Συνεχίζουμε τη δημοσίευση των σημαντικών παρεμβάσεων που έγιναν από τους φίλους και τους παρευρισκόμενους στην Ημερίδα που διοργάνωσε η ΚΕ του ΚΚΕ την Τετάρτη 12 του Γενάρη, με θέμα: «Η τρομοκρατία και οι πολιτικές διαστάσεις του προβλήματος». Στο σημερινό μας φύλλο παραθέτουμε τις ομιλίες της Δέσποινας Μάρκου, γραμματέα τη Διεθνούς Δημοκρατικής Αλληλεγγύης και του Σασμίν από την Γκάνα

«Αγαπητές φίλες και φίλοι, εμείς ως Επιτροπή Διεθνούς Δημοκρατικής Αλληλεγγύης θα αναφερθούμε κυρίως σε κάποιες πλευρές της διεθνούς κρατικής τρομοκρατίας.

Η κρατική τρομοκρατία σε διεθνές επίπεδο αποτέλεσε από το 1945 με το τέλος του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου και την αδιαμφισβήτητη επικράτηση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στα πλαίσια του διεθνούς καπιταλιστικού συστήματος, επίσημη εξωτερική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών.

Μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν το κύριο στήριγμα της πολιτικής τους στη Λατινική Αμερική, που πάντα θεωρούσαν έτσι και αλλιώς την πίσω αυλή του σπιτιού τους. Στόχος της πολιτικής αυτής ήταν να διατηρήσει την ουσία και τα βασικά χαρακτηριστικά της παλιάς τάξης πραγμάτων στον κόσμο, να κρατήσει ανοιχτά τα σύνορα όλων των χωρών στα ξένα μονοπώλια και να υποτάξει όλους τους λαούς στη συμμαχία του λεγόμενου ελεύθερου κόσμου».

«Η κρατική τρομοκρατία δεν είναι βέβαια ανακάλυψη των Ηνωμένων Πολιτειών. Το διεθνές κεφάλαιο μόνο με τρομοκρατικές μεθόδους μπορεί να επιβάλει και να διατηρήσει την εξουσία του. Αλλωστε η ίδια η υπανάπτυξη, η φτώχεια, η πείνα, η εξαθλίωση, ο κοινωνικός αποκλεισμός, η εκμετάλλευση και η καταλήστευση των λαών, πρώτα και κύρια της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής, αλλά και πλατιών λαϊκών τμημάτων στον αναπτυγμένο κόσμο, είναι η χειρότερη μορφή τρομοκρατίας.

Και η διαιώνιση όλων αυτών μπορεί να εξασφαλιστεί μόνο με την ύπαρξη διεφθαρμένων προνομιούχων ελίτ, που προωθούν, στηρίζουν ή καλύπτουν εκτελέσεις, βασανισμούς, εξαφανίσεις, δολοφονίες, βίαιες μετακινήσεις πληθυσμών, βομβαρδισμούς ενάντια σε όποιον τολμήσει να αμφισβητήσει την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων σε εθνικό ή διεθνές επίπεδο.

Και σε όλες αυτές τις περιπτώσεις χρησιμοποιείται ένα πλατύ φάσμα πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων. Κόμματα, μέσα μαζικής ενημέρωσης, ιδρύματα για τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, μη κυβερνητικές οργανώσεις.

Ετσι σύντομα η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών έγινε ο παγκόσμιος χωροφύλακας και δίνει εντολές και οδηγίες για την καταπολέμηση όσων αμφισβητούν στον έναν ή τον άλλο βαθμό το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα. Μόνο στη Λατινική Αμερική, μετά τη νίκη της Κουβανικής Επανάστασης, οι Ηνωμένες Πολιτείες προετοίμασαν, επέβαλαν και στήριξαν από το 1960 ως το 1968, 18 στρατιωτικές δικτατορίες.

Αλλά και αργότερα, παρά τις όποιες αλλαγές στην τακτική τους, οι ένοπλες επιθέσεις, οι βομβαρδισμοί ανεξάρτητων και κυρίαρχων κρατών και οι επεμβάσεις, ανοιχτές ή καλυμμένες, στο όνομα της υπεράσπισης του ελεύθερου κόσμου ή των ανθρώπινων δικαιωμάτων, αποτέλεσαν βασικό στοιχείο της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ και των συμμάχων τους.

Αναφερόμαστε πολύ σύντομα στη Νικαράγουα, από το 1982 μέχρι το 1990, στην εισβολή στη Γρανάδα, το 1983, στο βομβαρδισμό της Λιβύης το '86, στην εισβολή στον Παναμά το '89, στο Ιράκ το 1990 και στο πιο άγριο και πρόσφατο παράδειγμα, τη Γιουγκοσλαβία.

