Τελικά ο ένοχος για την εκδήλωση της κρίσης στο χρηματοπιστωτικό τομέα των ΗΠΑ φαίνεται ότι επιτέλους εντοπίστηκε! Σπεύδουν μάλιστα να μας τον αποκαλύψουν «αξιόπιστοι μάρτυρες», όπως η κυβέρνηση των ΗΠΑ, η Κομισιόν, η Σοσιαλιστική Διεθνής και οι εγχώριες ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ. Ολοι αυτοί καταγγέλλουν σήμερα τις ανεξέλεγκτες επενδυτικές τράπεζες και την «έλλειψη αυστηρών κρατικών ρυθμίσεων στην καπιταλιστική αγορά».

Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ αναφέρεται στην «κρίση της δημοκρατίας που δε συγκρατεί την κερδοσκοπία», ενώ ο πρόεδρος του ΣΕΒ μας βεβαιώνει ότι η κρίση πηγάζει «απ' τη λειτουργία του ασύδοτου χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού». Από κοντά και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει τις άσφαιρες βολές κατά της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, της επιχειρηματικής ασυδοσίας.

Η συγκεκριμένη χορωδία των φίλων του λαού προπαγανδίζει σα νέα και προοδευτική την πρόταση διαχείρισης της κρίσης, η οποία στηρίζεται στην ισχυρή κρατική ρύθμιση της χρηματοπιστωτικής αγοράς, στην επανακρατικοποίηση αλλά και στην κρατική επιδότηση υπερχρεωμένων μονοπωλιακών ομίλων. Οι σοσιαλδημοκρατικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις, διεθνώς και στη χώρα μας, έχουν αναλάβει γενικότερα το κύριο βάρος υποστήριξης της αντινεοφιλελεύθερης λύσης «της ισχυρής κρατικής παρέμβασης», η οποία θα χαλιναγωγήσει τάχα τις ασύδοτες δυνάμεις της καπιταλιστικής αγοράς σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.

Για να κατανοήσουμε τον απατηλό χαρακτήρα τόσο αυτής της κριτικής στη νεοφιλελεύθερη πολιτική όσο και της εναλλακτικής λύσης, αξίζει να θυμηθούμε τα βασικά γεγονότα που την έφεραν στο προσκήνιο.

Να επιστρέψουμε λοιπόν στις αρχές της δεκαετίας του '90, όταν η υλοποίηση της στρατηγικής των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων αγκάλιασε το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, ξεκινώντας νωρίτερα απ' τη Βρετανία και τις ΗΠΑ.

Η συγκεκριμένη στρατηγική δεν ήταν τυχαία επιλογή κάποιων νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων, αλλά εσωτερική ανάγκη του καπιταλιστικού συστήματος, με στόχο να διευκολύνει και να επιταχύνει τη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου.

Η εφαρμογή της οδήγησε σε ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και έπληξε το πραγματικό λαϊκό εισόδημα. Η αστική πολιτική προσπάθησε να διαχειριστεί τις επιπτώσεις που θα είχε μια απότομη μείωση της λαϊκής κατανάλωσης στο ρυθμό της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Η επιλογή του εύκολου «επισφαλούς» δανεισμού των λαϊκών νοικοκυριών (στεγαστικά και καταναλωτικά δάνεια, με σχετικά χαμηλά επιτόκια, χωρίς ιδιαίτερες εγγυήσεις) έγινε, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ, για να διατηρηθεί ένα επίπεδο λαϊκής κατανάλωσης και να απομακρυνθεί ο κίνδυνος εκδήλωσης της κρίσης. Συνέβαλε στο να βρουν προσωρινή διέξοδο υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια στο χρηματοπιστωτικό τομέα. Δεν ήταν επομένως μια αυθαίρετη, τυχοδιωκτική επιλογή κάποιων ακραίων νεοφιλελεύθερων οπαδών της ανεξέλεγκτης αγοράς.

Ετσι φτάσαμε στην επόμενη φάση, δηλαδή στην υπερχρέωση ενός μέρους των λαϊκών νοικοκυριών, στην αδυναμία αποπληρωμής των «επισφαλών στεγαστικών δανείων» και στην εκρηκτική διόγκωσή τους, υπό την πίεση συγκεκριμένων κερδοσκοπικών κινήσεων, με τις γνωστές συνέπειες στην οικονομία των ΗΠΑ.

