ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Τα λουκέτα

Δεκάδες χιλιάδες μικροεπιχειρήσεις αυτοαπασχολουμένων και μικρών ΕΒΕ αναγκάζονται να βάλουν οριστικό λουκέτο, μην μπορώντας να αντεπεξέλθουν στις βαρύτατες συνέπειες της οικονομικής κρίσης. Οι 90.000 μικροεπαγγελματίες που εκτιμάται ότι θα χρεοκοπήσουν το 2013, μαζί με τους εκατοντάδες χιλιάδες συναδέλφους τους που κατέβασαν ρολά τα προηγούμενα χρόνια, δεν μπόρεσαν να αντέξουν τους φόρους, τα χαράτσια, τις αυξημένες εισφορές, την αναδουλειά, το κόστος λειτουργίας, τις προοπτικές που διαγράφονται για το μέλλον. Στην ουσία, δεν κατάφεραν να αντισταθούν στις επιπτώσεις των φιλομονοπωλιακών μέτρων, της πολιτικής που πασχίζει να διασώσει από την κρίση το μεγάλο κεφάλαιο, σε βάρος των εργαζομένων, αλλά και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, όπως είναι οι αυτοαπασχολούμενοι.

Τα αρνητικά σημάδια για τους αυτοαπασχολούμενους και μικρούς ΕΒΕ δεν ανέκυψαν τώρα, με το ξέσπασμα της κρίσης. Οι καιροί που το μαγαζάκι της γωνίας μπορούσε να θρέψει την οικογένεια, να σπουδάσει τα παιδιά, και να αφήσει και κάτι για τα γεράματα, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Η επιτάχυνση που σημειώθηκε στη συγκέντρωση του κεφαλαίου και συγκεντροποίηση της παραγωγής, συνοδεύτηκε με ενίσχυση των πιέσεων που δέχτηκαν τα μεσαία στρώματα της πόλης και του χωριού. Τα μέτρα στήριξης του μεγάλου κεφαλαίου ήταν ταυτόχρονα και μέτρα περιορισμού της δράσης των περιβόητων «μικρομεσαίων».

Η εξασφάλιση του ακόμα μεγαλύτερου πλουτισμού της οικονομικής ολιγαρχίας, η κεφαλαιοποίηση των μυθικών κερδών που απέσπασε τις τελευταίες δεκαετίες, μπορούσε να στηριχθεί μόνο στην παραπέρα χειροτέρευση της θέσης που είχαν οι άλλες κοινωνικές ομάδες στην κοινωνία. Η μαζική εισβολή και η ενίσχυση της δύναμης των μονοπωλίων σε όλο το φάσμα της οικονομικής δραστηριότητας, τα μέτρα για την «απελευθέρωση» της αγοράς, η αποδέσμευση κάθε επιθετικότητας του κεφαλαίου, όπως το απαιτούν οι σύγχρονες ανάγκες εξέλιξης του συστήματος, δημιούργησαν ένα αφόρητο και καταστροφικό τοπίο για κάθε αυτοαπασχολούμενο. Στην πραγματικότητα, οι νέες συνθήκες επιχειρηματικού ανταγωνισμού μοιάζουν σα να έβαλαν δίπλα - δίπλα, για να παραβγούν, το συνοικιακό μικρέμπορα που πούλαγε με το δεφτέρι, με το πολυεθνικό μεγαθήριο που έχει έδρα στις ΗΠΑ, παραγωγή στην Κίνα, παίρνει δάνεια στη Γερμανία και πουλάει σ' ολόκληρο τον κόσμο.

Τα δεδομένα που σπρώχνουν χιλιάδες αυτοαπασχολούμενους στην περιθωριοποίηση και την πτώχευση δεν πρόκειται να αλλάξουν. Ακόμα και σε περίπτωση που άλλοι οικονομικοί δείκτες αρχίζουν να έχουν θετικό πρόσημο, τα περιθώρια «ανάκαμψης» για τις μικρές επιχειρήσεις δεν είναι απλά αμφίβολα. Είναι ανύπαρκτα. Το βεβαιώνουν, εκτός όλων των άλλων, οι επιλογές του μεγάλου κεφαλαίου. Από τη στιγμή που, στις μεγάλες πολυεθνικές, δε φτάνουν πλέον μόνο τα επιλεγμένα στέκια της αγοράς και αναπτύσσονται ήδη με υποκαταστήματά τους στις συνοικίες, είναι φανερό ότι ενισχύεται ακόμα πιο πολύ ο βαθμός μονοπώλησης. Κατ' επέκταση, συμπιέζεται ασφυκτικά ο χώρος μέσα στον οποίο μπορεί να δράσει ο μικρός ΕΒΕ.

