Ο δρόμος της αντίστασης στις επιλογές και την πολιτική της ΕΕ είναι μονόδρομος για τους εργαζόμενους όλων των κρατών - μελών της ΕΕ, αλλά και των υπό ένταξη χωρών, υπογράμμισε ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ Γ. Θεωνάς κατά τη συζήτηση στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου σχετικά με την προετοιμασία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου του Πέρτσαχ.

Ο Ευρωβουλευτής του ΚΚΕ τόνισε ότι "το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ενωσης αφορά άμεσα τους πολίτες των κρατών - μελών της, αλλά και γενικότερα τους πολίτες της Ευρώπης, ιδιαίτερα εκείνους που είναι τα πρώτα θύματα της αντιλαϊκής αντεργατικής νεοφιλελεύθερης πολιτικής της ΕΕ. Τα εκατομμύρια των ανέργων, τα εκατομμύρια των εργαζομένων που αντιμετωπίζουν την ολομέτωπη επίθεση της ΕΕ για την κατάργηση βασικών και στοιχειωδών δικαιωμάτων τους. Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, όμως, παρά την πολυδιαφημιζόμενη σοσιαλδημοκρατική πλειοψηφία του, παραμένει πιστά καθηλωμένο στις μονεταριστικές νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις και ακολουθεί την ίδια πολιτική με τους προκατόχους του. Κεντρικό σημείο αναφοράς και αυτού του Συμβουλίου θα είναι η ολοκλήρωση της ενιαίας εσωτερικής αγοράς και της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης, η πιστή εφαρμογή του Συμφώνου Σταθερότητας και η προσήλωση στους ονομαστικούς δείκτες του Μάαστριχτ. Η ολοκλήρωση, δηλαδή, των στόχων της επίθεσης στα λαϊκά εισοδήματα, την κοινωνική ασφάλιση και τα δικαιώματα των εργαζομένων.

Ο Γ. Θεωνάς τόνισε ότι "οι ηγέτες της ΕΕ όχι μόνο δεν ευαισθητοποιήθηκαν από τη λαϊκή αντίδραση και αντίσταση των εργαζομένων, όχι μόνο δεν εξήγαγαν τα κατάλληλα συμπεράσματα από την κρίση που μαστίζει την παγκόσμια οικονομία και τα οξυμένα κρούσματα σε μια σειρά από χώρες και περιοχές όπως στη Ρωσία, στη ΝΑ Ασία και τη Λ. Αμερική, αλλά προσπαθούν να κατοχυρώσουν τα μονοπώλια και τις μεγάλες επιχειρήσεις τόσο από τον εσωτερικό εχθρό, δηλαδή τα λαϊκά κινήματα και τους εργαζόμενους, όσο και από τους διεθνείς ανταγωνιστές τους, αλλά και από τα ίδια τα κράτη - μέλη, που στα πλαίσια της άσκησης των κυριαρχικών τους δικαιωμάτων θα μπορούσαν να θέσουν εμπόδια στην εφαρμογή των επιλογών τους". Γι' αυτό, συνέχισε, "κεντρικά ζητήματα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου θα είναι τα ζητήματα εσωτερικής ασφάλειας με την προώθηση της ενσωμάτωσης της Σένγκεν που αποφασίστηκε στη Συνθήκη του Αμστερνταμ και η ενίσχυση των κατασταλτικών και διωκτικών αρχών σε ευρωπαϊκό επίπεδο, η ενίσχυση της ΚΕΠΠΑ και η προώθηση των αναγκαίων θεσμικών αλλαγών που θα θεσμοποιούν τις αρχές της μεταβλητής γεωμετρίας, την κατάργηση του βέτο και της ομοφωνίας και τη γενίκευση του κανόνα της πλειοψηφίας".