Στην πραγματικότητα, η συμμετοχή του χρηματοπιστωτικού συστήματος στην εκδήλωση μιας κρίσης υπερπαραγωγής, μιας κρίσης υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου δεν αποτελεί νέο φαινόμενο για τον καπιταλισμό. Ο τομέας της πίστης επιτρέπει γενικά στο βιομηχανικό κεφάλαιο να συνεχίσει να παράγει ακόμα και όταν τα εμπορεύματα που παρήχθησαν μια προηγούμενη περίοδο δεν έχουν πουληθεί. Η διαδικασία του δανεισμού, της πίστωσης ωθεί την καπιταλιστική παραγωγή να ξεπερνάει για ένα διάστημα το πλαίσιο της πραγματικής αγοραστικής δύναμης που υπάρχει στην κοινωνία. Για παράδειγμα, έτσι συνεχίζεται για ένα διάστημα με σταθερό ρυθμό η οικοδομική δραστηριότητα, ενώ έχει μειωθεί η πώληση των νέων σπιτιών, που έχουν ήδη κατασκευαστεί. Το κεφάλαιο προσπαθεί γενικά να επεκτείνει απεριόριστα και άναρχα την παραγωγή, για να καρπωθεί όσο γίνεται περισσότερη υπεραξία.

Το πρόβλημα μεγεθύνεται πάντα και απ' την κερδοσκοπική δράση του χρηματιστικού κεφαλαίου. Ιδιαίτερα στις μέρες μας που έχουν αναπτυχθεί δαιδαλώδεις μορφές δανειοδότησης, σύνθετα παράγωγα του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και τζογάρεται στο χρηματιστήριο σημαντικό μέρος των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων.

Αντίστοιχα, δεν είναι καθόλου νέα, φιλολαϊκή η δήθεν εναλλακτική λύση που επιχειρείται να εφαρμοστεί μετά την εκδήλωση της κρίσης στο χρηματοπιστωτικό τομέα των ΗΠΑ.

Περιλαμβάνει την πλούσια κρατική επιδότηση, ακόμα και την επανακρατικοποίηση υπερχρεωμένων μονοπωλιακών ομίλων. Προβλέπει αυστηρότερους όρους και υψηλότερα επιτόκια δανεισμού των λαϊκών νοικοκυριών και των μικρών ασθενέστερων επιχειρήσεων. Σ' αυτή τη φάση επιβάλλει αυστηρότερο έλεγχο στη δράση των επενδυτικών τραπεζών. Συμπυκνώνεται στο περιβόητο σχέδιο σωτηρίας του υπουργού των Οικονομικών των ΗΠΑ, Χανκ Πόλσον.

Σε παρόμοια μέτρα και στην ίδια κατεύθυνση κινούνται και τα ισχυρότερα κράτη - μέλη της ΕΕ (Γερμανία, Γαλλία, Βρετανία και Ιταλία), που προετοιμάζουν έκτακτη συνάντηση κορυφής στο Παρίσι. Ετσι, είχαμε ήδη κρατικές εξαγορές μεγάλων ομίλων (π.χ. «Fannie Mae», «Freddie Mac», AIG) τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην ΕΕ (π.χ. «Fortis»), ενώ προωθείται η αγορά απ' το κράτος χρηματοπιστωτικών προϊόντων των καταχρεωμένων τραπεζών και χρηματιστηριακών εταιρειών, ύψους 700 δισ. δολαρίων.

Φυσικά, η προσπάθεια κρατικής παρέμβασης ήταν πάντα παρούσα, τόσο στην αμερικανική όσο και στην ευρωπαϊκή καπιταλιστική οικονομία. Αντίστοιχη προσπάθεια κρατικής αγοράς επισφαλών δανείων, μικρότερου βέβαια ύψους, πραγματοποιήθηκε για παράδειγμα στις ΗΠΑ την περίοδο 1987 - 1995. Με κρατική παρέμβαση διασώθηκαν τότε οι συνεργατικές τράπεζες «Savings and Loans». Για να μην αναφερθούμε στα παλιότερα γνωστά κλασικά παραδείγματα του New Deal και του Νόμου για την Ανασυγκρότηση Χρηματοοικονομικών Επιχειρήσεων την περίοδο 1932 - 1933.

