Την πραγματοποίηση προ ημερήσιας διάταξης συζήτησης στη Βουλή, για τα προβλήματα που απασχολούν τις εργαζόμενες και γενικότερα τις γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων, ζήτησε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Κόμματος Αλέκα Παπαρήγα από την πρόεδρο της Βουλής Αννα Ψαρούδα - Μπενάκη.

Η συζήτηση ενός τέτοιου θέματος κρίνεται απόλυτα αναγκαία σε μια περίοδο, όπου οι γυναίκες της εργατικής τάξης και των υπόλοιπων λαϊκών στρωμάτων βρίσκονται στη δίνη της ανεργίας, όπως αποτυπώνεται στα επίσημα στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας.

Σύμφωνα με την Ερευνα Εργατικού Δυναμικού για το δ' τρίμηνο του 2004, το ποσοστό των άνεργων γυναικών φτάνει το 16,1%, υπερδιπλάσιο από το αντίστοιχο των ανδρών (6,4%).

Στις ηλικίες 15 - 29 ετών, περισσότερες από 1 στις 4 γυναίκες είναι άνεργες, αφού το αντίστοιχο ποσοστό εκσφενδονίζεται στο 28%!

Αποκαλυπτικά είναι ακόμα τα στοιχεία του Παρατηρητηρίου Απασχόλησης του ΟΑΕΔ: Σε σύνολο 178.052 μερικώς απασχολούμενων εργαζομένων για το 2002 (πρόκειται για τα πιο πρόσφατα διαθέσιμα στοιχεία), το 68,2% (121.564) είναι γυναίκες, και το 31,8% (56.488) είναι άντρες. 42,8% των εργαζόμενων γυναικών δηλώνουν ότι απασχολούνται μερικώς «επειδή δεν μπορούν να βρουν πλήρη απασχόληση». Το ποσοστό εκείνων που «δεν ήθελαν πλήρη απασχόληση» κατρακυλά στο 33,3%, όταν μόλις μια εξαετία πριν, ήταν στο 45,1%.

Η ανισότιμη θέση των γυναικών αξιοποιείται από την κυρίαρχη τάξη, με σκοπό τη γενίκευση των αντεργατικών μέτρων. Η επέκταση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, η ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, όπως υπαγορεύει η Λισαβόνα για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων, βρίσκει «πρόσφορο έδαφος» στις εργαζόμενες, που είναι επιφορτισμένες με τη φροντίδα των παιδιών και των ηλικιωμένων, με το νοικοκυριό. Ασπαζόμενα το επιχείρημα της ανάγκης «συνδυασμού οικογενειακών και επαγγελματικών υποχρεώσεων», τα κόμματα του ευρωμονόδρομου προπαγανδίζουν τη μερική απασχόληση ως λύση για την εργαζόμενη μητέρα.

Η ιδιωτικοποίηση της Πρόνοιας, της Παιδείας και της Υγείας (είναι χαρακτηριστικό ότι οι ιδιωτικές δαπάνες των πολιτών για την Υγεία φτάνουν το 47% των συνολικών δαπανών), πολλαπλασιάζουν τα αδιέξοδα των εργαζόμενων γυναικών. Η αντίληψη ότι συνεισφέρουν «συμπληρωματικά» στο οικογενειακό εισόδημα διατηρείται προς όφελος της εργοδοσίας.

Αξία έχει ακόμα να αναφερθεί κανείς στα δεδομένα των χωρών που η ελληνική αστική τάξη παρουσιάζει ως «πρότυπα οικονομικής ανάπτυξης», αφού αντανακλούν τις αντεργατικές επιδιώξεις του κεφαλαίου: Το 2001, η μερική απασχόληση σε Γερμανία, Ηνωμένο Βασίλειο και Γαλλία φτάνει αντίστοιχα στο: 20,3%, 24,9% και 16,4%. Στις ίδιες χώρες, τα ποσοστά των γυναικών που εργάζονται σε θέσεις μερικής απασχόλησης φτάνουν το 39,2%, 44,1% και 30,4%. Ενώ, όπως καταγράφει έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής από τον περασμένο Φλεβάρη, στην «Ευρώπη των 25», η μερική απασχόληση των γυναικών φτάνει το 30,4%.

Σε όλα τα παραπάνω, προστίθενται οι καταγγελίες συνδικαλιστών για απαράδεκτους εκβιασμούς και συμβάσεις με περιεχόμενο του τύπου «αν μείνεις έγκυος, θα απολυθείς». Οπως και οι απολύσεις γυναικών που ανακοινώνουν τη δημιουργία οικογένειας. Η μητρότητα βρίσκεται πλέον υπό ...«εργοδοτική δίωξη».

Στην επιστολή της προς την πρόεδρο της Βουλής, η Αλ. Παπαρήγα αιτιολογεί το αίτημα για διεξαγωγή προ ημερήσιας διάταξης συζήτησης, σημειώνοντας:

«Οι εργαζόμενες γυναίκες, γενικότερα οι γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων, βρίσκονται ξανά μπροστά σε μια νέα και οξύτερη επίθεση στα δικαιώματά τους, κατευθυνόμενη από την ΕΕ, αλλά και σύμφωνα με αντίστοιχο σχεδιασμό της κυβέρνησης της ΝΔ.

Ο εργάσιμος χρόνος μπαίνει ξανά στο στόχαστρο και η ρύθμισή του μεθοδεύεται σύμφωνα με τις ανάγκες και τις επιδιώξεις των επιχειρήσεων. Η απελευθέρωση του ωραρίου λειτουργίας των καταστημάτων και η κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας παραπέμπει σε εφιαλτικά σενάρια για τη ζωή της εργαζόμενης γυναίκας με πιο τραγικές επιπτώσεις στις νέες κοπέλες.

Και ενώ όλα αυτά σχεδιάζονται, η ανεργία των γυναικών και ιδιαίτερα των νέων γυναικών συνεχώς αυξάνεται, οι κοινωνικές υποδομές για την οικογένεια και τη γυναίκα συρρικνώνονται, υποβαθμίζονται, ιδιωτικοποιούνται.

Επειδή μας ανησυχούν όλα αυτά που βγαίνουν στο φως της δημοσιότητας, τα οποία θα έχουν αρνητικότατες επιπτώσεις στη ζωή της εργαζόμενης και ολόκληρης της εργατικής οικογένειας, ζητάμε να πραγματοποιηθεί, σύμφωνα με το άρθρο 143, παρ. 2, του Κανονισμού της Βουλής, προ ημερήσιας διάταξης συζήτηση σε επίπεδο αρχηγών κομμάτων».