Σύντροφοι και φίλοι, θα μπορούσα να ξεκινήσω και κάπως διαφορετικά, θα μπορούσα να ξεκινήσω από τους αγώνες του συνδικαλιστικού κινήματος. Θα μπορούσα να πω ότι θα είναι ο κύριος αιμοδότης του μετώπου το συνδικαλιστικό κίνημα. Θα ξεκινήσω, όμως, διαφορετικά.

Προχτές, βγαίνοντας από την πόρτα της Ομοσπονδίας, συνάντησα ένα παιδάκι 16 ετών, το οποίο είχε καρφωμένη μία σύριγγα στο χέρι. Αυτό που έκανα, ήταν να τον παρακαλάω να βγάλει τη σύριγγα και αυτό να με παρακαλάει να τον αφήσω να την τελειώσει.

Είναι, νομίζω, ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα και είναι ένα από τα ζητήματα, τα οποία πρέπει να αντιμετωπίσει άμεσα γενικά και όχι μόνο το συνδικαλιστικό κίνημα, γενικότερα ο λαός του τόπου. Και είναι ένα πεδίο μετώπου από τα σοβαρότερα, που μπορούμε σήμερα να δούμε μπροστά μας.

Με λίγα λόγια, πριν από λίγο καιρό, έγινε μια καμπάνια της Ομοσπονδίας Οικοδόμων σε ό,τι αφορά τα ναρκωτικά. Η καμπάνια είχε μεγάλη επιτυχία. Να σας πω, όμως, ότι στη Λάρισα κάτω από παρέμβαση της κυβέρνησης, κυβερνητικών παραγόντων, μπήκε εμπόδιο στη συσπείρωση δυνάμεων γύρω απ' αυτό το μεγάλο ζήτημα.

Φανταστείτε ότι υπάρχουν μια σειρά ζητήματα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε και μια σειρά παρεμβάσεις. Ομως, σε ό,τι αφορά το μέτωπο, είναι τα ζητήματα που έχουν να κάνουν με την παιδεία, με την υγεία, εκτός από τα σημαντικά και μεγάλα προβλήματα που έχουν να κάνουν με την ανεργία, με την υποαπασχόληση, με τα ασφαλιστικά, με τα εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων, που συνεχώς καταπατούνται.

Ζητήματα, που μπορούν να αποτελέσουν πεδίο μάχης, πεδίο πάλης νομίζω ότι είναι το ζήτημα κατοικίας. Είναι ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα και δεν είναι απλά το πρόβλημα ότι κάποιος δεν έχει στέγη να μείνει, ότι κάποιος αυτή τη στιγμή βρίσκεται άστεγος.

Πρέπει να πούμε ότι το ζήτημα της στέγης είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα του λαού μας και ότι δημιουργεί αλυσιδωτές κοινωνικές αντιδράσεις. Να πούμε σήμερα ότι το 1/3, το λιγότερο, έως το 1/2 του εισοδήματος ενός άστεγου εργαζόμενου πηγαίνει για το νοίκι.

Από εκεί και πέρα είναι εύκολο κανείς να παρατηρήσει ότι αυτός ο άστεγος, αυτή η οικογένεια αντιμετωπίζει οξύ πρόβλημα επιβίωσης και είναι καθαρό αυτό. Πρέπει να πούμε ακόμα ότι το ζήτημα της έλλειψης στέγης έχει σαν συνέπεια να δημιουργούνται μια σειρά κοινωνικά προβλήματα και σε ό,τι αφορά την ίδια την οικογένεια.

Πρέπει να πούμε ότι η ίδια η οικογένεια αντιμετωπίζει τέτοια οξυμένα προβλήματα, τα οποία φτάνουν μέχρι και τη διάλυσή της. Πρέπει ακόμα να πούμε ότι ο άστεγος, ο οποίος θέλει να αποκτήσει στέγη, βρίσκεται στην πορεία αιχμάλωτος είτε του τραπεζικού συστήματος, είτε κάποιου που του νοικιάζει σπίτι, είτε του ίδιου του εργοδότη.

Και πρέπει να πούμε, ακόμα, ότι σήμερα είναι πλατιά διαδεδομένο το να δανειοδοτεί ο ίδιος ο εργοδότης τον εργαζόμενο, ο οποίος θέλει να αποκτήσει στέγη για να τον έχει την πορεία και μόνιμα κάτω από ένα καθεστώς αιχμαλωσίας.

Το πρόβλημα της στέγης είναι ένα μεγάλο πρόβλημα, το οποίο θα μπορούσε να δημιουργήσει σοβαρές προϋποθέσεις για συμμαχίες σε ό,τι αφορά την αντιμετώπισή του. Και βέβαια, στις σημερινές συνθήκες, θα λέγαμε ότι δεν μπορούμε να μιλήσουμε στο ζήτημα της στέγης για μεγάλες αλλαγές. Ομως και στον καπιταλισμό που ζούμε, νομίζω ότι μπορούν να γίνουν θετικά βήματα σε ό,τι αφορά αυτό το μεγάλο πρόβλημα.

Ακόμα πρέπει να πούμε πως σε ό,τι αφορά το πρόβλημα "κατοικία" ήδη έρχονται δυνατά, μπαίνουν μέσα στο πρόβλημα "κατοικίας και κατασκευών", οι πολυεθνικές επιχειρήσεις.

Γνωστό είναι το τι γίνεται σήμερα με τα μεγάλα έργα. Και βέβαια ακόμα γνωστό είναι τι μεγάλο φαγοπότι θα γίνει με την Ολυμπιάδα του 2004. Ξέρουμε όλοι το τι έγινε στο ΜΕΤΡΟ με τα πανωπροίκια και τα δισεκατομμύρια που διέρρευσαν από το δημόσιο χρήμα.

