Eurokinissi

Το κύριο είναι βέβαια ότι οι εργαζόμενοι έχουν μεγάλη πείρα από το τι συμβαίνει στην πράξη όταν μπροστά στην «ανάγκη» να μείνει ο λαός γονατισμένος και να υλοποιηθεί διά πυρός και σιδήρου η βάρβαρη πολιτική φεύγουν από τη μέση προσχήματα και «διαχωριστικές γραμμές», και ενώνονται εναντίον του οι «ορκισμένοι» τάχα αντίπαλοι του αστικού πολιτικού συστήματος. Εχει πείρα από «έκτακτες ανάγκες» σωτηρίας του κεφαλαίου και από κυβερνήσεις «προοδευτικές», «εθνικής σωτηρίας», «οικουμενικές» που αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους απέναντι σε αυτές τις ανάγκες, πάντα με τα απαραίτητα «δεξιά» και «αριστερά» υποστηρίγματα...

Συνεπώς, με κάτι τέτοιες «ρήτρες» εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να φρεσκάρει κάθε τόσο τις διαχωριστικές γραμμές με τη ΝΔ, πάντα όμως με τις νερομπογιές του, που σβήνουν εύκολα στην πρώτη ανακατωσούρα, εκεί που οι επιχειρηματικοί όμιλοι και ο ευρωατλαντικός προσανατολισμός προτάσσουν τη «σταθερότητα» και την «ομαλότητα». Και η αλήθεια είναι ότι τέτοιες ανακατωσούρες δεν θα λείψουν το επόμενο διάστημα, κάτι που εξηγεί και το άγχος που βγάζουν στελέχη ακόμα και της ΝΔ, λέγοντας ότι «καλύτερα μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ παρά ακυβερνησία». Το έδαφος λοιπόν υπάρχει, δεν χρειάζεται να περιμένει κανείς την «έκτακτη κατάσταση» για να το διαπιστώσει. Είναι το ίδιο έδαφος που οδηγεί τον ΣΥΡΙΖΑ να ψηφίζει σχεδόν τα μισά νομοσχέδια μαζί με τη ΝΔ, να στηρίζει εμβληματικές αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις, όπως την πλειοψηφία των άρθρων του νόμου - έκτρωμα για τα Εργασιακά, που υποτίθεται ότι τώρα θέλει να «καταργήσει». Είναι το ίδιο έδαφος που τον οδήγησε να ψηφίσει μαζί με τη ΝΔ το εγκληματικό νομοσχέδιο για την παράδοση των Ναυπηγείων Ελευσίνας κ.ο.κ.

Ποιος, λοιπόν, προοδευτικός άνθρωπος, ποιος εργαζόμενος που δίνει τη μάχη να σταθεί όρθιος μπορεί να εναποθέσει τις ελπίδες του σε ένα κόμμα που έχει «κορόνα στο κεφάλι» του την αδιατάρακτη «σταθερότητα», τη «συνέχεια» μιας πολιτικής που τσακίζει τον λαό; Τι σόι «πολιτική αλλαγή», και μάλιστα σε «προοδευτική κατεύθυνση», θα έφερνε ένα κόμμα που από τώρα ομολογεί ότι στα αναμενόμενα «δύσκολα» θα συνεργαστεί απευθείας με τον άλλο «πόλο» του αστικού πολιτικού συστήματος; Τι σόι «αντίπαλο δέος» του «νεοφιλελεύθερου μοντέλου» είναι μια πολιτική δύναμη που διαλαλεί την «υπευθυνότητά» της απέναντι στη «δημοσιονομική σταθερότητα», όταν παρουσιάζει ως πρότυπα για την πολιτική της τα άλλα κράτη - μέλη της ΕΕ, που τους τελευταίους μήνες μάλιστα συγκλονίζονται από μαζικές και μαχητικές απεργιακές κινητοποιήσεις;

Την απάντηση δίνει ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν πασχίζει να δείξει την αποφασιστικότητά του για εξουδετέρωση στην πράξη κάθε αγωνιστικού σκιρτήματος. Κι αν τα προηγούμενα χρόνια αυτό το έκανε στην πράξη χωρίς να το διατυμπανίζει, πλέον το λέει δημόσια: Αναφερόμενος π.χ. στους φοιτητές που είναι στους δρόμους, τους καλεί να αποφύγουν τις «κοινωνικές εντάσεις». Οπως είπε ο Αλ. Τσίπρας στη ΔΕΘ, μιλώντας για τις κινητοποιήσεις στα ΑΕΙ, «καλούμε τους νέους ανθρώπους να συνειδητοποιήσουν ότι έχουν ένα πολύ μεγάλο όπλο στα χέρια τους. Το όπλο αυτό είναι η άποψή τους και είναι και η ψήφος τους». Θυμίζουμε ότι το σύνθημα «αναμείνατε τις κάλπες», σε μια επανέκδοση του «θα λογαριαστούμε μετά», ο ΣΥΡΙΖΑ το έχει ξαναρίξει όταν πέρσι το καλοκαίρι γίνονταν οι μεγαλύτερες απεργιακές κινητοποιήσεις των τελευταίων χρόνων ενάντια στον νόμο για τα Εργασιακά.

