Η Ελ. Μηλιαρονικολάκη στο χαιρετισμό της στην εκδήλωση της ΚΕ του ΚΚΕ

«Αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι,

Από την πλευρά της ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας καλωσορίζουμε όλους εσάς που ήρθατε σήμερα εδώ για να τιμήσουμε την Εργατική Πρωτομαγιά. Η συγκεκριμένη μουσική εκδήλωση, όπως όλοι καταλαβαίνουμε, δεν έρχεται να διακοσμήσει το γιορτασμό της μεγάλης αυτής μέρας με λίγα καλλιτεχνικά στολίδια και άνθη του Μαγιού. Αντίθετα, αποτελεί συνέχεια κι αναφαίρετο μέρος της πάλης μας για έναν κόσμο πολύ πιο ωραίο από κάθε προηγούμενο. Εναν κόσμο που η απόλαυση της τέχνης δε θα είναι - όπως ετούτη τη βραδιά - μια σπάνια και εξαιρετική στιγμή της καταπλακωμένης - από τα βιοποριστικά βάσανα και τα πολιτιστικά σκουπίδια - καθημερινότητάς μας, αλλά θεμελιακό χαρακτηριστικό και αναπόσπαστο συστατικό μιας νέας, πραγματικά πλούσιας και δημιουργικής ζωής.

Αλλωστε η Πρωτομαγιά δεν είναι αργία - σύμφωνα με το γνωστό σύνθημα - αλλά ούτε και μια συνηθισμένη απεργία. Είναι το σύμβολο της δύναμης και της θέλησης της εργατικής τάξης να διεκδικήσει όχι μόνο ένα μεγαλύτερο μέρος από το κλεμμένο προϊόν της εργασίας της, αλλά τον κόσμο ολόκληρο. Είναι η γιορτή των ανθρώπινων αναγκών και απαιτήσεων για δίκιο και ευτυχία, που η εκμεταλλευτική κοινωνία 125 χρόνια τώρα μετά την πρώτη Πρωτομαγιά του Σικάγου αδυνατεί από τη φύση της να ικανοποιήσει για το πλήθος των μελών της.

Είναι η παρέλαση της ιστορίας των αιματοβαμμένων ταξικών αγώνων προς το θριαμβευτικό μέλλον της ανθρωπότητας, το σοσιαλισμό - κομμουνισμό, όπου οι εργαζόμενοι θα μπορούν να χαίρονται ανεμπόδιστα τους καρπούς του μόχθου τους και όπου όλα τα κοινωνικά αγαθά, όπως και η τέχνη και ο πολιτισμός, θα πάψουν να αποτελούν προνόμιο των λίγων και θα γίνουν κτήμα καθολικό.

Γιατί στις μέρες μας είναι ολοφάνερο πως η απόλαυση της τέχνης δεν είναι θέμα τεχνοκρατικό, ζήτημα ενός πλουραλισμού των ευκαιριών για ηλεκτρονική ή ψηφιακή πρόσβαση στα επιτεύγματά της, όπως διαφημίζουν τα ιδεολογήματα περί αέναης, αδιατάρακτης και «αειφόρας» κοινωνικο-οικονομικής ανάπτυξης του καπιταλισμού, που με τόσο πάταγο γκρέμισε η τελευταία και βαθύτερη οικονομική κρίση του. Η απόλαυση της τέχνης απαιτεί ριζικά διαφορετικές από τις σημερινές κοινωνικές προϋποθέσεις, όπως η εξάλειψη της εκμετάλλευσης, της ανεργίας και της ανασφάλειας, η αύξηση του ελεύθερου χρόνου, η φροντίδα για ολόπλευρη ανάπτυξη της ανθρώπινης προσωπικότητας, που γεννούν ολοένα ανώτερες υλικές και πνευματικές, πολιτιστικές ανάγκες.

Αυτές οι προϋποθέσεις είχαν γίνει πραγματικότητα στο σοσιαλισμό που γνωρίσαμε και σ' αυτές οφείλονται τα πρωτοφανή άλματα που το νέο κοινωνικό σύστημα πραγματοποίησε στη μόρφωση των εργατών, των αγροτών και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων, τα οποία έφτασαν να γίνουν κοινωνοί ακόμη και των πιο σύνθετων και αφηρημένων μορφών τέχνης, όπως η κλασική μουσική. Κι αν "χάθηκε η επανάστασή μας" όπως λέει ένα από τα τραγούδια του Χ. Λεοντή, τα σημερινά τραγικά αποτελέσματα της απώλειάς της, της απώλειας του σοσιαλισμού, δεν είναι παρά η επιβεβαίωση της επικαιρότητας και της αναγκαιότητάς του. Ομως η ωριμότερη και νικηφόρα επιστροφή του είναι τόσο σίγουρη και υποχρεωτική, όσο βεβαιωμένη είναι στην ιστορία και η μετάβαση από το Μεσαίωνα στην Αναγέννηση. Φροντίζουμε κι εμείς γι' αυτό.