Το μέλλον για τους ανθρώπους που βγάζουν μεροκάματο από τη διατήρηση μιας μικρής επιχείρησης, στην οποία, εκτός από τους ίδιους, πολλές φορές απασχολούνται και άλλα μέλη των οικογενειών τους, δε βρίσκεται στο όνειρο να γίνουν μεγάλοι επιχειρηματίες. Διέξοδος γι' αυτούς είναι η συμπόρευση και η συμμαχία με τους εργαζόμενους, ώστε μαζί να ανατρέψουν την εξουσία των κεφαλαιοκρατών, με στόχο να πρωτοστατήσουν στην οικοδόμηση μιας κοινωνίας, για την οποία θα αποτελεί στοιχειώδη υποχρέωση η εξασφάλιση εργασίας και ανθρώπινων συνθηκών ζωής για ολόκληρο το λαό.

Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ

Προπαγανδίζουν το «σφάξε με αγά μου... »

Με «ταρατατζούμ» περί ανάπτυξης συνοδεύτηκε μια ακόμα συνάντηση του πρωθυπουργού με εκπροσώπους πολυεθνικών στην Ελλάδα. Αυτή τη φορά, η συνάντηση αφορούσε τον πρόεδρο και διευθύνοντα σύμβουλο της «Παπαστράτος», ο οποίος επισκέφτηκε τον Αντ. Σαμαρά για να του ανακοινώσει τα σχέδια της μητρικής «Philip Morris» σχετικά με την αξιοποίηση των εγκαταστάσεων της «Παπαστράτος» στο Αγρίνιο. Πριν από μερικούς μήνες, η πολυεθνική αποφάσισε να απορροφά το 50% της ελληνικής παραγωγής καπνών την επόμενη τριετία, σε μια προσπάθεια να τονώσει τα κέρδη της από την παραγωγή και διακίνηση ειδών καπνού συνολικά στην Ευρώπη. Τώρα, σχεδιάζει να δημιουργήσει στο Αγρίνιο την κεντρική αποθήκη καπνού για όλη την Ευρώπη, διακινώντας 15.000 τόνους καπνού κάθε χρόνο, είτε μέσω του λιμανιού του Πειραιά, είτε οδικώς μέσω Ιταλίας. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η συγκεκριμένη επένδυση θα δώσει ώθηση στην επιχειρηματική δραστηριότητα της εταιρείας, σίγουρα και στα κέρδη της. Αυτό δε σημαίνει, όμως, ότι εξίσου κερδισμένοι θα βγουν και οι εργαζόμενοι, συνολικά τα λαϊκά στρώματα στην Ελλάδα, όπως προσπάθησε να πείσει με τις δηλώσεις του μετά τη συνάντηση ο Αντ. Σαμαράς. Επαληθεύεται, επίσης, ότι οι όποιες επενδύσεις γίνονται προσώρας στην Ελλάδα αφορούν σε κλάδους εντάσεως κεφαλαίου (όπως είναι οι μεταφορές) και όχι εργασίας. Αρα, η αντανάκλαση στην τόνωση της απασχόλησης, την οποία διαφημίζει η κυβέρνηση, είναι ανύπαρκτη, ακόμα κι εκεί που αφορά σε κακοπληρωμένες θέσεις εργασίας, με σμπαραλιασμένα δικαιώματα. Στο διά ταύτα, το κυβερνητικό σόου περί επενδύσεων, στο οποίο μάλιστα πρωταγωνιστεί ο Αντ. Σαμαράς, δεν εξυπηρετεί τίποτα περισσότερο από την προπαγάνδα που λέει ότι η «σωτηρία» για το λαό θα έρθει από την καπιταλιστική ανάπτυξη και άρα ο λαός πρέπει να δεχτεί εθελοντικά τη σφαγή του για να έρθουν οι επενδύσεις των ιδιωτών...

Απεργία στις ΗΠΑ του «άλλου μείγματος»...