Ο κομμουνιστής ευρωβουλευτής ανέφερε ότι "με τη διεύρυνση της ΕΕ και τις επιλογές της "Ατζέντα 2000" επιχειρείται να χτυπηθούν με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Από τη μια η κατάκτηση νέων αγορών από το ευρωπαϊκό κεφάλαιο, η μείωση του "κόστους" της Ενωσης, με τη δραστική μείωση των εισφορών των πιο ανεπτυγμένων χωρών, τη μείωση των ανεπαρκέστατων κονδυλίων που διαθέτει η ΕΕ για την ανάπτυξη και τη γεωργία, τη μεταφορά των ευθυνών για τις συνέπειες της οικονομικής πολιτικής στα κράτη - μέλη που, ταυτόχρονα, με την επιβαλλόμενη δημοσιονομική πειθαρχία θα σημάνει τον περιορισμό των δαπανών για υπηρεσίες όπως η παιδεία, η υγεία και η κοινωνική πολιτική και τη διάθεση πόρων προς τις μεγάλες μονοπωλιακές επιχειρήσεις. Από την άλλη, επιδιώκεται ο αφοπλισμός των λαϊκών κινημάτων και των κρατών - μελών από μέσα αντίστασης, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, και η προώθηση νέων αντιλαϊκών διεθνών συμφωνιών, όπως η Πολυμερής Συμφωνία για τις Επενδύσεις, που προωθεί την αυτονόμηση των ξένων επενδύσεων απέναντι στην κρατική εξουσία και κατοχυρώνει τα συμφέροντα των "επενδυτών" απέναντι στις διεκδικήσεις του εργατικού και λαϊκού κινήματος".

Αναφερόμενος στις συνέπειες αυτής της πολιτικής, ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ τόνισε ότι "θύματα αυτών των επιδιώξεων θα είναι και οι λαοί των κρατών που πρόκειται να ενταχθούν στην ΕΕ, μιας και για την ένταξή τους απαραίτητη προϋπόθεση είναι η αποδοχή εκ μέρους των κυβερνήσεων των κρατών αυτών του λεγόμενου "κοινοτικού κεκτημένου", δηλαδή του θεσμικού, νομικού και λειτουργικού πλαισίου της ΕΕ".

Καταλήγοντας ο Γ. Θεωνάς υπογράμμισε πως "ο δρόμος της αντίστασης σε αυτές τις επιλογές και σε αυτή την πολιτική είναι μονόδρομος για τους εργαζόμενους όλων των κρατών - μελών της Ενωσης αλλά και αυτών των υπό ένταξη χωρών. Ο αγώνας των εργαζομένων θα δώσει την απάντηση στις επιλογές των μονοπωλίων και θα ανοίξει το δρόμο για την άλλη Ευρώπη, την πραγματική Ευρώπη του μέλλοντος που θα εξυπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα, αυτά των ανθρώπων και όχι των κεφαλαίων".

Στο ρόλο του "κοινωνικού" ευαγγελιστή θα εμφανιστεί ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης στη Σύνοδο Κορυφής των δεκαπέντε ηγετών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που γίνεται σήμερα και αύριο στην πόλη Πέρτσαχ της Αυστρίας. Θα παρουσιάσει λοιπόν ένα μνημόνιο με τίτλο: "Για το παρόν και το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ενωσης", και με στόχο, όπως αναφέρει η ανακοίνωση του πρωθυπουργικού γραφείου, "την επιτακτική αναγκαιότητα μιας κοινωνικής Ευρώπης".

Αν τα πράγματα στην Ευρωπαϊκή Ενωση δεν ήταν τόσο σοβαρά και ανησυχητικά, η "πρωτοβουλία" του Κ. Σημίτη θα μπορούσε να εκληφθεί και σαν ένα αστείο για τους Ελληνες εργαζόμενους. Πώς αλλιώς να ερμηνευτεί το ότι, τη στιγμή που ο ίδιος και η κυβέρνησή του κηρύσσουν ανηλεή επίθεση, όχι μόνο κατά των εισοδημάτων, αλλά και των θεμελιωδών εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων, εμφανίζει στην Ευρωπαϊκή Ενωση "μνημόνιο", όπου, μεταξύ των άλλων, αναφέρεται ότι "προέχει η ανάγκη αντιμετώπισης των πολλαπλών και οξυμένων προβλημάτων των λαών της Ευρωπαϊκής Ενωσης".