Η αστική τάξη έχει επομένως αποδείξει την ικανότητά της να αλλάζει προτάσεις κρατικής ρύθμισης για να θωρακίσει τα στρατηγικά της συμφέροντα. Ωστόσο, ο αντιλαϊκός χαρακτήρας, και οι αντιφατικές επιδράσεις, της προτεινόμενης επιλογής είναι εύκολα ορατός.

Σε τελευταία ανάλυση οι επανακρατικοποιήσεις και οι κρατικές επιδοτήσεις υπερχρεωμένων ομίλων θα επιβαρύνουν τελικά τα λαϊκά στρώματα με πρόσθετους φόρους και μείωση των δαπανών κοινωνικής πολιτικής. Η αύξηση των επιτοκίων και της δυσκολίας των όρων δανεισμού θα οδηγήσει επίσης σε μείωση της λαϊκής κατανάλωσης, επιταχύνοντας την εκδήλωση της κρίσης στη βιομηχανία. Η κρατική σωτηρία των ζημιογόνων ομίλων στην παρούσα κρίση δε βοηθά επίσης στη «δημιουργική καταστροφή», που δίνει ώθηση στη συγκέντρωση κεφαλαίου και στην καπιταλιστική ανάπτυξη.

Γι' αυτό και τα ιμπεριαλιστικά κέντρα ανησυχούν μπροστά στο ενδεχόμενο εκδήλωσης μιας βαθύτερης συγχρονισμένης κρίσης, λαμβάνοντας υπόψη την επιβράδυνση του ρυθμού καπιταλιστικής ανάπτυξης στην Ιαπωνία και στην ΕΕ - 27 και την εκδήλωση κρίσης στην οικονομία των ΗΠΑ. Σημαντική ένδειξη της ανησυχίας τους αποτελεί η πρόταση του Γάλλου Προέδρου, Σαρκοζί, για παγκόσμια σύνοδο που θα εξετάσει προτάσεις αναδιάρθρωσης της καπιταλιστικής αγοράς.

Οι πρόσφατες οικονομικές εξελίξεις στις ΗΠΑ και στην ΕΕ υπογραμμίζουν για μια ακόμη φορά ότι καμιά καπιταλιστική οικονομία δεν μπορεί να αποφύγει την περιοδική εκδήλωση της κρίσης.

Στην περίοδο της κρίσης γίνεται ακόμα πιο φανερή η ασυμφιλίωτη βασική αντίθεση μεταξύ της κοινωνικής παραγωγής και της καπιταλιστικής ιδιοποίησης του παραγόμενου πλούτου. Συνενώνονται και ξεσπούν βίαια όλες οι αντιθέσεις της καπιταλιστικής οικονομίας.

Το κυνήγι του πρόσθετου κέρδους ανάμεσα σε ανταγωνιζόμενες επιχειρήσεις και κλάδους οξύνει όλες τις δυσαναλογίες και τις αντιθέσεις της καπιταλιστικής οικονομίας. Οι διάφοροι κλάδοι αναπτύσσονται άναρχα και ανισόμετρα, μεγαλώνει η ανισορροπία μεταξύ της παραγωγής και των δυνατοτήτων λαϊκής κατανάλωσης. Αυξάνει και η κερδοσκοπική δράση στο χρηματοπιστωτικό τομέα. Ετσι, εκδηλώνεται τελικά η κρίση με την καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, το κλείσιμο και την εξαγορά επιχειρήσεων.

Το μεγάλο θύμα είναι πάντα οι εργαζόμενοι. Αυτοί θα βιώσουν τις απολύσεις και την αύξηση της ανεργίας, τη συρρίκνωση του εισοδήματός τους, τους αβάσταχτους όρους δανεισμού, την κατεδάφιση των δικαιωμάτων τους.

