ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ (Του ανταποκριτή μας ΒΗΣ. ΓΚΙΝΙΑ). - "Σήμερα, 25η Μάρτη, επέτειο της υπογραφής της ιδρυτικής Συνθήκης της Ρώμης, η Κομισιόν προτείνει έντεκα κράτη - μέλη για την υιοθέτηση του ΕΥΡΩ από την 1η Ιανουαρίου 1999: Βέλγιο, Γερμανία, Ισπανία, Γαλλία, Ιρλανδία, Ιταλία, Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Αυστρία, Πορτογαλία, Φινλανδία", ανακοίνωσε την Τετάρτη το πρωί στις Βρυξέλλες ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζακ Σαντέρ, διακηρύσσοντας "το τέλος μιας ιστορικής περιόδου" και το πέρασμα στην "Οικονομική και Νομισματική Ενωση" (ΟΝΕ) του Μάαστριχτ. Για πρώτη φορά έντεκα ευρωπαϊκά κράτη θα έχουν "κοινή" Τράπεζα και "κοινό" ευρω- νόμισμα, αλλά και για πρώτη φορά μεταπολεμικά η Δυτική Ευρώπη ξαναχωρίζεται αφού η Βρετανία αρνείται τη συμμετοχή της στην ΟΝΕ του Μάαστριχτ, υπό γερμανο - γαλλική ηγεμονία. Στην ΟΝΕ δε θα συμμετέχουν "από την αρχή" ούτε η Δανία και η Σουηδία, ενώ η Ελλάδα αποπέμπεται "γιατί δεν πληρεί κανένα κριτήριο του Μάαστριχτ".Παρ' όλο που κοινά συμφέροντα δε σημαίνει και κοινά οφέλη, η Κομισιόν διακηρύσσει ότι "με την υιοθέτηση του ΕΥΡΩ, οι ευρωπαϊκοί λαοί (!!!) αποφάσισαν να καταλάβουν στη διεθνή σκηνή τη θέση που δικαιολογεί η ιστορία τους και η οικονομική και εμπορική ισχύς τους. Επιβεβαιώνουν έτσι την ενότητά τους έναντι του υπόλοιπου κόσμου και την παρουσία τους στο νομισματικό τομέα". Στην πραγματικότητα, όπως ομολογεί η ίδια η Κομισιόν "η δημιουργία του ΕΥΡΩ αποτελεί μια απάντηση στην εξέλιξη της παγκόσμιας οικονομίας και της διεθνοποίησής της", δηλαδή μια επιτακτική ανάγκη του δυτικοευρωπαϊκού κεφαλαίου να ενισχύσει τη θέση του στο "ξαναμοίρασμα του κόσμου" που ακολούθησε το "τέλος του κομμουνισμού". Οσο για τους "ευρωπαϊκούς λαούς" αυτοί, μετά την πρώτη πενταετία Μάαστριχτ, πρέπει να ετοιμάζονται για την "τρίτη φάση" της ΟΝΕ χωρίς τελειωμό,περιμένοντας ακόμη χειρότερες μέρες. Η Κομισιόν, κάνοντας ένα πρώτο συνολικό απολογισμό διαπιστώνει περήφανα ότι "η συνεπής αποκλιμάκωση και η διατήρηση σε χαμηλό ποσοστό του πληθωρισμού, των μισθολογικών αυξήσεων και του κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος αποδεικνύουν ότι οι μισθολογικές ρυθμίσεις αφομοίωσαν το στόχο του χαμηλού πληθωρισμού (...). Η διαδικασία αυτή ενισχύθηκε επίσης από σημαντικές θεσμικές αλλαγές σχετικά με τη διαδικασία σύναψης μισθολογικών συμφωνιών". Και προδιαγράφει τον "αγγελικό κόσμο" που περιμένει τους "ευρωπαϊκούς λαούς" με τον εξής κυνικό τρόπο: "Η Συνθήκη του Μάαστριχτδιασφαλίζει την ανεξαρτησία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) και τη συνδυάζει με τον σαφή στόχο διατήρησης της σταθερότητας των τιμών. Οι διατάξεις της Συνθήκης για τα δημόσια οικονομικά, όπως συμπληρώθηκαν από το Σύμφωνο Σταθερότητας, διασφαλίζουν τη συνέπεια της δημοσιονομικής πολιτικής. Η αυξημένη αξιοπιστία του στόχου της σταθερότητας των τιμών θα ενισχύσει την πειθαρχία στον τομέα των μισθών και του κόστους. Επίσης θα βελτιωθούν τα κίνητρα για την πειθαρχία στους μισθούς δεδομένου ότι άστοχες μισθολογικές αυξήσεις δε θα συμβιβάζονται με τις νομισματικές, δημοσιονομικές ή συναλλαγματικές πολιτικές. Μια μεγαλύτερη μισθολογική αύξηση από ό,τι δικαιολογείται (!!!) από τη βελτίωση της παραγωγικότητας σε μια χώρα ή περιοχή θα οδηγήσει σε επιδείνωση της ανταγωνιστικότητάς της και της αποδοτικότητας των επενδύσεων και συνεπώς θα την καταστήσει λιγότερο ελκυστική ως τόπο παραγωγής. Θα πληγεί επίσης η εξαγωγική δραστηριότητα της χώρας ή περιοχής, θα μειωθούν οι επενδύσεις και θα αυξηθεί η ανεργία". Σωστά, δεν μπορεί να υπάρχει γεω-οικονομική ενίσχυση του δυτικοευρωπαϊκού κεφαλαίου χωρίς τη μεγαλύτερη εκμετάλλευση του "ντόπιου" εργατικού δυναμικού. Και η ανεργία; Σύμφωνα με την Κομισιόν: "Η ΟΝΕ θα παράσχει τις βάσεις" αλλά το ΕΥΡΩ δεν καθιστά από μόνο του δυνατή την εξάλειψη της ανεργίας (...). Δε θα υπάρξουν αισθητά αποτελέσματα παρά μόνο εάν τα βασικά αυτά στοιχεία συνδυαστούν με την επίτευξη ουσιαστικής προόδου στη διαρθρωτική προσαρμογή". Αυτή είναι και η ουσία της ΟΝΕ όλα στην πλάτη των Ευρωπαίων εργαζομένων από την αύξηση της υπεραξίας του κεφαλαίου μέχρι (...) την ανεργία.

