«Δεν βάζουμε πλάτη για να γλιτώσει η πλουτοκρατία από την κρίση και τις συνέπειές της. Η πλουτοκρατία είναι η μοναδική υπεύθυνη για την κρίση, καθώς και οι κυβερνήσεις που διαχειρίστηκαν τα συμφέροντά της: Σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ, χτες το ΠΑΣΟΚ. Το δίδυμο της εναλλαγής πρέπει να τιμωρηθεί και όχι οι εργαζόμενοι που παράγουν τον πλούτο. Βάζουμε πλάτη, για να αντεπιτεθεί η εργατική τάξη, για να οικοδομήσει τη συμμαχία της με τα λαϊκά στρώματα, και όλοι μαζί, σαν μια γροθιά να αντιμετωπίσουν τις αιματηρές θυσίες που τους επιφυλάσσουν, να διεκδικήσουν δουλειά και εισοδήματα, όλες τις σύγχρονες ανάγκες».

«Τώρα αρχίζει ο μεγάλος αγώνας. Αγώνας για να προλάβουμε να αποτρέψουμε τα χειρότερα. Αγώνας για να ενωθούν οι εργαζόμενοι, τα θύματα της κρίσης, σε ισχυρή δύναμη ανατροπής και διεκδίκησης της εξουσίας. Τώρα, σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε πόλη, σε κάθε χωριό να οργανωθεί η αντίσταση και ο αγώνας. Ενότητα και αλληλεγγύη για τα κοινά συμφέροντα. Αυτήν την πολιτική σαλπίζει το ΚΚΕ. Θα δώσει όλες του τις δυνάμεις γι' αυτό το σκοπό.

Ποτέ δεν είπαμε ψέματα στο λαό και ποτέ δε λυπηθήκαμε κόπους και θυσίες.

Οταν καλούμαστε από τον πρωθυπουργό, από την κυβέρνηση, από τις κυβερνήσεις της ΕΕ να συνδράμουμε για να αντιμετωπιστεί η κρίση λέμεΟΧΙ, γιατί ο μοναδικός τους σκοπός είναι να γλιτώσουν από τις συνέπειες της κρίσης τα μονοπώλια, τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις και μόνο αυτές, δηλαδή να γλιτώσουν τους ίδιους τους αποκλειστικούς υπαίτιους, τους θύτες.

Εξοδος από την κρίση σημαίνει νέες δυσβάσταχτες θυσίες των εργαζομένων, για να γίνει πιο δυνατό το καπιταλιστικό τέρας που πλουτίζει σε βάρος τους και μόνο σε βάρος τους.

• Απορρίπτουμε την έκκληση της κυβέρνησης, για να αποτιμηθεί η αντοχή της οικονομίας. Η καπιταλιστική οικονομία, η εξουσία των μονοπωλίων αντέχει μόνο τα κέρδη.
• Απορρίπτουμε τη θέση ότι πρέπει να υποταχτούμε στην απαίτηση της ΕΕ για το Σύμφωνο Σταθερότητας, όπως και στα πράσινα και ροζ παραπλανητικά διλήμματα για αναθεώρησή του.
• Απορρίπτουμε την κυβερνητική θέση περί μη πλειοδοσίας, που ισοδυναμεί με επιλογή περιορισμού των διεκδικήσεων των εργαζομένων, με τη λογική "τα κεφάλια μέσα", την ώρα που το μπόι των εργαζομένων πρέπει να σηκωθεί πολύ ψηλά.

Η κρίση, σύμφυτη με το καπιταλιστικό σύστημα, επανήλθε πιο γενικευμένη και βαθιά μετά από μια περίοδο γενικευμένων καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που συγκροτημένα ξεκίνησαν με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, από τις αρχές της 10ετίας του '90, που οδήγησαν σε τεράστια κέρδη, στην κατεδάφιση δικαιωμάτων και του εισοδήματος των εργαζομένων. Αυτές οι αναδιαρθρώσεις είχαν δρομολογηθεί για την αντιμετώπιση των συνεπειών που είχε για το κεφάλαιο η προηγούμενη κρίση του 1973. Η κρίση στην Ελλάδα συνδέεται και με την κρίση στα Βαλκάνια και γενικά στη ΝΑ Ευρώπη, θα είναι βαθιά και σχετικά μακρόχρονη, όπως εκτιμούν και οι Θέσεις για το 18ο Συνέδριο.