Οι εναλλακτικές προτάσεις διαχείρισης της κρίσης αναδεικνύουν ένα ακόμα βασικό συμπέρασμα: Το αστικό κράτος δεν αποτελεί μηχανισμό διαιτησίας και εξισορρόπησης διαφορετικών κοινωνικών συμφερόντων. Υπηρετεί με το σύνολο των εναλλακτικών ρυθμίσεών του τα σύγχρονα στρατηγικά συμφέροντα της άρχουσας τάξης σε κάθε περίοδο. Οι εκάστοτε ρυθμίσεις του, είτε ιδιωτικοποιήσεις είτε κρατικοποιήσεις επιχειρήσεων, υπηρετούν τον ίδιο ταξικό προσανατολισμό.

Ομως, η αστική διαχείριση σ' όλες τις παραλλαγές της δεν μπορεί να αναιρέσει τις εκδηλώσεις της άναρχης καπιταλιστικής ανάπτυξης. Καθώς οξύνεται η βασική αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και στην εργασία, ο καπιταλισμός σπαράσσεται από όλο και βαθύτερες, αξεπέραστες αντιφάσεις. Ο παρασιτικός χαρακτήρας, που εδράζεται στη μετοχική ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, γίνεται όλο και πιο φανερός. Οι μέτοχοι - παράσιτα, οι οποίοι κερδίζουν από επιχειρήσεις που δε γνωρίζουν ούτε πού βρίσκονται, ούτε τι παράγουν, αποτελούν σύμβολα ενός ιστορικά ξεπερασμένου εκμεταλλευτικού συστήματος.

Η αστική τάξη ανησυχεί όλο και περισσότερο για τη δυνατότητα εκτόνωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας. Στην προσπάθειά της να ενσωματώσει τη λαϊκή αντίδραση, εμφανίζεται έτοιμη να προσφέρει τις υπηρεσίες της, για άλλη μια φορά, η σοσιαλδημοκρατία.

Βέβαια, οι σοσιαλδημοκράτες δεν έχουν πλέον τις ίδιες δυνατότητες να εξαπατήσουν τους εργαζόμενους. Οι Ευρωπαίοι σοσιαλδημοκράτες έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο για την απελευθέρωση της κίνησης του κεφαλαίου, της εργασίας, των εμπορευμάτων στο εσωτερικό της ΕΕ, για την εφαρμογή της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Η στάση τους στην προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων στην ΕΕ, η στήριξή τους στη Στρατηγική της Λισαβόνας για τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων, έχουν αποκαλύψει το ρόλο τους σ' ένα μέρος του λαού.

Οι λαοί της Ευρώπης βίωσαν στο πετσί τους την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης απ' τους Βρετανούς Εργατικούς, τη μείωση του χρόνου λήψης επιδόματος ανεργίας απ' τους Γερμανούς σοσιαλδημοκράτες. Την εκτίναξη της ανεργίας επί σοσιαλιστικής κυβέρνησης στην Ισπανία. Είδαν τα αρνητικά αποτελέσματα απ' τη συγκυβέρνηση χριστιανοδημοκρατών - σοσιαλδημοκρατών στη Γερμανία, καθώς και απ' τα αντίστοιχα παραδείγματα της Αυστρίας αλλά και της Γαλλίας, με τη συμμετοχή σοσιαλιστών υπουργών στην κυβέρνηση του Προέδρου Σαρκοζί.

Ωστόσο, προσπαθούν να εμφανιστούν σαν ο αντίπαλος του νεοφιλελευθερισμού και της ανεξέλεγκτης αγοράς. Εμπλουτίζουν την πρόταση της ισχυρής κρατικής ρύθμισης, που προαναφέραμε, με δυο βασικά στοιχεία: Την προσπάθεια υπερεθνικής - διασυνοριακής ρύθμισης της κίνησης του κεφαλαίου και την υπόσχεση ριζικής αναδιανομής του εισοδήματος. Σ' αυτά τα πλαίσια επεξεργάζονται έναν Προοδευτικό Οδικό Χάρτη, υπό τον καθηγητή Τζόζεφ Στίγκλιτς, πρώην γενικό διευθυντή του ΔΝΤ, στο πλαίσιο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς.

