Το κύριο καθήκον που απορρέει από τις Θέσεις του 20ού Συνεδρίου είναι η οικοδόμηση γερών ΚΟΒ σε χώρους στρατηγικής σημασίας, η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, η ανάπτυξη της συμμαχίας των εργαζομένων με τα άλλα λαϊκά στρώματα που έχουν αντικειμενικό συμφέρον από την εργατική εξουσία.

Είναι τα 3 βασικά συστατικά στοιχεία που ασχολήθηκε το Κόμμα και στο 19ο Συνέδριο και σε μετέπειτα επεξεργασίες μέσα από Πανελλαδικά Σώματα και ντοκουμέντα ώστε συνολικά το Κόμμα να γίνει πιο ικανό, πιο έτοιμο για τον στρατηγικό του στόχο.

Αυτό που κατά τη γνώμη μου πρέπει να απασχολήσει όλη αυτή τη δραστηριότητα, είναι η αφομοίωση αυτών των καθηκόντων στο σύνολο του κομματικού δυναμικού, των οργάνων και των ΚΟΒ.

Κρίσιμος κρίκος είναι η ισχυροποίηση και ο σωστός προσανατολισμός των ΚΟΒ και σε κλαδικό και σε εδαφικό επίπεδο. Ολα τα σφυριά να χτυπάν στη δουλειά μας στην εργατική τάξη, στους εργατοϋπαλλήλους της πόλης και του χωριού, στη νεολαία της εργατικής τάξης, στις γυναίκες.

Σε αυτό τον τομέα νομίζω ότι έχουμε να μετρήσουμε πολλά βήματα ακόμα, ιδιαίτερα σε εδαφικό επίπεδο.

Το πρώτο και βασικό ζήτημα που πρέπει να βάλουμε στη συζήτηση και ζωή της ΚΟΒ, είναι ότι οι παραπάνω στόχοι είναι κοινοί και δεν διαφέρουν από κλαδικές σε εδαφικές Οργανώσεις. Ναι μεν από τη μία, η κλαδική ΚΟΒ έχει πιο «ξεκάθαρο πεδίο δράσης» για τον κλάδο της, αλλά αν οι εδαφικές Οργανώσεις (που έχουν πληθώρα κόσμου στις γραμμές τους ή στον περίγυρό τους) δεν προσανατολιστούν στην εργατική τάξη της περιοχής τους, τα μεγάλα εργοστάσια που υπάρχουν, η κατάσταση θα μένει αμετάβλητη και χωρίς περιεχόμενο για αυτές τις Οργανώσεις, θα συνεχίζουμε στη δουλειά «μπούγιου» που δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Η πείρα έχει δείξει ότι ο καλός συντονισμός φέρνει αποτελέσματα και μπορούμε να κάνουμε ακόμα περισσότερα με βάση τις κατευθύνσεις των Θέσεων.

Χρειάζεται και ουσιαστική συζήτηση και οργανωτικά μέτρα.

Θα βοηθήσει για παράδειγμα τις εδαφικές ΚΟΒ να έχουν στην ημερήσια διάταξή τους θέματα που αφορούν το άνοιγμά μας σε χώρους δουλειάς κ.ο.κ. Ειδικά σε ΚΟΒ που στο έδαφός τους έχουν εργοστάσια, μεγάλα καταστήματα εμπορίου, πρέπει να είναι μόνιμη αυτή η συζήτηση και ο σχεδιασμός. Σε καμία των περιπτώσεων να μην μένει πίσω π.χ. η δουλειά για τα αγροτικά, αλλά πρέπει να ιεραρχήσουμε.

Αυτό προϋποθέτει γερό καθοδηγητικό τιμόνι με μολύβι και χαρτί. Να καταγραφούν όλοι οι χώροι δουλειάς που υπάρχουν στην ευθύνη της κάθε ΚΟΒ, πόσους εργάτες γνωρίζει το κομματικό δυναμικό, τι κόσμο μπορούμε να βρούμε από εφεδρείες που έχουμε στον περίγυρό μας.

Ταυτόχρονα, να βάλουμε σε δουλειά αυτές τις εφεδρείες. Οπως δείχνει η πείρα, σε κάθε συνοικία και χωριό υπάρχει πολύτιμος αριθμός οπαδών και φίλων που όταν ενταχθούν σχεδιασμένα στη δουλειά, μας φέρνουν σε επαφή με πολύ περισσότερο κόσμο.

Να συγκροτηθούν ομάδες με τέτοιο περιεχόμενο, που να εντάσσουν συντρόφους από τις περιοχές με κλάδους που έχουμε στόχο. Η πείρα από τις ομάδες οικοδόμησης της ΤΟ Βιομηχανίας φέρνει θετικά μηνύματα.