Οπως μεταδίδουν τα ειδησεογραφικά πρακτορεία, οι εργαζόμενοι στα ταχυφαγεία των ΗΠΑ απεργούν ταυτόχρονα σε 50 πόλεις, διαμαρτυρόμενοι για τον κατώτατο μισθό τους και ζητώντας αύξηση στα 15 δολάρια την ώρα, από 7,25 που παίρνουν σήμερα. Παρόμοιες διαμαρτυρίες είχαν γίνει και στο παρελθόν στη Νέα Υόρκη, στο Σικάγο, στο Κάνσας, στο Ντιτρόιτ και άλλες πόλεις. Οι εργαζόμενοι στα «fast food» των ΗΠΑ ζητούν, επίσης, τη δημιουργία κλαδικού σωματείου χωρίς το φόβο της απόλυσης των συνδικαλιστών από τους εργοδότες τους, γεγονός που δεν έχει αφήσει μέχρι σήμερα περιθώρια για τη δημιουργία συνδικάτου εργαζομένων στα ταχυφαγεία. «Εάν παίρνεις 7,35 δολάρια την ώρα και δουλεύεις 20 - 25 ώρες τη βδομάδα, που είναι ο μέσος όρος εδώ, κερδίζεις το χρόνο 10.000 δολάρια. Δεν είναι δυνατόν να επιβιώσουμε με αυτά τα χρήματα», δήλωσε ένας εργαζόμενος από το Μιζούρι, δείχνοντας τις δυσκολίες που έχουν οι μερικώς απασχολούμενοι στις ΗΠΑ να τα βγάλουν πέρα. Από την πλευρά του, ο Εθνικός Σύνδεσμος Εστίασης των ΗΠΑ, που περιλαμβάνει εστιατόρια και αλυσίδες fast food, προσπάθησε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, ισχυριζόμενος ότι οι επιχειρήσεις που εκπροσωπεί παρέχουν δουλειά σε 13 εκατομμύρια Αμερικανούς. Λένε, δηλαδή, ότι τους κάνουν και χάρη που τους ξεζουμίζουν για τα κέρδη τους! Οπως και να 'χει, οι συνθήκες δουλειάς και ζωής στις ΗΠΑ του Ομπάμα, της «ανάπτυξης» και του «άλλου μείγματος» διαχείρισης, που διαφημίζει στη χώρα μας και ο ΣΥΡΙΖΑ, πάνε από το κακό στο χειρότερο, δείχνοντας πως ο καπιταλισμός και η λαϊκή ευημερία είναι έννοιες ασύμπτωτες...

30% κάτω οι μισθοί από το 2010 έως σήμερα...

Σύμφωνα με ανακοίνωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η ανταγωνιστικότητα της καπιταλιστικής οικονομίας στην Ελλάδα κατέγραψε «έκρηξη» της τάξης του 3,3% το πρώτο εξάμηνο του 2013. Ο πλέον κρίσιμος δείκτης που σημειώνει η Κομισιόν, είναι το λεγόμενο «μοναδιαίο κόστος εργασίας» στο σύνολο της οικονομίας, το οποίο βασίζεται κυρίως στη μείωση των μισθών, ώστε να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα, να ανέβουν οι εξαγωγές και να έρθουν οι επενδύσεις και η καπιταλιστική ανάκαμψη. Σύμφωνα με τα νέα στοιχεία της Κομισιόν, ο στόχος περιορισμού του κόστους εργασίας κατά 15% που είχαν θέσει οι δανειστές υπερκαλύφθηκε ήδη, καθώς από την αρχή του 2010 έως και το πρώτο εξάμηνο του 2013, μειώθηκε κατά 17% και η πτώση συνεχίζεται (κατά 3,3% το πρώτο εξάμηνο). Ειδικά στη μεταποίηση, η πτώση είναι πολύ πιο μεγάλη, καθώς καταγράφεται μείωση μισθών (μοναδιαίου κόστους εργασίας) κατά 29% από το 2010 μέχρι σήμερα... Με άλλα λόγια, η Κομισιόν ομολογεί κυνικά ότι η «ανταγωνιστικότητα» της ελληνικής οικονομίας βελτιώνεται, εξαιτίας της μείωσης του λεγόμενου «κόστους εργασίας», δηλαδή της μείωσης της τιμής της εργατικής δύναμης. Να τι σημαίνει για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα να εναποθέτουν τις ελπίδες για τη σωτηρία τους στην «ανάκαμψη» της ελληνικής οικονομίας με βελτίωση της ανταγωνιστικότητας: Ολοένα και φτηνότεροι εργάτες, ολοένα και μεγαλύτερη εξαθλίωση για να κερδίζουν τα μονοπώλια...