Η πρόταση της παγκόσμιας συνεργασίας και της ρύθμισης της διεθνούς καπιταλιστικής αγοράς συνιστά προσπάθεια εξαπάτησης του λαού. Αγνοεί σκόπιμα την ανισόμετρη ανάπτυξη και την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων σε διεθνές επίπεδο. Προσπερνά συνειδητά το δρόμο χωρίς επιστροφή που άνοιξε η «απελευθέρωση» της κίνησης του κεφαλαίου στη διεθνή καπιταλιστική αγορά.

Υπόσχεται ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών χωρίς να θιγούν η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου. Στηρίζει τη στρατηγική επιλογή απελευθέρωσης των αγορών, που συνοδεύεται από όξυνση του ανταγωνισμού και αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης των εργαζομένων.

Η αναδιανομή που υπόσχεται ισοδυναμεί στην πράξη με ψίχουλα διατήρησης στη ζωή των κοινωνικών ομάδων της ακραίας φτώχειας και ορισμένες ευκαιρίες για παιδιά των λαϊκών οικογενειών στην εκπαίδευση. Ψίχουλα που θα προέλθουν απ' την αφαίμαξη εισοδήματος των υπόλοιπων λαϊκών στρωμάτων και τα οποία θα εξανεμιστούν απ' την ακρίβεια. Ο Τζόζεφ Στίγκλιτς εξηγεί μάλιστα ότι ο λόγος που το κράτος πρέπει να διασφαλίσει ένα δίχτυ ασφαλείας για τους εξαθλιωμένους εργαζόμενους είναι στην πραγματικότητα η θωράκιση της ανταγωνιστικότητας και της καπιταλιστικής ανάπτυξης, δηλαδή η διαιώνιση του συστήματος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Σ' αυτό το στρατηγικό άξονα κινήθηκε και εξακολουθεί να κινείται το ΠΑΣΟΚ.

Το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση μείωσε την ποσοστιαία συμβολή των φορολογικών εσόδων από επιχειρήσεις στο σύνολο των άμεσων φόρων, κατάργησε αρκετά κλιμάκια της προοδευτικής φορολογικής κλίμακας, αύξησε το ποσοστό των άδικων αντιλαϊκών έμμεσων φόρων στο σύνολο των φόρων. Ανοιξε το δρόμο για την ιδιωτικοποίηση και «απελευθέρωση» στρατηγικών τομέων της οικονομίας, όπως η ενέργεια, οι τηλεπικοινωνίες, οι αερομεταφορές. Δρομολόγησε την επένδυση των μετοχών των ασφαλιστικών ταμείων στο χρηματιστήριο και ευθύνεται για τις απώλειες της περιόδου 1999 - 2002.

Το ΠΑΣΟΚ στην αντιπολίτευση συμφωνεί με την κυβέρνηση της ΝΔ στο να μειωθεί η φορολογία των κερδών του μεγάλου κεφαλαίου, τα οποία επανεπενδύονται. Αποδέχεται επίσης τους κοινοτικούς στόχους της δημοσιονομικής προσαρμογής της χώρας, τους περιορισμούς για το ύψος του δημόσιου χρέους και του ελλείμματος. Ετσι, δεν μπορεί να διαφοροποιηθεί ουσιαστικά απ' την κυβερνητική πολιτική που προβάλλει σαν μονόδρομο τη φοροεπιδρομή στα λαϊκά στρώματα με στόχο την αύξηση των κρατικών εσόδων και τη βελτίωση της δημοσιονομικής κατάστασης.

Γι' αυτό και καταφεύγει στην αποπροσανατολιστική κριτική σχετικά με την ανικανότητα της ΝΔ να πατάξει τη φοροδιαφυγή και μεταθέτει την αντιπαράθεση στην τεχνοκρατική ικανότητα και οργάνωση των φορολογικών υπηρεσιών, ώστε να αυξηθούν τα δημόσια έσοδα.

Γενικότερα, το ΠΑΣΟΚ εξακολουθεί να παρέχει σαφείς δεσμεύσεις στο μεγάλο κεφάλαιο, που τις συνδυάζει με απατηλές, ασαφείς υποσχέσεις στους εργαζόμενους. Ετσι, στην πρόσφατη ομιλία του στη ΔΕΘ, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεσμεύτηκε για τη συρρίκνωση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, με την αναθεώρηση του κανονισμού Βαρέων και Ανθυγιεινών Επαγγελμάτων, την κρατική χρηματοδότηση του μεγάλου κεφαλαίου σε τομείς της πράσινης οικονομίας, την προώθηση των συμπράξεων δημοσίου και ιδιωτικού κεφαλαίου (ΣΔΙΤ).

