Το ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί η αστική διακυβέρνηση εγκατέλειψε αυτή τη μορφή διαχείρισης και από κοινού τα συντηρητικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα εφαρμόζουν νεοφιλελεύθερη πολιτική διαχείρισης;

Αμέσως μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, υπήρξε ισχυρή καπιταλιστική ανάπτυξη. Αυτή η ανάπτυξη, έδινε τη δυνατότητα εφαρμογής μιας πολιτικής με εκτεταμένες κοινωνικές παροχές και τη στήριξή της από μια αρκετά μεγάλη κρατική ιδιοκτησία στη βιομηχανία, στις μεταφορές - τηλεπικοινωνίες, στο χρηματοπιστωτικό τομέα, στον τουρισμό κλπ.

Στην Ευρώπη τα φιλελεύθερα αστικά κόμματα εφαρμόζουν τη δική τους πολιτική διαχείρισης με γενικευμένη επίθεση στην εργατική τάξη και το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν η Μεγάλη Βρετανία. Η ίδια πολιτική εφαρμόζεται την ίδια περίοδο και στις χώρες της Λατινικής Αμερικής. Τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα αρχίζουν επίσης να εγκαταλείπουν την πολιτική διαχείρισης των εκτεταμένων παροχών και του λεγόμενου «κράτους πρόνοιας» και εφαρμόζουν μέτρα νεοφιλελεύθερης διαχείρισης, προβάλλοντας την ανάγκη της «απελευθέρωσης των αγορών».

Επίσης, η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, τα νέα μέσα παραγωγής, (νέες τεχνολογίες, πληροφορική κλπ.), και η εφαρμογή τους στην παραγωγή με την αντικατάσταση των παλιών μέσων παραγωγής με νέα, απαιτεί τεράστιες επενδύσεις. Επομένως, χρειάζεται ολοένα και μεγαλύτερη συσσώρευση κεφαλαίου, που με τη σειρά της απαιτεί και μεγαλύτερη μάζα κερδών.

Οι επιχειρούμενες αναδιαρθρώσεις με την εφαρμογή των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων, με τις ανατροπές στο κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα και την ιδιωτικοποίησή του, με την ιδιωτικοποίηση της υγείας, της εκπαίδευσης και των προνοιακών υπηρεσιών, επιδιώκουν την ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης με τη μείωση της τιμής της. Ετσι φαίνεται ότι μπορεί να επιτυγχάνεται η μεγιστοποίηση των κερδών.

Αν οι αστικές κυβερνήσεις ακολουθήσουν άλλη πολιτική διαχείρισης, όπως η σοσιαλδημοκρατική στη μεταπολεμική περίοδο, τότε δε θα μπορούν να αντιμετωπίζονται οι δυσκολίες στη δράση του κεφαλαίου, που αναπαράγονται από τις αντιφάσεις του συστήματος.

Ορισμένοι, όμως, μπροστά στην οξύτητα των προβλημάτων, και άλλοι γιατί έχουν αποδεχτεί πλήρως το πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης των πολυεθνικών, μιλούν για αγώνες αποτροπής των χειρότερων, για να εμποδιστεί, πιστεύουν με αυτόν τον τρόπο, η κατεδάφιση στοιχειωδών δικαιωμάτων των εργαζομένων. Και, στη βάση αυτή, προτείνουν και... συνεργασία - συμμαχία - ενότητα με τις συμβιβασμένες ηγεσίες τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων, προσπερνώντας το γεγονός ότι αυτές έχουν μετατραπεί τα τελευταία χρόνια σε πραγματικό «Δούρειο Ιππο» για την καθυπόταξη και τον εκφυλισμό του μαζικού λαϊκού κινήματος. Και παρακάμπτοντας επίσης το γεγονός πως όλοι οι αγώνες των αγροτών και των εργατοϋπαλλήλων έγιναν, ακριβώς, κόντρα στις συμβιβασμένες αυτές ηγεσίες (όπως ΓΕΣΑΣΕ - ΠΑΣΕΓΕΣ, ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ κλπ.), και με την καθοδήγηση είτε Συντονιστικών Επιτροπών Αγώνα, είτε του ΠΑΜΕ, και άλλων ταξικών σωματείων (π.χ. ναυτεργάτες κλπ.). Κάτι που δε θα μπορούσε να γίνει, αν δεν είχαν αποκαλυφθεί αυτές οι ηγεσίες και δεν είχαν πλήρως διαχωρίσει τη θέση τους οι εκπρόσωποι του αγωνιστικού μετώπου.

