Λένε αστική και κυβερνητική προπαγάνδα: «Να ξεμπερδεύουμε με το παλιό συνδικαλιστικό κίνημα, χρειάζεται ένα νέο», χωρίς να το προσδιορίζουν. Ολα αυτά τα ΜΜΕ μιλούσαν για «βία που διώχνει τους εργαζόμενους από τα συνδικάτα», για «αντιπαραθέσεις που δεν τους ενδιαφέρουν.
Αλήθεια, όμως, γιατί η αστική προπαγάνδα ασχολήθηκε τόσο έντονα με το συνέδριο της ΓΣΕΕ; Τόσο πια νοιάζεται για την εργατική τάξη και τα συμφέροντά της; Εύκολα μπορεί κάποιος να απαντήσει ότι τέτοια γεγονότα σε συνέδριο ΓΣΕΕ τα τελευταία χρόνια δεν είχαν ξανασυμβεί. Αλλά αυτή είναι η επιφάνεια. Το βαθύτερο ζήτημα είναι το περιεχόμενο της διαπάλης.
Θίχτηκαν «τα ιερά και τα όσια» της αστικής τάξης, αποκαλύφθηκαν σε όλη τους τη «μεγαλοπρέπεια» η στρατηγική και η δράση των καπιταλιστών στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, ο μηχανισμός που την προωθεί και πασχίζει να την επιβάλει, και κυρίως ότι ο αντίπαλός τους, το ταξικό εργατικό κίνημα, δεν περιορίζεται στην αποκάλυψή τους αλλά αναπτύσσει δράση ώστε να τους πετάξουν οι εργαζόμενοι έξω από τα Συνδικάτα, έξω από τη ΓΣΕΕ.
Η αστική προπαγάνδα επικεντρώθηκε και σε ένα ύπουλο ζήτημα: Αφού το ΠΑΜΕ διαφωνεί με τη ΓΣΕΕ, υποστηρίζοντας ότι αυτή η ηγετική ομάδα είναι εχθρική για τους εργαζόμενους, γιατί δημιουργεί τέτοια «βίαια» γεγονότα ενάντιά της και δεν φεύγει από τη ΓΣΕΕ; Δένει οργανικά αυτή η τοποθέτηση με τα παραπάνω.
Ας δούμε ένα ένα τα ζητήματα.
Οι Ομοσπονδίες και τα Εργατικά Κέντρα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, οι αντιπρόσωποί τους στη ΓΣΕΕ, παλεύουν ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΣΥΝΕΔΡΙΟ της ΓΣΕΕ και όχι να μη γίνει. Να γίνει εργατικό συνέδριο χωρίς εργοδότες και νόθους αντιπροσώπους. Η ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ θέλει συνέδριο με εργοδότες και νόθους.
Μόνο που όσο κι αν υπάρχουν συνδικάτα - σφραγίδες ή συνδικάτα με γραμμή ταξικής συνεργασίας, τουλάχιστον στα δέκα χρόνια της κρίσης αναπτύχθηκαν ταξικοί εργατικοί συνδικαλιστικοί αγώνες. Ενάντια στην πολιτική τσακίσματος μισθών, συντάξεων και όλων των εργασιακών δικαιωμάτων, για να γίνει πιο φτηνή η τιμή της εργατικής δύναμης, ώστε να μεγαλώνει το ποσοστό κέρδους των επιχειρηματικών ομίλων και να αντιμετωπιστεί η κρίση σε όφελός τους (αυτό έκαναν και κάνουν οι μνημονιακοί νόμοι).
Αναπτύχθηκαν αγώνες για την υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και μάλιστα υπήρξαν κατακτήσεις (π.χ. Οικοδόμοι, Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, σε κάποιες επιχειρήσεις στα Τρόφιμα - Ποτά κ.α.). Και αναπτύχθηκαν από αυτά τα συνδικάτα, τις Ομοσπονδίες, τα Εργατικά Κέντρα, οι αντιπρόσωποι των οποίων παλεύουν για συνέδριο ΓΣΕΕ χωρίς εργοδότες και νόθους και με πολιτική γραμμή κόντρα σε εργοδοσία, κράτος, κυβέρνηση.
