Ο Μπους είπε ότι η στρατιωτική βία είναι το μόνο πράγμα που μας προστατεύει από έναν χαώδη κόσμο, στον οποίο κυριαρχεί η βία.

Ο Σημίτης είπε ότι η τυφλή βία προέρχεται από τυφλή πολιτική. Οτι η τυφλή πολιτική δε λύνει προβλήματα, αλλά οδηγεί σε αδιέξοδα και ότι η τυφλή βία προκαλεί βία.

Ο Ρουσό (Γάλλος στοχαστής του 18ου αιώνα) είπε: «Ο τύραννος είναι μονάχα κύριος, όσο κρατιέται με τη βία και γι' αυτό δεν μπορεί να παραπονεθεί για τη βία, όταν τον διώξουν. Η βία τον κράτησε, η βία τον ανατρέπει και όλα έχουν τη σωστή, φυσιολογική τους πορεία».

Και ο Μαρξ είπε τον 19ο αιώνα ότι η βία είναι η μαμή της ιστορίας.

Αν δεν αναφέραμε τα ονόματα και αφήναμε μονάχα τα αποφθέγματα, θα μπορούσε ίσως ο αναγνώστης να πιστεύει, ότι οι τέσσερις προαναφερόμενοι λίγο - πολύ αντιπροσωπεύουν τα ίδια συμφέροντα, ότι είναι της ίδιας ιδεολογικής σχολής, ενώ στην πραγματικότητα οι δύο τελευταίοι ανήκουν στο ακριβώς αντίθετο στρατόπεδο από τους δύο πρώτους και μιλούν για ένα άλλο είδος βίας. Το ότι οι δύο πρώτοι (Μπους-Σημίτης) τα είπαν μόλις πρόσφατα και οι δύο τελευταίοι (Ρουσό - Μαρξ) πιο παλιά δεν έχει σημασία, γιατί οι τέσσερις μιλούν ουσιαστικά για τις δύο αντίθετες πλευρές της ταξικής πάλης, απλώς οι πρώτοι δύο τάσσονται ενάντια στα συμφέροντα της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας σε κάθε χώρα, αλλά με λόγια δημοκρατικά μεταμφιεσμένα, και οι τελευταίοι δύο μιλούσαν για την πραγματική δημοκρατική αντι-βία των αδικημένων, που είναι βαθιά ειρηνόφιλοι, αλλά αναγκάζονται να ανατρέξουν στη βία, γιατί βία ασκείται βάναυσα εις βάρος τους.

Οι πρώτοι δύο αντιπροσωπεύουν - στο πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο - τα συμφέροντα μιας οικονομικά κυρίαρχης τάξης που την εποχή του Ρουσό ήταν σε μια διαδικασία εφόδου στην εξουσία και την εποχή του Μαρξ είχε αναλάβει πλέον την εξουσία στις περισσότερες χώρες καπιταλιστικής ανάπτυξης. Από τότε, όμως, οι αντιπρόσωποι αυτής της τάξης έχουν εξειδικευτεί όλο και περισσότερο στο αναποδογύρισμα των προοδευτικών κοινωνικών θεωριών γύρω από τη βία, ιδιαίτερα από την εποχή που άρχισε να απειλείται η παραμονή τους στην εξουσία από τη μεγάλη μάζα «της γης των κολασμένων», όχι πια με τυφλά ξεσπάσματα, αλλά συνειδητά, στοχευμένα, οργανωμένα, οπλισμένα με τη θεωρητική επιστημονική αντίληψη για τη μελλοντική κοινωνία, που ήθελαν να οικοδομήσουν, συνειδητά πια, διαμορφώνοντας την πορεία της ιστορίας. Με εξειδικευμένη ευστροφία και με πολλή ιστορική πείρα εκείνοι, που με τη βία ήθελαν πάντα και θέλουν ακόμα να αρπάξουν τον παγκόσμιο πλούτο, παρουσιάζουν τον εαυτό τους σαν κατ' εξοχήν πολέμιους της βίας, σαν άγγελοι - προστάτες της ειρήνης. «Οι μεγάλες δημοκρατίες ανέλαβαν μεγάλες ευθύνες στην υπεράσπιση της παγκόσμιας ελευθερίας», θα πει ο «μεγάλος» Μπους. Αλλά «η χρήση βίας είναι, συχνά, το μοναδικό μέσο προστασίας από το χάος», συνεχίζει προς Ευρωπαίους, οι οποίοι επιμένουν, κατά Μπους, σε κάτι αρχές σαν το διάλογο. Η αλήθεια είναι ότι οι ΗΠΑ είναι, αυτή τη στιγμή τουλάχιστον, η μπροστάρισσα των (άδικων) βίαιων λύσεων, ενώ πολλοί Ευρωπαίοι πολιτικοί το παίζουν ακόμα ανθρωπιστές, σφετεριζόμενοι την παράδοση του Διαφωτισμού - και η ελληνική πλευρά ενδεχομένως διδάσκει αφ' υψηλού δημοκρατία λόγω αρχαιότητας - με τις θεωρίες της ευρωπαϊκής ιστορίας περί βίας, δημοκρατίας και διαλόγου. Δανείζονται και διαστρέφουν τις έννοιες αυτές από τον Αριστοτέλη μέσω του Ρουσό μέχρι τον Μαρξ, χωρίς βέβαια πάντα να αναφέρουν τα ονόματά τους. Ετσι, η ιμπεριαλιστική Ευρώπη με την 500χρονη αποικιακή ιστορία και την απίθανη συσσώρευση πλούτου ξεζουμισμένου από τις χώρες που ανακάλυψαν από τότε, το παίζει φιλόσοφος και οι ΗΠΑ σούπερ-δημοκράτης.