Στο ερώτημα τι προτείνουμε, απαντάμε στην κυβέρνηση ότι δεν προτείνουμε μέτρα κατά των εργαζομένων. Προτείνουμε στόχους πάλης στο εργατικό, στο λαϊκό κίνημα.

Αντίθετα, προτείνουμε η κυβέρνηση - όπως και το ΠΑΣΟΚ που θέλει να κυβερνήσει - να ξεκαθαρίσουν και ανοιχτά και χωρίς μισόλογα να ομολογήσουν τη θέση τους απέναντι στους εργαζόμενους για τα αντιδραστικά σαρωτικά μέτρα που προτείνουν οι ιμπεριαλιστικές ενώσεις και οργανισμοί, η ελληνική πλουτοκρατία, τα επιχειρηματικά μεγαθήρια:

• Για την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης ή και των απλήρωτων ωρών εργασίας, με το ψεύτικο και αποπροσανατολιστικό επιχείρημα ότι η κρίση απαιτεί πολλή δουλειά και περισσότερη από τους εργαζόμενους. Με την καθιέρωση 3ήμερης εργασίας κ.λπ.
• Για την κατάργηση των βαρέων και ανθυγιεινών.
• Για νέο κύκλο ιδιωτικοποιήσεων στην ενέργεια και τις μεταφορές.
• Για τη μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων με αντιστάθμισμα την περικοπή κοινωνικών δαπανών και το φορολογικό κυνηγητό.
• Για τη διαμόρφωση μισθών κάτω των συλλογικών συμβάσεων, επιδοτούμενη εργασία υπέρ των επιχειρήσεων με ελαστικές και προσωρινές εργασιακές σχέσεις.
• Με διοχέτευση σε ευέλικτες μορφές απασχόλησης των εφήβων που σταματάνε, λόγω οικονομικών προβλημάτων, την εκπαίδευση.

Και αν η κυβέρνηση δεν προχωρήσει σε νέες νομοθετικές ρυθμίσεις, ρωτάμε τι μέτρα θα πάρει για να τιμωρηθούν αυστηρά με βαριές ποινές οι καπιταλιστές εργοδότες που πρωτοστατούν σε τέτοια μέτρα κατά των εργαζομένων;

Την απάντηση εμείς την ξέρουμε, το θέμα είναι να μάθει ο λαός τη θέση της κυβέρνησης.

Η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης οφείλουν να απολογηθούν, επειδή ξεγέλασαν τον εργαζόμενο λαό, για τα παρακάτω:

• Τους ζήτησαν θυσίες και επέβαλαν οδυνηρές θυσίες και όταν οι ρυθμοί ανάπτυξης ήταν πάνω από το μέσο όρο της Κοινότητας. Χρόνο με το χρόνο έχαναν και εισόδημα, και δικαιώματα, και συνδικαλιστικές, δημοκρατικές ελευθερίες.
• Τώρα που πέφτουν οι ρυθμοί ανάπτυξης πάλι τους ζητάνε να τα δώσουν όλα.
• Τους κορόιδεψαν, παρουσιάζοντας την ένταξη και προσαρμογή της Ελλάδας στην ΕΕ ως την οικογένεια των ίσων που όλοι μαζί μοιράζονται τα οφέλη ή και βοηθούνται στη δυσκολία. Οι εσωτερικές αντιθέσεις και ανταγωνισμοί διαψεύδουν. Επιβεβαιώνεται ότι όσο διευρύνεται η ΕΕ τόσο μεγαλώνει η ανισομετρία, η δυσαναλογία, η εξάρτηση και αλληλεξάρτηση.
• Η μεγαλύτερη αυταπάτη είναι ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να συνδέουν την τύχη τους με την κερδοφορία, τις επενδύσεις, την καπιταλιστική ανάπτυξη.