Από την άλλη, πρέπει να υπάρχει γνώση της λειτουργίας και της παρέμβασης του αντιπάλου, όποια μορφή και να έχει. Από την εργοδοσία, μέχρι και την παρέμβαση από «τοπικούς» βουλευτές, δημάρχους κ.ο.κ.

Το σχέδιο αυτό να αγκαλιάζει και άλλους χώρους που μας ενδιαφέρουν, όπως είναι η Υγεία, η Παιδεία, οι τράπεζες κ.ο.κ. που υπάρχουν σε όλες τις πόλεις, συνοικίες και κεφαλοχώρια και απασχολούν χιλιάδες κόσμο.

Από τα παραπάνω φαίνεται και η συνθετότητα και η απαίτηση που χρειάζεται να έχουμε το επόμενο διάστημα στην καθοδηγητική δουλειά των Τομεακών Οργάνων. Σε αυτόν το τομέα οι Θέσεις χτυπάν καμπανάκι. Είναι επιτακτικό το καθήκον ανεβάσματος της πολιτικής δουλειάς των Τομεακών Οργάνων, ώστε να γίνουν επιτελεία μάχης.

Να ανεβεί ο πήχης της σταθερής ιδεολογικής δουλειάς στις ΚΟΒ αλλά και στο ίδιο το όργανο, με βάση το πλούσιο πρόγραμμα ιδεολογικών μαθημάτων, μέσα από Κομματικές σχολές, οργανωμένες συσκέψεις με τον περίγυρό μας.

Πολλές φορές δίνουμε περισσότερο βάρος στα τρέχοντα ζητήματα στη συζήτηση και παραμελούμε να κουβεντιάσουμε άρθρα από την ΚΟΜΕΠ, τον «Ριζοσπάστη», ή ακόμα και τις εξελίξεις σε έναν κλάδο που μας ενδιαφέρει. Δεν αποτελεί λάθος να συζητάς τα τρέχοντα, αλλά αν δεν μπολιάζεις κάθε φορά με το ιδεολογικό υπόβαθρο τη συζήτηση, στο τέλος θα μείνει μόνο η «τρεχάλα».

Αυτό προϋποθέτει εξοπλισμό πρώτα και κύρια του στελεχικού δυναμικού. Να ξεφύγουμε από τη δουλειά μεροδούλι μεροφάι, από τη ρουτίνα της καθηκοντολογίας που δεν δυναμώνει την ποιοτική πολιτική δουλειά μέσα στα όργανα και τις ΚΟΒ. Η αυτομόρφωση είναι συστατικό στοιχείο στην ιδεολογική ανάπτυξη των μελών και στελεχών στην παραπάνω κατεύθυνση. Στο ιδεολογικό ατσάλωμα, στις αντοχές που χρειάζεται να έχουμε σε αυτές τις σύνθετες συνθήκες που δρούμε. Αντοχές ώστε να μη μας βάζουν από κάτω τα χιλιάδες προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στην καθημερινότητα και δεν είναι διαφορετικά από αυτά που αντιμετωπίζει η εργατική τάξη. Πίστη στο ότι η ριζική λύση θα δοθεί μέσα από την πάλη που κάνουμε σήμερα και ότι ανοίγουμε δρόμο για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης από τα δεσμά της εκμετάλλευσης. Με αυτή την έννοια, δεν μπορεί να υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Δυσκολίες υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα σε συνθήκες καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Αρα σκέψεις και αντιλήψεις του τύπου «τα προβλήματα που έχω στη ζωή μου δεν μπορεί να μου τα λύσει το Κόμμα και έτσι προσπαθώ να τα λύσω μόνος μου» είναι έξω από την επαναστατική σκέψη και πράξη. Είναι πιέσεις που έχει ένα κομμάτι του δυναμικού μας και πηγάζει από το ότι δεν βλέπουν «άμεσα αποτελέσματα» από αυτό που κυριαρχεί και στην κοινωνία για την αναποτελεσματικότητα των αγώνων κ.λπ.

Τέτοια ζητήματα δεν μπορούν να λυθούν μόνο με πρακτικά μέτρα. Το βάρος νομίζω ότι χρειάζεται να δοθεί στην πρόταση και το Πρόγραμμα του Κόμματος. Ιδιαίτερα και με βάση τις εξελίξεις στο διεθνές επίπεδο, να ανοίξει ακόμα περισσότερο η θέση μας για τον πόλεμο, για τα καθήκοντα του Κόμματος, τη στάση των Κομμουνιστών σε τέτοιες συνθήκες.

Τούτη η συζήτηση και η προετοιμασία δεν μπορεί να καθορίζεται από το αν έχουμε ή δεν έχουμε τρέχοντα καθήκοντα να λύσουμε. Συνδυάζουμε τα καθημερινά πολιτικά καθήκοντα με τη δουλειά υποδομής που κάνουμε σε μη επαναστατικές συνθήκες στους χώρους στρατηγικής σημασίας, με επιμονή και επαναστατική αισιοδοξία ότι θα νικήσουμε.

