Κηδεύεται σήμερα στις 11.30 το πρωί, στο νεκροταφείο του Ζωγράφου, ο αγωνιστής και επί σειρά ετών δημοσιογράφος του "Ριζοσπάστη" Λάμπρος Πετσίνης, που έχασε προχτές τη μάχη με την επάρατο, σε ηλικία μόλις 59 ετών.

Ο Λάμπρος Πετσίνης γεννήθηκε το 1937 στην Πυρσόγιαννη Κονίτσης. Καταγόταν από εργατική οικογένεια, με πλούσια παράδοση στους δημοκρατικούς αγώνες του λαού μας. Ηταν το μικρότερο από τα έξι παιδιά της Πηνελόπης, χήρας του Γιάννη Πετσίνη, η οποία βγήκε στο βουνό με την κήρυξη του εμφυλίου πολέμου. Μετά τον Εμφύλιο βρέθηκε στη Ρουμανία, όπως και χιλιάδες άλλα προσφυγόπουλα.

Από μικρή ηλικία, τον διέκρινε μία ξεχωριστή δίψα για μόρφωση, έχοντας σαν υπόδειγμα τον μεγαλύτερο ετεροθαλή αδελφό του, τον αξέχαστο αγωνιστή και ευρωβουλευτή του ΚΚΕ Τάκη Αδάμο. Ονειρό του, όπως και όλων των παιδιών της προσφυγιάς, ήταν να σπουδάσει και κάποια μέρα να επιστρέψει στην Ελλάδα, προσφέροντας τις υπηρεσίες του στην πατρίδα σαν επιστήμονας. Και το κατάφερε στο ακέραιο.

Σπούδασε οικονομικές επιστήμες στο πανεπιστήμιο του Βουκουρεστίου. Μιλούσε τέσσερις γλώσσες: αγγλικά, γαλλικά, ρουμανικά και ρωσικά. Αν και ζούσε μακριά από την πατρίδα, το κύριο μέλημά του ήταν η διατήρηση της ελληνικής γλώσσας και η συνεχής επαφή με τα ελληνικά γράμματα. Για το υψηλό του μορφωτικό επίπεδο, την κοινωνική του καλλιέργεια και την αναλλοίωτη ελληνική προφορά, προσλήφθηκε το 1962 σε νεαρή ηλικία στην κρατική ραδιοφωνία της Ρουμανίας σαν συντάκτης και εκφωνητής του Δελτίου Ειδήσεων στην ελληνική γλώσσα. Στη θέση αυτή παρέμεινε μέχρι το 1975.

Το 1971 παντρεύτηκε τη σύζυγό του Αριστέα. Μαζί της απόκτησε δύο κόρες, την Πηνελόπη και την Ελένη.

Παρά την πάντα φορτωμένη εργασία του και τις οικογενειακές του υποχρεώσεις, έβρισκε χρόνο να ασχοληθεί και με τα Γράμματα, συμμετέχοντας σε λογοτεχνικές διαλέξεις δίπλα στην Ελλη Αλεξίου και τον Μενέλαο Λουντέμη. Θέλοντας να συμβάλει στη διάδοση της ελληνικής λογοτεχνίας στη Ρουμανία, άρχισε να μεταφράζει έργα Ελλήνων συγγραφέων και εξέδωσε το πρώτο ελληνορουμανικό λεξικό που κυκλοφορεί και στην Ελλάδα από τις εκδόσεις "Καστανιώτη". Παράλληλα, αρθρογραφούσε στην εφημερίδα "Νέα Ζωή", όργανο του Συλλόγου Ελλήνων Πολιτικών Προσφύγων Ρουμανίας.

Στη διάρκεια της δικτατορίας, συνέβαλε με την πένα του στον αντιδικτατορικό αγώνα της προσφυγιάς, διοργανώνοντας και την εφημερίδα των Ελλήνων της Τσεχοσλοβακίας. Το 1973 προσέφερε τις υπηρεσίες του στον παράνομο ραδιοφωνικό σταθμό του ΚΚΕ "Φωνή της Αλήθειας".

Το 1977 επαναπατρίστηκε και από την επόμενη μέρα της άφιξής του στην Ελλάδα εργάστηκε σαν πολιτικός συντάκτης στο "Ριζοσπάστη", μέχρι το 1987. Ακόμα εργάστηκε στο "Φλας 9,51", στον ΑΝΤ-1 και τα τελευταία χρόνια στην εφημερίδα "Κέρδος" και στην ΕΡΑ.

Παράλληλα με τη δημοσιογραφία, συνέχισε το λογοτεχνικό και μεταφραστικό του έργο, εκδίδοντας πάνω από είκοσι βιβλία. Από τον Τσέχο Χάσεκ μετέφρασε τα έργα: "Στρατιώτης Σβέικ", "Για γέλια και για κλάματα", "Ενας κόσμος ηθικός, αγγελικά πλασμένος". Μετέφρασε το έργο του Μποροβίκα "Δολοφονίες που συγκλόνισαν τον κόσμο". Αλλα έργα του είναι: "Ρώσικα λαϊκά παραμύθια", "Πέντε σύγχρονοι Ρουμάνοι πεζογράφοι", "Ανθολογία ρωσικής κλασικής πεζογραφίας", "Ελληνορουμανικοί διάλογοι", "Δοκίμια που αφορούν οικονομικά θέματα", "Επιστημονική και Βιομηχανική επανάσταση", κλπ.

Αναφερόμενος χτες ο υπουργός Τύπου Δ. Ρέππας στο θάνατο του Λ. Πετσίνη, είπε: "Υπήρξε λαμπρός και ως άνθρωπος και ως δημοσιογράφος. Υπήρξε μαχητής στη δημοσιογραφία, αλλά κυρίως μαχητής ζωής. Συλλυπούμεθα τη δημοσιογραφική οικογένεια, τη σύζυγό του και τις κόρες του. Θα τιμούμε τη μνήμη του".

• Η διεύθυνση και το συντακτικό προσωπικό του "Ριζοσπάστη" εκφράζουν τα ειλικρινή τους συλλυπητήρια στην οικογένεια του Λάμπρου Πετσίνη.