Συνέντευξη Τύπου για τις πολιτικές εξελίξεις έδωσε, χτες, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στην έδρα της ΚΕ του Κόμματος, στον Περισσό. Ο «Ριζοσπάστης» παρουσιάζει την εισηγητική τοποθέτηση της Αλέκας Παπαρήγα και τη συζήτηση που ακολούθησε με τους δημοσιογράφους.

-- Κα Παπαρήγα, φαίνεται ότι υπάρχει μια ζύμωση στο χώρο της κεντροαριστεράς καταρχήν, με στελέχη του ΠΑΣΟΚ που έχουν πάρει αποστάσεις, στον άξονα πιθανόν κάποιων συμμαχιών στο προσεχές διάστημα. Βλέπετε να προκύπτουν νέοι πολιτικοί συσχετισμοί; Με δεδομένο ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ δυσκολεύεται να αποκτήσει αυτές τις απαραίτητες συμμαχίες που θα χρειαζόταν για να γίνει κυβέρνηση. Και επίσης θα ήθελα να ρωτήσω αν υπάρχουν αντίστοιχες ζυμώσεις και πέρα από το χώρο της κεντροαριστεράς και στην αριστερά;

-- Νομίζω, πριν από τις πολιτικές ηγεσίες και από τα στελέχη των κομμάτων ή αυτά που εγκατέλειψαν τα κόμματά τους για να φτιάξουν κάποια άλλα, ο πιο σοβαρός προβληματισμός βρίσκεται στους κόλπους των οικονομικών επιτελείων, στους κόλπους της αστικής τάξης. Μην κοιτάτε που δε βγάζουν ένα δελτίο Τύπου τη μέρα. Η σοβαρή αρθρογραφία, που διαβάζουμε σε αρκετές εφημερίδες, ακόμα και στις σομόν σελίδες, δείχνει ότι τους απασχολεί πάρα πολύ ότι τα παραδοσιακά κόμματά τους, αλλά και ενδεχομένως και κάποια κόμματα που εμφανίζονται σαν καινούρια δεν μπορούν να πείσουν το λαό ότι έχουν φιλολαϊκή πολιτική.

Διεργασίες για δημιουργία ενός καινούριου - ας πούμε - πολιτικού συστήματος ή σχηματισμό νέων κομμάτων, υπάρχουν. Αυτό σε καμία περίπτωση δε σημαίνει από μόνο του αλλαγή συσχετισμού δυνάμεων. Αντίθετα, αν ο λαός δε συνειδητοποιήσει ότι αυτές οι εξελίξεις γίνονται ακριβώς για να τον βάλουν στη γωνία, τότε, πραγματικά, αυτό το σάπιο πολιτικό σύστημα θα μπορέσει να αποκτήσει ένα καινούριο προσωπείο και να κερδίσει χρόνο. Τουλάχιστον οι πιο έμπειρες, ριζοσπαστικές, εργατικές, λαϊκές δυνάμεις δεν πρέπει να παρασυρθούν σε μια τέτοια εξέλιξη.

Και με συγχωρείτε, παρότι εμάς δεν μας αρέσει να μιλάμε για ονόματα, δηλαδή τι εκσυγχρονισμό φέρνει ο κ. Λοβέρδος, ο κ. Μόσιαλος ή ο κ. Μαρκόπουλος; Τον ίδιο εκσυγχρονισμό που έφερε ο κ. Καμμένος, ο κ. Καρατζαφέρης, γιατί δόξα τω Θεώ, που λέμε, από καινούρια κόμματα και από καινούριους αρχηγούς έχουμε χορτάσει. Δεν είμαστε στην περίοδο εκείνη που η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ είχαν το 90%. Πάρτε μέσα στο Κοινοβούλιο, το 70% του Κοινοβουλίου είναι ανανεωμένο, υπάρχει καμία ουσιαστική αλλαγή;