Οι εκτιμήσεις που αποτυπώνονται στις Θέσεις της ΚΕ για τις εξελίξεις, τις τάσεις που διαμορφώνονται και τα πιθανά ενδεχόμενα που έχουμε μπροστά μας, είναι ένα σοβαρό εφόδιο για τις δυνάμεις μας, για το κίνημα. Είναι άξονας προσανατολισμού μέσα σε ένα πεδίο πολύ σύνθετων εξελίξεων όπου διεξάγεται η προσπάθειά μας. Παράλληλα, υπάρχουν καλύτερες προϋποθέσεις για τη συζήτηση παραπέρα, καθώς αρκετά από αυτά τα ζητήματα τα έχουμε ήδη ανοίξει μέσα κι από ξεχωριστή συζήτηση (θέση μας για τη μη συμμετοχή σε αστικές κυβερνήσεις, κομματική οικοδόμηση, ανασύνταξη του κινήματος, δουλειά στη νεολαία κ.ά.). Ολα αυτά συνέβαλαν στην αντοχή που σφυρηλατήθηκε αυτό το διάστημα μέσα από νέες προκλήσεις, από μεγάλες πιέσεις.

Η ΚΕ αναδεικνύει ως αποφασιστικό κρίκο για την αντιστοίχηση της παρέμβασής μας την ενίσχυση της λειτουργίας, του περιεχομένου δουλειάς των ΤΕ. Η εκτίμηση αυτή ακουμπά στο γεγονός πως σήμερα, η μέχρι τώρα λειτουργία τους έχει μεγάλες αδυναμίες. Η δυσκολία έχει να κάνει προφανώς και με τη θεωρητική στάθμη του κάθε οργάνου, των στελεχών ξεχωριστά που αποτελούν το όργανο. Κι αυτό δεν είναι ένα απλό ζήτημα. Είναι ένα στοίχημα και θα χρειαστεί μεγάλη προσπάθεια. Η βασική δυσκολία είναι να σπάσει στην πράξη η υποτίμηση γύρω από τη νευραλγική πλευρά της δουλειάς μας. Είναι χαρακτηριστικό το πόσο δυσκολευόμαστε κάτω από την πίεση των καθημερινών καθηκόντων να διευκολύνουμε ένα στέλεχος για να πάρει μέρος σε κομματικό σύστημα μόρφωσης, όπως επίσης και να αντιμετωπίσουμε και αντιλήψεις περί «επάρκειας», αν «τα παίρνουμε τα γράμματα ή όχι». Ετσι π.χ. η πρώτη αντίδραση είναι η επιφύλαξη, κάτω από τη σκέψη το ποιος θα αναλάβει τη δουλειά στο κενό που μένει. Αυτό που βαραίνει κι εδώ είναι τα άμεσα καθήκοντα, «να βγει η δουλειά», το «μεροδούλι - μεροφάι». Πολλές φορές δεν γίνεται αντιληπτό πως αυτή η δουλειά είναι προϋπόθεση για να δημιουργηθεί υποδομή, άρα χρειάζεται καλύτερα να βλέπουμε τέτοιες πλευρές σε βάθος χρόνου μέσα κι από την πολιτική ανάδειξης των νέων στελεχών. Στη διάταξη που κάνουμε, στον καταμερισμό, να μη βλέπουμε μόνο τη διάθεση του κάθε συντρόφου, την πείρα του από ένα συγκεκριμένο τομέα δουλειάς. Ιδιαιτέρα πρέπει να μας απασχολήσει το πώς θα βελτιωθεί αυτή η πλευρά στον πιο κρίσιμο ίσως τομέα στελεχών, τα εργατικά - συνδικαλιστικά στελέχη, καθώς εκεί η υποτίμηση και οι δυσκολίες είναι μεγαλύτερες. Και η αδυναμία αυτή εκεί έχει την αντανάκλασή της στο πώς διεξάγεται καθημερινά η αντιπαράθεση με τις άλλες δυνάμεις που δρούνε μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, στο πώς διεξάγεται η διαπάλη, πώς αντιμετωπίζονται τα βαρίδια του «τίποτα δεν γίνεται - δεν αλλάζει». Στο πώς αδυνατίζουμε τη μακροχρόνια επίδραση των κοινοβουλευτικών αυταπατών που έχει αντανάκλαση στο πώς αξιολογούμε τη δουλειά μας, με τι αξίζει να ασχοληθούμε και με τι όχι, στις προτεραιότητές μας δηλαδή. Που με τη σειρά τους προκαλούν δισταγμούς («γιατί να ασχοληθώ με αυτούς, αφού δεν καταλαβαίνουν, πάλι εκεί θα πάνε, αυτούς θα ψηφίσουν») στην προσπάθειά μας να σφυρηλατούμε αγωνιστικούς δεσμούς με ανθρώπους που κινούνται, που έχουν διάθεση να κάνουν κάτι. Εχει αντίκτυπο τελικά στο πώς συμβάλλουμε στην ωρίμανση των συνειδήσεων όλων αυτών των ανθρώπων που συσπειρώνονται στα σωματεία, στην ικανότητα να δένεται ο καθημερινός αγώνας με την προοπτική.