Δεν σας κρύβουμε λοιπόν πως σήμερα τραγουδάμε για την άνοιξη, αλλά για την άνοιξη των νέων, πιο μαζικών και πολιτικά βαθύτερων αγώνων που παλεύουμε να έρθουν, για να φράξουν στον καπιταλισμό τη διέξοδό του από την κρίση. Των αγώνων που δε θα ανακοπούν από τα όποια τεχνάσματα εναλλαγής των κομμάτων στη διακυβέρνηση, αλλά θα συνεχιστούν μέχρι να αντικαταστήσουν την τάξη - ιδιοκτήτη του κοινωνικού πλούτου. Των αγώνων που θα επιταχύνουν τη συντριβή του χρεοκοπημένου καπιταλισμού και το πέρασμα της ανθρωπότητας από τη βαρβαρότητα της προϊστορίας της στον πολιτισμό της πραγματικά ανθρώπινης ιστορίας.

Στους αγώνες αυτούς η πρωτοπόρα, η κοινωνική τέχνη είναι αναγκαία όσο και η πρωτοπόρα θεωρία. Γιατί αποτελεί την πιο διεισδυτική πηγή ακτινοβολίας των υψηλότερων ιδανικών της εποχής μας, το διεγέρτη και τον οργανωτή των ανώτερων πνευματικών και ψυχικών δυνάμεων και διαθέσεων του ανθρώπου.

Και αντίστροφα όμως η καλλιτεχνική δημιουργία έχει με τη σειρά της ανάγκη από το δυνάμωμα της ταξικής πάλης. Αν μελετήσει κανείς την ιστορία της τέχνης θα διαπιστώσει πως όλα τα αριστουργήματά της έχουν αντλήσει το μεγαλείο τους από τις μεγάλες κοινωνικές απαιτήσεις της εποχής τους. Στη δική μας εποχή τα πιο σημαντικά έργα τέχνης οφείλουν την πνοή τους στη δυνατή παρουσία πάνω στην ιστορική σκηνή της εργατικής τάξης, της κύριας δύναμης που μπορεί να ελευθερώσει την κοινωνία από το αδιέξοδο της καπιταλιστικής κρίσης. Ετσι, αληθινή τέχνη και ταξική πάλη είναι στην εποχή μας έννοιες διαλεκτικά δεμένες, που η μια τροφοδοτεί και τροφοδοτείται από την ανάπτυξη της άλλης. Οπως έγραφε κι ο Κ. Βάρναλης - που δύο ποιήματά του θα ακούσουμε μελοποιημένα στη συνέχεια - η μεγάλη τέχνη "προϋποθέτει στάδιο ακμής και νιότης του ιδανικού που την εμπνέει". Δεν μπορεί δηλαδή να προκύψει με εντολή, της αντικειμενικά ξεπερασμένης και γερασμένης αστικής τάξης, που συμφέρον της έχει να χρησιμοποιεί και την τέχνη για να χειραγωγεί και να ναρκώνει τις συνειδήσεις.

Η κρίση, με άλλα λόγια, δεν είναι όλης της κοινωνίας, δεν είναι κρίση "εθνική". Είναι κρίση της κυρίαρχης τάξης, του δικού της συστήματος, των δικών της αξιών και της δικής της τέχνης. Κι αυτό θα το διαπιστώσουμε και πάλι ευθύς αμέσως, σε αυτή την ευτυχή συνάντηση της ποίησης με τη μουσική δημιουργία ενός από τους σημαντικότερους συνθέτες μας, του Χρ. Λεοντή, αλλά και των νεότερων συνθετών Γιώργου Καλογήρου, Μανώλη Ανδρουλιδάκη και Νεοκλή Νεοφυτίδη, μέσα από την ερμηνεία και την εκτέλεσή της από καταξιωμένους τραγουδιστές και μουσικούς. Τους ευχαριστούμε όλους από το βάθος της καρδιάς μας για την ευγενική τους προσφορά και δίνουμε το λόγο στην τέχνη τους, που θα σας πει πολύ περισσότερα και καλύτερα από εμάς για όλα αυτά που μας απασχολούν».