Το ίδιο συμβαίνει και με τις στρατιωτικές επεμβάσεις που καλύφτηκαν με το μανδύα της ανθρωπιστικής βοήθειας, όπως ήταν στη Σομαλία, στη Ρουάντα, στην Αϊτή και σε μια σειρά άλλες χώρες. Μα μήπως η αρχή της περιορισμένης κυριαρχίας, αυτή την τρομοκρατική πολιτική δεν έρχεται να καλύψει με τις ευλογίες των διεθνών οργανισμών ΟΗΕ, Ευρωπαϊκής Ενωσης, ΝΑΤΟ, Δυτικοευρωπαϊκής Ενωσης κλπ., που την προωθούν και την επικαλούνται».

«Από τα μέσα της δεκαετίας του '80 η τρομοκρατία αρχίζει να παίζει και πρωταρχικό ρόλο στην εξωτερική πολιτική των καπιταλιστικών χωρών και με έναν άλλο τρόπο. Γίνεται επίσημα η εφαρμογή στην πράξη της θεωρίας της εθνικής ασφάλειας.

Στις 8 Ιούλη του 1985 σε ομιλία του στον Αμερικανικό Δικηγορικό Σύλλογο, ο Ρίγκαν κατηγορεί 5 κράτη ότι ασκούν, παρακινούν ή υποθάλπουν την τρομοκρατία. Πρόκειται για τη Β. Κορέα, τη Λιβύη, το Ιράν, την Κούβα και τη Νικαράγουα. Από τότε όσοι στιγματίζονται ως τρομοκράτες είτε πρόκειται για χώρες, είτε πρόκειται για οργανώσεις, είτε πρόκειται για άτομα, συγκεντρώνουν τα πυρά των ΗΠΑ και των συμμάχων τους.

Φυσικό είναι πως μέσα στον ταξικά διαχωρισμένο κόσμο μας, η κυρίαρχη τάξη και οι κυρίαρχες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις είναι που καθορίζουν κάθε φορά ποιος είναι ο τρομοκράτης και πώς θα χτυπηθεί. Το τι ακολούθησε με τις χώρες αυτές, αφού στάλθηκαν από το διεθνές κεφάλαιο στο "πυρ το εξώτερον" είναι σε όλους γνωστό.

Ορισμένες από τις χώρες αυτές σήμερα βέβαια δε φιγουράρουν πια στον κατάλογο των τρομοκρατών, αντικαταστάθηκαν από άλλες. Τρομοκράτης χαρακτηριζόταν κατ' αρχήν πάντα όποιος πάλευε και παλεύει κατά του κατεστημένου, κατά του καπιταλιστικού συστήματος. Γι' αυτό και η λεγόμενη πάλη του ιμπεριαλισμού κατά της τρομοκρατίας ήταν και παραμένει συνώνυμο της καταδίκης του επαναστατικού κινήματος, πρώτα και κύρια όσων αποδέχονται, υποστηρίζουν και χρησιμοποιούν όλες τις μορφές πάλης και ιδιαίτερα τον ένοπλο αγώνα».

«Η τιμωρία τους επομένως δεν μπορεί παρά να είναι παραδειγματική. Αλλά και όλοι εκείνοι που απλά ξεφεύγουν από τα παραδεκτά όρια που απειλούν έστω και φραστικά τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού, ακόμα και αν δεν αμφισβητούν κατά βάθος τον καπιταλισμό, ακόμα και αν δε σκοπεύουν στην εφαρμογή επαναστατικού προγράμματος, πρέπει να χάσουν όσο κύρος διαθέτουν, να τοποθετηθούν εκτός διεθνούς κοινότητας, δηλαδή εκτός ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων.

Ετσι η τιμωρία περιλαμβάνει και όσους απλά δείχνουν μια κάποια δυσαρέσκεια προς τη σημερινή κατάσταση. Για παράδειγμα, αντιιμπεριαλιστικές κυβερνήσεις, ακόμα και αν δεν έχουν ριζοσπαστικοποιηθεί σε βάθος, όπως ήταν η περίπτωση της Νικαράγουας τη δεκαετία του '80 και σήμερα η περίπτωση της Βενεζουέλας.

Αλλά ακόμα και συντηρητικά ή και αντιδραστικά κινήματα πολλές φορές, όπως είναι για παράδειγμα οι φουνταμενταλιστές στη Μέση Ανατολή. Ολοι όσοι στιγματίζονται σαν τρομοκράτες, εγκληματίες ή εχθροί της κοινωνίας, της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Ετσι βεβαίως όπως τις αντιλαμβάνονται οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους.