Επομένως, αν είναι κάτι που μπορεί να σηματοδοτήσει την ουσιαστική αλλαγή είναι οι εργαζόμενοι να συνειδητοποιήσουν ότι η αποδέσμευση από την ΕΕ, η μονομερής διαγραφή όλων των συμφωνιών και βεβαίως αποδέσμευση χωρίς μονομερή διαγραφή δε νοείται, η κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής, του πλούτου της χώρας, αυτό σημαίνει ανανέωση για την κοινωνία. Ολα τα άλλα θα οδηγήσουν τον ελληνικό λαό πραγματικά σε ένα μακρόχρονο διάστημα να ζει με συνθήκες απερίγραπτης σχετικής και απόλυτης φτώχειας.

Συν, και να μην το υποτιμήσουμε αυτό - δεν το έβαλα εισαγωγικά - έχουν βγει μεγάλα μαχαίρια, το βλέπετε. Μεγάλα μαχαίρια, επιχειρηματικοί όμιλοι, εγχώριοι και ξένοι για το ποιος θα αρπάξει τα φιλέτα, τη ΔΕΠΑ, τη ΔΕΣΦΑ, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια και άλλα φιλέτα. Και βλέπετε εδώ ότι οι αντιθέσεις είναι πάρα πολύ οξυμένες μεταξύ τους: «Μην δώσεις Σαμαρά στον Πούτιν τη ΔΕΠΑ και τη ΔΕΣΦΑ, δώσ' τη στον Αμερικάνο», οι άλλοι λένε «μην τη δώσεις στον Αμερικάνο ή τον Γερμανό, δώσ' τα στους Ρώσους και στους Κινέζους». Ο λαός μπορεί αυτή τη στιγμή να είναι θεατής σε αυτή τη διαμάχη; Ούτε στους μεν ούτε στους δε. Λαϊκή περιουσία.

Από τη χτεσινή συνέντευξη Τύπου

Γιατί σήμερα κάποιοι εργαζόμενοι αισθάνονται φόβο; Οχι, βεβαίως, γιατί είναι δειλοί. Οχι γιατί μέσα στο λαό η δειλία είναι έμφυτη κι αυτή η τάση είναι κυρίαρχη. Πάνω απ' όλα, γιατί ένα σημαντικό μέρος των αγωνιζόμενων, των εργατών και του εργαζόμενου λαού, δεν έχει πιστέψει όχι μόνο στη δύναμή του, αλλά ότι υπάρχει άλλος δρόμος ανάπτυξης, ότι υπάρχει άλλος δρόμος που οδηγεί στη δική του, την εργατική, τη λαϊκή εξουσία. Τότε φοβάται ο λαός. Κι αυτό, όμως, σε κάποια στιγμή θα το ξεπεράσει.

Εμείς υποστηρίζουμε τους αγώνες που γίνονται. Κατανοούμε, αν θέλετε, τις δυσκολίες των εργαζομένων να ξεπεράσουν αυτούς τους φόβους, δεν τους κάνουμε κριτική αφ' υψηλού. Εμπιστευόμαστε γενικά το λαό. Ομως, πάνω απ' όλα, εμπιστευόμαστε και τη δική μας εμπειρία, που είναι πολύτιμη εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Ας πούμε ένα παράδειγμα: Ο λαός φοβάται ότι δεν μπορεί η Ελλάδα και ο ελληνικός λαός να ζήσει σε ευημερία έξω απ' την ΕΕ. Αυτό, βεβαίως, το έχει πιστέψει, γιατί δεν υπάρχει κόμμα, πλην του ΚΚΕ, που χρόνια τώρα να προσπαθεί να τον πείσει για κάτι το διαφορετικό.

Εξηγείται, λοιπόν, αυτός ο φόβος και ο δισταγμός. Ε, αυτός ο φόβος δε θα μπορέσει να του αποδείξει ότι μπορεί να νικήσει, ότι μπορεί ακόμα και σε δύσκολες συνθήκες και σε αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων να έχει έστω και κάποια, μικρή, προσωρινή επιτυχία.

