Εκείνοι που κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους, για να διασπούν την εργατική τάξη και το λαό σε χίλια κομμάτια και για να καλλιεργούν τον ατομικισμό. Εκείνοι που προσπαθούν να δέσουν τους λαούς στο άρμα του ιμπεριαλισμού, φροντίζοντας να καλλιεργούν άλλοτε το θρησκευτικό φανατισμό και άλλοτε την αντίληψη (για κάθε λαό) του περιούσιου, ώστε να τους κρατούν απομονωμένους και εχθρικούς μεταξύ τους. Εκείνοι που κόβουν φέτες μια σειρά χώρες (Γιουγκοσλαβία, Τσεχοσλοβακία κ.ά.) Εκείνοι που τρέμουν ακόμη και στη σκέψη, ότι θα υπάρξει ενότητα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, και μετέρχονται όλα τα μέσα, για να τη ματαιώσουν. Ολοι εκείνοι, λοιπόν, που έχουν πολιτική τους το «διαίρει και βασίλευε», εφιστούν στο λαό την προσοχή του, να μην αποδεχτεί την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, γιατί η Ελλάδα, σε μια τέτοια περίπτωση, θα απομονωθεί!!

Φανερός ο στόχος: Την επιδίωξη της αστικής τάξης και του κράτους της, να εξαρτώνται όσο μπορούν περισσότερο από τις διεθνείς συμμαχίες τους και να ενσωματώνονται βαθύτερα στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, ώστε να ενισχύουν την οικονομική και πολιτική κυριαρχία τους, την αναγάγουν σε ανάγκη και συμφέρον του λαού! Και προσπαθούν να τον κρατήσουν σε αυτό το αλυσόδεμα, κραδαίνοντας - μέσα στα πολλά άλλα - και το ψευτοδίλημμα της απομόνωσης της Ελλάδας, στην περίπτωση που ο λαός της επιλέξει άλλο δρόμο, που να αντιστοιχεί στα δικά του συμφέροντα...

Το ψευτοδίλημμα «απομόνωση της χώρας» επιδιώκει να σπείρει ακόμη μεγαλύτερη μοιρολατρία, να λειτουργήσει τρομοκρατικά και να κρύψει τις αληθινές δυνατότητες του λαού.

Επομένως, το ταξικό ερώτημα «απομόνωση από ποιους;» έχει τεθεί από τη ζωή. Η χειραφέτηση από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και από την πλουτοκρατία της Ελλάδας είναι ό,τι καλύτερο για την εργατική τάξη και τους δυνάμει συμμάχους της. Και αποτελεί έκφραση του ταυτόχρονου στόχου: Αλληλεγγύη και ενιαία δράση με τους άλλους λαούς, ιδιαίτερα της περιοχής.

Η συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ βάζει τεράστια εμπόδια, καθιστά αδύνατη την αξιοποίηση των παραγωγικών και αναπτυξιακών δυνατοτήτων της Ελλάδας, δηλαδή του εργαζόμενου ανθρώπου και των εγχώριων πλουτοπαραγωγικών πηγών.

Τα περί σύγκλισης των οικονομιών αποδείχτηκαν φύκια, που πουλήθηκαν ως μεταξωτές κορδέλες. Ο νόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης του καπιταλισμού δρούσε και δρα και χαρακτηρίζει τόσο τις χώρες - μέλη της ΕΕ μεταξύ τους, όσο και τον εσωτερικό χώρο της καθεμιάς. Είναι, εξάλλου, χαρακτηριστικό ότι ενώ μέχρι πριν από λίγο καιρό γινόταν λόγος για την ενιαία Ευρώπη των 15, τώρα έχει αρχίσει η συζήτηση για τη διαδικασία προς την Ευρώπη των «ομόκεντρων κύκλων», του σκληρού πυρήνα, που θα ηγεμονεύσει στα άλλα κράτη - μέλη της.

Είναι χαρακτηριστικό, επίσης, ότι 100άδες χιλιάδες μικρομεσαίοι αγρότες ξεκληρίστηκαν σε αυτά τα χρόνια, οι εισαγωγές προϊόντων αυξάνονται συνεχώς έναντι των εξαγωγών, ενώ έχουν περιοριστεί δραστικά οι δυνατότητες επέκτασης των οικονομικών σχέσεων με κράτη που βρίσκονται εκτός της ΕΕ.