Χαρακτηριστικό άλλωστε της ιμπεριαλιστικής πολιτικής όντας χαρακτηριστικό του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος είναι τα δυο μέτρα και τα δυο σταθμά. Ετσι τρομοκράτες είναι οι φουνταμενταλιστές σήμερα και χτες η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, όχι όμως και οι σιωνιστές ή το Ισραήλ.

Μέχρι πριν από λίγο καιρό οι αντάρτες της Ναμίμπια και η κυβέρνηση της Αγκόλας, αλλά όχι η λευκή κυβέρνηση της Νότιας Αφρικής ή αντάρτες της "Ουνιτά". Οι Κούρδοι, αλλά όχι η κυβέρνηση της Τουρκίας. Τα ένοπλα κινήματα της Λατινικής Αμερικής, αλλά όχι οι επίσημοι στρατοί και οι παραστρατιωτικές οργανώσεις».

«Τα τελευταία χρόνια η στρατιωτικοποίηση σε διεθνές και εθνικό επίπεδο, η ένταση της καταστολής και όλων των κατασταλτικών μηχανισμών έχει κάνει δημοφιλές και διαδεδομένο όπλο για το διεθνές κεφάλαιο το εμπάργκο, που εφαρμόζεται πια σε όλες τις περιπτώσεις "τρομοκρατίας", δηλαδή απειθαρχίας στις ιμπεριαλιστικές εντολές, προκειμένου να γονατίσουν με την πείνα όσους τολμάν να αντισταθούν ή να εκφράσουν διαφωνία, ακόμα και στην περίπτωση που αφήνουν άθικτο το καπιταλιστικό σύστημα.

Τα τελευταία χρόνια οι Ηνωμένες Πολιτείες ψήφισαν πάνω από 40 νόμους και αποφάσεις που επιβάλλουν μονομερείς οικονομικές κυρώσεις, ενάντια σε 75 κράτη όπου ζει το 42% του πληθυσμού της Γης. Ο πρώτος που γνώρισε στο πετσί του εμπάργκο από τις αρχές της δεκαετίας του '60 ήταν η επαναστατική Κούβα.

Στην περίπτωση αυτή δεν μπορεί κανείς καν να μιλάει για εμπάργκο. Πρόκειται για ακήρυχτο πόλεμο, οικονομικό, εμπορικό, πιστωτικό, ιδεολογικό, πολιτικό. Μέχρι τα τέλη του 1995 είχε στοιχίσει στην Κούβα πάνω από 45 δισ. δολάρια, που σημαίνει τρεις φορές το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν της χώρας στις καλύτερες εποχές της, το '89 για παράδειγμα, ή τρεις φορές το εξωτερικό της χρέος.

Το εμπάργκο ενάντια στην Κούβα είναι το πιο μακρόχρονο αφού παραμένει αμείωτο 40 χρόνια τώρα και, με νέους νόμους που ψηφίζονται από τις ΗΠΑ, γίνεται προσπάθεια να επιβληθεί η τήρησή του και από όλες τις άλλες χώρες. Αναφερόμαστε στο νόμο Μπάρτον.

Το παράδειγμα της Κούβας άλλωστε είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό, αφού η πολιτική τρομοκρατία είναι το μόνιμο όπλο της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ απέναντι στην Κουβανική Επανάσταση, που σημαίνει πολιτικές, στρατιωτικές, βιολογικές, διπλωματικές, ψυχολογικές, τρομοκρατικές ενέργειες, προετοιμασία και εκτέλεση σαμποτάζ, εξοπλισμός και χρηματοδότηση ένοπλων τρομοκρατικών μισθοφορικών ομάδων, απόπειρες φυσικής εξόντωσης των ηγετών της κλπ.

Σήμερα ο πόλεμος αυτός συνεχίζεται με την ίδια ένταση μαζί με τις προσπάθειες υπονόμευσης από τα μέσα. Με τις αρνητικές αλλαγές που σημειώθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του '80 το εμπάργκο αρχίζει πια να χρησιμοποιείται ευρύτατα. Ετσι από το 1990 άλλη μια χώρα γνώρισε το ναυτικό και εναέριο εμπάργκο, αυτή τη φορά με τη συγκατάθεση του ΟΗΕ.