Ξέρουμε ακόμα ότι στα ίδια βήματα και σε ό,τι αφορά τα πανωπροίκια, αλλά και με πρόσθετα υπερκέρδη λειτουργεί σήμερα η "Χόχτιφ". Ξέρουμε επίσηςτι γίνεται με το φωταέριο, όπως ακόμα και με το δρόμο Σταυρού - Ελευσίνας, που έχουμε μία νέα μορφή ιδιωτικοποίησης, αφού για χρόνια ολόκληρα θα καρπώνονται οι εργολάβοι και οι πολυεθνικές τα διόδια.

Εχουμε μια επέλαση των πολυεθνικών στο χώρο στέγη, στο χώρο κατασκευή. Εκεί νομίζω, πραγματικά, ότι πολλές δυνάμεις μπορούν να συστρατευτούν γι' αυτό το συγκεκριμένο ζήτημα.

Τελειώνοντας, ήθελα να πω ότι πολλά ρυάκια θα συγκροτήσουν αυτό το μέτωπο. Ρυάκι μπορεί να είναι το ζήτημα καταπολέμησης των ναρκωτικών, ρυάκι το ζήτημα της κατοικίας, άλλο ρυάκι από εδώ, άλλο ρυάκι το ζήτημα της παιδείας, της υγείας και όλα αυτά τα ρυάκια πρέπει να καταλήγουν σε ένα χείμαρρο, που θα λέγεται μέτωπο.

Και βέβαια δε θα είναι μέτωπο αυτά το καθένα ξεχωριστά, είναι μέτωπα πάλης και αυτό είναι καθαρό. Νομίζω ότι σ' αυτό το μέτωπο πραγματικά μπορούν να χωρέσουν πάρα πολλοί. Εάν πάρουμε σήμερα και ανοιχτούμε στον κόσμο σε μια συζήτηση, τι θα αντιμετωπίσουμε;

Θα αντιμετωπίσουμε ότι ένας θα λέει ότι δεν πάει άλλο. Ο άλλος θα λέει ότι μ' αυτούς δε βγάζεις τίποτε. Αλλος θα λέει ότι αυτοί δεν ακούνε τίποτε και εγώ τα διπλώνω. Αλλος θα πνίγει την αγανάκτησή του στη ρετσίνα. Αλλος θα κλαίει το πρωί με μαύρο δάκρυ για τους εργαζόμενους και την άλλη μέρα θα πηγαίνει να ψηφίζει τα πιο αντεργατικά νομοσχέδια.

Τον τελευταίο δεν τον θέλουμε, αλλά τους άλλους όλους νομίζω ότι μέσα στο μέτωπο, στην πορεία όλοι αυτοί θα ενταχθούν. Γιατί κι αυτός που ακόμα σήμερα λέει ότι αυτοί δεν "τρώγονται" με τίποτε ή αυτός που λέει ότι αυτή η κυβέρνηση δεν "καταλαβαίνει" τίποτε, είναι εχθρός της.

Από εκεί και πέρα νομίζω ότι το πρόβλημα είναι το άνοιγμα της συζήτησης μ' αυτόν τον κόσμο, το ότι πρέπει αυτός ο κόσμος από εκεί που τον έχουν πείσει κάποιοι ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος, ότι ελπίδες, οράματα και ιδανικά είναι χαμένες αλκυονίδες, αυτό τον κόσμο πρέπει να τον πείσουμε, ότι, ναι, υπάρχουν οράματα, υπάρχουν ελπίδες και αυτά όλα εξαρτώνται στο να γίνουν πράξη από τον αγώνα και μόνον απ' αυτόν.

Αγαπητοί φίλοι και φίλες, κατ' αρχάς θέλω να συγχαρώ το ΚΚΕ που οργάνωσε τη σημερινή συζήτηση για τη συγκρότηση μετώπου ενάντια στη "νέα τάξη" του ιμπεριαλισμού. Και όπως όλοι γνωρίζουμε, στρατιωτικός βραχίονας της "νέας τάξης", ο αστυνόμος δηλαδή, είναι το ΝΑΤΟ με τις δυνάμεις ταχείας επέμβασης. Τόσο η διεθνής κατάσταση όσο και η δική μας είναι πια ώριμη για τη συγκρότηση του μετώπου ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Αν το αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο είχε συγκροτηθεί τη δεκαετία του 1930, όπως ζητούσε η Σοβιετική Ενωση ενάντια στην τότε ανερχόμενη νέα τάξη του ναζιστικού ιμπεριαλισμού του Χίτλερ, υποβοηθούμενη από Αγγλία και Γαλλία, ο κόσμος σήμερα θα ήταν τελείως διαφορετικός. Αυτό να το έχουμε υπόψη μας όλοι.

Το αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό μέτωπο πρέπει να είναι και ταξικό, να είναι πλατύ. Πρέπει να προσεγγίσει και να αγκαλιάσει πολύ κόσμο, άσχετα από πολιτικές - κομματικές πεποιθήσεις.

Διάφορες οργανώσεις, διάφορα κομματίδια, εξωκοινοβουλευτικά κλπ., τα οποία έχουν μια αγωνιστικότητα για το γκρέμισμα αυτής της "νέας τάξης", αλλά έχουν πάρει στραβό δρόμο, αν μπορούμε αυτούς να τους βάλουμε μέσα και να μπουν σε ένα δρόμο για συνεργασία, τότε θα επιτύχουμε πολλά.

