Η «Αυγή της Κυριακής» (άρθρο Τσακαλώτου - Λάσκου) αναπαράγει από ομιλία της Αλ. Παπαρήγα στη Βουλή το εξής απόσπασμα για την πραγματική αντίθεση στον καπιταλισμό: «Που εμείς, τη λέμε -θα έχετε βαρεθεί να το ακούτε αυτό- με μια αντίθεση: εργαζόμενος λαός - μονοπώλια. Θέλετε να το πείτε: κεφάλαιο - εργασία; Πείτε το όπως θέλετε, για να μην κάνω μεγάλες αναλύσεις»... Γράφει η «Αυγή»: «Μόνο που η αντίθεση εργαζόμενος λαός - μονοπώλια δεν είναι ίδια με την αντίθεση κεφάλαιο - εργασία. Αν ο αντίπαλος δεν είναι το κεφάλαιο, αλλά τα μονοπώλια, τότε όλοι πλην μονοπωλίων χωρούν στη ''λαϊκή συμμαχία''. Και, για να χρησιμοποιήσουμε το ίδιο ύφος, πείτε το όπως θέλετε, αλλά ο στρατηγικός προσανατολισμός δεν είναι, σε αυτή την περίπτωση, αντικαπιταλιστικός, αλλά ''αντιμονοπωλιακός'', με αποτέλεσμα στην πορεία προς το σοσιαλισμό να παρεμβάλλονται ενδιάμεσα στάδια ''προωθημένης δημοκρατίας'', ''νέας δημοκρατίας'' κλπ. Από αυτήν την άποψη, ο σημερινός παροιμιώδης απομονωτισμός του ΚΚΕ δεν μπορεί παρά να δημιουργεί απορίες σε όποιον επιχειρεί να αντιληφθεί την ορθολογικότητα της πολιτικής συμμαχιών του. Γιατί, π.χ., αν ένα τμήμα της ελληνικής αστικής τάξης, όπως σημειώνει η Παπαρήγα, ήδη από τη δεκαετία του 1960, αντιδρούσε στην ενσωμάτωση της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ, δεδομένης της βαρύτητας που έχει το θέμα της Ευρώπης στην προβληματική του ΚΚΕ, είναι ακατανόητο γιατί δεν θα μπορούσε --τουλάχιστον η μη-μονοπωλιακή της μερίδα-- να περιλαμβάνεται σε μια αντιμονοπωλιακή συσπείρωση κόντρα στη ''λυκοσυμμαχία''».

Ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει τα γλυκά μάτια σε μερίδες του κεφαλαίου και θέλει να ασκήσει διαχείριση συνολικά για λογαριασμό της αστικής τάξης. Για να δικαιολογήσει το ρόλο του στους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα, φέρνει τις αναλύσεις του ΚΚΕ στα μέτρα του και ισχυρίζεται ότι αυτές επιτρέπουν τη συμμαχία της εργατικής τάξης με μερίδα της αστικής. Αρα, ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό μπορούν να υπάρξουν ενδιάμεσα στάδια αστικής διαχείρισης, τάχα φιλολαϊκής, όπως λέει ότι θέλει να ασκήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Η λαθροχειρία βγάζει μάτι. Το ΚΚΕ παλεύει συνολικά ενάντια στην αστική τάξη και πρωτοστατεί στην οικοδόμηση της λαϊκής συμμαχίας που θα ανατρέψει την εξουσία της, θα αφαιρέσει από την ιδιοκτησία των καπιταλιστών τα μέσα παραγωγής. Αυτή είναι η συμμαχία τα εργατικής τάξης με τα φτωχά λαϊκά στρώματα του χωριού και της πόλης, δηλαδή με τους αυτοαπασχολούμενους και μικρούς ΕΒΕ, τη φτωχή αγροτιά. Επίσης, με τα ριζοσπαστικά κινήματα των γυναικών και της νεολαίας από τα λαϊκά στρώματα. Τίποτα πιο καθαρό, τίποτα πιο σαφές. Η λαϊκή συμμαχία συσπειρώνει όλους εκείνους που έχουν συμφέρον να αντιπαρατεθούν με τα μονοπώλια και την εξουσία τους, επειδή η αντικειμενική (και μη αναστρέψιμη) τάση στον καπιταλισμό είναι η συγκέντρωση και η συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, με βίαιη εκτόπιση των μικρών, με βάθεμα της εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Οι αυτοαπασχολούμενοι και οι φτωχοί αγρότες έχουν αντικειμενικό συμφέρον να ανατραπεί η εξουσία των μονοπωλίων, όχι για να συνεχίσουν να επιβιώνουν σαν μικροί σε συνθήκες καπιταλιστικού ανταγωνισμού, ή για να γίνουν μεγάλοι οι ίδιοι, αλλά για να ενταχθούν στον κεντρικό σχεδιασμό της λαϊκής οικονομίας, που προβλέπει κοινωνικοποίηση της παραγωγής, κρατικό εμπόριο/υπηρεσίες και συνεταιριστική αγροτική παραγωγή, δίπλα στον αντίστοιχο κρατικό τομέα.