Στο Ιράκ μέχρι τις αρχές του 1999 το εμπάργκο είχε κοστίσει 140 δισ. δολάρια, ενώ μέχρι τις αρχές του 1998 είχαν πεθάνει από έλλειψη φαρμάκων και σωστής διατροφής γύρω στα 700.000 παιδιά κάτω των 5 ετών και συνολικά 1,5 εκατ. άνθρωποι. Σύμφωνα με στοιχεία του υπουργείου Υγείας του Ιράκ, μόνο τα 3 πρώτα χρόνια της εφαρμογής του, το εμπάργκο εκτόξευσε τη βρεφική θνησιμότητα από 25 στα 1.000 παιδιά που γεννιούνταν ζωντανά το 1992 στα 92 στα 1.000 παιδιά το 1993.

Το 1992-'93 ακολούθησε το εμπάργκο σε βάρος του εμπορίου και των αεροπορικών συγκοινωνιών της Λιβύης, δηλαδή κυρώσεις που της επιβλήθηκαν αρχικά από την κυβέρνηση των ΗΠΑ, της Βρετανίας και της Γαλλίας, κάτι που τελικά κατοχυρώθηκε και με τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ 748/92 και 883/93.

Ο λόγος της επιβολής του εμπάργκο αυτού ήταν η συμμετοχή, που ακόμα δεν έχει αποδειχθεί, δυο Λίβυων στην ενέργεια στο Λόκερμπι της Σκοτίας που στοίχισε τη ζωή σε 270 άτομα. Στην πραγματικότητα όμως κυρώσεις είχαν αρχίσει να επιβάλλονται στη Λιβύη ήδη από το 1973 με τους περιορισμούς στο εμπόριο, στη μεταφορά τεχνογνωσίας και με το πάγωμα των κεφαλαίων της στο εξωτερικό.

Το 1986 άλλωστε η Λιβύη είχε υποστεί άγριους βομβαρδισμούς. Το εμπάργκο αυτό σταμάτησε πρόσφατα όταν η Λιβύη δέχτηκε να δικαστούν οι δυο κατηγορούμενοι από το Διεθνές Δικαστήριο. Πολλά είναι σήμερα τα κράτη που γνώρισαν το εμπάργκο με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Πιο πρόσφατο παράδειγμα η απαγόρευση πώλησης πετρελαίου στο Βελιγράδι από την Ευρωπαϊκή Ενωση, από τον Απρίλη του 1999, ένα μέτρο που τηρεί με προσήλωση και η ελληνική κυβέρνηση, στα πλαίσια της διαβόητης κοινής εξωτερικής πολιτικής.

Το εμπάργκο είναι ένα ακόμα άδικο όπλο που χρησιμοποιεί ο ιμπεριαλισμός, δήθεν κατά απείθαρχων κυβερνήσεων ή ανεπιθύμητων αρχηγών κρατών, στην πραγματικότητα όμως κατά των λαών, αφού αυτοί πλήττονται από το μέτρο που, όπως έχει αποδειχθεί, αφήνει συνήθως μάλλον αλώβητες τις κυβερνήσεις».

«Εμείς πιστεύουμε ότι η πολιτική του ιμπεριαλισμού είναι καθαρά τρομοκρατική πολιτική και ανάλογα με την όξυνση που γνωρίζουν κάθε φορά οι αντιθέσεις του στην κάθε περιοχή η τρομοκρατική αυτή πολιτική παίρνει τη μια ή την άλλη μορφή.

Ο παντοδύναμος ιμπεριαλισμός, με τα υπερσύγχρονα μέσα που διαθέτει, εύκολα σπέρνει τη σύγχυση και την αβεβαιότητα, παρουσιάζει το άσπρο μαύρο, το σωστό λάθος, το δίκαιο άδικο. Η παντοδυναμία του ωστόσο σταματάει ακριβώς εκεί που αρχίζει η αποφασιστικότητα των λαών, εκεί που οι εργαζόμενοι απορρίπτουν το ψέμα και τη διαστρέβλωση και επιβάλλουν την αλήθεια τους.

Ο ιμπεριαλισμός σπαράσσεται από αντιθέσεις, γι' αυτό και δεν μπορεί παρά να είναι αδύναμος απέναντι σε ένα οργανωμένο παγκόσμιο αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο των λαών, που δεν έχουν να χωρίσουν τίποτε ανάμεσά τους, αλλά έχουν να κερδίσουν ένα κόσμο ολόκληρο.

Η οργανωμένη πάλη των λαών σε παγκόσμιο επίπεδο, άλλος πιο μπρος και άλλος πιο πίσω, άλλος με περισσότερο και άλλος με λιγότερο προωθημένες μορφές, είναι πιστεύουμε το μόνο μέσο για να τερματιστεί μια για πάντα η διεθνής ιμπεριαλιστική τρομοκρατία».