Επίσης, διάφορα κινήματα ειρήνης να μπουν κι αυτά μέσα. Πρέπει να απευθυνθούμε βέβαια σε όλα - όπως είπαμε - τα κοινωνικά στρώματα αλλά κυρίως στους εργαζόμενους, στους αγρότες, στους συνταξιούχους, με πρώτη τη νεολαία. Τη νεολαία να την έχουμε πρώτη, κορωνίδα, διότι οι παραπάνω πλήττονται περισσότερο, η νεολαία ιδίως, από την αναλγησία της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του υποκατάστατού της, της κυβέρνησης Σημίτη.

Επιπλέον, είπαμε ότι η νεολαία πρέπει να προσεχτεί διότι δέχεται επίθεση από τα ναρκωτικά. Και αυτό γίνεται διότι η στρατηγική του ιμπεριαλισμού αυτήν φοβάται. Για μας πάνω από τα 40 σκέπτονται ότι σε 5 - 10 χρόνια θα είμαστε σε ηλικία που δε θα μπορούμε να κάνουμε και πολλά πράγματα. Και για να κάνουν τη νεολαία αδιάφορη, χωρίς αγωνιστικότητα, χωρίς πατριωτισμό, χωρίς ιδανικά, χρησιμοποιούν τα ναρκωτικά.

Γι' αυτό οι θεραπευτικές κοινότητες και γενικά τα μέτρα απεξάρτησης βρίσκονται σε εμβρυώδη κατάσταση. Μεγάλος βοηθός της "νέας τάξης" σ' αυτό το ζήτημα είναι και τα προγράμματα της τηλεόρασης και τα κόμματα της εξουσίας. Επιφανειακά δάκρυα κροκοδείλου όταν πεθαίνει ένα παιδί κλπ., το λένε οι τηλεοράσεις αλλά δε λένε για ποιο λόγο και ποιοι τον έσπρωξαν και πώς θα μπορούσε αυτή η ζωή να είχε σωθεί. Εδώ, μιλιά.

Εχει αποδειχτεί, επίσης, ότι μεγάλα στρώματα της κοινωνίας είναι ενάντια στο ΝΑΤΟ και τη στρατηγική του. Ανησυχούν για τον κίνδυνο πολέμου στο Αιγαίο, για τα τεκταινόμενα γενικά στην περιοχή μας, για το μοίρασμα του Αιγαίου με τη διχοτόμηση, για το Κυπριακό, με τη διχοτόμηση του νησιού και την αλλαγή συνόρων προς το δυτικότερον. Και για όλο γενικά το σκηνικό που στήνεται γύρω από τη χώρα μας.

Αλλά όλα αυτά βρίσκονται στο μυαλό των περισσοτέρων σε νεφελώδη κατάσταση, διότι είναι αποπροσανατολισμένοι. Ακούνε όλο αυτό το χείμαρρο των ΜΜΕ, ακούνε και κάτι άλλα και αναρωτιούνται, ποιοι έχουν δίκιο. Στομεταξύ, εργάζονται από το πρωί μέχρι το βράδυ για να τα βγάλουν πέρα και είναι αμφιταλαντευόμενοι και, όπως σας είπα, αποπροσανατολισμένοι και σε νεφελώδη κατάσταση.

Το καθήκον μας είναι να κάνουμε αυτούς τους ανθρώπους να καταλάβουν τι ακριβώς γίνεται γύρω τους. Να τους εμφυσήσουμε την αγωνιστικότητα και τη συλλογικότητα. Να τους εξηγήσουμε, εκτός από τα κοινωνικά προβλήματα που είπαν πολλοί ομιλητές, με απλά λόγια, ποια είναι η "νέα τάξη πραγμάτων" με τις δυνάμεις ταχείας επέμβασης και γενικά για το ΝΑΤΟ, τι κακό κάνει στη χώρα μας και τι θα κάνουν αυτοί.

Για τη Συνθήκη Σένγκεν, δεν ξέρουν. Τίποτα δεν ξέρουν. Βλέπουν μόνο κάτι εκκλησιαστικές ανακοινώσεις, οι οποίες λένε για "666", για το διάβολο, γελάνε, το σκίζουν και το πετάνε. Να τους εξηγήσουμε λοιπόν.

Για το Μάαστριχτ και τη "Λευκή Βίβλο", εάν ρωτήσετε, αν κάνουμε ένα γκάλοπ, θα δούμε ότι για τη "Λευκή Βίβλο" σχεδόν κανένας δεν ξέρει και για το Μάαστριχτ επίσης δεν ξέρουν. Επίσης, πρέπει να δώσουμε σημασία και να εξηγήσουμε στον κόσμο για τους τεράστιους εξοπλισμούς που κάνει η χώρα μας. Εδώ συμβαίνει το εξής:

Πρώτον, ότι δεν παίρνουμε αυτούς τους εξοπλισμούς που πρέπει, που χρειάζεται για τις Ενοπλες Δυνάμεις μας, για αμυντικούς αγώνες. Αγοράζουμε όπλα. Ας πάρουμε, π.χ., την Αεροπορία που το υλικό της είναι πολυδάπανο. Μας λένε, θα πάρετε αεροπλάνα F-16, με κόστος 5 δισ. περίπου, δεν ξέρω το ακριβές ποσό, που να φέρουν και πυρηνικές βόμβες. Είναι τεράστια τα ποσά.

Και μπορεί καθένας να ρωτήσει, να τα πάρουμε αυτά τα αεροπλάνα, αλλά τις πυρηνικές βόμβες τι θα τις κάνουμε; Εδώ δεν απαντούν. Θα κάνουμε πόλεμο πυρηνικό, αν μας επιτεθεί η Τουρκία; Τα 4 τρισ. που λένε είναι πολλαπλάσια. Είναι σαν να αγοράζεις ένα αυτοκίνητο 2.000 κυβικών το οποίο κοστίζει 15 εκατ., πουλάω ένα χωράφι, το αγόρασα.

