ΤΟ ΕΥΡΩ «δε θα ήταν υπερβολικό το επιχείρημα ότι τυγχάνει όμηρος της εκάστοτε αμερικάνικης συναλλαγματικής πολιτικής». Αυτό είναι ένα απόσπασμα από το νέο βιβλίο της Μαρίας - Νεγρεπόντη Δελιβάνη με τίτλο: «Η τύχη του ΕΥΡΩ - μετά την κηδεία του Συμφώνου Σταθερότητας» - εκδόσεις Κορνηλίας Σφακιανάκη και Ιδρύματος Δημ. και Μαρ. Δελιβάνη που παρουσιάζεται αύριο Δευτέρα στις 6 του Δεκέμβρη, στις 7 μ.μ. στην αίθουσα της Ενωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (Ακαδημίας 20).
ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΗ η συγγραφέας στους αναγνώστες του «Ριζοσπάστη» και στο διεθνές επιστημονικό κοινό και από τον ριζοσπαστικό επιστημονικό της λόγο, σχετικά με τα προβλήματα και τις σοβαρότατες επιπτώσεις της «παγκοσμιοποίησης» των καπιταλιστικών συμφερόντων.
Οι παρατηρήσεις του νέου βιβλίου της Μαρίας Δελιβάνη είναι θεμελιωμένες απόλυτα, καθώς το ευρωνόμισμα βρίσκεται στις τανάλιες, ή, τις δαγκάνες της αμερικανικής κεντρικής τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Μέσα όμως στις ενδοκαπιταλιστικές κρίσεις και τα συμφέροντα το ΕΥΡΩ βρίσκεται έρμαιο στο τρικυμισμένο πέλαγος, με συνέπεια την αστάθεια και τα σκαμπανεβάσματά του.
Ως ανταλλακτική συνεπώς αξία και πέρα από τις ρυθμίσεις της Ευρωτράπεζας, το ΕΥΡΩ θα εξακολουθήσει να εκφράζει τη γενικότερη οικονομική αστάθεια, αλλά και την κατάσταση στις χώρες - μέλη που το έχουν αποδεχτεί.
Σε μερικά ακόμη αποσπάσματα του βιβλίου της η συγγραφέας παρατηρεί:
«Τα αδιέξοδα μπροστά μας είναι πολυάριθμα, αλληλοσυμπληρούμενα και, δυστυχώς, σπανιότατα αλληλοεξουδετερούμενα, αλλά πάντως, μη δυνάμενα να αντιμετωπιστούν... Αν αναζητηθούν, συνεπώς, αναθεωρήσεις του συμφώνου σταθερότητας - μετά την "κηδεία του" - αυτές ισοδυναμούν με απόφαση ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗΣ του» (σ.σ. δική μας η υπογράμμιση.
Και η Ελλάδα, τι γίνεται με την Ελλάδα, που παραδέρνει στα πλαίσια της νομισματικής ενοποίησης και προσπάθησε να παρουσιάσει, δηλαδή να εξαπατήσει, τους άλλους εταίρους και τον ελληνικό λαό με τα στοιχεία της «δημιουργικής λογιστικής του ΠΑΣΟΚ, ενώ η σημερινή κυβέρνηση εμφανίζεται και αρνείται την εξακολούθηση της εξαπάτησης. Χωρίς όμως να απαιτεί από το Ecofin την ίδια ελαστική μεταχείριση που επεφύλαξε, η Ευρωπαϊκή Ενωση, στους «ισχυρούς» δηλαδή στη Γαλλία και τη Γερμανία όταν εφάρμοσαν την ίδια «δημιουργική» παραπλάνηση. Οσο για το ΕΥΡΩ το πληρώνουμε ακριβά την κάθε μέρα.
Του Γιώργου ΤΣΑΠΟΓΑ
Φαινόμενα κρίσης στα κόμματα του κατεστημένου;
Παπαγεωργίου Βασίλης
Νέα ενδιαφέροντα ποιοτικά στοιχεία εμφανίζονται τα τελευταία χρόνια στο πολιτικό σύστημα της χώρας, τα οποία έχουν αρχίσει να γίνονται περισσότερο διακριτά σήμερα, μετά την ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας από τη ΝΔ.
