Μπροστά σ' αυτή την επίθεση, προβάλλει η ανάγκη οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα να αντιτάξουν τη δική τους στρατηγική. Να συγκρουστούν συνολικά με την πολιτική του δικομματισμού και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, να αντιπαρατεθούν στις απαιτήσεις του κεφαλαίου. Να οξύνουν την ταξική πάλη, προβάλλοντας αιτήματα που ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες τους και αμφισβητούν την κερδοφορία του κεφαλαίου. Σήμερα στο «Ριζοσπάστη» (σελ. 6 - 10), παρουσιάζουμε αναλυτικά το γιατί και πώς οι αναδιαρθρώσεις στις εργασιακές σχέσεις και την Κοινωνική Ασφάλιση δημιουργούν μια νέα αντιδραστική για τους εργαζόμενους πραγματικότητα καθώς και αποσπάσματα μελέτης του Καρλ Μαρξ από το έργο του «Το Κεφάλαιο» γι' αυτά τα ζητήματα.

Το νέο αντιασφαλιστικό «πακέτο» έχει γίνει σαφές και έρχεται να προστεθεί πάνω σε όλο το αντεργατικό οικοδόμημα που χτίστηκε την τελευταία δεκαπενταετία από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Σ' αυτό περιλαμβάνονται:

Κατάργηση των «πρόωρων συντάξεων» και γενίκευση του επίσημου ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης στα 65 χρόνια για όλες τις ομάδες και κατηγορίες εργαζομένων.

Παράταση του εργάσιμου βίου και πέρα από τα 65-67 χρόνια. Ηδη τα 67 χρόνια τέθηκαν σε ισχύ από το νόμο Ρέππα το 2002 για τον ιδιωτικό τομέα, ενώ ο πρώην πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης ζήτησε την επέκτασή τους και στο δημόσιο.

Περιορισμός των αναπηρικών συντάξεων (επειδή και αυτές θεωρούνται πρόωρες) και χειροτέρευση των όρων συνταξιοδότησης των αναπήρων.

Ιδιαίτερο στόχο αποτελούν τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων σε ΔΕΚΟ και τράπεζες που μπήκαν στην παραγωγή το διάστημα 1982-1993. Η επίθεση σε αυτές τις κατηγορίες εξελίσσεται τις τελευταίες βδομάδες μέσα από τον λεγόμενο διάλογο για την επίτευξη λύσης στο Ασφαλιστικό των τραπεζών. Ενώ στις ΔΕΚΟ η επιμονή της κυβέρνησης και της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ να εφαρμοστεί ο νόμος Ρέππα, για υπαγωγή των Ταμείων τους στο ΙΚΑ, προεξοφλεί την παραπέρα συρρίκνωση και αποψίλωση των ασφαλιστικών τους δικαιωμάτων.

Επιπλέον, στο στόχαστρο βρίσκονται όλα τα επαγγέλματα που έχουν χαρακτηριστεί βαρέα και ανθυγιεινά και ως εκ τούτου οι εργαζόμενοι βγαίνουν στη σύνταξη πριν τα 65 χρόνια. Σύμφωνα με πληροφορίες, η μελέτη που έχει συνταχτεί από την αρμόδια επιτροπή προβλέπει τον αποχαρακτηρισμό σχεδόν όλων των επαγγελμάτων που υπάγονται μέχρι σήμερα σε αυτό το καθεστώς. Νέα βάρη επιχειρούν να φορτώσουν και στους επαγγελματοβιοτέχνες, αφού σχετική μελέτη για το ΤΕΒΕ προβλέπει και πάλι αύξηση των ασφαλιστικών τους εισφορών.

Μέσα σ' αυτή την κατάσταση, μπροστά στη νέα καταιγίδα, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ έκρινε σκόπιμο να δώσει στη δημοσιότητα μελέτη του ΙΝΕ για το Ασφαλιστικό. Ποια είναι η ουσία όμως αυτής της μελέτης; Ούτε λίγο-ούτε πολύ - και παρά τις περικοκλάδες - ότι το πρόβλημα της Κοινωνικής Ασφάλισης στη χώρα μας είναι η βιωσιμότητα. Είναι η ανυπαρξία πόρων. Και πως για να αντιμετωπιστεί το ζήτημα αυτό, μετά το 2027 και μέχρι το 2040 θα πρέπει να αναζητηθούν νέες πηγές πόρων. Οπως ήταν φυσικό, καλύτερο λάδι για να λαδωθεί η μηχανή της αντιασφαλιστικής επίθεσης δε θα περίμενε η κυβέρνηση.