Για παράδειγμα: Ο λαός φοβάται ότι αν δεν πληρώσει τους φόρους τότε θα του κάνουν κατάσχεση στα σπίτια. Βεβαίως και αυτή η πρόθεση και η διάθεση υπάρχει. Κι εμείς λέμε: Αν 3 εκατομμύρια οικογένειες δεν πληρώσουν αυτή τη βαριά, την άδικη, την ασήκωτη φορολογία, δεν πληρώσουν όχι από πείσμα, αλλά γιατί δεν μπορούν να πληρώσουν, γιατί κι αυτοί που θα μπορέσουν να πληρώσουν θα δουν το πιάτο των παιδιών τους άδειο, τι θα κάνει τότε η κυβέρνηση; Θα κατασχέσει 3 εκατομμύρια σπίτια; Θα αφήσει 3 εκατομμύρια οικογένειες στο δρόμο;

Αρα, αυτό που έχει πολύ μεγάλη σημασία, είναι να συνειδητοποιήσει ο λαός ότι η μαζικότητα των αγώνων, η μαχητικότητα και ταυτόχρονα η συνειδητοποίηση ότι υπάρχει άλλος δρόμος ανάπτυξης, φιλολαϊκός, εργατικός, λαϊκός, αυτά όλα θα μπορέσουν να τον κάνουν να αντέχει στις όποιες προσωρινές δυσκολίες συναντάει.

Η κοινοβουλευτική δημοκρατία, αυτή που ζούμε, η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, το μόνο που μπορεί να εξασφαλίσει είναι να ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, για παράδειγμα, είπε, αλλά και όλα τα κόμματα λένε, ακούσαμε και τον ΣΥΡΙΖΑ, ότι η δημοκρατική διαδικασία είναι οι εκλογές.

Αναμφισβήτητα και εμάς μας ενδιαφέρουν οι εκλογές και μας ενδιαφέρει, αν θέλετε, και το ΚΚΕ να αποτυπώνεται όσο γίνεται πιο ισχυρό. Αυτή, όμως, η δημοκρατία είναι δική τους. Γιατί το μόνο που επιτρέπουν είναι να ανεβάζεις κόμματα που βγάζουν απ' τη μέση προηγούμενα, αλλάζουν πρωθυπουργούς, αλλάζουν υπουργούς, αλλά δεν ανατρέπεται αυτή η πολιτική.

Αυτό το συμπέρασμα πρέπει επίσης να καταλάβει ο λαός. Για δείτε, τι έλεγε το ΚΚΕ, όταν ξέσπασε η λεγόμενη αραβική Ανοιξη; Ετσι θέλουμε, λοιπόν, να πάμε κι εμείς στην Ελλάδα τώρα; Υστερα από τόση εμπειρία που έχουμε; Να φύγει ο Μουμπάρακ και να έρθει ο Μόρσι; Να γεμίζει ο τόπος συλλαλητήρια και νεκρούς; Βέβαια, τέτοια Ανοιξη στην Ελλάδα δεν υπόσχεται κανένα κόμμα. Και δεν έχει σημασία - ειλικρινά το λέμε - από ποια πλευρά είναι οι νεκροί. Γιατί σε τέτοιες περιπτώσεις διαιρούν τους λαούς, πότε με βάση τη θρησκεία, πότε τον έναν κλάδο σε σύγκριση με τον άλλο.