Στο μνημόνιο που θα παρουσιάσει ο πρωθυπουργός στους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης περιλαμβάνονται οι εξής θεματικές ενότητες, που επισημαίνουν την ανάγκη: Ενός κοινού οράματος και μιας νέας προοπτικής για το μέλλον της ΕΕ. Επιτάχυνσης της πολιτικής ενοποίησης της ΕΕ. Καταπολέμησης της ανεργίας. Να έρθει η Ενωση πιο κοντά στους λαούς της Ευρώπης. Προώθησης μιας αποτελεσματικής κοινής εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής άμυνας και ασφάλειας. Ενίσχυσης της κοινωνίας των πολιτών. Δημιουργίας μιας Ενωσης, η οποία θα ανταποκρίνεται στα αιτήματα των ευρωπαϊκών κοινωνιών.

Το άκρον άωτον της υποκρισίας της πρωθυπουργικής "πρωτοβουλίας" εντοπίζεται στο σημείο όπου γίνεται λόγος "για μια Ευρωπαϊκή Ενωση δημοκρατικά νομιμοποιημένη". Αυτό από τον Κ. Σημίτη, που αρνείται στον ελληνικό λαό το δικαίωμα να αποφανθεί αν αποδέχεται ή όχι τις Συνθήκες του Μάαστριχτ και του Αμστερνταμ, που απορρίπτει χωρίς συζήτηση την πρόταση του ΚΚΕ για τη διενέργεια δημοψηφίσματος για τα θέματα αυτά.

ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ (Του ανταποκριτή μας ΒΗΣ. ΓΚΙΝΙΑ). - Η πρόταση της Κομισιόν για κοινοτική χρηματοδότηση της Τουρκίας με παράκαμψη των ελληνικών επιφυλάξεων "διά νόμου", μετά από την ομόφωνη "εντολή" του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου του Κάρντιφ (Ιούνης 1998), που συνυπέγραψε και ο πρωθυπουργός, δεσπόζει πλέον των ελληνο-τουρκικών σχέσεων εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ). Η πρώτη επίσημη συζήτηση προβλέπεται να γίνει στο Συμβούλιο Υπουργών Εξωτερικών την 9-10 Νοέμβρη και σχετική συζήτηση δε φαίνεται στην ημερήσια διάταξη του Συμβουλίου της προσεχούς Δευτέρας στο Λουξεμβούργο, παρ' όλο που αναμένεται εκεί η ταυτόχρονη παρουσία του Θ. Πάγκαλου και του Γ. Παπανδρέου. Θεωρείται, όμως, απίθανο ο πρωθυπουργός να μη θίξει το όλο ζήτημα, κατά τη διήμερη, άτυπη σύνοδο των 15 αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων, σήμερα και αύριο, στο Πέρτσαχ της Αυστρίας. Η νέα αρνητική εξέλιξη για την Αθήνα στις Βρυξέλλες, εξαιτίας της Αγκυρας, δεν αφορά μόνο τις διμερείς ελληνο-τουρκικές σχέσεις, αλλά βαραίνει στο σύνολο, σχεδόν, των σχέσεων της Ελλάδας με την Ευρωπαϊκή Ενωση. Ηδη, από το Συμβούλιο Υπουργών Εξωτερικών της προσεχούς Δευτέρας, διαμορφώνεται ξεκάθαρα το βεβαρημένο πλαίσιο διαπραγμάτευσης της ελληνικής διπλωματίας για το επόμενο εξάμηνο, αφού καλείται να αντιμετωπίσει το σύνολο, σχεδόν, των εκκρεμών ζητημάτων, τα οποία έρχονται στο τραπέζι ως πακέτο. Ητοι, εκτός από τα Ελληνο-τουρκικά, η δύσβατη πορεία των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Κύπρου και το μεγαλύτερο οικονομικό πακέτο της κοινοτικής ιστορίας, δηλαδή η Ατζέντα 2000 (η ριζική αναδιάρθρωση του κοινοτικού προϋπολογισμού υπέρ των "μεγάλων δυνάμεων", η νέα καταστροφική μεταρρύθμιση της ΚΑΠ, το μικρό και ετεροκατευθυνόμενο "πακέτο Σαντέρ"), που θα προδιαγράφει την πορεία της ΕΕ για την περίοδο 2000 - 2006. Καθίσταται εμφανές ότι η προαναγγελθείσα εξέλιξη στα Ελληνο-τουρκικά δεν αποτελεί ένα "ατυχές επεισόδιο", αλλά είναι προάγγελος της συνολικής καθίζησης της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής,πολύ περισσότερο που έρχεται να συμπληρώσει την εξουθένωση της χώρας, εξαιτίας της βάρβαρης λιτότητας και της παραγωγικής αποσάθρωσης που επιβάλλει η μονοδιάστατη, για την κυβερνητική επιβίωση, επανένταξη στην ΟΝΕ.

