Είναι γνωστό ότι για τους κομμουνιστές η 1η Μάη δεν είναι μια απεργία σαν όλες τις άλλες. Δεν είναι, επίσης, απλά μια ημέρα απολογισμού και συμπερασμάτων από τους αγώνες που έγιναν. Για μας τους κομμουνιστές (και όχι μόνο για μας) συμβόλιζε και συμβολίζει τον αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση και καταπίεση συμπυκνώνει την αντικαπιταλιστική πάλη της εργατικής τάξης. Και ακριβώς γιατί αυτή ήταν η ταξική ουσία του γιορτασμού γι' αυτό και αντιμετωπίστηκε από την αστική τάξη με κάθε μέσο, (βία, δολοφονίες, εκβιασμούς, βασανιστήρια, αλλά και ψέματα, αποπροσανατολισμούς και δημαγωγία).

Η προσπάθεια, όμως, των κομμουνιστών να βοηθήσουν τους εργαζόμενους να συνειδητοποιήσουν την ανάγκη η πάλη τους να έχει και να παίρνει αντιμονοπωλιακό, αντιιμπεριαλιστικό, ουσιαστικό αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα, δεν μπορεί να είναι ευκαιριακή, επετειακή όπως αυτές τις ημέρες, με αφορμή το γιορτασμό της Πρωτομαγιάς, αλλά να έχει μόνιμο, σταθερό χαρακτήρα και να στηρίζεται στη σημερινή εμπειρία και πραγματικότητα που βιώνουν οι εργαζόμενοι.

Οι εργαζόμενοι στα Ναυπηγεία, στη Χαλυβουργική, στην Π - Π και στις άλλες επιχειρήσεις πρέπει να βοηθιούνται, να συνειδητοποιούν: Για να σταθούν αυτές οι παραγωγικές μονάδες, να προστατευτούν οι θέσεις εργασίας, να περιφρουρηθούν οι κατακτήσεις τους, αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί με βάση τα σχέδια της κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής Ενωσης γι' αυτές τις μονάδες και γενικότερα το μέλλον της βιομηχανίας. Απαιτείται κλαδική πολιτική και ένα σχέδιο παραγωγικής ανάπτυξης.

Αυτό που συμφέρει αυτούς, δηλαδή τους εργαζόμενους, η διάσωση και η ανάπτυξη των παραγωγικών αυτών μονάδων, η ένταξή τους σε ένα εθνικό σχέδιο παραγωγικής ανάπτυξης, η λειτουργία τους σε όφελος των εργαζομένων και του λαού γενικότερα δεν είναι ένα επιμέρους ζήτημα. Πρόκειται για ένα πρόβλημα που σχετίζεται με την "επιβίωση" των εργαζομένων και την υπεράσπιση των συμφερόντων τους. Σχετίζεται με την ίδια την προοπτική της χώρας. Απαιτείται ο άμεσος καθημερινός αγώνας του συνδικαλιστικού κινήματος. Ο αγώνας όμως αυτός όσο και μαζικός και δυναμικός να είναι, δεν μπορεί να είναι αποτελεσματικός, αν δε στρέφεται ενάντια στα μονοπώλια και τους πολιτικούς τους εκφραστές. Αν το Κόμμα δε φροντίζει με καθημερινή ιδεολογική πολιτική δουλιά να συνειδητοποιούν οι εργαζόμενοι πως δεν μπορούν να βρουν ολοκληρωμένη απάντηση τα προβλήματά τους, χωρίς πισωγυρίσματα, στον καπιταλισμό και την πολιτική εξουσία στα μονοπώλια. Η επιλογή για τον περιορισμό της παραγωγικής βάσης της χώρας (συνεπώς και για τις επιλογές που γίνονται για Ναυπηγεία, διυλιστήρια, Π - Π, "Χαλυβουργική" κτλ.), αποτελεί συναπόφαση των ελληνικών και ξένων μονοπωλίων, των πολιτικών τους εκφραστών εδώ και στην Ευρώπη. Είναι μια αναγκαία για τον ευρωπαϊκό και ελληνικό καπιταλισμό αναπροσαρμογή με βάση τις τελευταίες αλλαγές, που συντελέστηκαν στην Ευρώπη και τον κόσμο.

