Στην ίδια ανακοίνωση η εταιρία υποστηρίζει ότι η μονάδα της Αθήνας είχε τη χαμηλότερη ανταγωνιστικότητα στην Ελλάδα και στην Ευρώπη και πως ήταν η τελευταία που παρέμενε στη χώρα μας, ενώ ως ένα πρόσθετο επιχείρημα, για την απόφασή της να πετάξει στο δρόμο τις 500 εργάτριες, προβάλλει πως «όλες οι ανταγωνιστικές εταιρίες έχουν ήδη μετεγκατασταθεί στα Βαλκάνια ή την Ασία».

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η παραπάνω ανακοίνωση διακρίνεται για την ωμότητα, ακόμα και τον κυνισμό της. Κι όμως κανέναν δεν πρέπει να ξενίζει. Γιατί οι εργοδότες, η πολυεθνική, δεν κάνουν τίποτα περισσότερο απ' ό,τι κάνει εκατοντάδες χρόνια το κεφάλαιο. Το ζήτημα είναι τι κάνουν η πολιτική εξουσία, οι πολιτικές δυνάμεις, το συνδικαλιστικό κίνημα, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Και εδώ προβάλλουν δύο πολιτικές γραμμές, δύο διαφορετικές αντιλήψεις:

1. Από τη μια, εκείνα τα κόμματα και οι ηγεσίες στο συνδικαλιστικό κίνημα, που όχι μόνο δεν αντιμάχονται, δεν παλεύουν να εμποδίσουν την ασύδοτη δράση του κεφαλαίου, να δυσκολέψουν τους καπιταλιστές στο να επιβάλουν τους «σιδερένιους νόμους της αγοράς» και να αποσπάσουν τα υπερκέρδη τους, αλλά στηρίζουν αυτή τη δράση τους. Με νόμους, με οδηγίες της ΕΕ, ακόμα και με ειδικά «αναπτυξιακά» προγράμματα.

Δεν ήταν η κυβέρνηση της ΝΔ (1991-1993), που έκανε τον πρώτο νόμο για τη δυνατότητα μεταφοράς επιχειρήσεων στα Βαλκάνια και μάλιστα με αδρές επιδοτήσεις; Δεν είναι άραγε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αυτή που με ειδικό αναπτυξιακό νόμο στηρίζει τους κεφαλαιοκράτες να πάνε στα Βαλκάνια τα κεφάλαια και τα εργοστάσια, όπου το εργατικό κόστος είναι χαμηλότερο; Είναι ακριβώς το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ που, ως γνήσιοι εκπρόσωποι του μεγάλου κεφαλαίου, έχουν ταχθεί στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων του, στην υλοποίηση των στόχων του. Είναι γιατί η πολιτική τους έχει αποδεχτεί - a priori - να κλείνει η «Σίσσερ» και η κάθε «Σίσσερ». Να πετάγονται στο δρόμο οι εργάτες.

2. Από την άλλη, οι κομμουνιστές, οι ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις, που χωρίς να έχουν αυταπάτες για την αντικειμενική τάση του κεφαλαίου, τη δράση του για την αποκόμιση όλο και μεγαλύτερων κερδών, θεωρούν ότι μόνο ο αγώνας ενάντια στους καπιταλιστές, μπορεί να περιορίσει την καταστρεπτική και αδηφάγο δράση τους. Η οργάνωση στα σωματεία, η διεκδίκηση π.χ. της μείωσης του εργάσιμου χρόνου, η αλληλεγγύη τους, η ταξική πάλη εντέλει, μπορεί να παρεμβάλλει εμπόδια στην ασύδοτη και απάνθρωπη λειτουργία του.

Πολλοί, όχι χωρίς ανιδιοτέλεια, μας βγαίνουν και από «αριστερά»:

- «Και τι να κάνει η κυβέρνηση;» αναρωτιούνται εξυπνακίστικα. «Ο καπιταλιστής, λένε, έχει το μαχαίρι έχει και το πεπόνι. Δεν του γουστάρει η Ελλάδα. Ναι, εξασφαλίζει μεγαλύτερο κέρδος στα Βαλκάνια. Οι εταιρίες δεν είναι φιλόπτωχο ταμείο. Γι' αυτό δε μας μένει τίποτα άλλο, να προσαρμοστούμε. Να γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί». Δηλαδή, μας λένε: Να γίνει ακόμα πιο φτηνή η εργατική δύναμη στη χώρα μας. Να πέσουν ακόμα πιο χαμηλά οι μισθοί. Να πετάξουν οι Ελληνες εργαζόμενοι ενός αιώνα ματωμένους αγώνες, να πετάξουν στα σκουπίδια και τα ελάχιστα που έχουν κατακτήσει και να καταντήσουν τρωγλοδύτες. Να σκύψουν κι άλλο το κεφάλι, για να μπορούν οι βιομήχανοι να τους εκμεταλλεύονται με τους ίδιους όρους που γονατίζουν την εργατική τάξη στη Νοτιοανατολική Ασία.