Εμείς απορρίπτουμε και το λέμε καθαρά, δε θέλουμε να τιμωρήσουμε την Μέρκελ πηγαίνοντας στο πλευρό του Ομπάμα ή αντίθετα. Οποιος, λοιπόν, πιστεύει ότι αρκεί να αλλάξει μια κυβέρνηση και να συνεχίζεται η ίδια πολιτική, ο μονόδρομος της ΕΕ και τα μονοπώλια να αποφασίζουν πού θα κάνουν επενδύσεις και πόσο φτηνή και χειραγωγήσιμη θα είναι η εργατική δύναμη, αυτοί να ξέρουν καλά ότι δε θα καταφέρουν να νικήσουν. Τότε αγώνες μπορεί να υπάρξουν, μαχητικότητα μπορεί να υπάρξει, αλλά οι αγώνες αυτοί θα καταλήγουν σε άτακτη υποχώρηση, σε ήττα. Και δε θα φταίνε οι αγώνες, αλλά θα φταίνε οι συγκεκριμένοι αγώνες, οι συγκεκριμένες αυταπάτες, που καλλιεργούνται βεβαίως, δε γεννιούνται αυθόρμητα μέσα στο λαό, αλλά που θεωρούμε ότι σήμερα ο λαός έχει πολύ περισσότερη πείρα να αντιμετωπίσει αυτά τα ζητήματα.

Αν δεν πιστεύεις στην εργατική λαϊκή εξουσία, τότε δεν μπορείς να ξεπεράσεις το φόβο, δεν μπορείς να πιστέψεις ότι θα νικήσεις. Οποιος βλέπει, για παράδειγμα, το μνημόνιο και δε βλέπει τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, είναι καταδικασμένος να αποτύχει, όσο καλή θέληση και προαίρεση να έχει, όσο μαχητικός και να είναι στον απεργιακό αγώνα. Οσες πλατείες αγανακτισμένων και να γεμίσουν. Οση οργή και να εκτοξεύσει κατά της μιας ή της άλλης κυβέρνησης. Αυτή είναι η πραγματικότητα.

Οποιος πιστεύει ότι τα μέτρα που πάρθηκαν είναι προσωρινά και για όσο διαρκεί η κρίση, επίσης δε θα μπορέσει να νικήσει. Τα μέτρα που πάρθηκαν είναι προγραμματισμένα πριν από την κρίση. Βεβαίως, στην Ελλάδα υπήρχαν σημαντικές αντιστάσεις, και όλο το πακέτο των μέτρων δεν μπόρεσε να περάσει τα προηγούμενα χρόνια, την περίοδο της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Ερχεται τώρα να περάσει, αν είναι δυνατόν, μέσα σε ένα μήνα, μέτρα που δεν πέρασαν σε προηγούμενα χρόνια.

Η καταιγίδα των μέτρων θα συνεχίσει και κυρίως τα μέτρα αυτά έρχονται για να μονιμοποιηθούν, και έρχονται για να αποδώσουν την περίοδο που θα επιχειρηθεί η ανάκαμψη. Δηλαδή, η κερδοφορία του κεφαλαίου. Λέμε καθαρά στο λαό: Οι κρατούντες, η τρικομματική κυβέρνηση - και τώρα είδα και τον κ. Τσίπρα γύρισε πιο καθησυχασμένος -, θεωρούν ότι μπορεί να αποφευχθεί η χρεοκοπία της ελληνικής οικονομίας. Αλλωστε, το διαβεβαίωσε και το ΔΝΤ.

Μάλιστα, εμείς λέμε, ναι, η ελληνική καπιταλιστική οικονομία μπορεί να μη φτάσει στο απόγειο της χρεοκοπίας, ενδεχομένως να μην μπει σε πιο βαθιά χρεοκοπία. Αυτό όμως που μπορούμε να πούμε, είναι ότι ο λαός θα βγει χρεοκοπημένος. Αυτό είναι σίγουρο. Γιατί, λοιπόν, ενδιαφερόμαστε; Για την αναζωογόνηση της καπιταλιστικής ανάπτυξης ή για να μη χρεοκοπήσει παραπέρα ο λαός;

Μάλιστα, σήμερα υπάρχουν πολύ περισσότερες αποδείξεις στους εργαζόμενους, για να καταλάβουν ότι δεν αρκεί να ρίχνεις μια κυβέρνηση και να φέρνεις μια άλλη. Αν δεν ανατρέψεις αυτούς που έχουν τα κλειδιά και την εξουσία στην οικονομία. Αυτό πρέπει να καταλάβουν πάρα πολύ καλά. Γιατί τέτοιες αλλαγές θαυμάσια μπορεί να έχεις. Θα σας πάω κανά χρόνο πίσω, όταν γινόταν συζήτηση να γίνει εξεταστική επιτροπή για το πώς πάτησε το πόδι του το ΔΝΤ στην Ελλάδα, για το αν ήταν απαραίτητο να έχουμε τριπλέτα, ΕΕ, ΕΚΤ και ΔΝΤ.