Η κυβέρνηση ούτε υπέστη μεμονωμένη ήττα ούτε κατελήφθη εξ απήνης, από τις προτάσεις της Κομισιόν την περασμένη Τετάρτη. Η σαρωτική εξασθένηση των ενταξιακών πλεονεκτημάτων της Ελλάδας στην ΕΟΚ έναντι της Τουρκίας, είχε οδηγήσει ήδη από την 6/3/1995 στην άρση του δεκάχρονου ελληνικού "βέτο" από τον Α. Παπανδρέου και στην ελληνική αποδοχή της "ολοκλήρωσης" της Τελωνειακής Ενωσης (ΤΕ) Ευρωπαϊκής Ενωσης - Τουρκίας. Ηδη, από τότε είχε αμφισβητηθεί η "νομική βάση" - όπως και η "μορφή" - της συμφωνίας. Η Ελλάδα πρότεινε δειλά "νέο πρωτόκολλο", που θα απαιτούσε επικύρωση και από τα "εθνικά" Κοινοβούλια, αλλά, βέβαια, η πρόταση απορρίφθηκε, αφού όλοι οι υπόλοιποι θεώρησαν την ΤΕ "φυσιολογική εξέλιξη της Συμφωνίας της Αγκυρας (1963) και του πρόσθετου πρωτοκόλλου το 1970". Οσον αφορά τη "νομική βάση" σύναψης της συμφωνίας, παρόλο που έγιναν προσπάθειες, στη βάση του άρθρου 130 Χ, για σχετικές αποφάσεις εντός της ΕΕ με ειδική πλειοψηφία, τελικά επιτεύχθηκε συμβιβασμός και σαν τέτοιος καθορίστηκε το άρθρο 238 που προβλέπειομοφωνία.Μάλιστα, ο τότε υφυπουργός και βασικός διαπραγματευτής Γ. Κρανιδιώτης απείλησε ότι "στην περίπτωση που υπάρξουν άλλες επιλογές, που τις θεωρούμε ανεπαρκείς, επιφυλασσόμεθα του δικαιώματός μας να κάνουμε χρήση των διαδικασιών που προβλέπονται από τη Συνθήκη, ενώπιον του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου". Την 26/7/1995, η Κομισιόν υιοθέτησε τον "κανονισμό χρηματοδοτικής συνεργασίας" (ΧΣ) με την Τουρκία, στη βάση της ομόφωνης ξεχωριστής πολιτικής δήλωσης δεσμευτικού χαρακτήρα της 6/3/1995. Σύμφωνα με τον κανονισμό, "κρίνεται απαραίτητη η συμβολή, μέσω ουσιαστικής χρηματοδοτικής συνεργασίας,στη στήριξη των προσπαθειών που καταβάλλει η Τουρκία, και συνεπώς η συμβολή στην επιτυχημένη υλοποίηση της ΤΕ και στη σταθερότητα στην Τουρκία, υπό μορφή ειδικής δράσεως χρηματοδοτικής συνεργασίας υπέρ της Τουρκίας". Στο κείμενο αναγράφεται ρητώς ότι "για την έγκριση του παρόντος κανονισμού, η συνθήκη δεν προέβλεψε άλλες αρμοδιότητες από αυτήν του άρθρου 235", δηλαδή "το Συμβούλιο προτάσσει της Κομισιόν και κατόπιν διαβουλεύσεως με το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θεσπίζει ομοφώνως".Το Δεκέμβρη 1995 το Ευρωκοινοβούλιο συμφωνεί στην ΤΕ, που τίθεται σε ισχύ την 31/12/1995.