Επί χρόνια πολιορκούσαν την εργατική τάξη, στην προοπτική να της επιβάλουν πλήρως ελαστικές εργασιακές σχέσεις, οι οποίες θα προσαρμόζονται στις αναπαραγωγικές ανάγκες των επιχειρήσεων. Και εν μέσω οικονομικής κρίσης, με τις στρατιές των ανέργων να πυκνώνουν μέρα με τη μέρα, έκριναν ότι, στις συνθήκες αυτές, δημιουργούνται οι κατάλληλες προϋποθέσεις για να περάσουν αντιδραστικοί σχεδιασμοί που «φιλοτεχνούσαν» επί δεκαετίες

Επιδιώκουν να εμφανίσουν την πορεία της ένταξης και συμμετοχής, ως μη αναστρέψιμη, επιχειρούν να πείσουν τον ελληνικό λαό, ότι, ως κρατική και εδαφική οντότητα, για το υπόλοιπο του βίου μας, θα αποτελούμε αναπόσπαστο τμήμα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Το «ανήκομεν εις τη Δύσιν», που διατύπωσε από τη δεκαετία του '70 ο Κ. Καραμανλής, στην ευρωπαϊκή της εκδοχή, είναι το σημείο αναφοράς και αναπαραγωγής της ιδεολογίας της σύγχρονης πολιτικής και οικονομικής εξάρτησης της χώρας από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα της Ευρώπης. Το ίδιο το ευρωενωσιακό οικοδόμημα, στην πολιτική οικονομική του έκφραση, οι ποικιλόμορφοι απολογητές, επιδιώκουν να το διατηρούν μέσα σε κέλυφος προστασίας, άφθαρτο στη συνείδηση του μέσου ανθρώπου.