Πάντα η βία ωθούσε την ιστορία μπροστά, οδυνηρά, αλλά μπροστά, εννοούσε ο Μαρξ, διότι η κατασταλτική κρατική βία από τα πάνω προκαλούσε τις βίαιες αντιδράσεις των θυμάτων της στην αιώνια κίνηση των θέσεων και αντιθέσεων του φυσικού και του κοινωνικού γίγνεσθαι, διότι όπως υπάρχουν δίκαιοι και άδικοι πόλεμοι, έτσι υπάρχει η δίκαιη και η άδικη βία. Αλλά και η βία ανάμεσα στις διάφορες πάνω τάξεις ωθούσε την ιστορική εξέλιξη μπροστά. Οπως τότε, όταν στον ύστερο Μεσαίωνα και στην αυγή της καπιταλιστικής ανάπτυξης στην Ευρώπη, η βία της εμπορικής τάξης των πόλεων (της λεγόμενης αστικής ή και μπουρζουαζίας) ήθελε να πάρει την πολιτική εξουσία στα χέρια της για να κάνει τις ιδιοκτησιακές σχέσεις, τις σχέσεις παραγωγής να αντιστοιχούν στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων ενάντια στον ασφυκτικό κλοιό των φεουδαρχικών σχέσεων. Η βία τής τότε νέας ιστορικά αστικής τάξης εκμαίευσε από το κοινωνικό σώμα τις δυνατότητες εξέλιξης εκείνης της εποχής κάνοντάς τες πραγματικότητα σε ένα αναγκαίο άλμα μπροστά, που απελευθέρωσε τις κοινωνικές δυνάμεις από τον εγκλωβισμό τους στην παλαιά κοινωνική οργάνωση.

Σήμερα οι ίδιοι κυρίαρχοι θέλουν να σταματήσουν την ιστορική εξέλιξη, για να μη φύγουν από την εξουσία, να κρατηθεί η κυριαρχία τους σ' όλη τη Γη, αλλά πολλές φορές σ' ένα τεράστιο και επικίνδυνο καυγά μεταξύ τους για το μοίρασμα της λείας, ενωμένοι ωστόσο στην απόφαση να μην αφήσουν το αναγκαίο καινούριο να γεννηθεί, δηλαδή την αυτοκυριαρχία των λαών, αλλά θέλοντας να διαιωνίσουν το παλαιό, κόντρα στη νομοτέλεια, που τους θέλει στην μπάντα. Και το κάνουν χρησιμοποιώντας τη βία. Βία που είναι πλέον αντιδραστική. Βία άδικη με σύμμαχο την τρομοκρατία. Βία που τη δικαιολογούν, σείοντας τον κίνδυνο των «τρομοκρατών» λαών. Ενα ιδεολόγημα, που χρησιμοποιείται κατά καιρούς, για να «αποδείξουν» τη δήθεν ορθότητα αυτής της βίας είναι ότι ο μπολσεβικισμός γέννησε το φασισμό. Εκεί σταματάει η «ανάλυση», διότι θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς: Και ποιος γέννησε τον μπολσεβικισμό; Και κατ' επέκταση σήμερα: Ποιος γέννησε την Κουβανική Επανάσταση, ποιος τα Σιάτλ και Γένοβα, για να αναφέρουμε λίγα μόνο παραδείγματα.

