Η συζήτηση αύριο στην έκτακτη συνεδρίαση του ΚΥΣΕΑ για το εξοπλιστικό πρόγραμμα των Ενόπλων Δυνάμεων μέχρι το 2000, έστω και σε επίπεδο "γενικών αρχών", αποκτά ιδιαίτερη σημασία, αν ληφθούν υπόψη οι εξελίξεις των τελευταίων μηνών στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Ουσιαστικά η συζήτηση αφορά το "ψητό" για το οποίο, μεταξύ των άλλων, οι ΗΠΑ καλλιεργούν και συντηρούν μεθοδικά και επίμονα κλίμα έντασης στις σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών. Οι Αμερικανοί, με απλά λόγια, επιδιώκουν να πουλήσουν τα οπλικά συστήματά τους στις δύο χώρες, οι οποίες ήδη έχουν γονατίσει από την κούρσα των εξοπλισμών. Είναι χαρακτηριστική από αυτή την άποψη η δήλωση του ειδικού σε θέμα στρατηγικής του ινστιτούτου του Λονδίνου Πολ Μπίβερ στη "Γουόλ Στριτ Τζέρναλ" ότι "γενικά το Αιγαίο είναι ο παράδεισος των εμπόρων όπλων". Αναφερόμενος ειδικά για την Κύπρο ανέφερε ότι συναγωνίζεται, κατ' αναλογία μεγέθους, το Ισραήλ και το Λίβανο.

Ο υπουργός Αμυνας Γερ. Αρσένης δήλωσε έτοιμος από τη μεριά του υπουργείου να συζητηθεί συγκεκριμένα το εξοπλιστικό πρόγραμμα, αλλά αυτό διαβεβαίωσε ότι δε θα γίνει στην αυριανή συνεδρίαση, αλλά σε επόμενη μάλλον εντός του μήνα.

Την περασμένη Τετάρτη ο υπουργός Αμυνας τάχθηκε, άλλη μια φορά, υπέρ μιας"ισχυρής αποτρεπτικής δύναμης" γιατί, όπως επεξήγησε, "σε τελευταία ανάλυση σε εποχές κρίσης θα είμαστε μόνοι μας και μόνοι μας θα αντιμετωπίσουμε την απειλή (σ. σ. την τουρκική) ".

Είναι προφανές ότι ο Γερ. Αρσένης, το έχει δηλώσει εξάλλου επανειλημμένα, ζητάει να προχωρήσει η χώρα σε μια ενίσχυση του προγράμματος των εξοπλισμών, στο όνομα της τουρκικής απειλής και μάλιστα επικαλούμενος το ενδεχόμενο να βρεθεί η χώρας μας εντελώς μόνη της απέναντι στην Τουρκία σε περίπτωση σύρραξης.

Εύκολα γίνεται αντιληπτό ότι το επιχείρημα του Γερ. Αρσένη, προκειμένου να πείσει ότι η χώρα μας πρέπει να συρθεί με περισσότερο έντονους ρυθμούς στην κούρσα των εξοπλισμών μεταξύ των δύο χωρών, είναι έωλο και σαθρό. Συνειδητά όμως το επικαλείται ο υπουργός κινδυνολογώντας.

Αυτό που ενδιαφέρει τον υπουργό Αμυνας δεν είναι προφανώς μια αμυντική θωράκιση της χώρας, που να ανταποκρίνεται στις πραγματικές ανάγκες της χώρας, αλλά να ακολουθήσει η Ελλάδα τη γειτονική χώρα στην κούρσα των εξοπλισμών, στην οποία διαρκώς εξωθούν και τις δύο χώρες κυρίως οι ΗΠΑ, προς όφελος του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος.

Αν ο υπουργός ενδιαφέρονταν πραγματικά για την αμυντική θωράκιση της χώρας θα 'πρεπε λογικά να θέσει ζήτημα απεξάρτησης των ενόπλων δυνάμεων από τις ΝΑΤΟικές επιλογές και σχεδιασμούς και αναπροσανατολισμού τους σε νέα βάση, ώστε να υπηρετεί την άμυνα της χώρας.