Αυτή είναι η συνταγή τους και δεν το κρύβουν. Η ίδια η πολυεθνική «ΣΙΣΣΕΡ» την ημέρα που ανακοίνωνε το κλείσιμο του εργοστασίου στην Αθήνα, δήλωνε πως «με το υπάρχον μη ανταγωνιστικό επιχειρηματικό κλίμα στη χώρα και το άκαμπτο νομοθετικό πλαίσιο εργασιακών σχέσεων, δεν είχαμε άλλη επιλογή»!

- Να εξειδικευτεί - λένε άλλοι - η χώρα σε κάποιους τομείς, να αντιμετωπίσει από θέση ισχύος την παγκοσμιοποίηση και τον ανταγωνισμό.

Μα, είναι ακριβώς αυτός ο ανταγωνισμός των κεφαλαίων, το κυνήγι για τα υπερκέρδη τους, που ενώ από τη μια πετάει 500 εργάτριες της «Σίσσερ» στο δρόμο, από την άλλη οδηγεί την καπνοβιομηχανία «Παπαστράτος» στα χέρια του πολυεθνικού κολοσσού της «Φίλιπ Μόρρις». Αραγε για τη «Φίλιπ Μόρρις» δεν ισχύει το «υψηλό εργατικό κόστος» στην Ελλάδα, όπως ισχυρίζονται οι ιδιοκτήτες της «Σίσσερ»; Και οι δύο περιπτώσεις είναι όψεις του ίδιου νομίσματος. Είναι έκφραση του ανταγωνισμού. Ενός ανταγωνισμού που έχει θύματα πάντα τους εργάτες, αφού με τον έναν ή άλλον τρόπο αποβλέπει στη μεγέθυνση των καπιταλιστικών κερδών.

Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Ο Κ. Μαρξ στον τρίτο τόμο του κεφαλαίου σημείωνε χαρακτηριστικά:

«... δηλαδή ένα ορισμένο ύψος του ποσοστού κέρδους είναι που αποφασίζει σχετικά με την επέκταση ή τον περιορισμό της παραγωγής, αντί να αποφασίζει η σχέση της παραγωγής προς τις κοινωνικές ανάγκες, προς τις ανάγκες κοινωνικά ανεπτυγμένων ανθρώπων.

Η παραγωγή σταματάει, όχι επειδή έχουν ικανοποιηθεί οι ανάγκες, αλλά όταν το σταμάτημα αυτό το απαιτούν η παραγωγή του κέρδους και η πραγματοποίησή του» («Κεφάλαιο», τόμος 3, σελ. 327).

Και ακόμα: «Αν στέλνεται κεφάλαιο στο εξωτερικό, αυτό γίνεται όχι γιατί δε θα μπορούσε καθόλου να χρησιμοποιηθεί στο εσωτερικό. Αυτό γίνεται γιατί μπορεί να απασχοληθεί στο εξωτερικό με μεγαλύτερο ποσοστό κέρδους» (σελ 324).

Ακριβώς μια τέτοια περίπτωση είναι και η «Σίσσερ Παλλάς». Η πολυεθνική διακόπτει τη λειτουργία της και μετακομίζει, γιατί σε κάποια άλλη χώρα μπορεί να εξασφαλίσει μεγαλύτερα κέρδη και όχι γιατί δεν είχε κέρδη στην Ελλάδα. Το μαρτυρούν άλλωστε οι ίδιοι οι ισολογισμοί της. Σύμφωνα με τον ICAP, τα μεικτά κέρδη της «Σίσσερ Παλλάς» το 2001 έφτασαν τα 5.187.643 ευρώ, από 2.835.615 ευρώ τον προηγούμενο χρόνο, δηλαδή είχαν αύξηση της τάξης του 83%!!!

Από κάθε εργάτρια της «Σίσσερ», δηλαδή, η εργοδοσία απέσπασε 5.671 ευρώ το 2000 και 10.375 ευρώ το 2001!!!