Και αυτό δεν είναι τυχαίο. Αξίζει να θυμίσουμε ότι το λεγόμενο πρόβλημα της «βιωσιμότητας» αξιοποιήθηκε κατά κόρον και την περίοδο της διακυβέρνησης Μητσοτάκη, για να καταρτιστούν οι αντιασφαλιστικοί νόμοι εκείνης της εποχής, αλλά και το 2001 και το 2002 με το «πακέτο Γιαννίτση» και το νόμο Ρέππα. Το ίδιο σκηνικό στήνεται και σήμερα, και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ συμμετέχει ενεργά σε αυτό το παιχνίδι. Πίσω όμως απ' αυτό το δήθεν τεχνοκρατικό «εύρημα» κρύβεται ένας σαφής πολιτικός στόχος: Να πληρώσουν και πάλι οι εργαζόμενοι. Και αυτός ο στόχος πρόβαλε ανάγλυφα και με την «ιδέα» Πολυζωγόπουλου, να φορολογούνται τα εργατικά εισοδήματα πάνω από 1.200-1.500 ευρώ.

Είναι βέβαια περίεργο ότι τόσα χρόνια, παρά τις τόσες μελέτες γενικά για τη «βιωσιμότητα», η μόνη μελέτη που δεν έγινε είναι για τη βιωσιμότητα των συνταξιούχων. Γιατί σε μια τέτοια περίπτωση, θα αποδεικνυόταν ότι το πραγματικό πρόβλημα της Κοινωνικής Ασφάλισης, από τη σκοπιά των εργατικών συμφερόντων, είναι ότι για να εξασφαλιστούν τα κέρδη και τα υπερκέρδη των επιχειρήσεων, χρόνο με το χρόνο, νόμο με το νόμο, το Ασφαλιστικό μετατράπηκε σε πεδίο βολής... Οτι σχεδόν δεν απέμεινε τίποτα απ' αυτό που συνηθίζεται να ονομάζεται Σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης. Οτι, τελικά, ενώ για τους εργαζόμενους χειροτερεύουν οι όροι συνταξιοδότησης, παρότι δουλεύουν για περισσότερα χρόνια, πληρώνουν αυξημένα ασφάλιστρα, τα δικαιώματά τους περικόπτονται, οι παροχές σε συντάξεις και άλλες υπηρεσίες αποψιλώνονται.

Ετσι, σύμφωνα με τη Γιούροστατ (στοιχεία ESSPROS), τη δεκαετία 1990-1999 οι δαπάνες της κοινωνικής προστασίας στη χώρα μας αυξήθηκαν από 22,9% στο 25,5% του ΑΕΠ. Ομως, αυτή η αύξηση των δαπανών φορτώθηκε αποκλειστικά στις πλάτες των εργαζομένων. Η συμμετοχή του κράτους (π.χ., στα έσοδα για τον κλάδο της κύριας σύνταξης) μειώθηκε από το 33% στο 28,6% των συνολικών εσόδων, των εργοδοτών από το 39,7% στο 37,7, ενώ οι εισφορές των εργαζομένων αυξήθηκαν από το 19,6% των εσόδων στο 23,4%. Μια αύξηση της τάξης του 20%! Η ίδια τάση συνεχίζεται και τα τελευταία χρόνια, αυτή την κατάσταση ενισχύουν όσοι επισείουν τον μπαμπούλα της βιωσιμότητας.