Οχι μόνο δε θέτει τέτοιο ζήτημα, αλλά, θεωρώντας δεδομένο το σημερινό προσανατολισμό και δομή των Ενόπλων Δυνάμεων, ασκεί πιέσεις για ενίσχυση των εξοπλισμών. Παρόλο που γνωρίζει ότι η χώρα μας δαπανά για τους εξοπλισμούς περισσότερα από οποιαδήποτε άλλη χώρα του ΝΑΤΟ. Παρόλο που γνωρίζει ότι οι εξοπλισμοί των Ενόπλων Δυνάμεων ελέγχονται πλήρως από το ΝΑΤΟ, το οποίο μάλιστα μπορεί να παρέμβει και να αχρηστεύσει την "αποτρεπτική δύναμη της χώρας" σε περιπτώσεις θερμών επεισοδίων και πολεμικών επιχειρήσεων.

Μάλιστα σύμφωνα με πληροφορίες το κύριο βάρος του νέου εξοπλιστικού προγράμματος δίνεται στα τελευταίας τεχνολογίας λεγόμενα "έξυπνα όπλα", (πύραυλοι, βλήματα κ. ά. ) τα οποία μονοπωλούν οι ΗΠΑ.

Με βάση τα παραπάνω ξενίζει, τουλάχιστον, η επιμονή του υπουργού Αμυνας να ασκεί πιέσεις για μια νέα "αγορά του αιώνα", πολύ μεγαλύτερη σε κόστος από τις προηγούμενες.

Από την άλλη δεν έχει κανείς αυταπάτες ότι ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης θα θυμηθεί την προγραμματική του δέσμευση για μείωση των δαπανών για τους εξοπλισμούς...

Π.Κ.

Κ. Σκανδαλίδης: "Θέλω να σας διαβεβαιώσω όλους πως μετά το συνέδριο όλοι θα είμαστε εδώ, εννοώ στο ΠΑΣΟΚ".

Δεν υπάρχει κανένας ιδιαίτερος λόγος να μη πιστέψει κάποιος τον γραμματέα της ΚΕ του ΠΑΣΟΚ. Αλλωστε αυτός γνωρίζει περισσότερα και επιπλέον την παραπάνω δήλωση την έκανε εξερχόμενος από το Μέγαρο Μαξίμου, όπου συναντήθηκε με τον πρωθυπουργό, Κ. Σημίτη, την περασμένη Πέμπτη.

Το βέβαιο είναι ότι "όλοι" στο ΠΑΣΟΚ δεν έχουν παρά να μοιράσουν ορισμένους ρόλους και πόστα εξουσίας. Αν στο συνέδριο και κυρίως πριν από αυτό "τα βρουν", τότε πραγματικά δεν υπάρχει αντικείμενο για συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις. Στα "υπόλοιπα", όπως η εφαρμοζόμενη κυβερνητική πολιτική σε όλους τους τομείς, υπάρχει πλήρης συμφωνία, σχεδόν ανιαρή ομοφωνία.

Οποιος αμφιβάλλει δεν έχει να αναλογιστεί αν άκουσε κάποιον από τους εσωκομματικούς αντιπάλους του Κ. Σημίτη να βγάζει άχνα, σε μια κατ' εξοχήν επίδειξη κοινωνικής αναλγησίας και πυγμής της κυβέρνησης, όπως οι αυξήσεις ντροπής που δόθηκαν στους συνταξιούχους.

Μήπως στην κυβερνητική επιτροπή που πάρθηκε η απόφαση δεν ήταν παρών και δε συμφώνησαν οι Α. Τσοχατζόπουλος, Γερ. Αρσένης, Κ. Λαλιώτης κ.ά.;

Ακούστηκε κανένας επίδοξος "διάδοχος" να διαφωνεί με την κατάργηση της τροπολογίας για την ονομαστικοποίηση των μετοχών; Ούτε καν ο Ε. Βενιζέλος που την εισηγήθηκε.