Αλλά δεν ήταν μόνο αυτά. Η «αδελφούλα» της «Σίσσερ», η εμπορική «ΠΑΛΚΟ», η οποία είναι ο αποκλειστικός πελάτης της στην Ελλάδα, με 53 μόλις εργαζόμενους εξασφάλισε το 2001 μεικτά κέρδη 3.814.696 ευρώ. Δηλαδή, σε κάθε εργαζόμενη αντιστοιχούσαν κέρδη 71.975 (!!!) ευρώ, τα οποία όδευσαν στα ταμεία της πολυεθνικής.

Και επειδή η πολυεθνική εμφανίζεται με τις ανακοινώσεις της ούτε λίγο ούτε πολύ να ζητάει και «επίδομα» για τη δύσκολη κατάσταση στην οποία περιήλθε στην Ελλάδα, εξαιτίας του «υπερβολικά υψηλού κόστους εργασίας», δηλαδή λέει ότι έκανε και χάρη στις εργάτριες που παρέμενε εδώ, ας δώσουμε το λόγο σε μια εργάτρια:

«Δουλεύαμε με σκυμμένο διαρκώς το κεφάλι στη μηχανή. Τα χνούδια στο πάτωμα φτάνανε τους 10 πόντους, ενώ όταν τα τινάζαμε από τα ρούχα μας πέφτανε σαν πελώρια μακαρόνια. Χωρίς επίδομα ανθυγιεινού. Μόνο με ένα μπουκάλι γάλα "δώρο" την ημέρα. Μας βάζανε (σ.σ. η εργοδοσία) κατώτατο όριο παραγωγής τα 465 κομμάτια στο 8ωρο. Σε κάποιες μηχανές το όριο ανέβαινε και στα 600 κομμάτια. Γυρνούσαμε από μηχανή σε μηχανή για να προλαβαίνουμε την παραγωγή και στα 13 χρόνια που δουλεύω στο εργοστάσιο έβλεπα το όριο να ανεβαίνει χρόνο με το χρόνο και το μισθό να μένει ίδιος. Αν δεν έπιανες το όριο, σου έδιναν "χάρη" για ένα μήνα. Μετά άρχιζαν οι εκβιασμοί, πως αν δεν μπορούσες να δουλέψεις με τους ρυθμούς που ήθελαν, θα σ' απέλυαν. Πολλές κοπέλες όλα αυτά τα χρόνια εξαναγκάζονταν να φεύγουν, γιατί δεν άντεχαν την πίεση».

Να, λοιπόν, πώς έβγαιναν τα κέρδη της πολυεθνικής.

Να, γιατί ο ανταγωνισμός, παντού και πάντα στον καπιταλισμό, σε μια κοινωνία δηλαδή που τα μέσα παραγωγής είναι ιδιοκτησία των κεφαλαιοκρατών, οδηγεί στη χειροτέρευση της θέσης της εργατικής τάξης και στην περίπτωση της «Σίσσερ» στην απώλεια 500 θέσεων εργασίας.

Στάση εργασίας για τα σωματεία της Αθήνας, κήρυξε η Ομοσπονδία Εργατοϋπαλλήλων Κλωστοϋφαντουργίας, Ιματισμού, Δέρματος (ΟΕΚΙΔΕ), την Πέμπτη, 15 Μάη, από τις 12 το μεσημέρι μέχρι τη λήξη της βάρδιας. Στο πλαίσιο της στάσης εργασίας θα πραγματοποιηθεί συγκέντρωση στη 1 το μεσημέρι στην Πειραιώς και Πέτρου Ράλλη.

Η ομοσπονδία σε ανακοίνωσή της τονίζει ότι το νέο χτύπημα «είναι αποτέλεσμα της Συνθήκης του Μάαστριχτ, της βασικής συνθήκης της ΕΕ, που προβλέπει την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, εμπορευμάτων και προσώπων. Είναι αποτέλεσμα της κυβερνητικής πολιτικής που τα δίνει όλα στο κεφάλαιο για να εξασφαλίσει τα υπερκέρδη, της πολιτικής των κομμάτων που στηρίζουν την καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση και τον ευρωμονόδρομο του κεφαλαίου. Είναι αποτέλεσμα της πολιτικής των συνδικαλιστικών ηγεσιών των ανωτέρων συνδικαλιστικών οργανώσεων που είναι υποταγμένες στην πολιτική της ΕΕ, της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου».

Υπογραμμίζει, ότι το κλείσιμο της «Σίσσερ» αποτελεί σήμα κινδύνου για όλο τον κλάδο και αυτή τη στιγμή οι 500 εργαζόμενες που απολύονται χρειάζονται ένα δυνατό όπλο, «την αλληλεγγύη των εργατών στον αγώνα που δίνουν».