Σήμερα επανέρχεται, φτάνει μάλιστα να καλεί τη νέα γενιά να κάνει «ειρηνική επανάσταση» στην «επόμενη εκλογική μάχη», της συστήνει να «μην πέσει στην παγίδα της έντασης» αλλά να δώσει «ειρηνικό αγώνα», σε απλά Ελληνικά να δώσει τόπο στην οργή, και να «εκτονωθεί» στην κάλπη, αλλιώς θα κατηγορηθεί ότι «αναπαράγει την ένταση»...

Ποιος λοιπόν νέος άνθρωπος, που σήμερα βλέπει το δικαίωμά του στη μόρφωση σε ένα σύγχρονο δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο να μετατρέπεται σε πανάκριβο εμπόρευμα, που βλέπει να ναυαγούν τα όνειρά του, που καλείται να πληρώσει άλλη μια κρίση πριν προλάβει να σταθεί στα πόδια του, έχει την πολυτέλεια να ...αναμένει; Ποιος νέος εργαζόμενος και σπουδαστής, ποιο νέο ζευγάρι που αγωνιά για το σήμερα και το αύριο των παιδιών του, που δεν αντέχει να συμβιβάζεται με τα ελάχιστα μπορεί να έχει προσδοκίες από μια τέτοια εναλλαγή;

Κι αν τα παραπάνω είναι αρκετά διαφωτιστικά για τα συστατικά της «πολιτικής αλλαγής» που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, έρχεται και η προσήλωσή του στην αναβαθμισμένη εμπλοκή της χώρας στα πολεμικά αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια που συμπληρώνει τη μεγάλη εικόνα. Η απόλυτη ταύτιση με τη ΝΔ στην πρόσφατη υπερψήφιση της ενίσχυσης του ΝΑΤΟ και με νέες χώρες μέσα από τη διεύρυνσή του με τη Σουηδία και τη Φινλανδία ήταν μια ακόμα κορυφαία ΝΑΤΟική υπηρεσία του από τις πολλές που έχει προσφέρει, είτε από τη θέση της κυβέρνησης είτε από τη θέση της αντιπολίτευσης.

Την ίδια στιγμή, από το βήμα της ΔΕΘ, τέσσερα χρόνια μετά την ψήφιση της Συμφωνίας των Πρεσπών, ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας παραδεχόταν ότι αυτή υπογράφτηκε για να παραμεριστεί κάθε εμπόδιο στον ευρωατλαντικό δρόμο της Β. Μακεδονίας, πάλι δηλαδή για την ενίσχυση του ΝΑΤΟ, στο πλαίσιο της γενικευμένης πολεμικής προπαρασκευής και της αναχαίτισης της ρωσικής και κινεζικής επιρροής. Οπως είπε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, αν δεν είχε υπογραφεί αυτή η Συμφωνία, «φανταστείτε τι πιέσεις θα δεχόταν σήμερα η όποια ελληνική κυβέρνηση για να μπει η γειτονική χώρα στο ΝΑΤΟ...».

Θυμίζουμε ότι το 2018, η τότε κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ παρουσίαζε ως μεγάλη «διπλωματική νίκη» την υπογραφή της Συμφωνίας, αποκρούοντας κάθε κριτική για τον ΝΑΤΟικό της χαρακτήρα, αν και αυτό προβλεπόταν από το άρθρο 2. Σήμερα, δεν αποκαλύπτεται μόνο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε να φέρει σε πέρας και αυτήν τη ΝΑΤΟική αποστολή. Επιπλέον, την αξιοποιεί για να κλείσει το μάτι και σε πιο συντηρητικά - εθνικιστικά ακροατήρια, ισχυριζόμενος ότι τελικά διέσωσε το όνομα «Μακεδονία», που σήμερα δεν θα σωζόταν από καμιά κυβέρνηση λόγω των ΝΑΤΟικών «πιέσεων»...

Οσο ψηλότερα ορθώνονται τα αδιέξοδα για τον λαό, όσο μεγαλώνουν οι κίνδυνοι για την «αντιλαϊκή σταθερότητα» τόσο η αστική τάξη θα ζητάει «συγκατάβαση» και τον λαό στον τοίχο, τόσο θα αποκαλύπτονται ένα προς ένα όσα ενώνουν τους επίδοξους «σωτήρες», «αριστερούς» και «δεξιούς». Οσο η επίθεση στην ίδια τη ζωή των εργαζομένων θα δυναμώνει, τόσο θα μεγαλώνει και η ανάγκη να χρεοκοπεί κάθε προσδοκία που προσπαθεί να καλλιεργήσει για λογαριασμό του ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η μόνη ελπίδα για τον εργαζόμενο λαό βρίσκεται στον οργανωμένο συλλογικό αγώνα του, στον πανελλαδικά συντονισμένο για τα σύγχρονα δικαιώματα και τις ανάγκες του. Και σε συμπόρευση με το ΚΚΕ μπορεί να δώσει αποφασιστική ώθηση στην πάλη του, σε κάθε μάχη που δίνει, να «κάψει» όλα τα αντιλαϊκά σενάρια, να περάσει στην αντεπίθεση.