Μετά, έχουν βλάβες, τρακαρίσματα κλπ., πράγμα που ανεβάζει το κόστος. Ετσι είναι και με τα όπλα. Θα πέσει το αεροπλάνο, μοιραίως, άλλα 5 δισ. για αγορά νέου, σκοτώνεται ο πιλότος, και υπάρχει επιβάρυνση για το νέο πιλότο, τις συντάξεις κλπ. Κάποτε ο Τσόρτσιλ είχε πει το εξής όταν τον ρώτησαν τι προτιμάς - αυτό το γράφει η ιστορία - να χάσεις έναν πιλότο ή 10 τανκς. Προτιμώ 100 τανκς παρά έναν πιλότο διότι τον πιλότο τον κάνω σε 23 χρόνια ενώ τα 100 τανκς τα κάνω σε ένα μήνα.

Πριν τελειώσω θέλω να πω τρία πράγματα για την κλωνοποίηση, να ρωτήσω αν είναι σωστή η σκέψη μου.

Ενας γιατρός ήρθε στη χώρα μας, τον υποδέχτηκαν με ανοιχτές τις αγκάλες τα υπουργεία κλπ. και θέλει να κλωνοποιήσει ανθρώπους. Δηλαδή, αν δεν κάνω λάθος, θέλει να "φτιάξει" σε μερικά χρόνια διάφορα μυαλά, συνειδήσεις, για ποιο λόγο; Για να φτιάχνουμε ανθρώπους όπως τους θέλουμε εμείς;

Από την Αμερική τον έδιωξαν. Αλλά γιατί; Για να καλύψουν τα προσχήματα τον έδιωξαν για 4 χρόνια, λέγοντάς του δεν μπορείς, απαγορεύεται να κάνεις τις έρευνες και μετά από μερικά χρόνια θα του επιτρέψουν.

Οταν μετά από μερικά χρόνια η "νέα τάξη πραγμάτων" έχει εδραιωθεί και δε θα έχει ανατραπεί, τι θα γίνει; Οταν θα κάνουν μαζική κατασκευή μυαλών ανθρώπων, που τα μυαλά των εγκληματιών Ες - Ες του Αουσβιτς μπροστά τους δε θα είναι τίποτα;

Κι αυτό γιατί; Για να χτυπάνε τα λαϊκά κινήματα. Μπορεί να πει κανένας "πολύ το τραβάς". Δεν ξέρω αν το τραβάω πολύ, μια σκέψη κάνω.

Κάνω μια πρόταση, ρωτώντας ταυτόχρονα αν έχει γίνει η σκέψη από τους οργανωτές αυτής της συγκέντρωσης, ότι πρέπει να υπάρχει μια σύνδεση αυτού του ιδρυόμενου μετώπου με μέτωπα Γαλλίας - Αγγλίας, δηλαδή με χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Γιατί αυτό είναι πολύ σημαντικό, να μην είμαστε μόνοι μας, να έχουμε και διασύνδεση, όπως η ΕΕΔΥΕ είναι συντονιστής των κινημάτων ειρήνης της Ευρώπης. Πρέπει κάπως να μελετηθεί αυτό το ζήτημα.

Επίσης, αυτή η δημόσια συζήτηση πρέπει να γίνει και σε άλλα Διαμερίσματα της χώρας. Για παράδειγμα, στη Θεσσαλονίκη, διότι αυτό θα είναι πολύ θετικό. Διότι εδώ κάνουμε συζήτηση, από εκεί και πέρα έχουν έρθει αντιπρόσωποι εδώ; Δεν το ξέρω και κάνω ταυτόχρονα και πρόταση.

Τέλος, πρέπει να καταλάβει ο κόσμος ότι αυτό το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα δεν είναι κομματικό αλλά πατριωτικό, που θα είναι ανοιχτό, είπαμε, σε κάθε πολίτη, κάθε δημοκράτη, ανεξάρτητα από κομματική τοποθέτηση.

Ομως, χρειάζεται, για να μπορούμε να κάνουμε δουλιά, μελετημένη οργάνωση, υπομονή και επιμονή διότι οι Ελληνες γενικά έχουμε το εξής: Ολα να γίνονται στο ποδάρι και δεν είναι σωστό, διότι τώρα είναι μια ευκαιρία να προχωρήσουμε και δεν πρέπει να τη χάσουμε. Με τις πιο πάνω προϋποθέσεις πιστεύω ότι θα έχουμε μεγάλη επιτυχία.

Αγαπητοί φίλοι,

Θέλω να σταθώ και να τραβήξω την προσοχή σας σ' ένα μόνο ζήτημα, στα κριτήρια ανάπτυξης.Πρώτον, γιατί μέσω αυτών μπορούμε να εκτιμήσουμε τις διάφορες πολιτικές ανάπτυξης και, δεύτερον, γιατί όλα όσα, υπαρκτά και σοβαρά, οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα ανέφεραν προηγούμενοι ομιλητές, μόνο με τις κατάλληλες πολιτικές ανάπτυξης μπορούν να αντιμετωπιστούν.

Πριν από 20 περίπου χρόνια, στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και αρχές αυτής του 1980, αρκετοί και όχι μόνο οι κομμουνιστές χρησιμοποιούσαν, ως κριτήρια της ανάπτυξης το βαθμό βελτίωσης της ζωής των εργαζόμενων,της ενίσχυσης της παραγωγικής βάσης,της αποκέντρωσης και του ισόρροπου χαρακτήρα της ανάπτυξης, της προστασίας του περιβάλλοντος,των ισότιμων και αμοιβαία επωφελών σχέσεων με όλες τις χώρες του κόσμου, της αναβάθμισης της διεθνούς θέσης της χώρας και άλλα παρόμοια.