Τον ίδιο μήνα, το τετρακέφαλο κυβερνητικό Διευθυντήριο που αντικαθιστούσε τον κλινήρη Α. Παπανδρέου στο "Ωνάσειο", συνυπέγραφε στη Μαδρίτη ομόφωνη απόφαση των "15", σύμφωνα με την οποία "το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο ζητεί να τεθεί τάχιστα σε ισχύ ο κανονισμός περί Οικονομικής Συνεργασίας με την Τουρκία". Ακολουθούν τα Ιμια, η καθυστερημένη εκ των υστέρων "έκκληση" της Αθήνας στις Βρυξέλλες, η αδιαφορία των "εταίρων", οι ελληνικές επιφυλάξεις στην κοινοτική χρηματοδότηση της Αγκυρας. Αλλά μόλις την 13/5/1996, η κυβέρνηση "τηρώντας στάση αποχής" επέτρεψε την ομόφωνη έγκριση από το Συμβούλιο του προγράμματος ευρω-μεσογειακής συνεργασίας (MEDA) προς όφελος και της Τουρκίας. Η Κομισιόν προσπαθεί να επιβάλει τουλάχιστον τρεις εγγραφές πιστώσεων ("γραμμές") στον κοινοτικό προϋπολογισμό για "τρίτο και τέταρτο χρηματοδοτικό πρωτόκολλο" (Β7 - 4031), "συνεργασία" (Β7 - 4033) και "χρηματοδοτική βοήθεια προς την Τουρκία" (Β7 - 4034), που διαγράφονται και παραμένουν "ανενεργές" μετά από σύσσωμη αντίδραση και των Ελλήνων ευρωβουλευτών. Η Κομισιόν παρέβλεπε το γεγονός ότι οι πιστώσεις στερούνταν "νομικής βάσης", δηλαδή δεν υπήρχε σχετικός κανονισμός του Συμβουλίου στη βάση του άρθρου 238 της Συνθήκης ("ομοφωνία") και δικαιολογούσε την πρόταση στη βάση μιας απόφασης του Συμβουλίου από το (...) 1963. Το Δεκέμβρη 1996 ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης υπογράφει εκ νέου ομόφωνη απόφαση στο Δουβλίνο για τη σημασία που αποδίδεται από τη ΕΕ στην περαιτέρω ανάπτυξη των σχέσεων με την Τουρκία, τόσο στον οικονομικό, όσο και στον πολιτικό τομέα. Τον Ιούλη 1997 η Κομισιόν, έχοντας το "δικαίωμα πρωτοβουλίας", αλλά προτρέχοντας και επιδεικνύοντας υπερβάλλοντα ζήλο προτείνει "εμβάθυνση" των σχέσεων με την Αγκυρα και "επαναλαμβάνει την άποψή της ότι ο ειδικός χρηματοδοτικός κανονισμός που προορίζεται να συνοδεύσει την ΤΕ θα πρέπει να υιοθετηθεί κατά προτεραιότητα. Ταυτόχρονα, στην Ατζέντα 2000 για τη διεύρυνση, υπάρχει ειδική, ξεχωριστή αναφορά στις σχέσεις με την Τουρκία". Και αυτό γιατί, σύμφωνα με τη γνωμοδότηση της ίδιας της Κομισιόν για την Τουρκία (18/12/1989), η Τουρκία είναι μεν "επιλέξιμη", αλλά όχι εντάξιμη και δεν υπάρχει τυπικός λόγος να αναφέρεται στην Ατζέντα 2000. Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Λουξεμβούργου (Δεκέμβρης 1997) με ομόφωνη ξεχωριστή απόφαση για την υπ' όρους "ευρωπαϊκή στρατηγική για την Τουρκία" που συνυπογράφει και πάλι ο πρωθυπουργός απαιτεί, μεταξύ άλλων, "ανάπτυξη των δυνατοτήτων της συμφωνίας της Αγκυρας, περαιτέρω εμβάθυνση της ΤΕ, εφαρμογή της χρηματοδοτικής συνεργασίας" κλπ. Τον Ιούνη 1998, ο πρωθυπουργός στο Κάρντιφ συνυπογράφει και πάλι ομόφωνη απόφαση, σύμφωνα με την οποία "υπενθυμίζοντας την ανάγκη να υποστηριχτεί οικονομικά η ευρωπαϊκή στρατηγική, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο σημειώνει την πρόθεση της Κομισιόν να μελετήσει τρόπους και μέσα υποστήριξης της υλοποίησης της ευρωπαϊκής στρατηγικής για την Τουρκία και να καταθέσει κατάλληλες προτάσεις για το σκοπό αυτό".

