Το περιβάλλον παραμένει στο στόχαστρο των πολυεθνικών, ως δεξαμενή αλόγιστης άντλησης πρώτων υλών, ως χώρος απόρριψης των αποβλήτων τους και ως ένας ακόμη κερδοφόρος τομέας επενδύσεων, με αποτέλεσμα τα μεγάλα προβλήματα του πλανήτη να επιδεινώνονται συνεχώς. Ετσι, 14 χρόνια μετά το Ρίο και 4 μετά το Γιοχάνεσμπουργκ, εκατομμύρια άνθρωποι, οι περισσότεροι μικρά παιδιά, πεθαίνουν κάθε χρόνο από δίψα, πείνα, επιδημίες και εκατοντάδες χιλιάδες από φυσικές καταστροφές.

Συνεχίζονται αμείωτες οι ιμπεριαλιστικές πολεμικές επεμβάσεις των Αμερικανών, των Ευρωπαίων και των άλλων συμμάχων τους, στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, στην Αφρική και προετοιμάζονται καινούρια μέτωπα. Σκοτώνουν χιλιάδες ανθρώπους, καταστρέφουν το φυτικό και ζωικό πλούτο, τις υποδομές, τους πολιτισμούς και τα μνημεία τους. Συνεχίζουν την ανεξέλεγκτη πυρηνική δραστηριότητα.

Ανάγουν σε γενικούς κανόνες του «διεθνούς δικαίου» και εφαρμόζουν και στα ζητήματα περιβάλλοντος αντιλήψεις όπως το «εμπόριο των ρύπων», «ο ρυπαίνων πληρώνει», με μοναδικό στόχο τη μεγαλύτερη κερδοφορία των πολυεθνικών.

Στην ΕΕ διαβεβαιώνουν χωρίς ντροπή ότι προσπαθούν για τη βελτίωση του περιβάλλοντος, αυτοί που αφάνισαν στα Βαλκάνια χιλιάδες ανθρώπους, κατέστρεψαν υποδομές δεκαετιών, εξαφάνισαν οικοσυστήματα, ρύπαναν με βομβαρδισμούς χημικών εγκαταστάσεων ευρύτερες περιοχές, αχρήστευσαν με τις βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου και άλλα όπλα, για πολλά χρόνια, πολύτιμους φυσικούς πόρους. Αυτοί που έκαναν χωματερές για τα τοξικά τους απόβλητα μερικά από τα νεοσύστατα κράτη της Βαλκανικής.

Στηρίζουν τη δήθεν «περιβαλλοντική» πολιτική στους νόμους της αγοράς, την «εθελοντική» δράση του καταστροφέα του περιβάλλοντος, που είναι το κεφάλαιο, και προωθούν την αντίληψη για «συνευθύνη» των εργαζομένων.

Ανοιξαν διάπλατα την πόρτα της ΕΕ στα μεταλλαγμένα και στη «συνύπαρξή» τους με τις συμβατικές καλλιέργειες.

Επιβεβαιώνεται, έτσι, καθημερινά ότι η ύπαρξη του ιμπεριαλισμού συντελείται σε βάρος της ζωής των σημερινών και των μελλοντικών γενεών.

Στα μεγάλα προβλήματα της ανεργίας, της συνεχούς υποβάθμισης του βιοτικού επιπέδου, στην καταπάτηση των εργατικών, κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, προστίθενται όλο και πιο οξυμένα τα περιβαλλοντικά ζητήματα.

Στη σκοτεινή πλευρά των κυβερνητικών επιλογών βρίσκονται το εργασιακό περιβάλλον, η υγιεινή και ασφάλεια της εργασίας, τα επαγγελματικά νοσήματα, η ίδια η ζωή των εργαζομένων.

Εθνικός βρόχος αποδείχτηκε ο «εθνικός στόχος των Ολυμπιακών Αγώνων» και τώρα η μεταολυμπιακή χρήση των Ολυμπιακών Εγκαταστάσεων.

Οι ελάχιστοι ελεύθεροι χώροι που απόμειναν στα αστικά κέντρα, μετατρέπονται σε φιλέτα κερδοφορίας του κεφαλαίου. Τα δάση καίγονται, υποβαθμίζονται, καταπατούνται.

Η διαχείριση των απορριμμάτων δίνεται βορά στο μεγάλο κεφάλαιο, και μεθοδεύεται η προώθηση καταστροφικών μεθόδων όπως η καύση, με ευθύνη των οργάνων της ΤΑ, όπου κυρίαρχες είναι οι δυνάμεις που στηρίζουν τον μονόδρομο της ΕΕ, Δήμαρχοι και Νομάρχες που στηρίχτηκαν από τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το ΣΥΝ.

Χιλιάδες τόνοι τοξικών αποβλήτων απορρίπτονται λαθραία, ή «αποθηκεύονται» σε ακατάλληλους χώρους, για να διαρρεύσουν «αθόρυβα» στο έδαφος και τα νερά.