Οι εργαζόμενοι στο εμπόριο, στις υπηρεσίες πρέπει να βοηθιούνται να βγάζουν συμπεράσματα. Βιώνουν την κατάργηση του 8ωρου, τη μερική απασχόληση, την εκ περιτροπής εργασία, τη δουλιά με το κομμάτι, την κατάργηση του πενθήμερου, τις αμοιβές κάτω από τις συμβάσεις, τη λειψή ή και καθόλου ασφάλιση. Η απόφαση για το ξεθεμέλιωμα, το χτύπημα κάθε συνδικαλιστικής κοινωνικής κατάκτησης και δικαιώματος, δεν τη γέννησε κάποιος αρρωστημένος εγκέφαλος, δεν είναι καμία ελληνική πρωτοτυπία. Είναι ο βασικός τρόπος που επέλεξε ο καπιταλισμός, για να αυξήσει την υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων, εκμεταλλευόμενος και αξιοποιώντας την ήττα του κομμουνιστικού κινήματος, από την ανατροπή των σοσιαλιστικών χωρών καιαποτελεί μονόδρομο για τον καπιταλισμό.

Η συνειδητοποίηση από τους εργαζόμενους του ταξικού χαρακτήρα των προβλημάτων, η κατανόηση των βαθύτερων αιτιών, που τα γεννούν και τα αναπαράγουν είναι καθοριστικής σημασίας ζήτημα. Θα βοηθά τους εργαζόμενους να κατανοούν την ανάγκη, η πάλη τους να ριζοσπαστικοποιείται και να γενικεύεται. Να εξασφαλίζει συμμάχους και υποστήριξη. Να κατανοούν τη σημασία του να έχει το κίνημα ταξικό προσανατολισμό, να είναι ενισχυμένες οι δυνάμεις του Κόμματος μέσα σ' αυτό.

Θα μπορούν να κατανοούν πιο εύκολα τις δυσκολίες της πάλης για απόσπαση, έστω και επιμέρους, φαινομενικά κατακτήσεων και αιτημάτων, θα απορρίπτουν τις θεωρίες της αναποτελεσματικότητας των αγώνων, θα προετοιμάζονται για πιο οξυμένες μορφές αντιπαράθεσης. Σταδιακά θα συνειδητοποιήσουν πως ο συνδικαλιστικός αγώνας δεν αρκεί από μόνος του να λύσει τα προβλήματα. Θα προσεγγίζουν με μεγαλύτερη εμπιστοσύνη την πρόταση του Κόμματος για κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο, ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό και τη σοσιαλιστική εξουσία.

Χρειάζεται να πρωτοστατήσουν οι κομμουνιστές, ώστε η εργατική τάξη μέσα στα πλαίσια της αντιμονοπωλιακής πάλης να κατακτά τον ηγετικό της ρόλο. Με τη συνέπεια της πάλης της, με τη σταθερότητά της, στο μέτωπο ενάντια στο κεφάλαιο και την εξουσία του, με τη μαχητικότητα των αγώνων της να αναγνωρίζεται σαν πρωτοπόρα δύναμη για την κοινωνική αλλαγή.

Χρειάζεται να αποκτά την ικανότητα η εργατική τάξη για συσπείρωση καισυμμαχία με δυνάμεις, που πλήττονται από την επίθεση και την εξουσία των μονοπωλίων, όπως η φτωχή αγροτιά, οι μικρομεσαίοι επαγγελματίες. Να συσπειρώνει και να οδηγεί αυτές τις δυνάμεις στην αντιμονοπωλιακή πάλη, στο βαθμό που η εργατική τάξη θα πρωτοστατεί στον αγώνα ενάντια στα μονοπώλια. Οσο ο αγώνας αυτός θα είναι πιο μαζικός, όσο θα ισχυροποιείται η συμμαχία της εργατικής τάξης με τις άλλες δυνάμεις τόσο θα γίνεται πιο ισχυρή η άμυνα ενάντια στην επίθεση των μονοπωλίων. Ταυτόχρονα, θα δυναμώνει και η συσπείρωση και η προοπτική συγκρότησης των προϋποθέσεων της κοινωνικής αλλαγής, της προοπτικής του σοσιαλισμού.