Το κόμμα αυτό, το οποίο από τις θέσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με την προβολή λαϊκιστικών συνθημάτων είχε καταφέρει να απορροφήσει μεγάλο τμήμα της λαϊκής δυσαρέσκειας, δυσαρέσκει που δημιουργήται από τις πολιτικές καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, σήμερα, που είναι στην κυβερνητική εξουσία, και εννιά μόλις μήνες από τις πρόσφατες εκλογές, βρίσκεται ήδη αντιμέτωπο με τα πρώτα σημάδια φθοράς. Οι αγρότες, οι οποίοι το στήριξαν μαζικά, όχι μόνο δε βλέπουν την κατάσταση να βελτιώνεται, αλλά το 2004 εξελίσσεται σε μια από τις χειρότερες χρονιές για αυτούς, καθώς οι τιμές των αγροτικών προϊόντων έχουν βουλιάξει, ενώ οι εισαγωγές παντός είδους αγροτικών προϊόντων, ελέω ΚΑΠ και ΠΟΕ, έχουν κατακλύσει την ελληνική αγορά. Τα λαϊκά στρώματα των πόλεων συνεχίζουν να υποφέρουν από την ανεξέλεγκτη ακρίβεια, το λιανικό εμπόριο συγκεντρώνεται σε μια χούφτα πολυεθνικές, οι οποίες εκτοπίζουν τους μικρούς εμπόρους και τους βιοτέχνες, η ανεργία καλπάζει, ενώ η Παιδεία και η Υγεία βρίσκονται σε σταθερή τροχιά ιδιωτικοποίησης-εμπορευματοποίησης. Και ενώ τα λαϊκά προβλήματα οξύνονται, η κυβέρνηση της ΝΔ έχει στήσει βιομηχανία νομοσχεδίων προκλητικής στήριξης του μεγάλου κεφαλαίου. Από την άλλη πλευρά, τόσο η «δημοσιονομική απογραφή» όσο και η σύσταση εξεταστικής επιτροπής για τα εξοπλιστικά, όχι μόνο δε φαίνεται να αποδίδουν τα αναμενόμενα, αλλά εξελίσσονται σε «μπούμερανγκ» για την κυβέρνηση. Εχει ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε τις επόμενες κινήσεις της κυβέρνησης. Γεγονός όμως είναι ότι η όποια ανοχή των λαϊκών στρωμάτων απέναντί της φαίνεται ότι εξαντλείται.
Από την άλλη, το ΠΑΣΟΚ όχι μόνο δεν είναι σε θέση να εισπράξει την όποια δυσαρέσκεια, αλλά αντίθετα συνεχίζει να βουλιάζει μέσα σε κύκλους της ανυποληψίας και της δυσπιστίας που τρέφουν απέναντί του παραδοσιακές κοινωνικές ομάδες (αγρότες, μικρομεσαία στρώματα της πόλης) που το είχαν φέρει στην κυβερνητική εξουσία στις αρχές της δεκαετίας του '80. Πολλοί εντοπίζουν το σημερινό πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ στο πρόσωπο του προέδρου του, στο οποίο αποδίδουν ανεπάρκεια στην άσκηση των καθηκόντων του απέναντι σε ένα τόσο μεγάλο κόμμα... Ορισμένα συγκροτήματα του Τύπου καλλιεργούν το μύθο ότι αν φύγει ο Γιωργάκης κι έρθει στα πράγματα ένας πιο δυναμικός αρχηγός (π.χ. Βενιζέλος), τότε το ΠΑΣΟΚ θα βρεθεί σε τροχιά ανάκαμψης και θα διεκδικήσει με αξιώσεις την κυβερνητική εξουσία. Πρόκειται, ασφαλώς, για επιφανειακή προσέγγιση, η οποία υποκρύπτει σκοπιμότητες. Γιατί, το πρόβλημα των σχέσεων του ΠΑΣΟΚ σήμερα με τα λαϊκά στρώματα, δεν είναι πρόβλημα αρχηγού. Το καθεαυτό πρόβλημα είναι ότι το ΠΑΣΟΚ, και από την πολύχρονη άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας, έχει μετεξελιχθεί σε κόμμα της ολιγαρχίας, με έντονο ευρωαντλαντικό προφίλ και ισχυρές διασυνδέσεις με τα ιμπεριαλιστικά κέντρα εξουσίας. Κατά την κοινή καθομιλουμένη το ΠΑΣΟΚ «έχει γίνει πολύ δεξιό» και αυτό φυσικά το αντιλαμβάνεται ο κόσμος, που βέβαια δεν τρώει κουτόχορτο, όπως πολλοί θα ήθελαν...