Την ίδια στιγμή έδινε απατηλές υποσχέσεις για επαναφορά μιας προοδευτικής τιμαριθμοποιημένης φορολογικής κλίμακας, χωρίς να απαντά ουσιαστικά ποιος και πώς θα διασφαλίσει την αύξηση των φορολογικών εσόδων. Ο δημαγωγικός χαρακτήρας παρόμοιων προτάσεων του ΠΑΣΟΚ αποκαλύπτεται πλήρως αν αναλογιστούμε και τη στάση που κρατά σήμερα η ΠΑΣΚΕ στη ΓΣΕΕ σχετικά με τις διεκδικήσεις ουσιαστικής αύξησης των μισθών και των συντάξεων.

Δεν έχει νόημα να συνεχίσει κανείς με την παράθεση πλήθους σχετικών παραδειγμάτων.

Οι εργαζόμενοι έχουν πλέον συσσωρεύσει αρκετή αρνητική πείρα ζωής. Δεν πρέπει να ξεγελαστούν για άλλη μια φορά απ' τα κακότεχνα φιλολαϊκά προσωπεία που φορούν οι πολύχρωμοι διαχειριστές ενός εκμεταλλευτικού συστήματος που σαπίζει.

Ο καπιταλισμός δεν εξανθρωπίζεται. Στο ανώτατο, ιμπεριαλιστικό του στάδιο γεννά όλο και βαθύτερες κρίσεις, απογειώνει το βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, γενικεύει την ανασφάλεια ακόμα και στα μεσαία στρώματα. Αναζητά διέξοδο στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.

Η πραγματική διέξοδος προϋποθέτει, λοιπόν, την αποφασιστική σύγκρουση με την εξουσία του μεγάλου κεφαλαίου, ώστε να πάρει ο λαός την τύχη του στα χέρια του. Να κοινωνικοποιήσει τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, να σχεδιάσει κεντρικά την κοινωνική παραγωγή με γνώμονα τις ανάγκες του. Να αξιοποιήσει τον εργατικό έλεγχο στην προσπάθεια της κεντρικά σχεδιασμένης λαϊκής οικονομίας.

Το άνοιγμα του δρόμου γι' αυτή την ελπιδοφόρα προοπτική κρίνεται κάθε μέρα απ' τη στάση των εργαζομένων. Απ' τα πολιτικά πλήγματα που θα καταφέρουν στις δυνάμεις του δικομματισμού και του οπορτουνισμού. Απ' την αταλάντευτη απόρριψη του προσκλητηρίου στήριξης των μέτρων του αστικού κράτους για τη διαχείριση της κρίσης.

Απ' τον ανυποχώρητο ταξικό αγώνα για την ικανοποίηση των αναγκών τους ενάντια στην πολιτική του ευρωμονόδρομου. Απ' την αποφασιστικότητα να μη δεχτούν καμιά θυσία για να σωθούν οι μονοπωλιακοί όμιλοι και η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας. Απ' την αγωνιστική διεκδίκηση ριζοσπαστικών στόχων πάλης, όπως η πλήρης - σταθερή εργασία, η αποκλειστικά δημόσια καθολική Ασφάλιση, η δωρεάν δημόσια Υγεία και Παιδεία, η εναντίωση στην απελευθέρωση οικονομικών τομέων στρατηγικής σημασίας, η κατάργηση της έμμεσης φορολογίας σε βασικά είδη λαϊκής κατανάλωσης, η ριζική αύξηση του αφορολόγητου ορίου, η κατάργηση του ανατοκισμού σε όλα τα δάνεια.

Σ' αυτό το σάλπισμα αντεπίθεσης και αποφασιστικής σύγκρουσης με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό καλεί το ΚΚΕ, ιδιαίτερα τώρα που ο πραγματικός αντίπαλος έχει εξασθενίσει. Ας μη λείψει κανείς!