Την Τετάρτη 21/10/1998, η Κομισιόν προτείνει επίσημα για έγκριση από το Συμβούλιο Υπουργών Εξωτερικών την υλοποίηση της "οικονομικής υποστήριξης της ευρωπαϊκής στρατηγικής για την Τουρκία". Πρόκειται για τριετές πρόγραμμα(1999 - 2001) στη βάση δύο εφαρμοστικών κανονισμών, για δύο αντίστοιχες"γραμμές" εκταμίευσης των κονδυλίων από τον κοινοτικό προϋπολογισμό ("δύο πυλώνες"). Ο πρώτος, ύψους, τελικά, μόλις 15 εκατ. ECU (Β7 - 4035) απαιτεί ομοφωνία (άρθρο 235) και ο δεύτερος, ύψους 135 εκατ. ECU (Β7 - 4036) αρκείται στην ειδική πλειοψηφία (άρθρο 130 X), παρακάμπτοντας έτσι επίσημα τις ελληνικές αντιρρήσεις στο Συμβούλιο, όπου για το θέμα αυτό υπήρχε μόνιμα ένα 14 - 1 σε βάρος της Ελλάδας. Πρόκειται για νομική ακροβασία της Κομισιόν, με προφανή στόχο την υπερκέραση των πολιτικών επιφυλάξεων ενός κράτους - μέλους, που τις επικαλείται για "εθνικό" συμφέρον. Αλλά δεν πρόκειται για αιφνιδιασμό, ούτε μεμονωμένη πρωτοβουλία του αρμοδίου επιτρόπου Χανς βαν ντε Μπρουκ, ο οποίος κινείται μόνο όταν δοθεί το "πράσινο φως" από τις "μεγάλες δυνάμεις" της ΕΕ. Η Αγκυρα πανηγύρισε αμέσως και ποικιλοτρόπως. Η Αθήνα προσπάθησε να παρουσιάσει ως αιφνιδιασμό μια προαναγγελθείσα εξέλιξη, προδιαθέτοντας για άλλη μια άτακτη οπισθοχώρηση. Αυτή τη φορά η κυβέρνηση ηττάται χωρίς καν "προπαγανδιστικό" αντάλλαγμα.Και το ελληνικό ΥΠΕΞ έβγαλε ανακοίνωση, που υποστηρίζει ότι η πρόταση της Κομισιόν "δε διευκολύνει τον ορθό ευρωπαϊκό προσανατολισμό της Τουρκίας" (!!!), τονίζοντας ότι "στόχος μας είναι πάντοτε η αποστολή σαφών μηνυμάτων" (!!!).

