ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 3 Δεκέμβρη 2006
Σελ. /32
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΕΥΡΩΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ
Οι δήθεν κυρώσεις στην Τουρκία

Β. ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

Σαφές μήνυμα, προς πάσα κατεύθυνση, ότι κανένα εμπόδιο στις ενταξιακές διαδικασίες της Τουρκίας προς την ΕΕ, αποφάσισε να στείλει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή με τις συστάσεις της για τις δήθεν κυρώσεις που πρέπει να της επιβληθούν επειδή δεν ανταποκρίθηκε στις δεσμεύσεις της. Η Κομισιόν με την πρότασή της, την περασμένη Τετάρτη, να «επιβραδύνει» την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας, ξεκαθάρισε ποια είναι τα συμφέροντά της και προς ποια κατεύθυνση κινούνται οι αποφάσεις της, διαψεύδοντας όσους υποστήριζαν ότι η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ θα δώσει διέξοδο στο θέμα της κατοχής...

Η απόφαση

Πιο συγκεκριμένα, η Κομισιόν προτείνει την αναστολή των διαπραγματεύσεων για οκτώ εκ των 35 κεφαλαίων που συνθέτουν την ενταξιακή διαδικασία, ενώ τα υπόλοιπα 27 θα προχωρούν κανονικά. Αυτά τα οκτώ θα παραμένουν τυπικά σε εκκρεμότητα, έως ότου «συμμορφωθεί» η Αγκυρα.

Τα επίμαχα κεφάλαια που «παγώνουν» είναι της ελεύθερης διακίνησης αγαθών, της ελεύθερης εγκατάστασης και παροχής υπηρεσιών, των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών, της γεωργίας και ανάπτυξης της υπαίθρου, της αλιείας, των μεταφορών, της τελωνειακής ένωσης και των διεθνών σχέσεων.

Η Τουρκία, ωστόσο, δεν έχει χρονική προθεσμία, εντός της οποίας να της επιβάλλεται από την ΕΕ να ανοίξει τα λιμάνια και τα αεροδρόμιά της στην Κυπριακή Δημοκρατία, ούτως ώστε μετά τη λήξη της να αναφέρεται ότι θα υπάρξουν σοβαρότερες και συγκεκριμένες κυρώσεις στην ενταξιακή της πορεία. Η απόφαση της Κομισιόν αυτό μόνο που προβλέπει είναι η καταγραφή της προόδου στις τακτικές ετήσιες εκθέσεις της Επιτροπής για την πορεία των ενταξιακών διαπραγματεύσεων...

Παράλληλα, στην πρόταση της Κομισιόν υπογραμμίζεται η σημασία της επανέναρξης των συνομιλιών, εντός του 2007, για μία διευθέτηση του κυπριακού προβλήματος, βάσει των αποφάσεων του ΟΗΕ, επαναφέροντας ουσιαστικά την απαίτηση προώθησης μίας λύσης τύπου «σχεδίου Ανάν»...

Μία τοποθέτηση, που νομιμοποιεί την πολιτική της εκάστοτε τουρκικής κυβέρνησης, να διατηρεί κατοχικά στρατεύματα σε άλλο ανεξάρτητο κράτος, να αρνείται να αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία και να επιλέγει με ποιους και υπό τι όρους θα διαπραγματεύεται στον ευρωενωσιακό μηχανισμό.

Συσχετισμοί δύναμης

Τα γεωπολιτικά συμφέροντα της ΕΕ στην περιοχή επιβάλλουν τη συνέχιση της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας, χωρίς εμπόδια. Το γεγονός επιβεβαιώνει η έως τώρα στάση της ΕΕ, απέναντι στην Τουρκία, που θέλει να φαίνεται ότι της επιβάλλει κάποιες επιπλήξεις, κυρίως για λαϊκή κατανάλωση αφού αυτές είναι άνευ σημασίας. Βεβαίως, η ταχτική της Κομισιόν προσπαθεί να αντιμετωπίσει και τις αντιθέσεις στους κόλπους της ΕΕ που εμφανίζονται σχετικά με την ένταξη της Τουρκίας, όπως, π.χ., του γαλλογερμανικού άξονα και των εντός της Ενωσης συμμάχων του.

Ωστόσο, ακόμα και τα κράτη - μέλη που δείχνουν να αντιτάσσονται προτάσσοντας το Κυπριακό - αλλά και τα δικαιώματα των μειονοτήτων, την «έλλειψη δημοκρατίας», το «στρατοκρατικό καθεστώς» - σαν δικαιολογία, δεν υπεραμύνονται των συμφερόντων και των δικαιωμάτων των λαών της Τουρκίας και της Κύπρου, αλλά των δικών τους συμφερόντων.

Προικισμένη «νύφη»...