Εχοντας στα χέρια τους τους ιδεολογικούς μηχανισμούς, μέσω των οποίων επιδρούν στην κοινωνική συνείδηση, επιχειρούν να δημιουργήσουν μια στρεβλή, πλασματική εικόνα για την Ευρωπαϊκή Ενωση, τη συγκρότησή της, το ρόλο που διαδραματίζει στο σύγχρονο κόσμο. Και σ' αυτό συμβάλλουν αποφασιστικά και αποτελεσματικά οι οπορτουνιστές τύπου ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Η Ευρωπαϊκή Ενωση αναπτύσσεται μέσα σε πεδία δημοκρατίας, αποτελεί το αμάλγαμα, την πεμπτουσία της δημοκρατίας λένε. Συγκαλύπτοντας το γεγονός ότι αποτελεί έκφραση της δικτατορίας του μονοπωλιακού κεφαλαίου, τα συμφέροντα του οποίου υπηρετεί και εκφράζει. Η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι το αναγκαίο προϊόν του κεφαλαίου στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο, όπου η δημιουργία περιφερειακών αγορών επιταχύνει τις διαδικασίες συσσώρευσής του. Αντίθετα, οι θιασώτες της λένε ότι είναι η Ενωση των ευρωπαϊκών λαών... Και σαν γνήσιο τέκνο της δημοκρατίας και της κοινής συνείδησης των λαών της Ευρώπης, δεν αποτελεί ιμπεριαλιστικό σχηματισμό. Το ότι η Γερμανία, η Γαλλία, η Αγγλία και η Ιταλία, δηλαδή ο σκληρός της πυρήνας, έχουν περάσει στο ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξης τα τελευταία 130 χρόνια, αυτό δεν έχει καμιά σημασία για τους ευρωλάγνους.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση, ως σημείο συνάντησης και συνεργασίας των ευρωπαϊκών λαών λοιπόν. Αυτήν την εικόνα επιχειρούν να περάσουν προς τα έξω οι θιασώτες των ευρωενωσιακού εποικοδομήματος. Εικόνα, η οποία όμως άρχισε να θαμπώνει και να θολώνει προ πολλού λόγω των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, αλλά και τώρα με το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης. Η οποία συμπαρασύρει στο διάβα της και το άλλοτε λαμπερό ευρωπαϊκό ιδεώδες... Για να αποδειχτεί και πρακτικά ότι καμία καπιταλιστική χώρα, όσο ισχυρή και αν είναι, καμιά καπιταλιστική ένωση κρατών δεν μπορεί να λειτουργήσει ενάντια στις νομοτέλειες που δημιουργούνται από τις ίδιες τις σχέσεις παραγωγής. Επί 20 και πλέον χρόνια «θωράκιζαν» το αντιλαϊκό οικοδόμημα, μέσα από την ψήφιση των γνωστών Συνθηκών του Μάαστριχτ, της Λισαβόνας, της Νίκαιας κλπ. Επί 20 και πλέον χρόνια, στο όνομα της ενίσχυσης του ανταγωνισμού και της αύξησης της παραγωγικότητας, διέλυαν τις εργασιακές σχέσεις, ιδιωτικοποιούσαν την Παιδεία και την Υγεία, επέβαλλαν σκληρά προγράμματα λιτότητας στους λαούς. Επί 20 και πλέον χρόνια, τα ευρωπαϊκά μονοπώλια συσσώρευαν τεράστια κέρδη, τα οποία προέρχονταν από τη λεηλασία των λαών της Ενωσης, οι χρηματιστηριακοί δείκτες κάλπαζαν με φρενήρεις ρυθμούς, όλα έμοιαζαν ειδυλλιακά... Ωσπου, το καλοκαίρι του 2007, άρχισαν να μαζεύονται στον ουρανό μαύρα σύννεφα. Οι οιωνοσκόποι των Βρυξελλών τα παρατηρούσαν και δεν έδειχναν να ανησυχούν. Μιλούσαν τότε για χρηματοπιστωτική κρίση, που είχε όμως ενσκήψει στις ΗΠΑ. Οσο για την Ευρωπαϊκή Ενωση; Δε θα επηρεαζόταν ιδιαίτερα. Το πρόβλημα βρισκόταν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού... Ετσι έλεγαν μέχρι το καλοκαίρι του 2008. Και ενώ κοιμούνταν ήσυχα ήσυχα, η υπόκωφη βοή της κρίσης, όχι της χρηματοπιστωτικής, που δεν ήταν παρά το σύμπτωμα, αλλά της κρίσης του υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου, τους ξύπνησε από το λήθαργο. Η οικονομική κρίση άρχισε να εξαπλώνεται και να απειλεί όλες τις μεγάλες, αλλά και τις μικρές οικονομίες της Ενωσης. Επιχειρήσεις άρχισαν να κλείνουν, οι υπερήφανοι και αλαζόνες τραπεζικοί όμιλοι βρέθηκαν στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες βρέθηκαν στο δρόμο, μετά τη γνωστοποίηση της απόλυσής τους από την εργοδοσία. Η εργατική τάξη πληρώνει και πάλι τις συνέπειες της απότομης συστολής της παραγωγικής δραστηριότητας, πυκνώνοντας τον εφεδρικό στρατό εργασίας. Η αυτοκινητοβιομηχανία, οι κατασκευές, ο τουρισμός βρέθηκαν στο μάτι του κυκλώνα της κρίσης.

Τι περίεργο σύστημα που είναι ο καπιταλισμός... Επί δύο και πλέον δεκαετίες συσσώρευαν κεφάλαιο, καταληστεύοντας την εργατική δύναμη. Για να κάνουν την ευρωπαϊκή οικονομία την ισχυρότερη του πλανήτη. Ετσι διακήρυτταν το καλοκαίρι του 2000 όταν ψήφιζαν τη Συνθήκη της Λισαβόνας. Και ο τεράστιος αυτός πλούτος, το προϊόν της κοινωνικής εργασίας που ιδιοποιείται όμως ατομικά από τους κατόχους των μέσων παραγωγής, μέσα σε λίγους μόνο μήνες κινδυνεύει να σκορπιστεί στους πέντε ανέμους. Οι γιγάντιοι μονοπωλιακοί όμιλοι, που με κομπασμό στο παρελθόν παρουσίαζαν την υψηλή τους κερδοφορία και τις μετοχικές τους αποδόσεις, σπρώχνονται σήμερα να μπουν στα προγράμματα κρατικής στήριξης. Αν μη τι άλλο, η καπιταλιστική κρίση παρουσιάζει τον καπιταλιστικό κόσμο στις πραγματικές του διαστάσεις, χωρίς φτιασιδώματα, τα λαμπερά στρας και τους υπερμεγέθεις φακούς που τον εμφάνιζαν σαν τον σύγχρονο γίγαντα.

