Το εργατικό και ευρύτερα το λαϊκό κίνημα πρέπει να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και να εμποδίσει την αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική, την οποία έμμεσα ή άμεσα στηρίζει και η αξιωματική αντιπολίτευση

Η έκταση και το βάθος της επίθεσης έρχονται να δικαιώσουν την εκτίμηση πως η κυβερνητική πολιτική, όπως και αυτή του ΠΑΣΟΚ, είναι μονόδρομος για το μεγάλο κεφάλαιο, καθώς είναι η μόνη που εγγυάται την αναπαραγωγή του, αλλά και να καταδείξουν στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα πως η πάλη εναντίον της, η πάλη για την ανατροπή της είναι ο δικός τους μονόδρομος.

Ακριβώς σ' αυτό θέλει να απαντήσει μια πολύμορφη δραστηριότητα που αναπτύσσεται σε όλη τη χώρα και περιλαμβάνει από την εξόρμηση, την περιοδεία στους τόπους δουλιάς, τη σύσκεψη με τους απλούς ανθρώπους του μόχθου που αναζητούν διέξοδο προς όφελός τους, που σκέφτονται πως «δεν πάει άλλο» με τα κόμματα της πλουτοκρατίας, έως τη μεγάλη λαϊκή συγκέντρωση, όπως αυτή που διοργανώνεται στις 27 Ιούνη, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Οι κομμουνιστές αυτό το διάστημα βρίσκονται επί ποδός πολέμου, εξορμούν για να ενημερώσουν, να αφυπνίσουν, να κινητοποιήσουν τους εργαζόμενους κόντρα στις προσπάθειες «σαλαμοποίησής» τους. Γόνιμο έδαφος για να «καρπίσει» η δράση τους αποτελούν τα ίδια τα κυβερνητικά μέτρα:

• Η κατάπτυστη συμφωνία κυβέρνησης και συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών για τον ΟΤΕ, η οποία καταργεί καίρια τα κεκτημένα των εργαζομένων του χώρου, δημιουργεί ένα εντελώς καινούριο, αντιδραστικό εργασιακό και ασφαλιστικό περιβάλλον για τους νεοπροσλαμβανόμενους και, το κυριότερο, ανοίγει το δρόμο για την εφαρμογή αντίστοιχων μέτρων και στις άλλες πρώην ΔΕΚΟ, στις επιχειρήσεις του ευρύτερου δημόσιου τομέα.
• Οι αντιασφαλιστικές ρυθμίσεις που προωθούνται και αφορούν καταρχήν τους εργαζόμενους στην Εμπορική και την Αγροτική, σύντομα θα επεκταθούν σε όλες τις τράπεζες. Το χτύπημα των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των τραπεζοϋπαλλήλων είναι η αρχή, η βόμβα στα θεμέλια ολόκληρου του ασφαλιστικού οικοδομήματος, που του φοράνε την ταμπέλα «υπό κατεδάφιση», στα πλαίσια των ευρωενωσιακών αποφάσεων, όπως αποτυπώνονται με σαφήνεια και στη στρατηγική της Λισαβόνας.
• Οι μεθοδεύσεις που αφορούν στον εργάσιμο χρόνο πρέπει να κινητοποιήσουν τους πάντες. Αφού πρώτα το 8ωρο, η σταθερή ημερήσια απασχόληση, χτυπήθηκε ανελέητα με τις «ελαστικές» μορφές εργασίας, τώρα οι δυνάμεις του κεφαλαίου απαιτούν κι άλλα, απαιτούν το διαχωρισμό του χρόνου εργασίας σε ενεργό και ανενεργό, μέτρο που ήδη έθεσαν σε εφαρμογή πολυεθνικές εταιρίες και στη χώρα μας, προκειμένου να απασχολούν τους εργαζόμενους όσο και όποτε θέλουν, χωρίς να πληρώνουν υπερωρίες.

Ολα αυτά προστίθενται σε μέτρα όπως οι διαβόητες συμπράξεις ιδιωτικού και δημοσίου τομέα, η σκανδαλώδης δηλαδή προικοδότηση της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας» με λεφτά του ελληνικού λαού, που στενάζει από την ανέχεια. Σε μέτρα όπως αυτά που υλοποιούνται στους ευαίσθητους τομείς της Παιδείας, Υγείας, Πρόνοιας, παραδίδοντάς τους προς άλωση στο μεγάλο κεφάλαιο. Προστίθενται στα χρόνια προβλήματα του λαού, έκφραση των εγγενών παθογενειών του συστήματος, όπως η ανεργία και δημιουργούν ένα «εκρηκτικό» μείγμα, που τινάζει στον αέρα τη δυνατότητα και το δικαίωμα της εργατικής λαϊκής οικογένειας στην αξιοπρεπή διαβίωση.

Ο λαός όμως οφείλει να έχει καθαρό, κι εδώ θεμελιακή είναι η σημασία της διαφωτιστικής δουλιάς των κομμουνιστών, πως οριστικές λύσεις στα προβλήματά του δεν μπορούν να αναζητηθούν στα πλαίσια αυτού του συστήματος, πως οι όποιες νίκες θα είναι προσωρινές αν δεν τεθεί επί τάπητος το θέμα της ίδιας της εξουσίας. Η προοπτική όπου ο ίδιος ο λαός θα είναι ο αφέντης στον τόπο του υπηρετείται από την πρόταση του ΚΚΕ για μέτωπο αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό, για λαϊκή συμμαχία που θα ανατρέψει την εξουσία του κεφαλαίου, αποσπώντας από τα χέρια του τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής και θέτοντάς τα σε κίνηση, στα πλαίσια μιας λαϊκής εξουσίας, για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.

Οποιαδήποτε άλλη πρόταση διαχείρισης της κατάστασης, όπως η αντινεοφιλελεύθερη που προβάλει ο ΣΥΝ, πασχίζοντας ουτοπικά να παντρέψει κέρδη και κοινωνικές παροχές, είναι εκ προοιμίου αποτυχημένη και εκ του πονηρού κατατίθεται για την πρόκληση απογοήτευσης και την άμβλυνση των αγωνιστικών λαϊκών διαθέσεων.

Στην παραπάνω κατεύθυνση χρειάζεται ένταση της δράσης των κομμουνιστών, των οπαδών και φίλων του Κόμματος, καθενός που παραδέχεται πως δεν πάει άλλο, πως κάτι πρέπει να γίνει. Απαιτείται παρέμβαση καθημερινή στο γραφείο, το εργοστάσιο, το γιαπί, το σχολείο, τη γειτονιά, ζύμωση και υποδαύλιση αγωνιστικών διεργασιών, χειραφέτησης από το δικομματισμό και την προπαγάνδα του. Αξιοποίηση του «Ριζοσπάστη», ώστε να διαδίδεται ολοένα πλατύτερα η αλήθεια από τη σκοπιά των εργατικών λαϊκών συμφερόντων και η δύναμη που αυτή κρύβει μέσα της. Μπροστά και στη μεγάλη λαϊκή συγκέντρωση που διοργανώνει το ΚΚΕ, στις 27 Ιούνη, η δράση μας πρέπει να αρθεί στο ύψος των αναγκών, για να είναι κατάμεστο το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, να είναι κατάμεστοι οι δρόμοι των αυριανών αγώνων, με περιεχόμενο και προσανατολισμό που θα εγγυάται τη συνέχεια και την αποτελεσματικότητά τους, θα ανοίγει το δρόμο προς μια φιλολαϊκή προοπτική.