Παρ' όλ' αυτά το ευρωπαϊκό κεφάλαιο έχει ανάγκη την τεράστια αγορά της Τουρκίας, επιδιώκει να εκμεταλλευτεί τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας, αλλά και να αξιοποιήσει τη γεωστρατηγική της θέση, χρησιμοποιώντας την παράλληλα και ως γέφυρα στο μουσουλμανικό κόσμο που έχει μεταναστεύσει σε χώρες της ΕΕ. Πολύ δε περισσότερο που για την ίδια αγορά ενδιαφέρονται και τα αμερικανικά μονοπώλια. Η υποψήφια χώρα, λοιπόν, κουβαλάει μαζί της μία διόλου ευκαταφρόνητη προίκα για τα οικονομικά, πολιτικά και γεωστρατηγικά συμφέροντα της ΕΕ. Ισως γι' αυτό και δε φαίνεται να «καίγεται» να «συμμορφωθεί προς τας υποδείξεις» της ΕΕ.

Ετσι, η ΕΕ, για τα μάτια του κόσμου, χρησιμοποιεί σκληρή γλώσσα απέναντι στην Τουρκία, αλλά μόνο γλώσσα και όχι αποφάσεις για μέτρα κατά της Τουρκίας που ενδεχομένως να «εκτροχιάσουν» τις ευρωτουρκικές σχέσεις...

Η κυπριακή κυβέρνηση, από την πλευρά της, προσπαθεί να αξιοποιήσει τις όποιες τυπικά δυνατότητες μπορεί να έχει, αφού τα κράτη - μέλη όχι μόνο ισότιμα δεν είναι εντός της ΕΕ αλλά αναγκάζονται να ψάχνουν συμμάχους εντός της στα κυρίαρχα ισχυρά κράτη του ευρωενωσιακού μηχανισμού, απειλώντας με χρήση «βέτο», στην πρόταση της Κομισιόν, αν δεν τροποποιηθεί ικανοποιητικά από τη Σύνοδο των υπουργών Εξωτερικών, στις 11 του Δεκέμβρη. Εκφράζοντας την αντίθεσή της στην πρόταση της Επιτροπής, η Κύπρος ζητά να μπουν συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα εντός των οποίων θα πρέπει η Τουρκία να «συμμορφωθεί» με τις δεσμεύσεις της, αλλά και να γίνει η ποινή πιο συγκεκριμένη...

Τις τελικές αποφάσεις θα κληθούν να λάβουν οι «25» ΥΠΕΞ, στο Συμβούλιο Γενικών Υποθέσεων της 11ης του Δεκέμβρη, με στόχο από τη φινλανδική προεδρία το θέμα να λήξει εκεί και να μη φτάσει σε επίπεδο Συνόδου Κορυφής.

Πρέπει, καταλήγοντας, να τονίσουμε ότι ακόμα και αν τροποποιηθούν οι συστάσεις της Κομισιόν, στο Συμβούλιο Γενικών Υποθέσεων, δε φαίνεται για την ώρα ότι μπορεί να αλλάξουν προσανατολισμό, και πάντως αυτή η πραγματικότητα είναι σε βάρος τόσο του τουρκικού όσο και του κυπριακού λαού.


Αλεξάνδρα ΦΩΤΑΚΗ


ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ
Η «ΜΑΤΩΜΕΝΗ» ΚΥΡΙΑΚΗ

(3 Δεκέμβρη 1944)

ΕΞΗΝΤΑ δύο χρόνια πέρασαν από τότε. Ηταν Κυριακή 3 του Δεκέμβρη 1944. Είναι η Κυριακή που ο λαός την ονομάτισε ματωμένη και έτσι επίσης την έχει καταγράψει η ιστορία μας.

ΠΕΝΗΝΤΑ μέρες κράτησε η λευτεριά της Αθήνας κι άλλες τόσες της κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας. Μέσα στις πενήντα αυτές μέρες έπρεπε να πραγματοποιηθούν όλα όσα πρόβλεπαν οι συμφωνίες του Λιβάνου. Θα 'πρεπε να 'χε αρχίσει ο ριζικός ηθικός καθαρμός, η δίκη και καταδίκη των δοσιλόγων, να ξεκαθαριστεί η αστυνομία, το δικαστικό σώμα, η χωροφυλακή και περισσότερο απ' όλα η δημοκρατική ανασυγκρότηση του στρατού. Να αρχίσει έγκαιρα η προετοιμασία για το δημοψήφισμα και τις ελεύθερες εκλογές.

