Πέτροβας Σπύρος

Γιατί π.χ. η αλληλεγγύη με τη συγκέντρωση χρημάτων ή φαρμάκων και άλλων προϊόντων που μπορούν να συμβάλουν στην ανακούφιση του ιρακινού λαού, απαντά στις συνέπειες του πολέμου, συμβάλλει ως ένα βαθμό στο να παίρνει κουράγιο, θάρρος και δύναμη αυτός ο λαός για να πολεμά τον εισβολέα, αλλά δε φτάνει στο κύριο, πως θα σταματήσει ο πόλεμος. Με τη διοργάνωση αυθόρμητης δράσης κάτω από το γενικό σύνθημα «όχι στον πόλεμο, ναι στην ειρήνη», ο ιρακινός λαός που αντιστέκεται αισθάνεται οτι δεν είναι μόνος του, αλλά δεν αρκεί για να σταματήσει ο πόλεμος. Σε τελευταία ανάλυση η συνειδητοποίηση, από απλούς ανθρώπους του μόχθου, του πραγματικού αντίπαλου, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ολοι οι λαοί του κόσμου μισούν τον Μπους και την κυβέρνησή του. Μα τον πόλεμο τον κάνει η κυβένρηση των πολεμικών βιομηχανιών, όπως η «Λόκχιντ», η «Μπόινγκ», η «Τζένεραλ Νταϊνάμικς», των πετρελαϊκών κολοσσών όπως η «Σέβρον», η «Εξον», η «Μόμπιλ» κλπ., τον πόλεμο τον κάνουν τα μονοπώλια, με μοχλό τη στρατιωτικοπολιτική τους εξουσία.

Αληθοφανές το ερώτημα αλλά ψεύτικο και επικίνδυνο. Γιατί από τις κινητοποιήσεις των λαών ενάντια στον πόλεμο, ο ιρακινός λαός συνειδητοποιεί ότι το δίκιο του γίνεται δίκιο και των άλλων λαών που εκφράζουν την αλληλεγγύη τους στους δρόμους του αγώνα. Και αυτό πολλαπλασιάζει τη δύναμη της δικής του αντίστασης ενάντια στους δολοφόνους εισβολείς. Αλλά για ένα συνεπές αντιιμπεριαλιστικό αντιπολεμικό κίνημα δεν είναι αρκετό να πει ότι κάνει το διεθνιστικό του καθήκον περιορίζοντας τη δράση του μόνο σ' αυτό.

Η κυβέρνηση της Ελλάδας, όπως π.χ. και η Γερμανία, το Βέλγιο και άλλες χώρες που υποτίθεται ότι αντιδρούσαν, συμμετέχει ενεργά στον πόλεμο. Κι'ας παριστάνει υποκριτικά (ή μήπως θρασύτατα;) την «ευαίσθητη», προπαγανδίζοντας και οργανώνοντας μέσω υπουργών της, (Γ. Παπανδρέου, Κ.Στεφανής) την αποστολή βοήθειας για ανακούφιση των ιρακινών απο το έγκλημα στο οποίο συμμετέχει. Κάθε βόμβα που πέφτει στο Ιράκ δολοφονώντας το λαό του, έχει τη συμμετοχή της ελληνικής κυβέρνησης και τη στήριξη της ΝΔ. Από τη Σούδα φορτώνονται. Κάθε πύραυλος που πέφτει στα νοσοκομεία, στο μαιευτήριο, στις κατοικημένες περιοχές έχει και τη σφραγίδα αποστολής της ελληνικής κυβέρνησης. Από τη Σούδα μπαίνουν στα αμερικάνικα υποβρύχια για να σκοτώσουν και να αφανίσουν. Τα ΑΒΑΚΣ με τα ελληνικά πληρώματα είναι συστατικό μέρος του πολέμου, τα ηλεκτρονικά συστήματα της Σούδας στηρίζουν τους βομβαρδισμούς. Σε κάθε διαμελισμένο και καμένο κορμί Ιρακινού παιδιού, η κυβέρνηση της Ελλάδας έχει αφήσει τη δική της ματοβαμμένη στάμπα αφήνοντας τις αμερικάνικές βόμβες και τους πυραύλους να φορτώνονται από την Ελλάδα για να καίνε και να δολοφονούν. Κάθε αεροπλάνο, πολεμικό πλοίο, υποβρύχιο, που αδειάζει το δολοφονικό του φορτίο πάνω στον ηρωικό λαό του Ιράκ, δημιουργώντας τη μακάβρια πραγματικότητα των μαζικών θανάτων, ανεφοδιάζεται με καύσιμα που μεταφέρουν έλληνες εφοπλιστές, από ελληνικές εταιρίες καυσίμων. Τα πολεμικά υπερκέρδη των Ελλήνων καπιταλιστών είναι βουτηγμένα στο αίμα του ιρακινού λαού και στην εκμετάλλευση του μόχθου των Ελλήνων εργατών. Κυβέρνηση και κεφαλαιοκράτες της Ελλάδας συμμετέχουν στο αποτρόπαιο έγκλημα, υποτάσσοντας σ' αυτό και τη δουλιά των εργατών. Οχι μόνο τη δουλιά τους, μα και τη ζωή τους ακόμη που δεν την υπολογίζουν. Η ακόρεστη δίψα του κέρδους τους στέλνει ως το θάνατο σαν την πρόσφατη δολοφονία στα «Σωληνουργεία Κορίνθου». Εξι εργάτες δε θα ξαναπάνε για το μεροκάματο θανάτου. Τους το 'κοψε οριστικά ο ίδιος ο θάνατος. Ατυχήματα τα ονομάζουν. Μα είναι συνέπεια του ταξικού πολέμου των Ελλήνων καπιταλιστών κατά των Ελλήνων εργατών. Θα τους αφήσουμε να συνεχίσουν;

Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος φέρνει στο προσκήνιο τη δράση των λαϊκών μαζών. Και σ' αυτό τον πόλεμο η συμμετοχή στο κίνημα, η μαχητικότητα του, ήταν πολλαπλάσια απ' ό,τι στον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία. Απόδειξη, πως αυτή η δράση πιάνει τόπο. Εχει αποτέλεσμα. Στη δράση των λαϊκών μαζών ενυπάρχει η αμφισβήτηση. Το κίνημα γίνεται γόνιμο έδαφος για να μετατραπεί η αμφισβήτηση σε συνειδητή κοινωνικοπολιτική δράση. Και ως πρώτο στόχο πρέπει να βάζει μαζικά, μαχητικά και αποφασιστικά την έξοδο της κυβέρνησης της Ελλάδας από τον πόλεμο. Αυτό προσπαθεί να ανακόψει η ύπουλη αστική προπαγάνδα που δηλητηριάζει τις λαϊκές συνειδήσεις με την ηττοπάθεια της αναποτελεσματικότητας των κινητοποιήσεων να σταματήσουν τον πόλεμο. Μ' αυτό η προπαγάνδα των κομμάτων της άρχουσας τάξης ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που θέτουν το ζήτημα «Οχι στον πόλεμο ναι στην ειρήνη» - αλλά εκπληρώνουμε και τις «συμβατικές υποχρεώσεις» - θέλει να ανακόψει την προοπτική της αντιιμπεριαλιστικής αντιπολεμικής πάλης ενάντια σ' αυτή την πολιτική, ενάντια στην εξουσία της άρχουσας τάξης της Ελλάδας. Τέτοια εμπόδια υψώνει η ταχτική του ΣΥΝ, του Ελληνικού Φόρουμ στο οποίο δρουν δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ, που επιδιώκουν να εγκλωβίσουν το αντιπολεμικό κίνημά στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στο γαλλογερμανικό άξονα, ως το αντίπαλο δέος στον πόλεμο. Τη στιγμή που αυτά τα κράτη συμμετείχαν από κοινού με τις ΗΠΑ στον πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας, του Αφγανιστάν, συναποφάσισαν το νέο δόγμα του ΝΑΤΟ, το δόγμα των προληπτικών πολέμων στη σύνοδο του ΝΑΤΟ στην Πράγα κλπ. Θέλουν το αντιπολεμικό κίνημα να συμμαχήσει με τον άλλο ιμπεριαλιστικό, δηλαδή φιλοπολεμικό πόλο!

Ο πόλεμος είναι αποτέλεσμα της δράσης των μονοπωλίων. Ο πόλεμος φέρνει στην επιφάνεια και τις πιο αθέατες πλευρές της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας. Ο πόλεμος φέρνει μπροστά στις μάζες όλες τις συνέπειες της δράσης του δολοφονικού συστήματος στο οποίο ζουν. Με τη δράση των κομμουνιστών πρέπει να αποκαλύπτονται καθημερινά οι δήμιοι του ιρακινού λαού από τη δική μας χώρα. Οχι μόνο αυτό. Αλλά να ενισχύουμε με τη δράση μας την αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή στόχευση του κινήματος ενάντια στην ελληνική πλουτοκρατία και την κυβέρνησή της. Οι μορφές πάλης του αντιπολεμικού κινήματος θα εναλλάσσονται. Το συλλαλητήριο θα εναλλάσσεται με τη δράση μέσα στους τόπους δουλιάς, στα σχολειά και τα Πανεπιστήμια, στις γειτονιές του λαού. Μα οι κομμουνιστές, παντού, σ' όλες τις εκφράσεις του κινήματος, σ' όλους τους χώρους, άνθρωπο τον άνθρωπο, στις συσκέψεις, στις συνελεύσεις στους χώρους δουλιάς, στις μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις, έχουν καθήκον να μπολιάζουν με την πολιτική του λαϊκού κοινωνικοπολιτικού μετώπου τα αντιπολεμικά αισθήματα των απλών ανθρώπων του μόχθου και της νεολαίας, να κάνουν κάστρα του αντιιμπεριαλιστικού αντιπολεμικού αγώνα, τα εργοστάσια, τα γιαπιά, τις λαϊκές γειτονιές, σε συνδιασμό με τον ταξικό πόλεμο στα εργασιακά και όλα τα λαϊκά δικαιώματα, (εργασιακές σχέσεις, μισθοί, κοινωνική ασφάλιση, δημοκρατικες ελευθερίες, κλπ), ζυμώνοντας το ζήτημα της ανατροπής της εξουσίας του κατεστημένου. Με τη φωνή του ΚΚΕ και το «Ριζοσπάστη» στο χέρι. Με τη ζύμωση, τη διαφώτιση, την προπαγάνδα, την οργάνωση του αγώνα, για να γίνει υπόθεση του λαού ένα ανατρεπτικό, αντικαπιταλιστικό κίνημα, νεκροθάφτης του πολέμου.