Οπως κι αν το δει κανένας, οι δραματικές εξελίξεις στα πλαίσια της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης της Νέας Τάξης του ιμπεριαλισμού, η σφοδρότητα της επίθεσης στα λαϊκά δικαιώματα και κατακτήσεις και, κυρίως, η ανάγκη που αναδείχνεται για συντονισμένη σκληρή και συνεχή πάλη ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, για να είναι αποτελεσματική, πρέπει να έχει όχι απλώς προσανατολισμό τέτοιο, αλλά και συντονισμό δράσης, επίτευξη κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας, που θα επιτρέπει νικηφόρους αγώνες και νέες κατακτήσεις. Δεν αρκεί, δηλαδή, μια τεχνητή συμπαράταξη - συγκόλληση δυνάμεων που δε θα έχουν ένα «ενοποιητικό» μίνιμουμ πλαίσιο στόχων αντιμονοπωλιακών -αντιιμπεριαλιστικών, ρήξης και σύγκρουσης με τα μεγάλα συμφέροντα. Χρειάζεται η συσπείρωση, όχι απλώς για την καλύτερη διαχείριση του προβλήματος που ζητούν οι κάθε λογής Ευρωλάγνοι, οι συμβιβασμένες ηγεσίες των συνδικαλιστικών οργανώσεων και άλλοι, αλλά για την αντιμετώπισή τους σε αντιμονοπωλιακή, αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση.

Τώρα, με τις θέσεις για το 16ο Συνέδριό του, που γίνεται στα μέσα Δεκέμβρη, το ΚΚΕ προχωρά πιο πέρα, επεξεργαζόμενο τους όρους και τις προϋποθέσεις, αλλά και συγκεκριμένους στόχους πάλης του Μετώπου, για την κατάκτηση της Λαϊκής Εξουσίας και τη Λαϊκή Οικονομία που έχουν ανάγκη οι εργαζόμενοι, η χώρα μας συνολικά. Μέσα στη συγκεκριμένη συγκυρία της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης, του ιμπεριαλισμού, στο όνομα της οποίας παίρνονται τα αντιδραστικά, αντιλαϊκά μέτρα, το ίδιο το περιεχόμενο και το πλαίσιο της φιλολαϊκής ανάπτυξης και, κυρίως, τα μέσα, τα εργαλεία και οι προϋποθέσεις που προβάλλει το ΚΚΕ με την πρότασή του δείχνει τη διέξοδο και την προοπτική για τους εργαζόμενους, τις λαϊκές δυνάμεις.

Σ'αυτό το πλαίσιο που θα προβάλει το κοινωνικοπολιτικό Μέτωπο του λαού, ασφαλώς, ο κάθε εργαζόμενος βλέπει ότι μπορεί να συνδυάζει την πάλη για την προστασία των σημερινών δικαιωμάτων του με την προοπτική ανατροπής της αντιλαϊκής πολιτικής για μια φιλολαϊκή ανάπτυξη του τόπου, σε ρήξη και σύγκρουση με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, για την εξασφάλιση και διεύρυνση των δικαιωμάτων του λαού. Οι κομμουνιστές, οι φίλοι και οπαδοί του Κόμματος, άλλοι εργαζόμενοι, βγάζοντας συμπεράσματα από τη μέχρι τώρα πείρα των αγώνων, έχουν πολλά να προσφέρουν συμμετέχοντας στη συζήτηση για τις θέσεις του 16ου Συνεδρίου του ΚΚΕ. Η επιτυχία του Συνεδρίου θα εξοπλίσει το μαζικό λαϊκό κίνημα, ώστε από καλύτερες θέσεις να αγωνιστεί για τα συμφέροντα του λαού.