ΟΜΩΣ, οι πενήντα μέρες απέδειξαν ότι οι ελληνικές αντιδραστικές δυνάμεις φοβούνταν την ομαλή αυτή λύση, γιατί έτσι θα είχαν εξαφανιστεί. Γι' αυτό και με όλα τα μέσα και τους Εγγλέζους και τα κανόνια του Σκόμπι προτιμούσαν ν' ανοίξουν την «πύλη» του εμφύλιου πολέμου παρά να υποταχθούν στη θέληση του λαού, εφαρμόζοντας αυτά που πρόβλεπαν οι συμφωνίες.

ΕΝΑΣ μικρός λαός έλεγε και ξανάλεγε το μεγάλο «ΟΧΙ» κι ήταν η τρίτη φορά που ακουγόταν και που ήταν βεβαίωση λεβεντιάς και αρετής. Στα βουνά της Αλβανίας πάλεψε τους φασίστες επιδρομείς. Εδωσε τότε, στην υπόδουλη στους ναζί Ευρώπη, την πρώτη νίκη και τη χαρά της ελπίδας για νικηφόρα έκβαση της αντιφασιστικής μάχης.

ΕΠΕΙΤΑ φτάνει η Εθνική Αντίσταση. Χρόνια φοβερής δοκιμασίας, η χώρα μας ανυπότακτη πολεμούσε σε πόλεις και χωριά τους εισβολείς. Ο Μάρκος Αυγέρης γράφοντας για το Δεκέμβρη του 1944 σημείωνε σχετικά: «Αυτό το "ΟΧΙ" το είπε ο ελληνικός λαός στ' αλβανικά βουνά, το είπε στα ελληνικά, κι έπειτα το Δεκέμβρη του 1944 στην Αθήνα.

ΕΙΝΑΙ διαδοχικά τρία "ΟΧΙ" που το ένα ανταμώνει τ' άλλο καλοδεμένα, ταυτόσημα. Το "ΟΧΙ" του Δεκέμβρη του 1944, παρατηρεί ο Αυγέρης, είναι η λογική συνέπεια σ' όλον τον προηγούμενο αγώνα του λαού μας. Είναι η τελική επιβεβαίωση και η επισφράγισή του. "ΟΧΙ" δε δέχομαι τη βία. Την ξένη θέληση, την υποδούλωση. Αγωνίζομαι ως τα έσχατα για την ελευθερία, για την αξιοπρέπεια για την τιμή. Δε δέχομαι επέμβαση στα εσωτερικά μου, δεν παραχωρώ τίποτα από τα δικαιώματα δεν ντροπιάζω τα τιμημένα όπλα μου, δεν καταισχύνω την ιστορία μου, δεν προδίδω τα ιερά. "ΟΧΙ" δεν παραδίνομαι...».

ΚΙ ΑΥΤΟ ήταν που είπε ο ελληνικός λαός το Δεκέμβρη στους Αγγλους ιμπεριαλιστές. Κι αυτό ήταν σύμφωνο με τον εαυτό του αλλά και με την ιστορία του, με τις μεγάλες παραδόσεις, με τους αγώνες του. Φυσικά αυτά τα τρία «ΟΧΙ» δεν τα είπαν τα σκυλόψαρα της ελληνικής ολιγαρχίας. Δεν τα είπαν οι δουλόφρονες, οι ξένοι πράκτορες, αυτοί που συνεργάστηκαν με τους ξένους. Συνεργάτες άθλιοι.

Ο ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ του '44 θα μείνει μέσα στην ιστορία μας σαν μια από τις μεγαλύτερες ηθικές κληρονομιές. Μένει σαν ιερή παρακαταθήκη μιας νεότητας, από τις πιο ηρωικές του κόσμου, που θυσιάστηκε για την τιμή και την ελευθερία.

«Ο ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ του '44, παρατηρεί ο Μάρκος Αυγέρης, στάθηκε μια εξέγερση της ανθρώπινης και της εθνικής αξιοπρέπειας. Ακούστηκε, τότε ολούθε η παλιά αγέρωχη κραυγή ενός αιωνόβιου λαού. "ΟΧΙ", "Μολών λαβέ". Η αδούλωτη Αθήνα κι ο Πειραιάς πολέμησαν 33 μέρες πάνω στα οδοφράγματα τους Αγγλους αποικιοκράτες και τον κόσμο της προδοσίας, του δοσιλογισμού.

ΕΚΕΙΝΟ το αξέχαστο πανό της κηδείας των θυμάτων που έστελνε παντού το μήνυμα: "Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα". Ο Δεκέμβρης του 1944 θα μένει στην ιστορία μας σαν μια από τις μεγαλύτερες ηθικές κληρονομιές. Θα μείνει σαν μια κορυφαία παράδοση ηρωισμού και περιφρόνησης στο θάνατο και θα εξυψώνει αδιάκοπα την εθνική ζωή του λαού μας».


Του
Νίκου ΚΑΡΑΝΤΗΝΟΥ



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