Μια μικρότερη - αλλά όχι και ευκαταφρόνητη - μερίδα πολιτικών δυνάμεων και μελετητών προχωρούσε ακόμη παραπέρα και συνέδεε τα προαναφερόμενα κριτήρια, με ζητήματα διεύρυνσης των δημοκρατικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και ελευθεριών - πράγμα πέρα για πέρα σωστό, αφού δεν πρέπει να αποσπάται η πολιτική ανάπτυξης, από τους φορείς που θα την υλοποιήσουν και επομένως την ποσότητα και ποιότητα συμμετοχής των τελευταίων σε κάθε φάση της αναπτυξιακής διαδικασίας. Συνέδεαν, ακόμη, τα προαναφερόμενα κριτήρια, με το βαθμό απαλλαγής της χώρας από τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και κηδεμονίας και τη δυνατότητα άσκησης μιας εξωτερικής πολιτικής ισότιμης και αμοιβαία επωφελούς συνεργασίας, ειρήνης και φιλίας με όλες τις χώρες και τους λαούς, ιδιαίτερα της βαλκανικής χερσονήσου και όλους τους γείτονές μας. Σύνδεση, επίσης σωστή και εύλογη.

Σήμερα, τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά. Η έννοια της ανάπτυξης εξακολουθεί - με τον ένα ή άλλο τρόπο - να κυριαρχεί στην ημερήσια διάταξη. Ολοι μιλούν γι' αυτή και σ' αυτή βλέπουν τη διέξοδο από τα σημερινά αδιέξοδα. Και δεν μπορούσε, βέβαια, να γίνεται αλλιώς. Για ποια ανάπτυξη, όμως, γίνεται η συζήτηση αυτή; Ολες οι σχετικές πολιτικές οδηγούν στην ανάπτυξη της οικονομίας και μάλιστα, σε μια ανάπτυξη προς όφελος του λαού; Σε μια ανάπτυξη, που αντιμετωπίζει και λύνει τα οξύτατα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα της χώρας; Τα ερωτήματα αυτά αποκτούν σήμερα μια ιδιαίτερη και κρίσιμη επικαιρότητα. Πολύ περισσότερο, που αρκετά είναι τα παραδείγματα χωρών, όπου ο πλούτος των κοινωνιών αυξάνεται, αλλά αυξάνονται με γρηγορότερους ρυθμούς οι κοινωνικές ανισότητες και τα κοινωνικά προβλήματα, η φτώχεια και η εξαθλίωση.

Ισως, όλα τα παραπάνω, εξηγούν γιατί, παρά τη μεγάλη και πολλή συζήτηση για την ανάπτυξη, που γίνεται σήμερα, η συζήτηση για τα κριτήρια αυτής της ανάπτυξης, έχει έντονα υποβαθμιστεί, έως ολοκληρωτικά εξοριστεί από τις κυρίαρχες δυνάμεις. Δεν τους βολεύει η συζήτηση περί των κριτηρίων - όπως τα γνωρίσαμε στη σχετική φιλολογία των προηγούμενων δεκαετιών. Και δεν τους βολεύει, γιατί αποκαλύπτει το πραγματικό, βαθιά αντιλαϊκό και αντικοινωνικό πρόσωπο των πολιτικών ανάπτυξης, που εφαρμόζουν. Μια σειρά άλλες έννοιες και κατηγορίες, όπως η ανταγωνιστικότητα και η μείωση του "κόστους της εργασίας",τα κριτήρια "σύγκλισης",η "απελευθέρωση" της οικονομίας και η "ελεύθερη αγορά",το λιγότερο κράτος και οι ιδιωτικοποιήσεις και άλλα παρόμοια, αποτελούν το σημερινό πλαίσιο κριτηρίων και καθορίζουν τον προσανατολισμό, το περιεχόμενο και τους βασικούς στόχους και σκοπούς των κυρίαρχων πολιτικών ανάπτυξης.

Το περιεχόμενο και η λειτουργία του κάθε προαναφερόμενου κριτηρίου, σας είναι νομίζω γνωστά από την καθημερινή εμπειρία. Εγώ θέλω, να συγκεντρώσω την προσοχή σας, σε ορισμένα βαθύτερα και κοινά γνωρίσματα και χαρακτηριστικά τους.

Πρώτον: Τα κριτήρια αυτά δεν αποτελούν ένα ελληνικό φαινόμενο. Αποτελούν τις βασικές επεξεργασίες και κατευθύνσεις των παγκόσμιων καπιταλιστικών οργανισμών, του κλαμπ των "7", του ΟΟΣΑ, του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Στην πραγματικότητα, αποτελούν ένα βασικό, συστατικό στοιχείο της επιχειρούμενης να επιβληθεί παγκόσμια "νέας τάξης πραγμάτων". Αποτελούν - όπως συνηθίζει να λέει ο πρωθυπουργός - τη σύγχρονη δήθεν παγκόσμια πραγματικότητα, στην οποία οφείλουμε να προσαρμοστούμε. Με άλλα λόγια, να υποταχθούμε. Μια υποταγή, όμως, που βαθαίνει παραπέρα την πολύμορφη εξάρτηση της χώρας και οδηγεί στην υποβάθμιση της διεθνούς της θέσης. Χαρακτηριστική απόδειξη του γεγονότος αυτού αποτελεί το συνεχώς αυξανόμενο "άνοιγμα" του εμπορικού ελλείμματος της χώρας. Το γεγονός, πως έχουμε καταντήσει να εισάγουμε σχεδόν τα πάντα....