Στις 2 του Μάη, ο Ελληνας πρωθυπουργός θα υπογράψει τη "σύσταση" του Συμβουλίου σύμφωνα με την οποία "Η Ελλάδα έχει εκπληρώσει τις νομικές της υποχρεώσεις για την επίτευξη της ΟΝΕ. Η Ελλάδα δεν πληρεί κανένα από τα κριτήρια σύγκλισης που αναφέρονται στις τέσσερις περιπτώσεις του άρθρου 109 παρ. 1 της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Κατά συνέπεια, η Ελλάδα δεν πληρεί τις αναγκαίες προϋποθέσεις για την υιοθέτηση του ενιαίου νομίσματος". Η αποπομπή της χώρας από την "αρχική" φάση της ΟΝΕ, δεν αλαφρύνει τον "ελληνικό λαό" - κάθε άλλο. Η "έκθεση για την πρόοδο της σύγκλισης" της Κομισιόν, περιγράφει με επαρκείς λεπτομέρειες τις νέες, ενισχυμένες δεσμεύσεις της χώρας, αφού εκτός από τα "πάγια" του Μάαστριχτ που ισχύουν για όλους, απαιτούνται και επιπλέον λύτρα για την επανένταξη. Το σημαντικότερο μειονέκτημα για την περίοδο μέχρι την (...) επανένταξη, είναι το γεγονός ότι η Αθήνα απομονώνεται, πλέον, και στην ΟΝΕ του Μάαστριχτ, εκτός από τα Ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό και, κατά συνέπεια, εξασθενεί περαιτέρω η διαπραγματευτική δυνατότητα της κυβέρνησης. Από τις τέσσερις χώρες "εκτός" της ΟΝΕ, η Αγγλία και η Δανία έχουν "αυτοεξαιρεθεί" από το Μάαστριχτ 1 και θα ενταχτούν "όταν κοινοποιήσουν στο Συμβούλιο την πρόθεσή τους", ενώ η Σουηδία, μετά από απόφαση του Κοινοβουλίου της, επέλεξε να μη συμμετάσχει "από την αρχή" παρ' όλο που πληρεί τα "κριτήρια σύγκλισης". Ετσι αποφάσισε να μην εντάξει τη σουηδική κορόνα στον ευρωπαϊκό Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών (ΜΣΙ), ώστε να έχει το απαραίτητο "τυπικό άλλοθι" έναντι των άλλων "εταίρων". Μόνο η ελληνική κυβέρνηση θέλει, αλλά δεν μπορεί, να συμμετάσχει στην ΟΝΕ από την 1/1/1999.