Χιλιάδες ανεξέλεγκτες χωματερές παραμένουν σε όλη τη χώρα.

Οι καταπατήσεις και το ξεπούλημα δημοσίων εκτάσεων συνεχίζονται. Το ίδιο και η καταστροφή και υποβάθμιση «προστατευομένων» οικοσυστημάτων από την ανεξέλεγκτη δράση ρυπογόνων εγκαταστάσεων.

Η θαλάσσια ρύπανση από πλοία και χερσαίες πηγές καλά κρατεί.

Οι βιολογικοί καθαρισμοί, όπου υπάρχουν, υπολειτουργούν. Η κατασκευή μονάδας ξήρανσης της λυματολάσπης στην Ψυττάλεια, μετατίθεται για το μέλλον, ενώ η επανάληψη της συσσώρευσής της στο νησί έχει καταστροφικές συνέπειες για τους γειτονικούς δήμους και για όλο το Σαρωνικό.

Τα περιβαλλοντικά προβλήματα των μεγάλων πόλεων (κυκλοφοριακό, νέφος και μικροσωματίδια, ηχορύπανση, καταστροφή ελεύθερων χώρων, οπτική ρύπανση) οξύνονται συνεχώς.

Η επιβάρυνση από ηλεκτρομαγνητικά πεδία (Πυλώνες και καλώδια υψηλής τάσης, κεραίες κινητής τηλεφωνίας κλπ.) εγκυμονεί μεγάλους κινδύνους για το λαό.

Η χώρα γίνεται όλο και πιο συχνά έρμαιο ισχυρών, αλλά όχι απρόβλεπτης έντασης, φυσικών φαινομένων. Στη βροχή πνίγεται, στη ζέστη ασφυκτιά, στα χιόνια παραλύει, στο σεισμό καταστρέφεται.

Η διατροφική εξάρτηση του πληθυσμού από τα μονοπωλιακά συγκροτήματα (ορμόνες, αντιβιοτικά, φυτοφάρμακα, γενετικά μεταλλαγμένα προϊόντα και τρόφιμα κλπ.) παίρνει επικίνδυνες διαστάσεις.

Το ΚΚΕ στηρίζει και ενισχύει αυτούς τους αγώνες και προσπαθεί με όλες του τις δυνάμεις για την ανάπτυξή τους, για πιο ουσιαστική και συντονισμένη πάλη του λαού και της νεολαίας, των ταξικών συνδικάτων, των μαζικών φορέων, της προοδευτικής διανόησης, των οικολογικών δυνάμεων. Είναι, όμως, ανάγκη οι στόχοι να είναι ξεκάθαροι. Να γίνονται αντιληπτά τα αίτια και οι υπεύθυνοι. Να γίνεται σαφές προς τα πού πρέπει να κατευθύνονται οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις, από ποιους πρέπει να διεκδικεί το μαζικό κίνημα και σε ποιους πρέπει να στηρίζεται.

Οι επικείμενες τοπικές εκλογές αποτελούν, από αυτή την άποψη, μια καλή ευκαιρία να δώσει ο λαός μας το δικό του μήνυμα σε κάθε λογής τοπικούς διαχειριστές της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, που συμβάλλουν ενεργητικά ή παθητικά στην επιδείνωση των περιβαλλοντικών προβλημάτων. Να δυναμώσει τη δική του φωνή, να στηρίξει τα δικά του συμφέροντα, ψηφίζοντας και δυναμώνοντας τους αγωνιστικούς και ριζοσπαστικούς συνδυασμούς σε δήμους και Νομαρχίες που στηρίζει το ΚΚΕ, μαζί με το ΔΗΚΚΙ, την Παρέμβαση Αριστερών Πολιτών, την Κομμουνιστική Ανανέωση και άλλους δημοκράτες αγωνιστές, οικολογικές ομάδες και κινήσεις.

Το ΚΚΕ δε θα κουραστεί να επαναλαμβάνει ότι το πρόβλημα της προστασίας του περιβάλλοντος δεν είναι ζήτημα τεχνικό, αλλά βαθιά πολιτικό και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ξεχωριστά από τα άλλα μεγάλα προβλήματα των εργαζομένων. Από την πάλη ενάντια στην εφαρμοζόμενη πολιτική του δικομματισμού.

Απαιτεί μια άλλη πολιτική που θα συγκρούεται με την πολιτική που στηρίζει τις πολυεθνικές και τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Μια πολιτική στο πλαίσιο της λαϊκής οικονομίας που προτείνει το Κόμμα μας, τους καρπούς της οποίας θα απολαμβάνει όλος ο λαός και όχι η οικονομική ολιγαρχία. Μια πολιτική διαμετρικά αντίθετη από τη βάρβαρη καπιταλιστική λογική της μεγιστοποίησης του ατομικού κέρδους και της «ελεύθερης αγοράς», που ευθύνεται για τη σημερινή κατάντια του πλανήτη μας.

Αθήνα

4 Ιούνη 2006