Δεύτερον: Κάνουν λάθος όσοι θεωρούν ότι το πλαίσιο των κριτηρίων αυτών είναι μια ακόμη αρνητική συνέπεια του διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων, που προέκυψε μετά τα δραματικά γεγονότα των χρόνων 1989 - '91. Οι ρυθμοί προώθησης και επιβολής των κριτηρίων αυτών σε όλο τον κόσμο, οπωσδήποτε επηρεάστηκαν από τις αλλαγές αυτές, αλλά δεν αποτελούν αυτά τα ίδια γέννημα και καρπό τους. Η γέννησή τους είχε συντελεστεί πριν από τις εξελίξεις αυτές. Παράδειγμα η Θάτσερ και η γνωστή σε όλους πολιτική της. Το πλαίσιο αυτών των κριτηρίων είναι αποτέλεσμα της ανάπτυξης του σύγχρονου καπιταλισμού. Στις ανάγκες και τις απαιτήσεις του τελευταίου επιχειρεί να απαντήσει και, ταυτόχρονα, αποκαλύπτει το πραγματικό του πρόσωπο και περιεχόμενο.

Τρίτον: Τα κριτήρια αυτά - το καθένα χωριστά και όλα μαζί - συνιστούν στην πραγματικότητα την αποθέωση της ασύδοτης δράσης του μεγάλου και πολυεθνικού κεφαλαίου, τόσο στα όρια μιας χώρας όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο. Αποτελούν - και ταυτόχρονα αποκαλύπτουν - το περιεχόμενο, που δίνει στην έννοια της ανάπτυξης το μεγάλο πολυεθνικό κεφάλαιο στις σημερινές συνθήκες, όπως και τους όρους, που θέτει για την υλοποίησή της. Μοναδικός του σκοπός είναι η με κάθε τρόπο μεγιστοποίηση και υπερσυσσώρευση των κεφαλαιοκρατικών κερδών, η συνεχής αύξηση της δύναμής του, η άρση κάθε σχετικού περιορισμού και εμποδίου. Η υποταγή των πάντων στις επιδιώξεις του.

Τέταρτον: Τα κριτήρια αυτά αποκαλύπτουν, επίσης, τον πολύ περισσότερο από παλιότερα - ίσως και ποιοτικά αυξημένο - παρασιτικό και καταστροφικό χαρακτήρα και ρόλο του πολυεθνικού κεφαλαίου στις σημερινές συνθήκες. Είναι χαρακτηριστικό, πως όλο το πλαίσιο των κάθε λογής "απελευθερώσεων", της "απρόσκοπτης και ανεμπόδιστης λειτουργίας των νόμων της αγοράς και του ανταγωνισμού", "της ευλυγισίας της εργασίας", των αποκρατικοποιήσεων και της γενικότερης λογικής του "λιγότερου κράτους", των διάφορων πολιτικών των διαρθρωτικών αλλαγών, κλπ., δεν ενισχύουν τόσο τον κλασικό, όπως τον ξέραμε μέχρι σήμερα και προς όφελος των μονοπωλίων αναδιανεμητικό ρόλο του κράτους - που συνεχίζει βέβαια να υπάρχει και να λειτουργεί. Ούτε τη μορφή της "κρατικοδίαιτης" έστω παραγωγικής ανάπτυξης, που γνωρίσαμε τις πρώτες δεκαετίες, μετά τον πόλεμο. Το πλαίσιο των κριτηρίων αυτών εξυπηρετεί και οδηγεί, πρώτα και κύρια, στην ποιοτικά μεγαλύτερη και πολύ πιο γρήγορη, πολύμορφη συγκέντρωση του υπάρχοντος πλούτου της κοινωνίας σε πολύ λιγότερα χέρια. Στον αντίστοιχο, επίσης, ασφυκτικό έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών και των αγορών. Οπως και στην ολοκληρωτικά "απελευθερωμένη", χωρίς τους οποιουσδήποτε φραγμούς και περιορισμούς, άγρια εκμετάλλευσή τους. Η ραγδαία αυξανόμενη ανεργία, οι μεσαιωνικές εργασιακές σχέσεις και το απάνθρωπο ξεζούμισμα των εργατών, η καταστροφή και το ξεκλήρισμα χιλιάδων μικρομεσαίων επαγγελματοβιοτεχνών και αγροτών, τα αλλεπάλληλα λουκέτα των επιχειρήσεων, η μεταφορά και μετεγκατάσταση άλλων, χάριν του μεγαλύτερου κέρδους, η ληστρική και καταστροφική εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών και του περιβάλλοντος και άλλες παρόμοιες συνέπειες είναι τα τραγικά αποτελέσματα των κριτηρίων αυτών και, ήδη, βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Και, δυστυχώς, βρισκόμαστε ακόμη, στην αρχή αυτής της πορείας.