Με την προσπάθεια βίαιης αναίρεσης της ιστορικής λαϊκής πορείας προς το δίκιο, δημιουργούν οι ίδιοι την άδικη βία με σύμμαχο την τρομοκρατία, που μετά πρέπει να τη δαμάσουν πάλι κι αυτό μάλιστα με την πρόφαση της υπεράσπισης της «παγκόσμιας ελευθερίας». Σήμερα τη δημοκρατική αντι-βία των λαών την καταχωρούν σιγά σιγά, ώστε να εθιστεί η κοινή γνώμη, στην κατηγορία «τρομοκρατία».

Σύμφωνα με τον προσδιορισμό, για παράδειγμα, της τρομοκρατίας, μια εξέγερση σαν αυτή στο Πολυτεχνείο, εδώ και 30 χρόνια, θα χαρακτηριζόταν πράξη τρομοκρατική και οι μέσα στο Πολυτεχνείο τρομοκράτες (πολλοί από τα σημερινά στελέχη των καθεστηκυίων πολιτικών δυνάμεων ήταν τότε μέσα στο Πολυτεχνείο!). Οι απ' έξω με την κρατική βία των τεθωρακισμένων, των βασανιστηρίων, των φυλακών και των ξερονησιών θα ήταν, αντίθετα, οι δημοκράτες. Οπως και σήμερα, οι κινητές της τυφλής βίας στα παρασκήνια αυτής της τότε δικτατορίας όπως και αμέτρητων άλλων δικτατοριών στον κόσμο, οι ΗΠΑ και «σία», παρουσιάζουν τον εαυτό τους σαν μία από τις «μεγάλες δημοκρατίες» με τις μεγάλες ευθύνες που ανήκουν σ' αυτή την ιδιότητα, όπως είδαμε παραπάνω και μεταμφιέζουν πλέον τον επεκτατισμό τους με την αντιτρομοκρατική σταυροφορία και μια τεράστια παγκόσμια αναδιάρθρωση νόμων, θεσμών, του Δικαίου γενικά, για να αποκτήσουν νομιμοφάνεια τα κακούργα σχέδια της ληστείας και της καθυπόταξης άλλων λαών.

Η κοινή γνώμη, ανά τον κόσμο, δεν τα μπερδεύει τόσο εύκολα (στην Ελλάδα ειδικά, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η συντριπτική πλειοψηφία θεωρεί υπόλογες για τις τρομοκρατικές ενέργειες τις μυστικές υπηρεσίες!) και οι «από πάνω» των σύγχρονων καιρών, τα βρίσκουν αρκετά σκούρα. Η άγρια καταστολή της οποιασδήποτε πράξης αμφισβήτησης της ιμπεριαλιστικής καπιταλιστικής καθεστηκυίας εξουσίας (βίας) είναι μια παμπάλαια τακτική φανερής βίας από την πλευρά αυτής της ίδιας καθεστηκυίας τάξης. Οπως είναι και η κρυφή βία των μυστικών υπηρεσιών του ιμπεριαλισμού. Και τα φανερά και τα τυφλά δικά τους είναι. Ο χειρισμός της υπόθεσης της «17 Νοέμβρη» είναι αρκετά αποκαλυπτικός απ' αυτή την άποψη. Το ότι η «τυφλή βία της τυφλής πολιτικής» οδηγεί σε αδιέξοδα μας βρίσκει σύμφωνους. Καλύτερα, όμως, ο πρωθυπουργός της χώρας να εφάρμοζε τη ρήση «η σιωπή είναι χρυσός», διότι η Ελλάδα δεν είναι καθόλου αμέτοχη στις τρομοκρατικές εκστρατείες κατά λαών, στην άδικη βία. Αντίθετα, για τη βοήθειά της (βάσεις, αεροδρόμια, λιμάνια, στρατεύματα) έχει πάρει αρκετά συγχαρητήρια από τη μεγαλύτερη «δημοκρατία - υπερασπίστρια της παγκόσμιας ελευθερίας» ΗΠΑ. Ομως, η πολιτική αυτή της άδικης βίας, είναι η έκφραση μιας τυφλής και φανερής επεκτατικής οικονομίας και στρατοκρατίας και σ' αυτή βρίσκεται και το πραγματικό αδιέξοδο. Αυτός είναι ο τύραννος που η (λαϊκή) βία πρέπει να ανατρέψει, ώστε «όλα να έχουν τη σωστή, φυσιολογική πορεία τους» (Ρουσό).