Τα μέτρα που προτείνει η κυβέρνηση είναι κυρίως μέτρα για να αντιμετωπίσει τα δημοσιονομικά ελλείμματα, τους δείκτες που έχει θέσει η ΕΕ για το Σύμφωνο Σταθερότητας, είναι μέτρα εισπρακτικά φορολογικά που επιβαρύνουν κυρίως τα λαϊκά στρώματα. Είναι μέτρα περιορισμού των δημόσιων δαπανών που και πάλι βαρύνουν τα λαϊκά στρώματα, γιατί θα έχουν σοβαρές συνέπειες σε τομείς της κοινωνικής πολιτικής. Ακόμα και ορισμένα φορολογικά μέτρα, που δήθεν πλήττουν τους πλούσιους, είναι εφ' άπαξ μέτρα και όχι μόνιμα και θα είναι πολύ λίγο οδυνηρά, αφού με το άλλο χέρι θα δοθεί στήριξη στους επιχειρηματίες, για να εξασφαλίσουν την αναπαραγωγή του κεφαλαίου τους.

Τα μέτρα είναι παραπλανητικά και από το γεγονός ότι δίνονται σκόπιμα ψεύτικες ερμηνείες για την κρίση, ότι δηλαδή οφείλεται σε λάθος επιχορηγήσεις των τραπεζών, που σκοπίμως εμφανίζονται αποσπασμένες από το βιομηχανικό κεφάλαιο και τους φορείς του. Ενώ, βεβαίως, δε γίνεται λόγος για τους παράγοντες που οδηγούν στο ρίσκο, στα λεγόμενα τοξικά προϊόντα. Δε γίνεται λόγος για την αναρχία, τη δυσαναλογία, την υπόσκαψη της αγοραστικής ικανότητας, τον παρασιτικό χαρακτήρα της αγοραπωλησίας μετοχών, χρηματοπιστωτικών "προϊόντων" κ.λπ.

Με τη βοήθεια του ΠΑΣΟΚ - και του ΣΥΡΙΖΑ, επίσης - συντελείται σκόπιμος αποπροσανατολισμός με την προσπάθεια να ταυτιστεί η πρόοδος με τον κρατικό έλεγχο και την κρατική εποπτεία ή ακόμα με την κρατική παρέμβαση και την κρατικοποίηση, μερική ή και ολική, με προτάσεις ενίσχυσης των επιχειρηματιών για να μειωθεί τάχα η ανεργία, με μέτρα ενίσχυσης των τραπεζών για να δίνουν νέα δυσβάσταχτα δάνεια.

Ποτέ δεν υπήρξε καθαρή πολιτική κρατικοποιήσεων και αποκρατικοποιήσεων. Και την περίοδο που υπήρχαν κρατικά μονοπώλια ήταν σε επιλεκτικούς τομείς και, δίπλα στον κρατικό επιχειρηματικό τομέα, δυνάμωναν τα μονοπώλια του ιδιωτικού κεφαλαίου τόσο, που έφτασαν στο σημείο να απαιτήσουν κατάργηση του κρατικού μονοπωλίου, ποτέ όμως δεν έφτασαν να αρνηθούν το ρόλο του κράτους, δίχως το οποίο δεν είναι δυνατόν να διασφαλιστεί συνολικά η δράση και κερδοφορία του κεφαλαίου. Οσο πιο πολύ μίκραινε ο κρατικός επιχειρηματικός τομέας, τόσο πιο πολύ δυνάμωνε ο ρόλος του κράτους για τις εργασιακές σχέσεις, για τη στήριξη της εξαγωγής κεφαλαίων.

Δεν αποκλείεται να επιλεγούν και πολιτικές κρατικοποίησης ορισμένων επιχειρήσεων, ακόμα και κάποιων ελέγχων στην αγορά, αυτά όμως τα μέτρα δεν μπορούν να λειτουργήσουν σήμερα ούτε με τον ελάχιστο τρόπο που λειτουργούσαν πριν, λόγω της πορείας απελευθέρωσης, της γιγάντωσης των επιχειρήσεων σε διακρατική βάση, λόγω του ότι έχουν αυξηθεί τα κράτη ανταγωνιστές.

Ακόμα και αν επικρατήσει ένας ορισμένος προστατευτισμός σε βάση εθνικής αγοράς, πάλι θα είναι υπέρ των μονοπωλίων και σε βάρος, όπως πάντα, των εργαζομένων.