Με τους ταξικούς αγώνες θέλει να ξεμπερδεύει η αστική τάξη. Γι' αυτό θέλει πάση θυσία να διατηρήσει αυτόν τον μηχανισμό στη ΓΣΕΕ ως ηγετική ομάδα, με την άμεση συμμετοχή εργοδοτών. Επειδή αυτό εμποδίζεται από τα ταξικά συνδικάτα, μιλούν για «βία που διώχνει τους εργάτες», χαρακτηρίζουν «πτώμα» το συνδικαλιστικό κίνημα.
Πασχίζουν δε να περάσουν στις εργατικές συνειδήσεις ότι η ταξική γραμμή των συνδικάτων, των Ομοσπονδιών, των Εργατικών Κέντρων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, συνδικαλιστικών οργανώσεων στις οποίες πλειοψηφούν κομμουνιστές μαζί με άλλους ριζοσπάστες συνδικαλιστές και παλεύουν για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, είναι εχθρική για τους εργαζόμενους, επειδή αντιπαλεύουν την εργοδοσία, το κράτος της, τις κυβερνήσεις της, την ΕΕ. Και ταυτόχρονα συκοφαντούν το ΚΚΕ γιατί δρα πρωτοπόρα, τους αποκαλύπτει, προωθεί παντού τα δίκια των εργαζομένων, καλώντας τους να παλέψουν όχι μόνο για βελτίωση της ζωής στους στον καπιταλισμό, αλλά να αναλάβουν οι ίδιοι το τιμόνι στην εξουσία και στην οικονομία για να ευημερούν.
Θέλουν τους εργαζόμενους στη γωνία, χωρίς συμμετοχή στη δράση. Μιλούν για «δημοκρατία», αυτήν τη δημοκρατία που σταματά έξω από τους τόπους δουλειάς, δεν θίγει αλλά υπερασπίζει τα συμφέροντα των αφεντικών, περιορίζοντάς την στην κάλπη. Γιατί η δημοκρατία της συμμετοχής των εργατών στην ταξική πάλη ζορίζει τα αφεντικά, εκπαιδεύει την εργατική τάξη να πολεμά τον αντίπαλό της, τους καπιταλιστές και το κράτος τους, τις κυβερνήσεις τους, διεκδικώντας την ικανοποίηση των αναγκών της, μέχρι την οριστική εξασφάλισή τους, όταν η ίδια θα κάνει κουμάντο στην κοινωνία και στην οικονομία και όχι οι αστοί.
Η δράση ενάντια σ' αυτήν τη μαφιόζικη ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ αποκάλυψε τη συμμετοχή εργοδοτών στο συνδικαλιστικό κίνημα (μέχρι τώρα είχαμε εργοδοτικούς - κυβερνητικούς συνδικαλιστές και όχι άμεσα εργοδότες), είναι δράση ενάντια στην άλωση της ΓΣΕΕ από εργοδότες.
Ο ίδιος έχει υποστηρίξει ότι «μια καπιταλιστική οικονομία μπορεί να λειτουργεί πιο αποτελεσματικά, όταν το κεφάλαιο και η εργασία μοιράζονται ίσα μερίδια διαπραγμάτευσης και υπερασπίζονται ελεύθερα τα συμφέροντα που εκπροσωπούν, και όχι όταν υπάρχει ταξική πόλωση και σύγκρουση». Γι' αυτό θέλει αναβάθμιση του «κοινωνικού διαλόγου για τη διαχείριση της οικονομίας και την προστασία της δημοκρατίας, κόντρα σε όσους υπονομεύουν τη δημοκρατική λειτουργία της χώρας», άρα χρειάζεται «περαιτέρω πολιτικοποίηση του ρόλου των κοινωνικών εταίρων».