Το Κόμμα πρέπει να φροντίζει με τη μόνιμη, αυτοτελή ιδεολογικοπολιτική του δουλιά, να πείθεται η πλειοψηφία της εργατικής τάξης και να συσπειρώνεται στην πάλη για την κοινωνική αλλαγή, για το σοσιαλισμό. Οσο πιο ισχυρή θα είναι η ταξική ενότητα και ο προσανατολισμός της εργατικής τάξης για την προώθηση των στρατηγικών επιδιώξεων. Οσο πιο ισχυρό θα είναι το ΚΚΕ πρώτα απ' όλα μέσα στην εργατική τάξη, τόσο θα μεγαλώνει και η δυνατότητα για συσπείρωση και συμμαχία ευρύτερων δυνάμεων στην πάλη ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό.

* Ο Γιώργος Σκιαδιώτης είναι μέλος ΚΕ του ΚΚΕ και γραμματέας της ΕΣΑΚ Αθήνας

Τον Απρίλη και το Μάη του 1936,το απεργιακό κίνημα στη χώρα μας είχε φτάσει στο αποκορύφωμά του. Ηταν η περίοδος της προ βασιλομεταξικής δικτατορίας και η άρχουσα τάξη ζητούσε να καταπνίξει στο αίμα το σηκωμό των εργαζομένων. Το πρώτο χτύπημα στη Θεσσαλονίκη έγινε στις 8 του Μάη. Οι χωροφύλακες απάντησαν με σφαίρες στα αιτήματα των απεργών. Η οδός Εγνατίας βάφτηκε στο αίμα. Το ματοκύλισμα των απεργών προκάλεσε την οργή του λαού και την άλλη μέρα κατέβηκαν σε απεργία, πλάι στους καπνεργάτες οι υπάλληλοι, οι επαγγελματοβιοτέχνες, οι έμποροι, οι φοιτητές και οι επιστήμονες. Τα περισσότερα καταστήματα της πόλης είχαν κλείσει. Πάνω από 150.000 λαού συγκεντρώθηκε στην πλατεία Ελευθερίας για να εκδηλώσει την αγανάκτησή του για το ματοκύλισμα των απεργών από τη Χωροφυλακή, μα δέχτηκε καινούρια δολοφονική επίθεση. Στη γωνία της Οδού Εγνατίας και Μεγάλου Αλεξάνδρου έγινε πραγματική σφαγή. Οι χωροφύλακες έβαλλαν με όπλα και οπλοπολυβόλα πάνω στο άοπλο πλήθος. Δώδεκα νεκροί και τριακόσιοι τραυματίες ήταν ο αιματηρός απολογισμός αυτής της επιχείρησης των βασιλομεταξικών οργάνων. Συγκλονισμένος από τα αιματηρά γεγονότα της Θεσσαλονίκης, ο νεαρός τότε ποιητής Γιάννης Ρίτσος,έγραψε το αθάνατο ποίημά του "Επιτάφιος", που κατοπινά μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης."Μέρα Μαγιού μου μίσεψες... "

"Απέναντι στις ποικιλώνυμες προσπάθειες των ισχυρών του χρήματος και των πολιτικοσυνδικαλιστικών τους εκπροσώπων, για ευνουχισμό της ταξικής διάστασης της Πρωτομαγιάς και της μετατροπής της σε μέρα λουλουδιών και ανώδυνης φιέστας, εμείς οι εργαζόμενοι πρέπει να οξύνουμε τα αγωνιστικά - διεκδικητικά χαρακτηριστικά αυτής της μέρας", τονίζει ο Δ. Αγκαβανάκης,αντιπρόεδρος της ΑΔΕΔΥ, με τον οποίο συζητήσαμε για τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της φετινής Πρωτομαγιάς, τα προβλήματα των δημόσιων υπαλλήλων και τις δυνατότητες ανάπτυξης αγώνων για την αντιμετώπισή τους.