Πέμπτον: Τα κριτήρια αυτά έρχονται σε ευθεία σύγκρουση με όλες τις μέχρι σήμερα κοινωνικές, εργασιακές, συνδικαλιστικές και δημοκρατικές κατακτήσεις και δικαιώματα των εργαζομένων. Ο δραστικός περιορισμός των τελευταίων είναι απαραίτητη προϋπόθεση, για την ολοκληρωμένη υλοποίηση και λειτουργία τους. Το κριτήριο του άκρατου ανταγωνισμού και ο "νόμος" της επιβίωσης του ισχυρότερου, δεν μπορούν να συνυπάρξουν με οποιεσδήποτε πολιτικές και μέτρα κάποιας αποκέντρωσης και ισόρροπης ανάπτυξης, είτε με κάποια μέτρα κοινωνικής μέριμνας και αλληλεγγύης. Η "απελευθέρωση" της εργασίας δεν μπορεί να συνυπάρξει με το 8ωρο και πολύ περισσότερο με την ωφέλιμη για τους εργαζόμενους και αντικειμενικά υπερώριμη μείωση του ωραρίου εργασίας, τις ανθρώπινες συνθήκες δουλιάς γενικότερα. Οι τομείς της υγείας, της παιδείας, της πρόνοιας και της ασφάλισης μπαίνουν στο "μύλο" των δήθεν εκσυγχρονιστικών μεταρρυθμίσεων, αφού το κεφάλαιο σήμερα δεν "αντέχει" ούτε καν τα όσα μέχρι σήμερα γνωρίζαμε και θέλει να εντάξει ολοκληρωτικά και τους τομείς αυτούς, όπως και τον πολιτισμό, στα προς άγρια εκμετάλλευση και εμπόριο "είδη".

Απ' όλα τα παραπάνω, νομίζω ότι μπορούμε να βγάλουμε ορισμένα συμπεράσματα:

1. Οσο συνεχίζονται πολιτικές ανάπτυξης, που βασίζονται στα κριτήρια αυτά, τα προβλήματα του λαού και της χώρας θα οξύνονται και θα πληθαίνουν. Ακόμη και εάν βελτιωθούν οι συσχετισμοί δύναμης στη χώρα μας, αν το μαζικό λαϊκό κίνημα ενισχυθεί και προβάλλει μεγαλύτερη αντίσταση, μπορεί να επηρεάσει τους ρυθμούς όξυνσης των προβλημάτων, αλλά δε θα έχει αλλάξει η κατεύθυνση και η ουσία των πολιτικών ανάπτυξης.

2. Το γεγονός αυτό τονίζει ακόμη περισσότερο την επιτακτική ανάγκη μιας διεξόδου, μιας φιλολαϊκής πολιτικής ανάπτυξης. Μιας πολιτικής, που θα είναι παντελώς ασυμβίβαστη με το προαναφερόμενο πλαίσιο κριτηρίων και θα βρίσκεται σε ασίγαστο πόλεμο μαζί τους. Οπως ο καθένας καταλαβαίνει, χωρίς να μπει φραγμός στη δράση του μονοπωλιακού κεφαλαίου και στην ακόρεστη δίψα των καπιταλιστών, για συσσώρευση κερδών και αύξηση της δύναμής τους, είναι αδιανόητη η οποιαδήποτε ανάπτυξη προς όφελος του λαού. Χωρίς το αποφασιστικό αντιπάλεμα και την απελευθέρωση της χώρας από τις αλυσίδες της εξάρτησης, ούτε καν το δικαίωμα του λαού μας, να επιλέγει αυτός το δρόμο της ανάπτυξής του, δεν μπορεί να υπάρξει.

3. Ουσιαστικά, η εφαρμογή μιας τέτοιας φιλολαϊκής ανάπτυξης βάζει αντικειμενικά το θέμα της πολιτικής εξουσίας, ως απαραίτητης και αναντικατάστατης γι' αυτό προϋπόθεσης. Μόνον όταν έρθουν πραγματικά στα χέρια του λαού οι κρίσιμοι κρίκοι της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας του τόπου, τα κέντρα λήψης των αποφάσεων, σχεδιασμού και προώθησης των κοινωνικών και οικονομικών εξελίξεων της χώρας, ο παραγωγικός της πλούτος και τα παραγωγικά μέσα, θα γίνει δυνατός ο άλλος δρόμος,που λέει και το σύνθημα της σημερινής εκδήλωσης.

Σε όλ' αυτά θέλει να απαντήσει η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, για το Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο.Και σίγουρα, αρκετά ακόμη ζητήματα χρειάζονται παραπέρα μελέτη και εξειδίκευση. Σε άλλα θα βρούμε απαντήσεις στην πορεία, μέσα από την ίδια τη ζωή και την πάλη. Το κύριο, όμως, είναι η κατ' αρχήν αποδοχή της ανάγκης του "άλλου δρόμου" και η απόφαση, ότι μπορούμε και πρέπει, όλοι μαζί, να ξεκινήσουμε την οικοδόμηση ενός Μετώπου, για την προώθηση και υλοποίησή του.

Πολλοί παρευρισκόμενοι εξέφρασαν στο "Ρ" τη συμφωνία τους για τη διενέργεια της δημόσιας συζήτησης για το Μέτωπο και την αναγκαιότητα συγκρότησής του. Παραθέτουμε σήμερα ορισμένες απ' αυτές:

Τ. Κολιολιός,πρόεδρος της Ενωσης Γονέων Αγ. Αναργύρων και μέλος του ΔΣ της Ομοσπονδίας Γονέων Αθήνας: Η σημερινή κουβέντα έχει πολύ μεγάλη επικαιρότητα και θα έλεγα ότι έρχεται να καλύψει μια ανάγκη, η οποία όμως έχει γίνει και πραγματικότητα. Δηλαδή, το μέτωπο εντοπίζεται σε πάρα πολλούς τομείς που γίνεται πραγματικότητα. Ειδικότερα για το χώρο της παιδείας. Εχει ανοίξει μια μεγάλη κουβέντα, για το πώς μπορούν αυτοί οι φορείς της παιδείας, μαθητές, γονείς, καθηγητές να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι να ανταλλάξουν απόψεις, να βρούνε εκείνα τα σημεία της αλληλεγγύης, αυτά που τους ενώνουν και μπορούμε να πούμε ότι ο νόμος ήταν και "ευτυχής συγκυρία". Σε ένα κρίσιμο σημείο που είχε αρχίσει ένας διάλογος σε αυτούς τους φορείς, έρχεται να κάνει πράξη αυτή την ανάγκη του διαλόγου των φορέων. Εχει ανοίξει ο διάλογος με τους καθηγητές, έχουμε βρει αρκετά σημεία που μας ενώνουν, είμαστε στην κατεύθυνση της ενημέρωσης της κοινωνίας. Το σχολείο δηλαδή δεν απομονώθηκε. Εχει ανοίξει στην κοινωνία. Πρέπει λοιπόν όλα τα "ρυάκια" και πρωτοβουλίες να ενώνονται σε ένα μεγάλο "ποτάμι". Το ποτάμι του λαϊκού κινήματος. Χρειάζεται το μέτωπο να διευρυνθεί με μαζικούς φορείς, εξωραϊστικούς και αθλητικούς συλλόγους, συνδικαλιστικές οργανώσεις. Στην προσπάθεια αυτή να ανοιχτούν δίαυλοι επικοινωνίας με το λαϊκό κίνημα. Το ΚΚΕ, τα μέλη και οι οπαδοί του Κόμματος παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο, είναι μπροστάρηδες. Υπάρχουν και άλλοι φορείς που έχουν καθαρή στάση, τουλάχιστον για το θέμα της παιδείας. Αποκαλύπτουν ότι ο νόμος αυτός είναι αποτέλεσμα της "Λευκής Βίβλου", της Συνθήκης του Μάαστριχτ, της πολιτικής των μονοπωλίων, που έχουν στόχο την ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης.

Στρ. Κουνιάς,καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών:

Η σημερινή συγκέντρωση για το μέτωπο, το κοινωνικοπολιτικό μέτωπο είναι σημαντική. Θέλει βέβαια προσοχή, γιατί τέτοια βήματα έχουν γίνει στο παρελθόν και δεν πέτυχαν όσο θέλαμε να πετύχουν. Αν δεν το κάνουμε εμείς το μέτωπο, θα έρθει μόνο του. Πρέπει να γίνει οργανωμένα, μεθοδικά, αλλιώς θα γίνει με πολλές θυσίες. Αυτό το μέτωπο χρειάζεται να γίνει, τώρα που είναι νωρίς, πριν θρηνήσουμε θύματα, γιατί αναγκαστικά θα γίνει το μέτωπο.

Γιώργος Αρμένης,ηθοποιός:

Η πρωτοβουλία του ΚΚΕ για έναν άλλο δρόμο, πιστεύω ότι θέλει μεγαλύτερη αγωνιστικότητα και λιγότερα λόγια. Πιο πολύ δουλιά και λιγότερα λόγια. Αυτό είναι το μήνυμα που θα ήθελα να δώσω εγώ σαν καλλιτέχνης, αυτό με έχει βοηθήσει εμένα στη δουλιά μου. Μιλάω λίγο και δουλεύω πάρα πολύ. Νομίζω ότι ο ελληνικός λαός αυτή τη στιγμή έχει ανάγκη από δουλιά, να τον πείσεις να δουλέψει, να τον πείσεις να πιστέψει, να τον πείσεις με λίγα λόγια ότι ήδη η Ελλάδα βρίσκεται σε μια πολύ άσχημη στιγμή και το ΚΚΕ είναι αυτό που έδωσε τις μάχες και πρέπει να συνεχίσει να τις δίνει. Είναι επιτακτική ανάγκη της εποχής η προώθηση της πρότασης του ΚΚΕ.

Αλέκος Βερναρδάκης,μέλος της διοίκησης της ΓΣΕΕ:

Σημαντική η πρωτοβουλία που πήρε το ΚΚΕ. Η αναγκαία ανάπτυξη ενός κοινωνικοπολιτικού μετώπου, απέναντι στο νεοφιλελευθερισμό και τα σενάρια κεντροαριστεράς - κεντροδεξιάς που διαιωνίζουν το διπολισμό, είναι σήμερα περισσότερο παρά ποτέ η μόνη ρεαλιστική απάντηση.

Γκλεζάκος Βασίλης,αντιπρόεδρος του σωματείου εργαζομένων στο Ωνάσειο: Είναι μια σημαντική παρέμβαση στα σημερινά πράγματα. Οι αλλαγές είναι συνταρακτικές και νομίζω ότι είναι αρκετά ώριμο, από πλευράς χρόνου και περιστάσεων, να ξαναδούμε τα πράγματα και να κάνουμε τέτοιου είδους παρεμβάσεις, όπως κάνει τώρα το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας.

Ο "Ρ" συνεχίζει και σήμερα - κάτι που θα γίνει και στο αυριανό φύλλο - τη δημοσίευση των παρεμβάσεων που έγιναν στην εκδήλωση - δημόσια συζήτηση που οργάνωσε η ΚΕ του ΚΚΕ για το αντιμονοπωλιακό, αντιιμπεριαλιστικό, δημοκρατικό Μέτωπο πάλης. Οπως είναι γνωστό, στην ανοιχτή εκδήλωση του ΚΚΕ, που έγινε το περασμένο Σάββατο, συμμετείχαν εκατοντάδες συνδικαλιστές και εκπρόσωποι μαζικών φορέων του λαού, παράγοντες και προσωπικότητες της πολιτικής και κοινωνικής ζωής του τόπου, άνθρωποι των Γραμμάτων και των Τεχνών, ενώ δεκάδες ήταν αυτοί που πήραν το λόγο για να προσθέσουν τη δική τους αγωνιστική εμπειρία στην προοπτική της συγκρότησης του Μετώπου.