Οι παραπάνω αδυναμίες αποτυπώνονται και στη μεγάλη δυσκολία που υπάρχει στην εξειδίκευση μιας σειράς καθηκόντων που απορρέουν από τις αποφάσεις του Κόμματός μας. Επιδρούν στην ικανότητα των Τομεακών Οργάνων να προσαρμόζουν τις γενικές κατευθύνσεις στο χώρο ευθύνης τους, αλλά και να γενικεύουν την πείρα από το χώρο ευθύνης τους. Σε αυτή την προσπάθεια προφανώς θα παίξει ρόλο η βοήθεια που θα δοθεί από τα παραπάνω όργανα. Ομως για να αναπτυχθεί τέτοια ικανότητα στις ΤΕ, χρειάζεται να σκεφτούμε, να προβληματιστούμε για την ανάγκη οργάνωσης ομάδων δουλειάς, επιτελείων που θα στηρίξουν αυτή την προσπάθεια και στο επίπεδο των ίδιων τον Τομεακών Οργάνων. Γιατί εξειδίκευση δεν μπορεί να γίνει χωρίς δουλειά μελετητική, συγκέντρωση στοιχείων, επεξεργασία. `Η αντίστοιχα βελτίωση της ικανότητας να γενικεύουμε την πείρα μας από κάθε Οργάνωση. Μπορεί αυτό να εξαντλείται ικανοποιητικά με τη χρέωση απλώς ενός υπευθύνου; Υπάρχουν τομείς της δουλειάς μας που πρέπει να το σκεφτούμε. Π.χ. η ιδεολογική δουλειά που είναι ιδιαίτερα σύνθετη, απαιτητική δουλειά. Η «βεντάλια» της δράσης μας έχει ανοίξει τελευταία, σε πολλά επίπεδα. Με πιο συστηματική προσπάθεια ενίσχυσης της εσωκομματικής μόρφωσης, με πιο σύνθετη - πολύμορφη προσπάθεια να επιδράσουμε με τις ιδέες μας, να ανοίξουμε την αντιπαράθεση σε βασικά ζητήματα. Ομως μπορεί αυτή η πολυεπίπεδη δουλειά να οργανώνεται, να καθοδηγείται από έναν άνθρωπο; `Η αντίστοιχα η καθοδήγηση της εργατικής δουλειάς, των δυνάμεών μας στα σωματεία, τους φορείς κ.λπ. Πώς θα εξασφαλίζεται με σταθερή καθημερινή βοήθεια και στήριξη, σε σχέση με το περιεχόμενο δουλειάς, ο ολοκληρωμένος έλεγχος και άλλες σχετικές πλευρές. Στην κατεύθυνση αυτή πώς θα αποκτούμε μια πιο σαφή, πιο συγκεκριμένη εκτίμηση για το ποια είναι η κατάσταση σε κάθε κλάδο, στους κρίσιμους χώρους δουλειάς. Πώς θα έχουμε μια πιο σαφή εικόνα και τοπικά για την οικονομία σε κάθε κλάδο, τους σχεδιασμούς, τις προτεραιότητες, τις εργασιακές σχέσεις που διαμορφώνονται, την ιδεολογική παρέμβαση της εργοδοσίας, τους μηχανισμούς της, τη δράση των άλλων δυνάμεων. Αυτά είναι δεδομένα που θα βοηθήσουν να εξειδικεύσουμε μια σειρά κατευθύνσεις. Χωρίς και τέτοιες επεξεργασίες μπορούμε;

Σίγουρα υπάρχουν αρκετές δυσκολίες για να γίνουν αυτά, ξεκινώντας από το πόσα στελέχη είναι διαθέσιμα. Ισως είναι λίγες οι πλευρές, αυτά που μπορούν να λυθούν άμεσα. Ομως έχει σημασία να βλέπουμε σταθερά τέτοιες πλευρές, να αποκτάμε σε πρώτη φάση τον προσανατολισμό μας, για το πώς πρέπει να φτάσουμε να δουλεύουμε. Εχοντας το «νου μας μπροστά» να διαμορφώνουμε βήμα το βήμα αυτό που απαιτείται. Είναι βέβαιο πως το Συνέδριό μας, οι Θέσεις της ΚΕ μπορούν να δώσουν την αναγκαία ώθηση και σε όλα τα παραπάνω ζητήματα.