρηθεί κάποιες κατακτήσεις χάρη, στη λαϊκή αντίσταση, στην όποια λαϊκή αντεπίθεση υπήρχε. Κι εδώ το ΚΚΕ ήταν ο πυροκροτητής, όχι ο μοναδικός, αλλά ήταν ο πυροκροτητής τέτοιων κινητοποιήσεων. Πάντως τέτοιες κατακτήσεις έμειναν.

Αυτές πρέπει ν' ανατραπούν πλήρως. Το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης δεν το θέλει η εργοδοσία, δε θέλει να πληρώνει εισφορές. Ούτε το κράτος θέλει να πληρώνει εισφορές. Και το ΠΑΣΟΚικό και το Νεοδημοκρατικό.

Δεύτερον: Να προχωρήσουμε σε επέκταση των ελαστικών μορφών. Αυτό το λένε. Και μάλιστα, η Σουηδία η οποία είναι και το όραμα του κυρίου Παπανδρέου, η σουηδική Προεδρία έστειλε και την εντολή. Ελαστικές εργασιακές σχέσεις, επέκταση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων. Δεν υπάρχει, λέει, τρόπος να βγούμε από την κρίση και να μειωθεί τάχα η ανεργία. Το κουστούμι λοιπόν έχει κοπεί. Τώρα, αν θα είναι σε ενάμιση χρόνο ή σε δύο χρόνια, τι σημασία έχει; Εδώ οι εργαζόμενοι υποφέρουν από τις αρχές της δεκαετίας του '90. Ποια είναι η διαφορά δηλαδή ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και στο ΠΑΣΟΚ; Ποιος έχει το κύρος να πετύχει ένα χρόνο παραπάνω στην εφαρμογή αυτών των μέτρων;

Είτε σ' ένα χρόνο τα εφαρμόσουν, είτε σε έξι μήνες, οι 100 πρώτες μέρες θα είναι το έναυσμα αυτής της αντεργατικής πολιτικής.

Ολοκληρώνοντας: Γιατί επιμένουμε να μας εμπιστευθούν και αυτοί που ως τώρα μπορεί να έχουν ορισμένα ερωτηματικά. Γιατί, αυτά που λέμε τώρα, τα είπαμε το 1991 και το 1992. Δε γίναμε εκ των υστέρων προφήτες, όπως άλλα κόμματα. Οταν η αλήθεια προβάλλει γυμνή, τότε όλοι καταγγέλλουν, αυτές ή τις άλλες εργασιακές σχέσεις ή τις χαμηλές συντάξεις. Εμείς τα είπαμε το '91 και το '92, όχι γιατί είμαστε πιο έξυπνοι, πιο διορατικοί και καλύτεροι από τ' άλλα κόμματα. Εμείς ξέρουμε τι σημαίνει αγορά και πώς λειτουργεί η αγορά, ξέρουμε τι σημαίνει καπιταλισμός, ξέρουμε τι είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση και θέλαμε να τα πούμε σε μια περίοδο που η φωνή μας δύσκολα έπιανε τόπο, το '91 και το '92. Κι εδώ σε θέλω. Να τα πεις όταν ο λαός, είτε δε θέλει να τα ακούσει, είτε δεν μπορεί να δει.

Οι εργαζόμενοι ένα συμπέρασμα πρέπει να βγάλουν. Δεν μπορεί να βλέπουμε μέχρι τη μύτη μας. Δεν μπορούμε να ανεχόμαστε να μας λένε "αυτή τη χρονιά δε θα αλλάξουν τα όρια ηλικίας, αλλά θα αλλάξουν την επόμενη, αυτή τη χρονιά δε θα φέρουμε νόμο, ας πούμε, για την αλλαγή του ασφαλιστικού συστήματος, θα φέρουμε την επόμενη".

Να γνωρίζουν ότι ψηφίζοντας Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος οι ψήφοι δεν θα πάνε αύριο στο ΠΑΣΟΚ ή στη Νέα Δημοκρατία. Θα μείνουν στο λαϊκό μετερίζι. Διότι, όλα τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης αφήνουν κενά σ' αυτό το θέμα. Και δικαιολογημένα, γιατί το πρόγραμμά τους είναι τέτοιο που είναι πάρα πολύ ευέλικτο.

Μπορούν εύκολα και ηθελημένα να πέσουν στην παγίδα της στήριξης του πρώτου κόμματος με διάφορους τρόπους, είτε ανοχής, είτε συμμετοχής, είτε οτιδήποτε άλλο.

Η ψήφος στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος θα είναι ψήφος, όχι του οποιουδήποτε αγώνα και οποιασδήποτε κινητοποίησης, αλλά ψήφος ανασύνταξης και αναγέννησης του κινήματος για να έχουμε και κάποιες νίκες. Και επιπλέον, εμείς να το πούμε, έχουμε πρόταση εξουσίας η οποία βεβαίως θα είναι έργο του λαού, πρόταση λαϊκής εξουσίας - λαϊκής οικονομίας.

Αυτή είναι η πραγματική ανατροπή. Οχι η αλλαγή μιας κυβέρνησης. Αλλαγή της τάξης που βρίσκεται στην εξουσία. Και αυτή η πρόταση εξουσίας βεβαίως δε θα έρθει μετά από προεκλογικά debates. Θα είναι έργο του λαού που θα ανακαλύψει τη δύναμή του. Το δίκιο του το ξέρει ότι αυτός ο πλούτος που παράγεται σ' αυτόν τον τόπο με τα δικά του χέρια και με το δικό του το μυαλό πρέπει να γίνει λαϊκή περιουσία.

Σε αυτό το δρόμο του αγώνα, έχουμε ελπίδα να ματαιώσουμε τα χειρότερα, να αποσπάσουμε κάποιες κατακτήσεις. Οποιαδήποτε άλλη διαμαρτυρία και αντίθεση εύκολα το σύστημα μπορεί να την ενσωματώσει και να την εξουδετερώσει.

Γι' αυτό εμείς, για άλλη μια φορά, θα πούμε ότι η ελπίδα είναι εδώ, ΚΚΕ δυνατό. Πραγματικά η ελπίδα είναι εδώ. Εχοντας συναίσθηση ότι, όσο πιο πολλές ψήφους πάρουμε, τόσο περισσότερο μεγαλώνουν οι ευθύνες μας. Εχουμε να κάνουμε με ψηφοφόρους που δε συμφωνούν σε όλα μαζί μας, αλλά ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι οι ψήφοι αυτές θα γίνουν μια πολλαπλάσια δύναμη μέσα στο κίνημα και θα αντιπροσωπεύσουν και την πραγματική πίεση απέναντι σε οποιαδήποτε κυβέρνηση».