Προφανώς, στο εσωτερικό της αστικής τάξης υπάρχουν μερίδες της ή μεμονωμένες επιχειρήσεις, που εξαιτίας του ανταγωνισμού κινδυνεύουν να αφομοιωθούν και να εκτοπιστούν από τα μονοπώλια. Οπως υπάρχουν και μονοπώλια που «εξαφανίζονται» από άλλα. Πολύ περισσότερο στην Ελλάδα, που βρίσκεται χαμηλότερα στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα της ΕΕ και της Ευρωζώνης. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι αυτές οι μερίδες της αστικής τάξης έχουν αντικειμενικό συμφέρον από την κατάργηση της αστικής εξουσίας και την κοινωνικοποίηση των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής. Το αντίθετο συμβαίνει. Προκειμένου να επιβιώσουν ή να ισχυροποιηθούν, πιέζουν για διαχείριση προς όφελός τους, η οποία, για ορισμένους από αυτούς, μπορεί να σημαίνει και έξοδο από την ΕΕ με αναπροσανατολισμό των συμμαχιών που συνάπτει για λογαριασμό των αστών το ελληνικό αστικό κράτος. Τέτοια είναι για παράδειγμα τα τμήματα εκείνα της αστικής τάξης που ασκούν κριτική στη «γερμανοποίηση» της ΕΕ και βλέπουν στο δολάριο τη διέξοδο προς όφελός τους. Είναι φανερό ότι η κριτική τους στην ΕΕ δε γίνεται από αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική σκοπιά, αλλά από τη σκοπιά των ιδιαίτερων συμφερόντων τους. Με τέτοια τμήματα της αστικής τάξης ο ΣΥΡΙΖΑ έχει «ανοιχτή γραμμή», κοροϊδεύοντας το λαό ότι μπορεί ένα κόμμα να διεξάγει αντιμονοπωλιακή πάλη, χωρίς αυτή να είναι ταυτόχρονα και αντικαπιταλιστική. Ο καπιταλισμός στην εποχή του ιμπεριαλισμού είναι μονοπωλιακός. Η πάλη για το ξεπέρασμά του είναι επίκαιρη και αναγκαία και κανένα στάδιο δε μεσολαβεί ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό. Σύμφωνα, όμως, με τον ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχουν και οι «υγιείς» καπιταλιστές -άρα και τα υγιή μονοπώλια-, με τους οποίους θέλει να κάνει μπίζνες όταν αναλάβει τη διακυβέρνηση. Γι' αυτό λέμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί τους εργαζόμενους και το λαό να σηκώσουν ξένες προς τα συμφέροντά τους σημαίες και να γίνουν ουρά των διεκδικήσεων της μιας ή της άλλης μερίδας της αστικής τάξης που θέλει να βελτιώσει τη θέση της στον εσωτερικό και παγκόσμιο ανταγωνισμό.