Το κεφάλαιο και τα κόμματά του δεν είναι δογματικά στη διαχείριση, μπορεί να κινηθούν ευέλικτα, αλλά πάντα υπέρ της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης, ακόμα και με νέο γύρο πολέμων.

Μια κρατική επιχείρηση, αν θέλει να επιβιώσει σε συνθήκες ανταγωνισμού, πρέπει να κάνει ό,τι και οι ιδιωτικές καπιταλιστικές, να εκμεταλλευτεί στυγνά τους εργαζόμενους, να παίξει με τους κανόνες της αγοράς.

Εμείς βάζουμε πλάτη σε μια κατεύθυνση: Να επιταχυνθεί η διαδικασία της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, της κοινωνικής συμμαχίας με τις αγωνιζόμενες δυνάμεις των αυτοαπασχολούμενων και της μικρομεσαίας αγροτιάς, να ενισχυθεί το παγκόσμιο εργατικό κίνημα.

Η κρίση απαιτεί εργατική αντεπίθεση, ένταση της ταξικής πάλης. Αντικειμενικά, ανεξάρτητα από τον σημερινό αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων, προβάλλει η αναγκαιότητα της κοινωνικοποίησης των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, του παραγωγικού συνεταιρισμού, του εργατικού ελέγχου, η ανυπακοή και αποδέσμευση από τον ευρωμονόδρομο.

Η διαχωριστική γραμμή περνά ανάμεσα στους δύο δρόμους ανάπτυξης της ελληνικής κοινωνίας. Αυτή είναι η γραμμή αντιπαράθεσης. Οχι η φαινομενική, ανάμεσα στη φιλελεύθερη και σοσιαλδημοκρατική γραμμή διαχείρισης.

Ο ένας είναι ο δρόμος που γνωρίζουμε χρόνια τώρα, που έχει γίνει ακόμα πιο δύσβατος την τελευταία 20ετία, ειδικά μετά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Είναι ο δρόμος που συμφέρει το κεφάλαιο, τα μονοπώλια, ο δρόμος της βαθύτερης ενσωμάτωσης στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Ο άλλος δρόμος είναι της συγκρότησης του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου πάλης, η κοινωνικοπολιτική συμμαχία της εργατικής τάξης με τους αυτοαπασχολούμενους και τη μικρομεσαία αγροτιά που κατευθύνεται στη Λαϊκή Εξουσία, Οικονομία. Είναι ο δρόμος που αναγνωρίζει αποκλειστικά και μόνο ως παραγωγό του πλούτου τον εργαζόμενο άνθρωπο και ως κίνητρο της παραγωγής την ικανοποίηση των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών.

Η πάλη κατά των νέων αντεργατικών και αντιλαϊκών μέτρων πρέπει να εξελιχτεί σε πάλη κατά της εξουσίας των μονοπωλίων, των ιμπεριαλιστικών ενώσεών τους.

α) Μόνο το ενιαίο μέτωπο εργατών, αυτοαπασχολούμενων, μικρομεσαίων αγροτών, αδιαπέραστο από το συμβιβασμό, τη συντεχνιακή διαίρεση, μπορεί να έχει ορισμένα θετικά αποτελέσματα και να φέρει ανακατατάξεις θετικές στον πολιτικό συσχετισμό, ικανές να ανοίξουν το μόνο δρόμο που συμφέρει το λαό, το δρόμο της ανατροπής.

β) Να παραμερίσουν οι εργαζόμενοι τις ανυπόληπτες ηγεσίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, ΓΕΣΑΣΕ, ΣΥΔΑΣΕ και ΠΑΣΕΓΕΣ, ΓΣΕΒΕΕ και ΕΣΕΕ και σε ένα μεγάλο μέρος δευτεροβάθμιων, αλλά και αρκετών πρωτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων σε μεγάλους εργασιακούς χώρους.

Ενίσχυση του ΠΑΜΕ, αλλά και της ΠΑΣΥ και του πόλου συσπείρωσης στο χώρο των αυτοαπασχολούμενων. Να εξουδετερωθεί το νέο κύμα πολυδιάσπασης της εργατικής τάξης από τις νέες εργασιακές σχέσεις. Να αγκαλιάζει τα νέα τμήματά της. Οι μετανάστες αποτελούν αναπόσπαστο στοιχείο της ανασύνταξης και αναζωογόνησης του κινήματος.

