Αναφέρεται στην "εθνική αυτοπεποίθηση που προϋποθέτει την επανασύνδεση με την ιστορία μας και την αίσθηση του εθνικού προορισμού σε ένα χώρο, όπου έλαμψε ιστορικά ο Ελληνισμός, που περιλαμβάνει τα Βαλκάνια, τη Μέση Ανατολή και τη Μαύρη Θάλασσα". Πρόκειται για ένα εκσυγχρονισμένο - μεγαλοϊδεατικό δράμα της Ελλάδας των τριών ηπείρων και των πέντε θαλασσών, που εκφράζει την επιδίωξη για συμμετοχή στο μοίρασμα των αγορών.

Δεν αμφισβητεί τη θέση της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, έστω κι αν εκτιμά ότι αυτοί "κηδεμονεύουν τα μικρά έθνη" ή ότι προορίζουν για "μουσειακό είδος το Εθνος"! Και συνεχίζει το ΔΗΚΚΙ: "Πρέπει να ζητούνται κάθε φορά τα δέοντα διπλωματικά και πολιτικά ερείσματα στη διεθνή σκηνή, στη βάση της ταύτισης των συμφερόντων. Τούτο σημαίνει οπωσδήποτε ισόρροπες σχέσεις με τις Βρυξέλλες και τους συσχετισμούς που θα προκύπτουν κάθε φορά εκεί, τις ΗΠΑ, και τις δυνάμεις της περιοχής στις οποίες συγκαταλέγεται, κατά κύριο λόγο, η Ρωσία". Και ακόμα τονίζει ότι "ασφαλώς, και θα παραμείνουμε στην Ευρώπη στην οποία ανήκουμε. Ωστόσο, η θέση μας και ο ρόλος μας μέσα στην ΕΕ είναι ανάγκη να επαναπροσδιοριστούν, με βάση τα εθνικά μας συμφέροντα και τις ανεξάρτητες επιλογές μας, που θα εξασφαλίσουν στη χώρα μας ταχύρυθμη ανάπτυξη και πραγματική σύγκλιση". Είναι θέση ουτοπιστική ανεφάρμοστη και επικίνδυνη για τα λαϊκά στρώματα, γιατί προβάλλει τη δυνατότητα και καλλιεργεί αβάσιμες ελπίδες να επιτευχθεί αυτή η προοπτική όταν η ίδια η ζωή έχει αποδείξει το αντίθετο. Δημαγωγεί στο ζήτημα της ΕΕ, όταν προβάλλει τη δυνατότητα ενός άλλου δρόμου μέσα στα πλαίσιά της, παραβλέποντας πως αυτή θεμελιώνεται στην ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, εμπορευμάτων, προσώπων, πως ενισχύει το μονοπωλιακό ανταγωνισμό.Στηρίζει δε τη δημαγωγία του στο "γεγονός ότι η Συνθήκη του Μάαστριχτ, είναι πιο ξεπερασμένη από τα πράγματα, αφού ακόμη και χώρες σαν τη Γερμανία δεν ικανοποιούν τις προϋποθέσεις της".

"Η αλληλεγγύη της ΕΕ προϋποθέτει ταύτιση συμφερόντων". "Η αλληλεγγύη εντός του ΝΑΤΟ προϋποθέτει ομοίως ταύτιση συμφερόντων", επισημαίνει βαρύγδουπα στα ντοκουμέντα του!

Τι να υποθέσουμε; Οτι η Ελλάδα πρέπει να διεκδικεί ό,τι και οι ιμπεριαλιστές "σύμμαχοί" της ή ότι θα ανταγωνίζεται αυτούς μέσα στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ; Και οι δύο υποθέσεις είναι ουτοπικές και ανεκπλήρωτες, γιατί ακριβώς, όπως και το ΔΗΚΚΙ διαπιστώνει, σ' αυτούς τους οργανισμούς ηγεμονεύουν οι ΗΠΑ και η Γερμανία.

Αντικειμενικά, λοιπόν, το ΔΗΚΚΙ συμβάλλει στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων της άρχουσας τάξης, με κυρίαρχο στοιχείο στην πολιτική του τον επικίνδυνο λαϊκίστικο εθνικισμό.

Στο όνομα της απειλής από την Τουρκία και της εθνικής επιβίωσης, πλειοδοτεί στο κυνήγι των εξοπλισμών. Συγκεκριμένα αναφέρει: "Η ισορροπία των δυνάμεων έχει την πρώτη προτεραιότητα έναντι οποιουδήποτε κριτηρίου, οικονομικού ή άλλου". Θεωρεί "κύρια συνιστώσα του εθνικού ζητήματος την Κύπρο... που υπάγεται αμυντικά στον εθνικό χώρο, η Κύπρος είναι η προκάλυψη του εθνικού χώρου"... Αυτές οι θέσεις ταυτίζονται με την κυβερνητική πολιτική και λογική του "ενιαίου αμυντικού δόγματος", που σε τελευταία ανάλυση αξιοποιεί το Κυπριακό στον ανταγωνισμό με την ολιγαρχία της Τουρκίας, στα πλαίσια του ανταγωνιστικού ρόλου της ολιγαρχίας τόσο της Ελλάδας όσο και της Τουρκίας στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Ανατολικής Μεσογείου για την εξυπηρέτηση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.

Το ΔΗΚΚΙ, προβάλλοντας έναν έρποντα λαϊκισμό και άκρατο εθνικισμό, οδηγεί το λαϊκό κίνημα σε επικίνδυνους δρόμους. Επιβεβαιώνει το χαρακτήρα του ως κόμματος - ανάχωμα στη ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών μαζών, και το ρόλο του ως στήριγμα και διαχειριστή του συστήματος.

Λ. Σ.