Το θέμα της αγροτικής πολιτικής στην Ελλάδας συζητήθηκε... εφόλης της ύλης χτες στη Βουλή, με αφορμή Επερώτηση που κατέθεσε η Νέα Δημοκρατία. Εκ μέρους της αξιωματικής αντιπολίτευσης ασκήθηκε έντονη κριτική στην κυβέρνηση ιδίως για το θέμα των πυρκαγιών του καλοκαιριού, αλλά και για καθυστερήσεις "στην αναδιάρθρωση" της ελληνικής γεωργίας.

Παίρνοντας το λόγο ο βουλευτής του ΚΚΕ Αχιλλέας Κανταρτζής,αναφέρθηκε στις υποσχέσεις της κυβέρνησης για υψηλότερες τιμές στα αγροτικά προϊόντα και ιδίως στο βαμβάκι, λέγοντας πως "η πραγματικότητα είναι ότι οι βαμβακοπαραγωγοί θα εισπράξουν χαμηλότερες τιμές, όπως χαμηλότερες τιμές θα εισπράξουν οι παραγωγοί των σιτηρών προϊόντων και στο καλαμπόκι, αλλά και στα άλλα αγροτικά προϊόντα".

Παράλληλα αναφέρθηκε αναλυτικά στις διακηρύξεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης για"επανεθνικοποίηση" της αγροτικής παραγωγής, στην οποία στηρίζει τα επαχθή για τον αγροτικό κόσμο μέτρα που λαμβάνει, αναρωτώμενος: "για πια επανεθνικοποίηση της αγροτικής πολιτικής μιλάει η Ευρωπαϊκή Ενωση; Για πέστε μας, θα έχει τη δυνατότητα να καθορίσει την αγροτική πολιτική η κυβέρνηση της χώρας; Τι θα παράγει, πόσο θα παράγει, με ποιους όρους θα το παράγει, τι θα επιδοτήσει, τι τιμές θα στηρίξει; Οχι βέβαια. Αυτό που βάζει η Γερμανία, η Ολλανδία και οι άλλες δυνάμεις, δεν είναι εθνικοποίηση με αυτό το περιεχόμενο. Είναι η συγχρηματοδότηση, δηλαδή μειωμένες τιμές στα προϊόντα, μειωμένη παραγωγή και πάνω από όλα να πληρώσει το κράτος από τον κρατικό προϋπολογισμό...".

Κλείνοντας την παρέμβασή του σχολίασε τις πρόσφατες ανακοινώσεις του υπουργείου Δικαιοσύνης, που διακηρύττει ότι στο νομοσχέδιο που θα καταθέσει στη Βουλή θα συμπεριλαμβάνεται το θέμα των "αγροτοδικείων". Εστιάζοντας σε δύο συγκεκριμένα σημεία είπε τα εξής: "Πρώτον μιλάει για το 1995, '96, '97. Δε μιλάει για το 1994, για το 1998. Είναι γνωστό ότι οι αγροτικές κινητοποιήσεις έγιναν και το 1994 και το 1998. Δεύτερον, δεν αναφέρει η σχετική διάταξη τι θα γίνει με τις αστικές αξιώσεις. Είναι γνωστό πως η κυβέρνηση πέρα από τα "αγροτοδικεία" που έστησε έβαλε δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμούς να ζητάνε δισεκατομμύρια δραχμές απαίτηση από τους αγρότες, με στόχο να τους εξοντώσουν οικονομικά και να καλλιεργήσουν το κλίμα της τρομοκρατίας".

Ανταπαντώντας ο υπουργός Γεωργίας αναφέρθηκε μόνο στο θέμα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, επαναλαμβάνοντας το... σύνηθες επιχείρημα της κυβέρνησης σχετικά με το ότι θα οδηγηθούμε σε σταμάτημα των επιδοτήσεων, σε περίπτωση που δεν ακολουθηθούν οι ευρωπαϊκές κατευθύνσεις.

Νομοσχέδιο για τους "οίκους ανοχής και τα εκδιδόμενα με αμοιβή πρόσωπα" κατέθεσε χτες στη Βουλή το υπουργείο Δημόσιας Τάξης. Σύμφωνα με τις διατάξεις του, όπως αυτές αναφέρονται στην εισηγητική έκθεση, καθορίζονται οι όροι, οι προϋποθέσεις, οι περιορισμοί και οι απαγορεύσεις άσκησης της συγκεκριμένης δραστηριότητας. Συγκεκριμένα ρυθμίζονται τα μέτρα ιατρικού ελέγχου στα οποία υποχρεούνται να υπόκεινται τα εκδιδόμενα με αμοιβή πρόσωπα και θεσπίζονται ποινικές και διοικητικές κυρώσεις, με σκοπό τον αποτελεσματικότερο έλεγχο των προσώπων αυτών χάριν του γενικότερου δημοσίου συμφέροντος.