γ) Η ενίσχυση του εργατικού διεθνισμού σε παγκόσμιο, περιφερειακό επίπεδο, σε ρήξη με τις διεθνείς συνδικαλιστικές οργανώσεις που οδηγούν στον αφοπλισμό και την ενσωμάτωση του κινήματος. Η πάλη κατά του ρατσισμού και εθνικισμού.

-- Καμιά κοινωνική συμφωνία που θα έχει στόχο να δώσει νέα ώθηση στην καπιταλιστική ανάπτυξη, στη διαιώνιση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, της αναρχίας της παραγωγής, της φτώχειας και της ανεργίας.

-- Ανασύνταξη του κινήματος. Το τι θα κατακτήσουν οι εργαζόμενοι καθορίζεται από την ανάγκη και τη δυνατότητα να ξεδιπλωθούν ταξικοί αγώνες που θα οδηγούν στην ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, με βάση την αντιιμπεριαλιστική - αντιμονοπωλιακή γραμμή συσπείρωσης.

-- Να συγκροτηθεί η λαϊκή συμμαχία, με στόχο να γίνει ιδιοκτήτης του πλούτου η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της. Αμεσες διεκδικήσεις και ταυτόχρονα ανάδειξη του άλλου δρόμου ανάπτυξης, όπου ο κοινωνικός πλούτος ανήκει στο λαό και η παραγωγή υποτάσσεται σε έναν και μοναδικό σκοπό, την ικανοποίηση του συνόλου των διευρυνόμενων λαϊκών αναγκών. Δίχως ορίζοντα δεν μπορεί να έχει άμεσες διεκδικήσεις, πρέπει να απαλλαγεί από το κάλεσμα της θυσίας και τα διλήμματα.

-- Να πληρώσει τώρα το μεγάλο κεφάλαιο, καλώντας το εργατικό κίνημα να μην περιοριστεί σε αμυντικούς στόχους "ανακούφισης" απ' τις συνέπειες της κρίσης, αλλά να προβάλλει μαχητικά και επιθετικά το ριζοσπαστικό πλαίσιο στόχων πάλης (π.χ. ουσιαστικές αυξήσεις, αφορολόγητο όριο 20.000 ευρώ, εφαρμογή του 35ωρου - 5ήμερου - 7ωρου).

-- Να αποδυναμωθεί ο δικομματισμός με ταυτόχρονη ισχυροποίηση του ΚΚΕ.