Η αποπομπή από την ΟΝΕ επιβαρύνεται από το γεγονός ότι η Ελλάδα απομένει το μόνο κράτος - μέλος με "υπερβολικό" δημοσιονομικό έλλειμμα, και "η Κομισιόν θα εγκρίνει το Μάη σύσταση για την έκδοση νέας σύστασης του Συμβουλίου προς την Ελλάδα". Μ' άλλα λόγια η Ελλάδα απομένει το μόνο κράτος- μέλος που θα έχει "εποπτεία" και "ποινές" για το δημοσιονομικό έλλειμμα στη βάση του άρθρου 104 Γ του Μάαστριχτ. Αλλά τα προβλήματα της κυβέρνησης συσσωρεύονται. Ετσι, σύμφωνα με την Κομισιόν, ο νέος νόμος για την "ανεξαρτησία" της Τράπεζας της Ελλάδας που τέθηκε σε ισχύ το Δεκέμβρη του 1997 είναι ανεπαρκής, αφού "παρέχει ορισμένες εξουσίες τις οποίες η Τράπεζα θα μπορεί να ασκεί μόνο ενόσω η Ελλάδα δεν έχει υιοθετήσει το ΕΥΡΩ. Αυτό αφορά την εξουσία επιβολής υποχρεωτικών ελάχιστων αποθεματικών και τη συμμετοχή της Τράπεζας σε διεθνείς νομισματικούς οικονομικούς οργανισμούς".

Για την πλήρωση των "κριτηρίων" του Μάαστριχτ, η κυβέρνηση υποχρεούται να υποβάλει νέο "πρόγραμμα σύγκλισης" και αυτό γιατί "η επιτευχθείσα πρόοδος θα εξετάζεται κάθε δύο χρόνια", υποχρεωτικά.Τα "κριτήρια" δέσμευσης του ελληνικού λαού παρουσιάζονται στην έκθεση της Κομισιόν ως εξής:

Α) Ο πληθωρισμός (5,2% το Γενάρη 1998) "εξακολουθεί να παραμένει σε επίπεδο πολύ υψηλότερο από την τιμή αναφοράς" που είναι 2,7% για το Μάαστριχτ. Η Κομισιόν δε λαμβάνει υπόψη τις αρνητικές επιπτώσεις της υποτίμησης, αλλά όσον αφορά τον εισαγόμενο πληθωρισμό προβλέπει μια εκτίναξη του 1998 στο 7,4% από 2,7% που ήταν ο εισαγόμενος πληθωρισμός στην Ελλάδα το 1997.Εκτιμήσεις που προβλέπουν την αύξηση του πληθωρισμού το 1998 μόνο κατά 2 - 3 μονάδες μπορεί να χαρακτηριστούν "αισιόδοξες".

Β) Το δημοσιονομικό έλλειμμα (4,0% του ΑΕΠ) "εξακολουθεί να είναι αρκετά υψηλότερο" της τιμής αναφοράς του Μάαστριχτ (3% του ΑΕΠ) παρ' όλο που "σημειώθηκε πολύ σημαντική υποχώρηση". Το χρέος, 108,7% του ΑΕΠ είναι "υψηλό" και η Κομισιόν εκτιμά ότι θα χρειαστούν τουλάχιστον δέκα χρόνια, για να μειωθεί κάτω από την τιμή αναφοράς του Μάαστριχτ (60% του ΑΕΠ). Κατά συνέπεια "η Ελλάδα δεν πληρεί το κριτήριο για τη δημοσιονομική κατάσταση". Γ) Η δραχμή εισήλθε στο ΜΣΙ το Μάρτη του 1998 "αλλά δε συμμετείχε στην εξεταζόμενη διετή περίοδο". Επιπλέον, η δραχμή "κατά περιόδους αντιμετώπισε πιέσεις". Ετσι, "η Ελλάδα δεν πληρεί το κριτήριο της συναλλαγματικής ισοτιμίας".

Δ) Το μέσο μακροπρόθεσμο επιτόκιο στους δώδεκα μήνες έως το Γενάρη 1998 ανερχόταν σε 9,8% και η διαφορά με την τιμή αναφοράς του Μάαστριχτ (7,8%) "εξακολουθεί να παραμένει μεγάλη". Γι' αυτό "η Ελλάδα δεν ικανοποιεί το κριτήριο για τη σύγκλιση των επιτοκίων".

Η επόμενη εξέταση των Βρυξελλών θα γίνει σε δύο χρόνια τουλάχιστον, και πρέπει να εκπληρώνονται όλα τα "κριτήρια" για να αποφασιστεί επανένταξη της δραχμής στη "ζώνη ΕΥΡΩ".