Σήμερα, ακούμε κάτι άλλο απ' τον ΣΥΡΙΖΑ. Οτι το ΔΝΤ δε ζήτησε και τόσα πολλά, το ΔΝΤ έχει και όπλα θετικά για την Ελλάδα, έχει για παράδειγμα το «κούρεμα» - κι εμείς βάζουμε μια παρένθεση: νέα και χειρότερα μνημόνια, μόνο έτσι θα γίνει το νέο «κούρεμα». Και τώρα, λοιπόν, συζητάμε γιατί δεν ακολουθήθηκε η συνταγή του ΔΝΤ, αλλά ακολουθήθηκε η συνταγή της κ. Μέρκελ, δηλαδή της ΕΕ. Επομένως, ο λαός δεν έχει μόνο να αντιμετωπίσει το εμπόδιο της τρικομματικής κυβέρνησης, που βεβαίως πρέπει να το ανατρέψει. Καμία αντίρρηση. Καμία διαφορετική γνώμη.

Πρέπει να είναι σε θέση, μαζί με αυτό το εμπόδιο, να ανατρέψει και κάθε εμπόδιο, είτε λέγεται ΣΥΡΙΖΑ, είτε λέγεται κεντροαριστερά με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, είτε κεντροδεξιά με κορμό τη ΝΔ. Πρέπει να ανατρέψει όσο γίνεται και ταυτόχρονα όλα εκείνα τα εμπόδια τα οποία θα του δώσουν τη δυνατότητα να μη διαδεχτεί την ελπίδα ένας νέος γύρος μεγάλης απογοήτευσης. Και το θέμα δεν είναι η ψυχολογική πλευρά της απογοήτευσης. Το θέμα είναι ο χαμένος χρόνος.

Το ΚΚΕ στηρίζει όλους εκείνους τους αγώνες που έχουν στοιχεία ριζοσπαστικών αιτημάτων, ανεξάρτητα αν συμφωνούμε σε όλα μαζί τους και εκείνους τους αγώνες που θέτουν επί τάπητος τη ριζική πολιτική αλλαγή. Υποστηρίζουμε τους αγωνιζόμενους στο χώρο των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, υποστηρίζουμε την αγροτιά που σήμερα βρίσκεται στους αγώνες και να θυμίσουμε το εξής: Περηφανεύονται ότι έχουν εξασφαλίσει επιδοτήσεις, 2,5 δισ. στην αγροτιά μέχρι βεβαίως οι επιδοτήσεις να καταργηθούν.

Το 1 δισ. τούς το πήρε το τρίτο μνημόνιο, το 1,5 δισ. τους το παίρνει η φορολογία και τώρα η κυβέρνηση λέει βεβαίως θα ικανοποιήσει τα αιτήματά τους, δηλαδή ό,τι έχει απομείνει απ' τα 2,5 δισ., τα οποία είναι αποφασισμένα να δοθούν απ' την ΕΕ και μέχρι να δοθούν... Κι άμα έρθει και το καινούργιο φορολογικό, δε θα πάρουν τίποτα. Και μόνο απ' αυτά τα τελευταία μέτρα η αγροτιά έχασε το 40% του εισοδήματός της κι όταν λέμε αγροτιά, για να το ξεκαθαρίσουμε, μιλάμε για τη φτωχή αγροτιά, για τη μεγάλη πλειοψηφία των μικροϊδιοκτητών.