Μήπως ακούστηκε καμία φωνή διαμαρτυρίας για τους χειρισμούς της κυβέρνησης στα θέματα εξωτερικής πολιτικής και κυρίως στις ελληνοτουρκικές σχέσεις; Ακόμα και ο Στ. Παπαθεμελής έχει λουφάξει.

Από την άλλη δε συναγωνίζονταν ο ένας τον άλλο τα κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ να δρέψουν δάφνες από τις προεκλογικού χαρακτήρα εξαγγελίες του πρωθυπουργού, όπως για το μισθολόγιο των δημοσίων υπαλλήλων;

Πραγματικά δεν μπορεί κανείς παρά να αναγνωρίσει ότι είναι απόλυτα ειλικρινείς οι αντίπαλοι του Κ. Σημίτη, όταν εξοργισμένοι καλούν τους υποστηρικτές του πρωθυπουργού να αναφέρουν έστω και μία περίπτωση όπου δημιούργησαν πρόβλημα στην κυβέρνηση και την εμπόδισαν να εφαρμόσει την πολιτική της.Οντως δεν υπάρχει. Ούτε καν στη Βουλή, όπου ψηφίζονται σωρηδόν νομοσχέδια εξόφθαλμα αντιλαϊκά.

Από αυτή την άποψη είναι εντελώς δικαιολογημένο να μην μπορούν τα μέλη του ΠΑΣΟΚ, που καλούνται σήμερα και την επόμενη Κυριακή να αναδείξουν τους συνέδρους, να διακρίνουν τις πολιτικές διαφορές μεταξύ των αντιμαχόμενων ομάδων και άρα να ψάξουν τις "διαφορές" σε άλλα επίπεδα, περισσότερο "χειροπιαστά".

Μετά τα παραπάνω πραγματικά θα προκαλούσε έκπληξη αν από το συνέδριο το ΠΑΣΟΚ εξέλθει, τυπικά τουλάχιστον, διασπασμένο. Το ενδεχόμενο της διάσπασης, παρά την οξύτητα που προσλαμβάνει ορισμένες φορές η διαμάχη για την εξουσία, δε θεωρείται η πιθανότερη εξέλιξη. Ακριβώς γιατί αυτά που τους ενώνουν είναι περισσότερα από αυτά που τους χωρίζουν. Ισως ορισμένοι αντιδράσουν γιατί "ρίχτηκαν στη μοιρασιά της εξουσίας", αλλά αυτό δεν έχει καμία πρακτική συνέπεια και σημασία. Ο χρόνος "θα κλείσει τις πληγές". Εξάλλου πάντα υπάρχει και η "εφεδρική και συμβιβαστική λύση" της μη εκλογής αντιπροέδρου, η οποία όλο και εντονότερα προβάλλεται τις τελευταίες μέρες. Από το σημείο αυτό και μετά τα πράγματα απλοποιούνται. Ελάχιστη αξία έχει ποια από τις ομάδες θα είναι ηγεμονική και κυρίαρχη και ποιος από τους επίδοξους διαδόχους του Α. Παπανδρέου θα έχει το πάνω χέρι.

Αν χρειάζεται να "ριψοκινδυνεύσουμε" μια πρόβλεψη, το πιθανότερο είναι ότι ο πρωθυπουργός, Κ. Σημίτης, θα επιβάλει την κυριαρχία του στο κυβερνών κόμμα, ακριβώς γιατί "τυγχάνει" της αμέριστης υποστήριξης των μεγάλων αφεντικών και των "Ευρωπαίων εταίρων". Οι πιθανότητες για εκπλήξεις είναι μάλλον εξαιρετικά περιορισμένες. Σε αυτό συμβάλλει καθοριστικά και η στάση των αντιπάλων του, οι οποίοι έχουν φροντίσει να δείξουν ότι είναι ένα αντίγραφο, ακριβέστερα κακέκτυπο, όσον αφορά την πολιτική και τον τρόπο άσκησής της, του Κ. Σημίτη.

Παναγιώτης ΚΑΚΑΛΗΣ