Αν υπάρχει ένα στοιχείο στη μελέτη του ΙΝΕ, με το οποίο μπορεί να κατανοηθεί η σημερινή κατάσταση, αυτό παρατίθεται - μεταξύ άλλων - στη σελίδα 48 και αναφέρει: «Καθίσταται συνεπώς σαφές ότι το σύστημα πάσχει από εγγενή, πλέον έντονη παθογένεια που δημιουργήθηκε, βασικώς, από την κατασπατάληση των αποθεματικών του, με υπαιτιότητα του ίδιου του κράτους». Με δυο λόγια, το σύστημα πάσχει γιατί κυβερνήσεις και επιχειρήσεις καταλήστευσαν τα αποθεματικά των Ταμείων. Κοινώς έφαγαν τα λεφτά των εργαζομένων. Ομως, η ΓΣΕΕ επ' αυτού «ποιεί την νήσσαν», και πώς θα μπορούσε άλλωστε, αφού αποδέχτηκε τις ρυθμίσεις του ΠΑΣΟΚ, με τις οποίες ουσιαστικά παραγράφτηκαν όλα αυτά τα τεράστια χρέη του δημοσίου και των επιχειρηματιών και που σύμφωνα με ορισμένους υπολογισμούς ξεπερνούν τα 30 τρισ. δραχμές. Σε σημερινό νόμισμα το ποσό αυτό ανέρχεται στα 88 δισ. ευρώ, δηλαδή το μισό ΑΕΠ της χώρας.

Αυτά είναι τα τεράστια αποθεματικά που δεν υπάρχουν σήμερα στα ταμεία των ασφαλιστικών οργανισμών. Για να μπορεί κάποιος να κάνει τη σύγκριση για το μέγεθος της κλοπής, αρκεί να αναφερθεί ότι σήμερα τα αποθεματικά του ΙΚΑ, του μεγαλύτερου ασφαλιστικού οργανισμού, είναι μόλις 3,1 δισ. ευρώ! Αντί λοιπόν η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ να πει «να δοθούν πίσω τα κλεμμένα», αντί να απαιτήσει, όπως απαιτούν οι ταξικές δυνάμεις, «να πληρώσει το κεφάλαιο», και αυτή, όπως και η κυβέρνηση, βεβαίως, όπως και το ΠΑΣΟΚ, εποφθαλμιά την τσέπη των μισθωτών και των συνταξιούχων. Και όχι μόνο αυτό. Ταυτόχρονα, συνεχίζονται αφειδώς οι φοροαπαλλαγές, συνεχίζεται η προκλητική εισφοροδιαφυγή των εργοδοτών, η οποία ετησίως ανέρχεται σε 1,8 δισ. ευρώ!

Επιβεβαιώνεται, λοιπόν, για άλλη μια φορά, ότι όταν κάποιοι επιχειρούν να πάνε την κουβέντα στο ζήτημα της βιωσιμότητας, όταν προβάλλουν τη «γήρανση του πληθυσμού», όταν ξαφνικά ανακαλύπτουν το θέμα της αλληλεγγύης - αυτοί που όταν ακούν για πραγματική αλληλεγγύη των εργατών βγάζουν σπυράκια - το κάνουν μόνο και μόνο για να παραπλανήσουν τους εργαζόμενους. Να τους παγιδεύσουν και να κάμψουν τις αντιστάσεις τους. Η ιστορία και του Ασφαλιστικού διδάσκει ότι δεν αρκεί μόνο οι εργαζόμενοι να παράγουν πλούτο. Το κρίσιμο είναι ποιος τον ιδιοποιείται. Ποιων τις ανάγκες καλύπτει ο παραγόμενος πλούτος. Γιατί παρά την αύξηση αυτού του πλούτου, το μερίδιο των εργαζομένων όχι μόνο δεν αυξάνεται αλλά μειώνεται με γοργούς ρυθμούς. Το θέμα λοιπόν - όπως τονίζεται και στην πρόσφατη ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ - «δεν είναι η ανάπτυξη και οι ρυθμοί της, αλλά ποια ανάπτυξη και για ποιον».

Αυτή είναι η πραγματική πρόκληση, το πραγματικό πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας. Και σ' αυτό πρέπει να δώσουν απάντηση οι εργαζόμενοι από τη σκοπιά των ταξικών τους συμφερόντων. Διαφορετικά η φράση του γγ του ΟΟΣΑ «οι άνθρωποι εργάζονται μέχρι τη στιγμή που πεθαίνουν» δε θα αφορά σε κάποια μακρινή χώρα, όπως το Μεξικό, αλλά στη δική μας ζωή και στη ζωή των παιδιών μας.