Από την άλλη, η συμμετοχή της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ μόνο δεινά και οικονομική αιμορραγία έφερε στο λαό: Συμμετοχή σε υπέρογκες στρατιωτικές δυνάμεις για σκοπούς άσχετους με την ενίσχυση της άμυνας, αλλά και συμμετοχή σε σχεδιασμούς και επιχειρήσεις που στρέφονται εναντίον άλλων λαών. Αντίθετα, η πάλη κατά των ιμπεριαλιστικών στόχων και οργανισμών έφερε και φέρνει τον ελληνικό λαό πολύ πιο κοντά στους λαούς άλλων χωρών. Δημιουργεί παρακαταθήκες για το μέλλον.

Το συμπέρασμα είναι ότι η αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή πάλη ενώνει τις λαϊκές δυνάμεις. Τις απομονώνει η μονοπωλιακή και ιμπεριαλιστική πολιτική, στα πλαίσια της οποίας τα μονοπώλια ενώνονται για να κυριαρχήσουν πάνω στους λαούς, διασπώντας, κατακρεουργώντας και εντείνοντας την εκμετάλλευση και καταλήστευσή τους.

Οπως επισημαίνεται στις «Θέσεις της ΚΕ για το 16ο Συνέδριο του ΚΚΕ», «η χώρα μας, παρά τη μακροχρόνια καταλήστευση από το μεγάλο κεφάλαιο και τα διεθνή μονοπώλια, έχει προϋποθέσεις να διαμορφώσει και να αναπτύξει τη λαϊκή οικονομία. Με το λαό σε δράση, με την εμπειρία, την εργατικότητα και τη γνώση, τη δεξιοτεχνία των εργαζομένων, μπορεί να αναπτύξει την παραγωγή, τον πλούτο του λαού, να περιορίσει τις συνέπειες από τις ιμπεριαλιστικές αντιδράσεις, να μη γίνεται έρμαιο στη δίνη των καπιταλιστικών κρίσεων, να στέκεται στα πόδια της. Προϋπόθεση για μια τέτοια πορεία είναι, οι πλουτοπαραγωγικές πηγές και τα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής να περάσουν στην ιδιοκτησία της κοινωνίας, να μπουν στην υπηρεσία της ανάπτυξης της λαϊκής οικονομίας. Δίπλα στον κρατικό λαϊκό τομέα της οικονομίας, διαμορφώνεται και ο συνεταιριστικός παραγωγικός τομέας, ιδιαίτερα στην αγροτική παραγωγή και σε κλάδους της μεταποίησης, που έχουν χαμηλή συγκέντρωση και δυσκολεύεται, έτσι, η ανάπτυξη της παραγωγικότητάς τους».

Αυτόν το δρόμο παλεύει το ΚΚΕ να πείσει τα μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, να τον κάνουν δική τους υπόθεση και να το βαδίσουν αποφασιστικά. Θα είναι η δική τους συμβολή στη διεθνή πάλη για την Ευρώπη που συμφέρει τους λαούς της, την Ευρώπη του σοσιαλισμού, που μόνο τότε θα μπορεί να είναι ενωμένη, αφού η εξουσία των μονοπωλίων, αυτών που διαχωρίζουν τους λαούς, θα έχει ανατραπεί.

Μια Ελλάδα της λαϊκής εξουσίας θα είναι σε θέση να συνάψει οικονομικές, εμπορικές και άλλες σχέσεις, αμοιβαία επωφελείς με άλλες χώρες, που βρίσκονται εντός της ΕΕ και εκτός, στην περιφέρειά μας ή μακρύτερα. Θα παίξουν εδώ το ρόλο τους και οι αντιθέσεις ανάμεσα στις καπιταλιστικές χώρες.

Πρώτο, γιατί τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες τις μετέτρεψαν σε άθλια προτεκτοράτα και σε κάτεργα ο ιμπεριαλισμός και οι εσωτερικές αντεπαναστατικές δυνάμεις. Οι χώρες του σοσιαλισμού είχαν μεγάλες κατακτήσεις, έπαιξαν σπουδαίο ρόλο στην πάλη κατά του καπιταλισμού. Ακόμη και στη μικρή Αλβανία η κατάσταση ήταν νοικοκυρεμένη, παρά τις επιπτώσεις που είχαν οι επιλογές της να μη συμμετέχει στην υπόλοιπη σοσιαλιστική κοινότητα. Και σε τελευταία ανάλυση, κανένας αξιοπρεπής άνθρωπος δεν μπορεί να επιτρέπει στον ιμπεριαλισμό να παριστάνει τον τιμητή. Κριτές δίκαιοι, για τις αιτίες που τα πράγματα έφτασαν στην αντεπανάσταση, θα γίνουν οι κομμουνιστές και όσοι νοιάζονται - πονούν για το σοσιαλισμό. Οχι οι εχθροί του.

