Στην επίθεση αυτή, η οποία ξεκίνησε με την κοινοτική οδηγία 93/104/ΕΚ και αντικαταστάθηκε με την ακόμα πιο αντιδραστική οδηγία 2003/88/ΕΚ συμμετέχουν ενεργά η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, γιατί συνυπέγραψαν και εφαρμόζουν αυτές τις αντεργατικές κοινοτικές οδηγίες.

Μάλιστα, οι 78 ώρες την εβδομάδα γίνονται ο κανόνας για έναν μεγάλο αριθμό εργαζομένων (μετακινούμενοι εργαζόμενοι, εργαζόμενοι σε νοσοκομεία, φύλακες, εργαζόμενοι στις μεταφορές, στη γεωργία, στον τουρισμό, στα λιμάνια και αεροδρόμια, στις υπηρεσίες μεταφοράς ενέργειας, στον Τύπο, ραδιοτηλεόραση, εργαζόμενοι σε ποντοπόρα αλιευτικά πλοία κλπ), καθώς και για τους ειδικευόμενους γιατρούς, για τους οποίους δεν ισχύει κανένας περιορισμός και προστασία.

Πρωτοπόρα στη θεσμοθέτηση της υπερεκμετάλλευσης της εργατικής τάξης η κυβέρνηση της ΝΔ, με το Ν. 3385/2005 νομοθέτησε τις απλήρωτες (μέχρι 10 ώρες την ημέρα) υπερωρίες, τη «διευθέτηση» του χρόνου ημερήσιας και εβδομαδιαίας εργασίας κατά την κρίση και τη βούληση του εργοδότη, με την προσφυγή στις στημένες επιτροπές διευθέτησης.

Κι όμως ακόμη κι αυτές οι μεσαιωνικές ρυθμίσεις δεν είναι αρκετές για να «αναχαιτίσουν» την ακόρεστη δίψα του κεφαλαίου για διαρκώς μεγαλύτερα κέρδη. Ακόμη κι αυτή η εξοντωτική εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης δεν του είναι αρκετή. Επανήλθε έτσι, βάζοντας το πολιτικό προσωπικό του στην ΕΕ να προχωρήσει σε ακόμη πιο αντιδραστική τροποποίηση της κοινοτικής οδηγίας 2003/88.

Και, βέβαια, παραμένει η ρήτρα της εξαίρεσης (opt-out) για τα κράτη - μέλη εκείνα που το μονοπωλιακό κεφάλαιο κρίνει ότι αυτή η μέθοδος εκμετάλλευσης ανταποκρίνεται καλύτερα στα συμφέροντά του. Με τη ρήτρα αυτή παύει να ισχύει κάθε περιορισμός στη διάρκεια του εργάσιμου χρόνου εάν υπάρχει συμφωνία του εργαζόμενου. Η συμφωνία αυτή είναι ετήσια και ανανεώσιμη. Ο εργαζόμενος πρέπει να δηλώσει τη συμφωνία του στις πρώτες 4 βδομάδες της απασχόλησής του. Δηλαδή στην περίοδο που στις περισσότερες νομοθεσίες των κρατών - μελών (όπως και η Ελλάδα) θεωρείται «χρόνος δοκιμής», όπου επιτρέπεται η χωρίς όρους και περιορισμούς απόλυση του εργαζομένου.

Με άλλα λόγια ο εργαζόμενος ή συμφωνεί ή απολύεται!! Ακόμη κι αν μεταγενέστερα ο εργαζόμενος αποσύρει τη συμφωνία του, πρέπει να συνεχίζει να εργάζεται όσο θέλει ο εργοδότης για μία «περίοδο ειδοποίησης» 3 μηνών. Ο μόνος... «περιορισμός» είναι πλέον ο μέσος όρος βδομαδιάτικης εργασίας να μην ξεπερνάει σε 3μηνη βάση, τις 60 ώρες - ή 65 ώρες, όπως πρότεινε η Βρετανία!! Αυτός ο περιορισμός μάλιστα δεν ισχύει για εργαζόμενους με σύμβαση εργασίας ορισμένου χρόνου διάρκειας μικρότερης των 4 μηνών, οπότε αυτοί οι εργαζόμενοι μπορούν να εργάζονται χωρίς κανένα απολύτως όριο. Με τη μέθοδο αυτή θα καταστρατηγούνται και αυτά τα μεσαιωνικά όρια εργασίας, αφού οι καπιταλιστές θα προσλαμβάνουν είτε εποχιακούς εργαζόμενους, είτε αλλοδαπούς, με μικρής διάρκειας συμβάσεις, ώστε να τους εκμεταλλεύονται χωρίς κανένα όριο.

Αποτελεί εμπαιγμό των εργαζομένων ο ισχυρισμός της κυβέρνησης της ΝΔ ότι, ανεξάρτητα από το τι θα ισχύσει στην ΕΕ, στην Ελλάδα δε θα γίνει επιμήκυνση του εργάσιμου χρόνου πάνω από 48 ώρες τη βδομάδα, όταν με το Ν. 3385/2005 που ψήφισε η ίδια έχει καταργήσει το 48ωρο και κάθε έννοια σταθερού χρόνου εργασίας. Κανένα δεν πείθουν οι δημαγωγικές κορόνες του ΠΑΣΟΚ γιατί ενεργά συμμετείχε στη διαμόρφωση και την υλοποίηση αυτής της αντιλαϊκής πολιτικής.

Οι δήθεν διαφωνίες που προβάλλουν τα κόμματα της πλουτοκρατίας μέσα από τα ΜΜΕ δεν έχουν σε τίποτε να κάνουν με την υπεράσπιση των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης, αλλά με τον τρόπο εκμετάλλευσης των εργαζομένων και την εξασφάλιση καλύτερης θέσης για το μονοπωλιακό κεφάλαιο των κρατών - μελών στο μεταξύ του ανταγωνισμό. Ολοι, «κεντροαριστερές» και «κεντροδεξιές» κυβερνήσεις των κρατών - μελών, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ συμφωνούν στο κύριο: στον «ανενεργό» χρόνο εφημερίας και στον υπολογισμό της 48ωρης εβδομαδιαίας εργασίας σαν μέσο όρο σε ετήσια βάση.

Υπόλογες είναι και εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις όπως ο Συνασπισμός που καλλιεργούν αυταπάτες στους εργαζόμενους ότι αυτή η διακρατική ιμπεριαλιστική ένωση του κεφαλαίου - η Ευρωπαϊκή Ενωση - δήθεν μπορεί να μετεξελιχθεί σε κράτος «κοινωνικής δικαιοσύνης».

Η εργατική τάξη, το σύνολο των εργαζομένων ένα δρόμο έχει μόνο να επιλέξει. Την ανυποχώρητη πάλη ενάντια στο σύνολο της αντιλαϊκής πολιτικής και τους φορείς της, το δυνάμωμα της αγωνιστικής δράσης τους μέσα από το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, για σταθερό εργάσιμο χρόνο, 35ωρο - 5ήμερο - 7ωρο, δημιουργικό ελεύθερο χρόνο, για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους με κριτήριο τις δικές τους ανάγκες, τη διεκδίκηση του πλούτου που παράγουν και της ζωής που τους στερεί η εξουσία του κεφαλαίου.