• Να παρθούν ριζοσπαστικά μέτρα για φτωχούς και ανέργους, να εξεταστεί και να προτιμηθεί να χαριστούν τα χρέη. Τους δανειολήπτες και τους καταθέτες να καλύψει το κράτος.
• Ζητάμε άμεσα γενναίες αυξήσεις για να ανέβει η αγοραστική ικανότητα των εργαζομένων, πρόγραμμα λαϊκής στέγης, αυξήσεις των συντάξεων, στο ύψος που διεκδικείται σήμερα από συνεπείς ταξικές δυνάμεις.
• Απορρίπτουμε τα φιλόπτωχα ταμεία και ζητάμε μέτρα υπέρ των πιο φτωχών και όχι ελεημοσύνες.
• Ζητάμε και επιδότηση θέρμανσης, αλλά και κατάργηση των φόρων που βαραίνουν τα καύσιμα και τα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης με κατάργηση του ΦΠΑ. Είχαμε προσδιορίσει αφορολόγητο όριο τις 15.000 κατά άτομο, και τώρα βλέπουμε ότι πρέπει να πάει παραπάνω. Θα κάνουμε νέα πρόταση.
• Ζητάμε μείωση των τιμολογίων οικιακής κατανάλωσης στις πρώην ΔΕΚΟ.
• Μείωση των στρατιωτικών δαπανών που αφορούν το ΝΑΤΟ και τον ευρωστρατό.
• Η κυβέρνηση να φορολογήσει άμεσα το κεφάλαιο με 45% και όχι να έχουμε φτάσει στο 25% και να προτείνεται το 15%. Ούτε η ίση φορολογική πολιτική φτάνει, γιατί υπάρχει κοινωνική ανισότητα. Να καταργηθεί ο αναπτυξιακός νόμος που ισχύει και δίνει τζάμπα χρήμα στο κεφάλαιο.
• Για να μειωθεί η ανεργία να γίνουν δημόσιες επενδύσεις με αναπροσανατολισμό του Δ΄ ΚΠΣ και να γίνουν κοινωνικά δημόσια έργα π.χ. παιδικοί σταθμοί δωρεάν, έργα αντισεισμικής θωράκισης, αποχέτευσης και αντιπλημμυρικά, διαχείρισης του νερού, προσλήψεις στα νοσοκομεία όχι κατά ομάδες αλλά όλοι ομαδικά.
• Κατάργηση του ΦΠΑ και του Ειδικού Φόρου Κατανάλωσης στο πετρέλαιο θέρμανσης. Αυτοί οι έμμεσοι φόροι αποτελούν το 60% της σημερινής λιανικής τιμής του και συνεπώς συνιστούν μια τεράστια φοροεπιβάρυνση των καταναλωτών, που πρέπει να καταργηθεί, για να ανακουφιστούν τα λαϊκά στρώματα.
• Κατάργηση του ΦΠΑ και του Ειδικού Φόρου Κατανάλωσης στο πετρέλαιο κίνησης για τους αγρότες.
• Κατάργηση του ΦΠΑ σε μια σειρά κατηγορίες βασικών ειδών πλατιάς κατανάλωσης, όπως σε είδη διατροφής, εκπαίδευσης και υγείας, ενώ ταυτόχρονα προβλέπεται ότι με υπουργικές αποφάσεις μπορεί να καταργηθεί ο ΦΠΑ και σε άλλα είδη λαϊκής κατανάλωσης.
• Καταργούνται τα διόδια ή όπως αλλιώς ήθελε ονομαστεί οποιοδήποτε αντίτιμο για τη διέλευση ή την κίνηση επί όλων των οδών, ιδίως δε των εθνικών οδών, των αυτοκινητοδρόμων και των οδών ταχείας κυκλοφορίας, όλων των τύπων των οχημάτων.
• Οι απώλειες που θα επέλθουν στα έσοδα του κρατικού προϋπολογισμού από τα παραπάνω μέτρα μπορούν να καλυφθούν από την αύξηση των συντελεστών φορολογίας των κερδών των επιχειρήσεων, από την επιβολή έμμεσης φορολογίας στα ναυτιλιακά καύσιμα, από την αύξηση των συντελεστών του ΦΠΑ για τα είδη πολυτελείας και πλουτισμού, από την αύξηση της φορολογίας της μεγάλης κινητής και ακίνητης περιουσίας.

Η Ελλάδα έχει δυνατότητα να αναπτυχτεί με μια ορισμένη αυτάρκεια, που σημαίνει ανεξαρτησία από τις ιμπεριαλιστικές δεσμεύσεις, με την καθοδήγηση της Λαϊκής Εξουσίας. Πρέπει να εμπεδωθεί. Το ερώτημα, αν μια χώρα μπορεί μόνη της να βαδίσει ένα διαφορετικό δρόμο, καλλιεργεί ψευτοδίλημμα. Η Ελλάδα της Λαϊκής Εξουσίας και Οικονομίας δε διατρέχει τους κινδύνους που επικαλείται η άρχουσα τάξη. Οι συγκεκριμένοι κίνδυνοι που επισείει αφορούν πριν απ' όλα την ίδια και όχι τους εργαζόμενους. Βεβαίως, δε σημαίνει ότι ο δρόμος προς την ανατροπή θα είναι εύκολος, οι μαχητές εργαζόμενοι οφείλουν να το ξέρουν. Θα συναντήσουν τη σθεναρή αντίσταση και αντίδραση της κυρίαρχης τάξης, των συμμάχων της πριν ακόμα φτάσουν στην τελική νίκη. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Αξίζουν οι θυσίες στο δρόμο του αγώνα, σε σύγκριση με τις θυσίες που επιβάλλει το σύστημα».