Δεύτερο, γιατί η... «προειδοποίησή» τους εμπεριέχει απειλή: «`Η υποτάσσεσθε ή θα μας βρείτε αντιμέτωπους»!!.

Κι όμως... Απέναντι στους λαούς βρίσκονται, και τώρα και πάντα. Οι τάξεις στον καπιταλισμό δεν εξαλείφονται. Αντίθετα, εντείνεται η εκμετάλλευση, η καταπίεση, η δημιουργία σφαιρών επιρροής, οι προετοιμασίες για πολέμους.

Αρα, το δίλημμα για την εργατική τάξη και τους μικρομεσαίους, βρίσκεται στο αν θα ζουν υποταγμένοι, αν θα συνεχίσουν να τους πατάνε στο λαιμό ή αν θα πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους. Αυτό το συμπέρασμα εξάγεται και από τα ναυτικά ναυάγια - εγκλήματα και από το ρόλο των κυβερνήσεων να εξυπηρετούν την πλουτοκρατία και από τις συνέπειες των σεισμών και τις αιτίες της κάθε φορά τραγωδίας και από τη δυστυχία που βιώνουν τόσοι και τόσοι.

Πρώτο: Αν υποθέσουμε ότι η Ελλάδα θα είναι (ενδεχομένως ναι, ενδεχομένως όχι) η πρώτη χώρα, που ο λαός θα επιχειρήσει ριζικές αλλαγές, τότε το διεθνές περιβάλλον (Βαλκάνια - Ευρώπη κ.ά.) σε καμιά περίπτωση δε θα είναι παντού όπως σήμερα. Θα υπάρχουν και αλλού θετικές εξελίξεις. Αυτό δείχνει η ιστορική πείρα, αυτό δείχνει και η επιστημονική ανάλυση της πραγματικότητας. Το να υπάρχουν ριζικές αλλαγές στην Ελλάδα, θα σημαίνει ότι οι αντιθέσεις και στις διάφορες χώρες θα είναι οξυμένες, στον έναν ή στον άλλον βαθμό. Δε θα υπάρχει εδώ λιακάδα και παντού παγετός. Αρα ο λαός μας δε θα είναι μόνος. Από την άλλη, κανένας δεν μπορεί να προβλέψει, ότι η Ελλάδα δε θα είναι δεύτερη ή δέκατη ή εικοστή στη σειρά...

Δεύτερο: Αν ο κάθε λαός καθίσει να περιμένει τους άλλους λαούς, να ξεκινήσουν εκείνοι πρώτοι, τότε δε θα ξεκινήσει ποτέ κανένας! Αν, αντίθετα, η κάθε πρωτοποριακή δύναμη κάθε χώρας ξεκινήσει μαζί με τις άλλες, τότε κάποια απ' όλες θα κόψει πρώτη το νήμα. Και θ' ακολουθήσουν και οι υπόλοιπες. Κι εξάλλου, η νίκη μιας, θα σκορπίσει τεράστια δύναμη και στις άλλες.

Η ταξική πάλη είναι (πάντα ήταν) πολύ σκληρή. Αυτό αποδείχνει και η 82άχρονη πορεία του ΚΚΕ. Και πρέπει το ΚΚΕ να ετοιμάζεται, περισσότερο απ' ό,τι το κάνει, για μεγάλες συγκρούσεις. Αυτό είναι το αίτημα των καιρών. Και, βεβαίως, σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί αίτημα των καιρών η καταφυγή στις εύκολες συνταγές. Δεν υπάρχουν τέτοιες. Η πάλη για τη δημιουργία του Μετώπου, η πάλη για τη λαϊκή εξουσία αξίζει κάθε θυσία. Η οποία, σε κάθε περίπτωση, θα γίνεται στην υπηρεσία του λαϊκού συμφέροντος και όχι στην υπηρεσία του συμφέροντος των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού, όπως συμβαίνει σήμερα με την πλειοψηφία του λαού.