Ενα άλλο που επίσης οι εργαζόμενοι πρέπει να έχουν υπόψη τους, για να ξεπεράσουν αυταπάτες και φόβους, είναι το εξής: Πριν 15 - 20 χρόνια, το καπιταλιστικό σύστημα με τις κυβερνήσεις, είτε ΝΔ είτε ΠΑΣΟΚ, καθησύχαζε τους εργαζόμενους, τους χειραγωγούσε και εξαγόραζε ένα τμήμα τους στη βάση ενός μικρού υλικού συμφέροντος, στη βάση ορισμένων παροχών, που έρχονταν πάντα ύστερα από μεγάλους αγώνες και όχι συγχρονισμένα. Αυτό να το θυμούνται οι εργαζόμενοι. Εκ των υστέρων και πάντα είχαν προσωρινό χαρακτήρα, έστω κι αν δεν το ομολογούσαν οι κυβερνήσεις.

Σήμερα, επειδή ό,τι είχε να δώσει το σύστημα, έδωσε, δεν μπορεί να κάνει ούτε αυτές τις παραχωρήσεις που έκανε. Σήμερα το όπλο που έχει είναι ο νόμος και η τάξη, είναι η συκοφαντία και η συστηματική διαίρεση των εργαζομένων, ο ένας κλάδος εναντίον του άλλου, οι εργαζόμενοι εναντίον άλλων τμημάτων των εργαζομένων.

Είναι υποκριτές και πρέπει να πούμε ότι αυτή η υποκρισία περισσεύει στην προπαγάνδα, όταν απευθύνονται στους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα και τους λένε «τι θέλεις; Να παίρνεις 800, 900 και 1.000 ευρώ και παραπάνω, όταν οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα παίρνουν 450 και 500 ευρώ»; Και μόνο αυτή η προπαγάνδα αρκεί να ενώσει τους πάντες. Από τον άνεργο, που δεν έχει ούτε 1 ευρώ το μήνα, μέχρι εκείνον που έχει διατηρήσει ένα μισθό πάνω από 1.000, 1.200, 1.300 ευρώ. Γιατί ηρωοποιώντας - στην ουσία κοροϊδεύουν - τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, προαναγγέλλουν ότι όταν θα γίνει ανάκαμψη, η τάση θα είναι οι μισθοί να πέσουν στα 450 ευρώ και οι συντάξεις ακόμα πιο κάτω.

Επομένως, τώρα πρέπει να υπάρχει ενιαίος εργατοϋπαλληλικός αγώνας. Ενιαίος αγώνας της εργατικής τάξης, ανεξαρτήτως του ύψους της αμοιβής. Αλλωστε, οι αμοιβές τώρα δεν έχουν και μεγάλες διαφορές μεταξύ τους. Τώρα χρειάζεται ενιαίος αγώνας με τα φτωχά τμήματα των αυτοαπασχολουμένων, ένα αδιαπέραστο τείχος, αλλιώς πραγματικά το κίνημα απειλείται με μια ήττα, προσωρινή μεν, αλλά μια ήττα πολύ σημαντική, που η ανάκαμψη θα κάνει την υπόθεση ακόμα πιο δύσκολη.

Απ' αυτή την άποψη, το ΚΚΕ δίνει τη μάχη παντού όπου οι εργαζόμενοι αγωνίζονται προσπαθώντας να πείσουμε, προσπαθώντας να αποδείξουμε ότι η λαϊκή συμμαχία των δυνάμεων που έχουν συμφέρον να αντιπαλέψουν την καπιταλιστική ιδιοκτησία, τη μονοπωλιακή ιδιοκτησία, αυτές οι δυνάμεις πρέπει να αντεπιτεθούν και να σαρώσουν κυριολεκτικά και τους οπαδούς «του νόμου και της τάξης». Και τους οπαδούς εκείνων - τους οπαδούς εννοώ με τους πρωτεργάτες βέβαια -, που υπόσχονται μια Ανοιξη στην Ελλάδα με τη βούλα της αμερικάνικης πολιτικής του κ. Ομπάμα, του ΔΝΤ και του προσφάτως καλού κ. Τόμσεν.