Η καπιταλιστική κρίση αποδεικνύει ότι ο καπιταλισμός σαν κοινωνία, στη σημερινή βαθμίδα της ανάπτυξής της, δεν είναι ανίκητος. Ο ίδιος είναι «θύμα» της ανάπτυξης των παραγωγικών του δυνάμεων που δεν μπορεί να τιθασεύσει. Ανάπτυξη, η οποία, στην περίοδο των οικονομικών κρίσεων, εκδηλώνεται με τη μορφή της τεράστιας καταστροφής παραγωγικών δυνάμεων. Η διαδικασία αυτή έχει αντικειμενικό χαρακτήρα, δεν μπορεί να ανακοπεί και θα εκδηλώνεται με χρονική περιοδικότητα. Από την άποψη αυτή, ο καπιταλισμός είναι ένα αρκετά αδύναμο σύστημα με εγγενείς εσωτερικές αντιφάσεις και αντιθέσεις που το αποδυναμώνουν, που μπορούμε να τον αντιπαλέψουμε, μπορούμε τελικά να τον νικήσουμε.

Με την ίδια λογική, η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν είναι το απόρθητο φρούριο του κεφαλαίου, που δημιουργούσε τρόμο και φοβία στους αντιπάλους της. Η διάλυσή της, εις τα εξ ων συνετέθη, στην προοπτική της οικοδόμησης της σοσιαλιστικής κοινωνίας, είναι σήμερα ένα ώριμο και ρεαλιστικό αίτημα.

Οσο αλήθεια είναι ότι ο καπιταλισμός είναι ένα φθαρτό σύστημα, που με αναγκαιότητα θα μπει - αν δεν έχει ήδη μπει - στη φάση της ιστορικής του παρακμής, όπως όλα τα προηγούμενα κοινωνικά συστήματα που υπήρχαν πριν από αυτό, άλλο τόσο είναι αλήθεια ότι η ανατροπή του συστήματος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης είναι ζήτημα της συνειδητής πάλης της εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Ο καπιταλισμός δεν υπάρχει περίπτωση να καταρρεύσει από μόνος του, σαν αποτέλεσμα της επενέργειας των εσωτερικών του αντιφάσεων, που όταν εξωτερικεύονται οδηγούν στο ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης. Ο καπιταλισμός δε θα καταρρεύσει από μόνος του. Αυτό θα είναι το αποτέλεσμα της πολιτικής πάλης των αντικαπιταλιστικών δυνάμεων, που ζητούν την ανατροπή του. Απόδειξη όλων αυτών είναι ότι το ευρωπαϊκό κεφάλαιο, σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, όχι μόνο δεν έχει περάσει σε άμυνα, αλλά αντίθετα έχει εξαπολύσει μια πρωτοφανούς έκτασης επίθεση σε βάρος της εργατικής τάξης. Εκφράσεις αυτής της επίθεσης είναι κατ' αρχάς τα προγράμματα στήριξης του τραπεζικού ιδίως κεφαλαίου, τα οποία μετριούνται ήδη σε τρισ. ευρώ. Πρόκειται για χρήματα των Ευρωπαίων εργαζομένων, τα οποία οι κυβερνήσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης διέθεσαν απλόχερα για τη διάσωση των παραπαιόντων ευρωπαϊκών μονοπωλίων. Για να αποδειχτεί και πρακτικά ότι ο εργαζόμενος άνθρωπος στον καπιταλισμό τίποτα δεν κατέχει και δεν ορίζει παρά μόνο τις αλυσίδες του. Ολα τα υπόλοιπα τα έχει στα χέρια της η κυρίαρχη τάξη. Εκδήλωση της σφοδρής αυτής επίθεσης αποτελούν ασφαλώς και οι πρόσφατες αποφάσεις του ΕΚΟΦΙΝ, περί εκ περιτροπής εργασίας και μερικής ανεργίας... Επί χρόνια πολιορκούσαν την εργατική τάξη, στην προοπτική να της επιβάλουν πλήρως ελαστικές εργασιακές σχέσεις, οι οποίες θα προσαρμόζονται στις αναπαραγωγικές ανάγκες των επιχειρήσεων. Και εν μέσω οικονομικής κρίσης, με τις στρατιές των ανέργων να πυκνώνουν μέρα με τη μέρα, έκριναν ότι, στις συνθήκες αυτές, δημιουργούνται οι κατάλληλες προϋποθέσεις, για να περάσουν αντιδραστικοί σχεδιασμοί που «φιλοτεχνούσαν» επί δεκαετίες.

Το τι τελικά θα γίνει θα κριθεί ασφαλώς από την ταξική πάλη. Αυτή θα είναι και πάλι ο τελικός κριτής της κοινωνικής εξέλιξης.