Θέλει λοιπόν θεσμικό ρόλο του «κοινωνικού διαλόγου», άρα ένα εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα ολοκληρωτικά ενσωματωμένο και οργανικά - πολιτικά ενταγμένο στο σύστημα της εκμετάλλευσης, για να συμβάλλει στην επεξεργασία και την εφαρμογή της πολιτικής έντασης της εκμετάλλευσης, με στόχο τη διευρυνόμενη ανάπτυξη των κερδών του κεφαλαίου.
Θέλουν συνδικάτα όπου κουμάντο θα κάνουν οι ηγεσίες, με τα μέλη τους και τους εργαζόμενους στη γωνία, με μοναδική συμμετοχή την ανάδειξη αυτών των ηγεσιών και την ανάθεση των δικαιωμάτων τους σε αυτές, οι οποίες, με καταμερισμένο ρόλο μεταξύ εργοδοσίας και κράτους, λειτουργούν στη λογική του εφικτού, της ανάγκης να αυξηθούν τα κέρδη με ενίσχυση της αντεργατικής πολιτικής, αλλά και για την υπεράσπιση της εκμεταλλευτικής αστικής δημοκρατίας από την ταξική πάλη της εργατικής τάξης.
Εχουν πρότυπα, από το πώς δρουν τα συνδικάτα σε κράτη της ΕΕ και στις ΗΠΑ. Γι' αυτό η ηγετική ομάδα ζητά προστασία από τους κρατικούς κατασταλτικούς μηχανισμούς (ΜΑΤ, αστυνομία) και την κυβέρνηση. Μήπως αυτό είναι το «νέο» που λένε, και τα ταξικά συνδικάτα τούς χαλούν τα σχέδια; Είναι αρκετά παλιό δημιούργημα των αστών και της σοσιαλδημοκρατίας...
Αρα, ο δρόμος που άνοιξε για «συνδικάτα εργατών και όχι των εργοδοτών» θα πάει μέχρι το τέλος. Θα το πάει η ίδια η εργατική τάξη. Το απόστημα που έσπασε από το σώμα του συνδικαλιστικού κινήματος πρέπει να ξεπατωθεί οριστικά για να υπάρξει γνήσιο ταξικό εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Αυτή η δράση για το συνέδριο της ΓΣΕΕ, για ΓΣΕΕ εργατών, είναι δράση για την ανασύνταξη του κινήματος. Δράση που συμβάλλει στο τράβηγμα των εργατών στις γραμμές των συνδικάτων με πολιτική και δράση υπέρ των συμφερόντων τους, οργάνωση της πάλης με γραμμή κάλυψης των απωλειών της περιόδου της κρίσης και ικανοποίησης των σύγχρονων αναγκών τους, ενάντια στους καπιταλιστές, στο κράτος τους, στις κυβερνήσεις τους. Είναι δράση για αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων, για τον ταξικό προσανατολισμό του συνδικαλιστικού κινήματος. Τέτοιο κίνημα χρειάζεται η εργατική τάξη. Συνεπώς, πρέπει να αποτελεί ένα από τα πρώτα καθήκοντα στη δράση μας μέσα στην εργατική τάξη, σε όλα τα συνδικάτα, με παρεμβάσεις στους εργαζόμενους που ακόμα μπορεί να ακολουθούν τις άλλες δυνάμεις, ώστε να συνταχθούν με την ταξική δράση στους χώρους δουλειάς, στις εργατογειτονιές. Αυτός ο δρόμος, για να είμαστε συνεπείς με την ευθύνη μας απέναντι στην εργατική τάξη, δεν έχει γυρισμό. Θα τον πάμε μαζί με τους εργάτες μέχρι τη δική τους, τη δική μας νίκη.