Αλλά και ο ΣΥΝ, η μικρή αυτή εφεδρεία του αστικού πολιτικού συστήματος, διέρχεται περίοδο κρίσης, οι ρίζες της οποίας βρίσκονται ακριβώς στον έντονο «φιλοευρωπαϊκό» προσανατολισμό του στην ποικιλόμορφη στήριξη που παρείχε στις αστικές κυβερνήσεις (δες τα διάφορα συνοικέσια και τα παντρολογήματα με τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ για τη δημιουργία της «κεντροαριστεράς») κλπ.
Ετσι, βρισκόμαστε μπροστά σε μια κατάσταση, όπου το κυβερνών κόμμα αρχίζει να εισπράττει τη φθορά των αντιλαϊκών και έντονα φιλομονοπωλιακών του επιλογών. Από την άλλη, το ΠΑΣΟΚ, ο άλλος πόλος του δικομματισμού, διέρχεται και αυτό περίοδο κρίσης, και κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει αν και πότε θα μπορέσει να ορθοποδήσει, ενώ οι ελάσσονες εφεδρείες του συστήματος (ΣΥΝ) διέρχονται περίοδο ...αυτογνωσίας και μάλιστα χωμένες βαθιά σε κινούμενη άμμο.
Βρισκόμαστε μπροστά σε σημάδια κρίσης του κυρίαρχου πολιτικού εποικοδομήματος; Δύσκολα μπορεί να απαντήσει κανείς με ένα «ναι» ή με ένα «όχι». Είναι φαινόμενο που χρειάζεται παρακολούθηση και από την άποψη αυτή έχει ενδιαφέρον να δούμε τις κινήσεις στην πολιτική σκακιέρα των κυρίαρχων κύκλων της οικονομικής ολιγαρχίας, αλλά και των ιμπεριαλιστικών κέντρων, τα οποία, σε τελική ανάλυση, βάζουν έτσι κι αλλιώς τη σφραγίδα τους στις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα.
Ανεξάρτητα από τις εξελίξεις που θα συντελεστούν στον αστικό πολιτικό χώρο, υπάρχουν σήμερα οι προϋποθέσεις για να υπάρξει μια, μεγάλης πολιτικής εμβέλειας, παρέμβαση από το ΚΚΕ, με στόχο να στραφούν σε ριζοσπαστική κατεύθυνση λαϊκά στρώματα που σήμερα παραμένουν εγκλωβισμένα στο σύστημα και τα κόμματά του. Το ΚΚΕ επιβεβαιώνεται σήμερα για μια σειρά κρίσιμα θέματα πολιτικής (εξωτερικά προβλήματα, τα οποία οξύνονται κάτω από το βάρος των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στην περιοχή, οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα των λαϊκών στρωμάτων, λόγω των εφαρμοζόμενων πολιτικών καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων). Η κρισιμότητα της περιόδου που διανύουμε, προσφέρει και τις προϋποθέσεις, να αναδειχτεί πιο πειστικά και πιο αποτελεσματικά ο άλλος δρόμος για την ελληνική κοινωνία που προτείνει το ΚΚΕ. Ενας δρόμος που η τελική του κατάληξη δεν μπορεί παρά να είναι η σοσιαλιστική κοινωνία, η μόνη ρεαλιστική για τα λαϊκά στρώματα διέξοδος, από την καπιταλιστική βαρβαρότητα της εποχής μας.
Κυρίως φύλλο 
Feeds
