Ετσι η ηγεσία του ΣΥΝ, προβάλλει την ανάγκη ήττας του δικομματισμού για να μην υπάρχουν μονοκομματικές κυβερνήσεις, αλλά κυβερνήσεις συνεργασίας και μάλιστα με το ΠΑΣΟΚ. Η ηγεσία του ΔΗΚΚΙ επίσης προπαγανδίζει το «ούτε ΠΑΣΟΚ ούτε ΝΔ αυτοδύναμοι», αλλά είναι έτοιμη μετά τις εκλογές για κυβερνητική συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ και με το ΣΥΝ, για το σχηματισμό της λεγόμενης «προοδευτικής κυβέρνησης». Και τα δυο αυτά κόμματα προσθέτουν και το ΚΚΕ σ' αυτή τη συνεργασία, αν και γνωρίζουν ότι το ΚΚΕ έχει ριζικά διαφορετική, αντίθετη πολιτική με το ΠΑΣΟΚ. Επίσης έχουν αναφερθεί δημόσια, ΣΥΝ και ΔΗΚΚΙ, ότι έχουν σημαντικές πολιτικές διαφορές και δε συμφωνούν με την κατεύθυνση της πολιτικής του ΚΚΕ.

Η πείρα βεβαίως άλλων χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όπου δοκιμάστηκαν ανάλογες λύσεις με τη συναίνεση, στο όνομα του ρεαλισμού, με τη σοσιαλδημοκρατία, αποδεικνύει ότι τίποτα δεν άλλαξε προς όφελος του λαού σε σχέση με τις μονοκομματικές κυβερνήσεις. Ισα - ίσα το αντίθετο έγινε. Πέρασαν οι αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις για την ΟΝΕ, συμμετείχαν στο ΝΑΤΟικό πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας και γενικά έδωσαν τα πάντα στους επιχειρηματίες.

Δε φτάνουν λοιπόν οι διακηρύξεις για την ήττα του δικομματισμού. Χρειάζεται η πολιτική πρόταση διεξόδου να έχει καθαρές αποστάσεις από την ΟΝΕ και το νέο δόγμα του ΝΑΤΟ. Διαφορετικά καλλιεργούνται αυταπάτες στα λαϊκά στρώματα, για ανώδυνες πολιτικές διεξόδους, χωρίς συγκρούσεις και ρήξεις με τα συμφέροντα των τραπεζιτών, των βιομηχάνων και των μεγαλεμπόρων, ότι είναι δυνατό να έρθει η ώρα που η ελληνική και ευρωπαϊκή πλουτοκρατία, οι ΝΑΤΟικές δυνάμεις θα κουραστούν να κυνηγούν κέρδη ή θα σταματήσουν τη λεηλασία. Αλλά αυτοί όσο αυξάνονται τα κέρδη τους τόσο περισσότερα θέλουν. Επομένως αυτά τα κόμματα αδυνατίζουν την πάλη ενάντια στο δικομματισμό.