Οι στρατιωτικοί δικαστές γίνονται ισότιμοι με τους άλλους συναδέλφους τους. Με χτεσινή απόφαση του Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών, το Δικαστικό Σώμα των Ενόπλων Δυνάμεων είναι δικαστικοί λειτουργοί και θα πρέπει να έχουν τα ίδια εχέγγυα της προσωπικής και λειτουργικής ανεξαρτησίας, όπως και οι δικαστές των ποινικών, αστικών και διοικητικών δικαστηρίων.

Με τη σημαντική αυτή απόφαση του Διοικητικού Πρωτοδικείου (με ψήφους 2 - 1) μπαίνει τέλος σ' ένα καθεστώς που στο παρελθόν επιβάρυνε τους πολιτικούς και κοινωνικούς θεσμούς της χώρας.

Μετά τη χτεσινή απόφαση του δικαστηρίου, οι στρατιωτικοί δικαστές υπάγονται στις διατάξεις του άρθρου 88 του Συντάγματος και ανοίγει ο δρόμος για να υπαχθούν και αυτοί στο "ειδικό μισθολόγιο". Επομένως, αδικαιολόγητα εξαιρούσε ο νόμος 2521/97 τους στρατιωτικούς δικαστές από το "ειδικό μισθολόγιο".

Στα δικαστήρια προσέφυγε στρατιωτικός δικαστής στον οποίο αναγνωρίστηκε ότι το δημόσιο πρέπει να καταβάλλει ποσό 7.090.000 δραχμές. Αυτό σημαίνει ότι το δημόσιο επιβαρύνεται με πολλά εκατομμύρια δραχμές για το 1997 και 1998. Σύμφωνα με πληροφορίες, για το 1997 το δημόσιο θα επιβαρυνθεί με ένα περίπου δισεκατομμύρια δραχμές. Συνολικά, έχουμε 130 στρατιωτικούς δικαστές, οι περισσότεροι από τους οποίους έχουν υποβάλει ήδη αγωγές, αρκετές από τις οποίες εκδικάστηκαν και αναμένεται η δημοσίευση των αποφάσεων.

Τέλος, στην απόφαση αναφέρεται πως το γεγονός ότι οι στρατιωτικοί δικαστές δίνουν τον στρατιωτικό όρκο και του δικαστικού λειτουργού, καθώς και το ότι υπάγονται απευθείας στον υπουργό Εθνικής Αμυνας, δεν αναιρεί τη συνταγματική επιταγή στο να λειτουργεί η Στρατιωτική Δικαιοσύνη κατά το αντίστοιχο πρότυπο της πολιτικής, ποινικής και διοικητικής Δικαιοσύνης.

"Φόρος τιμής στον Ελ Γκρέκο"

Παρουσία πλήθους επώνυμων του καλλιτεχνικού και πολιτικού κόσμου - ανάμεσά τους και η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα - έγινε χτες το βράδυ στην ιστορική αίθουσα της Παλιάς Βουλής η παγκόσμια πρώτη παρουσίαση της μουσικής σύνθεσης του Βαγγέλη Παπαθανασίου, "Φόρος τιμής στον Ελ Γκρέκο".Το έργο είναι αφιερωμένο στον μεγάλο Ελληνα ζωγράφο και αποτελεί την έμπρακτη συνεισφορά - συμβολή του καλλιτέχνη στην ίδρυση του Ταμείου Αγορών Εργων της Πολιτιστικής μας Κληρονομιάς.

Την παρουσίαση του έργου έκανε η Μαρίνα Λαμπράκη - Πλάκα,καθηγήτρια Ιστορίας της Τέχνης και διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης.

Παρών βεβαίως ήταν ο συνθέτης Β. Παπαθανασίου, η Μονσερά Καμπαγιέ και ο Κωνσταντίνος Παλιατσάρας.Παρουσιάστηκαν κομμάτια της σύνθεσης.